ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Преведувањето, повеќе од било кој друг начин или форма, комплементира и реафирмира, обезбедувајќи преживување via едно раѓање, еден процес на повторно раѓање; оттаму и значајноста на преведувањето во деконструктивистичката шема на нешта.

Бидејќи преводот доаѓа после оригиналот и бидејќи значајните дела никогаш не го наоѓаат нивниот предодреден преведувач во времето на нивното раѓање, тој го карактеризира стадиумот на нивниот опстанок (Fortleben), овој пат попрво како продолжување на животот одошто живот по смртта.* Така, за Дерида и Бенјамин, “оригиналот” секогаш содржи друга структура или форма - “сцена” за идно преживување - дури и самиот текст никогаш да не е преведен.

Таа блискост на едно наречје се пројавува, од една страна, кон сите други македонски наречја во општите фонетски или звуковни, морфолошки или формени и лексички или зборовни особини; од друга страна, секое наречје е најблиско до неговите соседни наречја, имајќи со нив општи особини што се немаат во пооддалечените од него други наречја, и тоа западниот дел од наречјето е поблиско до неговиот западен сосед и со него тукуречи се слеваат, источниот до источниот итн. и така наречјата како да се врзани едно со друго како колцата во еден синџир.