Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Духот: Не, не знам дали ќе можам, господару!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Што всушност се случува во природните науки на ова поле?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Подобро да ја претворам во прасе или можеби во пиле!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Теоријата за односот на душата и телото, една флексибилна теорија што би можела да се надоградува и усовршува, што природните науки со право ја очекувале, филозофијата не сакала или можеби не умеела да ја даде.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Или можеби да се пентари по запуштеното задно скалиште во надеж дека ќе ја сретне уморната жена со лице на провинцијалка, бело како брашно?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Потоа, сопственикот како тужена странка, пред судот повика и двајца сведоци кои во тој момент беа вработени во неговата компанија, но овој пат тоа беа постари работници кои беа пријавени во АВРМ и беа на повисоки надзорни позиции – кои под притисок или можеби и со согласност, бидејќи се директно зависни од сопственикот за својата материјална состојба, сведочат против младиот Јакшиќ кој критичниот и кобен ден кога се случи несреќата, во име на пожртвуваноста за доброто на фирмата, а со цел „работата да не трпи“, изгуби најмногу од сите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова е толку симптоматично, што сосема е чудно како судијката (В. Каловска како претседател на советот) го вреднуваше овој факт како веродостоен и му поклони безрезервна верба, кога оди далеку од секоја нормална логика.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Дали затоа што дарот за пишување веќе не ме служеше како некогаш, или можеби зашто бев разнебитен и отсутен, заради последните настани.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И така, откако ги погодив сите раскопани сегменти на асфалтот (бидејќи, знаете во Скопје не се градеше волку ни после земјотресот, и нееее, не ми беше намерата со ова да го пофалам сегашниот градоначалник), по синдромот на Кнез Мишкин, кога пазите нешто да не нацапате, неизбежно го нацапувате, или да ја преформулирам реченицава за да звучи пооптимистички: ... и така, испречувајќи им се на патот на неколку веќепостоечки вирчиња со вода или можеби беше масло од автомобили, не знам, кои одамна си беа заземале место на паркингот пред канцеларијата, конечно, стигнав на работа.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

За тие делчиња, кварковите на пример, прашање е дали станува збор стварно за делови на материја или можеби за симболи односно знаци на калкулаторното мислење.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Од толку брмчење не се разбра баш најјасно дека секој Давид нема прачка, а и никому не му текна да се праша дали оној Голијат се струполил од каменот од прачката или можеби од погледот на Давид што изгледа поверојатно и пологично.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Веќе се распишани и награди за оние кои на брмчалата ќе им го откријат патот до полјаната каде што ќе се случи двобојот меѓу Давид и Голијат.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Без збор ги поведе кон колибите и тука Петре му рече на Толета да влезе во првата колиба со „овчарот", а самиот тој продолжи до втората, што беше само на десетина метра оддалечена од првата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но за среќа, мостот не беше поседнат ноќеска, или можеби стражата спиеше, та го минаа без никаква тревога и ја фатија планината над Бела Црква и Воѓани и уште непрозорено се најдоа над самото Смилево, во Миховите колиби во месноста „Голем Гар".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од хотелската тераса во Охрид сега го пулат езерото неоти во неговите бранови или можеби во ближните егејски бури ќе најдат некоја капка од тајната за смртта на Моцарт, а можеби би одиграле и една партија билијар со пластичните бови во сите бои наредени на езерската плажа.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Средбата ја предизвика самата судбина, или можеби и постојаните молитви на Татковата мајка.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Или можеби сакате да ви дојде Милошевиќ!? - вели сосетката со страшен глас, внесувајќи ми се во лицето.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

На овој сплет на двосмислености се накалемуваат различните толкувања за Дишан-еротоманот или аскет, Дишан - една фрустрирана и повлечена, или можеби огорчена и задоволна личност, изопачено или заблудено суштество или само “филозоф” и научник, кој го практикува инцестот и во животот (љубов кон сестрата) и чисто метафорички (алхемиското соединување на “братот” и “сестрата” кои се некакви спротивностите што се слични една со друга).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Би можело да биде друга змија, која наеднаш би наишла, не би се влечела и вовлекла во најблиската дупка, туку бесшумно би се лизгала наоколу, или можеби би застанала и би ја кренала главата за да ги фиксира очите во тебе. И ти тогаш би знаел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Или можеби тој се надева јас да станам носталгична по него и кај мене да настане пресвртница и сѐ да биде како што беше порано.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа влијае на содржината и на карактерот на уметноста барем во онаа мера во која влијае и родот (genger), дури или можеби посебно тогаш кога уметникот се обидува намерно да ја трансцендира.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дали билбоке-то е нешто што единствено ги одразува сеќавањата на некои нивни заеднички искуства.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Знаејќи какви биле тие доживувања, човек паѓа во искушение да нагаѓа: дали обликот на предметот, или движењата што се прават при играњето со него (дршката треба да се забоде во топката), на некој начин ги сугерираат настаните што се случиле онаа вечер кога заедно излегле на Пигал, или можеби предметот е буквална илустрација на старата француска поговорка “c’est un veritable bilboquet” (грубо преведено: He’s a giddy-headed guy; или: “Му лета паметот”)?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Преземајќи ја како колективен субјект на изговореното персоната на пленицата, на предосудената принцеза што трагично се вљубила во јунак војник и рекапитулирајќи ја хетеросексуалната театралност на љубовната приказна, цитатот иронично им конструира на обожавателите на тимот една женствена субјектна положба на страсна, занесена, очајничка и престапничка сексуална желба, во која се комбинираат женствената родова улога, хомосексуалната желба, мелодраматичната театралност, расната различност и субверзивната остроумност. ‌Поконкретно, оперскиот цитат упатува на возможната еротска поврзаност меѓу обожавателите, кои го изговараат поздравот, и припадниците на тимот, кои на турнирот ќе ја претставуваат спортската сала не само како протагонисти туку и како сексуални партнери (или можеби како посакуваните сексуални партнери) на (некои од) нејзините членови.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нејзиниот режисер, кој во сижето на филмот ѝ е и поранешен сопруг, откако проценува дека таа улогата ја толкува премногу политички, премногу феминистички и недоволно страсно, ѝ приредува средба со една млада Американка (чиј лик го толкува Елен Бирстин), која во Атина отслужува доживотна затворска казна за убиството на своите деца: не знаејќи ништо за класичната книжевност и за феминизмот, таа изгледа несвесно го реинкарнирала ликот на Медеја кога нејзиниот сопруг Грк, како Јасон во заплетот на оригиналната приказна, на родната грутка си ја оставил жената туѓинка за жена Гркинка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Повикувајќи се на стандардната поделба меѓу кралици и трејдови, тој ги задева членовите на салата, повикувајќи ги да се идентификуваат со говорничката што ги изрекла зборовите, а со тоа и самите да се постават како кралици, а спортските јунаци од одбојкарскиот тим да ги идентификуваат со нејзиниот бучовски воинствен предмет на љубовта и така да ги претстават како трејдови.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Слично така, во Летот на една стрела (An Arrow’s Flight, 1998), Марк Мерлис нуди геј-прераскажување на Падот на Троја и приказната за грчкиот јунак Филоктет – иако може и да се разбере дека создава хомерски мит за Виетнамската војна, за геј-ослободувањето и за почетокот на епидемијата на ХИВ/сидата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Џејми О’Нил ја презапоседнува ирската републиканска историја за геј-ослободувањето и за машката геј-љубов во својот роман Кај Пливале, двајца момци (At Swim, Two Boys, 2001), чиј наслов упатува на еден претходен, класичен, негеј-роман од Флан Обраен.*435 И најуспешното дело на Мајкл Канингам, Часовите (1998), изгледа најгеј не кога се труди да ги прикаже машките геј-ликови, туку кога авторот се обидува да пишува како – или, впрочем, да биде – Вирџинија Вулф – некако како Руфус кога ја канализира Џуди.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Меѓутоа, треба да се разграничи меѓу оној вид геј-култура што се состои од нови дела од (во случајов) геј-мажи што за првпат во историјата непосредно, отворено и експлицитно се осврнуваат на машкото геј-искуство како што се живее, односно како што може да се живее (или можеби се одживеало), од една страна, и оној вид геј-култура што паразитира врз главнотековната култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И така, во контекстот на одбојкарскиот турнир, геј-присвојувањето на тие зборови му вбризгуваат имплицитно сексуален елемент на односот меѓу тимот и клубот што го поддржува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Списокот на оригинални дела од геј-мажи што за поаѓалиште ги земаат стрејт-општеството или главнотековната култура може да се проширува речиси бескрајно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Разликата меѓу овие две верзии на машката геј-култура може да се сфати во смисла на поширока разграниченост (иако, одново ќе кажам, нехерметичка) помеѓу културата и поткултурата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А тоа е потсетник дека тука се работи за отворено геј-спортски клуб, во кој припадниците на тимот не се само ликови на локалната гордост туку и ликови кон кои постои имплицитен еротски восхит, па дури и експлицитно сексуално доживување.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Средбата меѓу двете жени на глумицата ѝ го менува сфаќањето за себе, за својот идентитет како жена, за историјата и политиката на нејзините односи со мажите и најпосле ѝ го менува толкувањето на драматичната улога, иако е тешко да се тврди дали тоа го прави на подобро или на полошо.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Резултатот е современа феминистичка (или можеби контрафеминистичка) верзија на Еврипидовата прочуена трагедија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Речиси штом ќе научам како да бидам геј, или можеби дури и пред тоа, учам и како да не бидам геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа никој не може да ти ја поврати“. * * * - Ова ми е познато однекаде – се намуртува татко ми за случката со девојката: - може сум го прочитал, или сум го видел на филм, или можеби сум го сонувал.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Најголемата мистерија на праисторијата – ужива во нејзината збунетост, се повлекува на чекор од патеката, се провира меѓу грмушките и оттаму, го стивнува гласот: - Никој не знае што бил...цицач, или можеби гуштер...нема останато ни ковче од него. Освен траги.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Возот татни низ некаква клисура, од време на време низ високите стебла како да сјае некоја вода – езеро, или можеби река – но полека се стемнува, и низ валканите окна не можам да забележам ниту човек, ниту некаков знак.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Човечките судбини во Гнездо плетеа чудесни, честопати невидливи мрежи. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една девојка, додека се обидува да заспие, го слуша ветерот, и ѝ се чини дека тој, а не нешто длабоко во неа, цвили, и помислува – “Колку тажно, колку болно цвили ветерот”, го слуша ветерот и останува глува за својот внатрешен цвилеж, не погледнува што е тоа што цвили во неа, затоа што некогаш таа вслушаност во сопственото цвилење болела како нешто да откорнуваат од неа, и затоа сега го слуша ветерот, слуша како ветерот цвили од болка. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Моите соништа се дрвја, или можеби дрвјата се мои соништа.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, има луѓе на кои нивното чувство или мисла им бега и се вселува во некој друг, во нешто друго; или можеби, некогаш одамна, научиле дека помалку ќе боли доколку дел од своето Јас, оној дел кој чувствува нешто, се префрли во нешто друго, наместо да остане во нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Или можеби времето застанало и песокта во часовникот ќе застане, ни ваму ни таму, а тасовите на вагата во својата рамнотежа покажуваат дека веќе сѐ е сеедно и нема значење, а ѕвоното нема зошто да удри.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Меланхолијата седи пред својата недовршена градба, окружена со инструментите, седната и загледана така како да се откажува од сѐ, како нешто да ѝ вели дека градбата никогаш нема да биде завршена; една скала е потпрена на градбата, а на земјата покрај долниот крај на скалата лежи камен блок – дали Меланхолијата треба да го искачи, по скалата, на градбата?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа што сега ќе ви го речам, значи, ќе ви го речам не во името на една “типично” француска филозофија, туку од едно стојалиште кое е мое или можеби стојалиште на мал број филозофи што ми се блиски: внатре француското подрачје на филозофијата постојат многу дисконтинуитети, ломови и конфликти.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Некогаш достоинствениот дворјанин со меч на појасот и крст во срцето градел свој молитвен дом со крв и со пот на гладни шутраци, сега пред тој манастир со име Гаврил Лесновски ја пречекале дружината десетина мажи, и самите темни и суви; мислиш дошле оддалеку да стојат пред стара и крива дудинка и да го наслушнуваат умирањето на зимата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш мислев дека еднаш веќе сум минувал по таа дива земја со некакви бели и лилави жиличиња што лазат со испреплетување меѓу камења и суви базја и се хранат со сѐ што ќе се допре до нив, тогаш така мислев или можеби мислев дека еднаш ќе минам по таа врвица што ја започнувам со стежната стапалка, но сеедно - веќе бев на грпката на ридот што се спушташе кон нејак поток и видов во далечина на некоја планина расфрлени куќи, не поголеми од тупаница, и видов зад потокот дабов забел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Чекај. Онисифор Мечкојад е злодеј зашто отиде со исечена жила на челото, затоа, нели?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Доаѓаа и разговараа над мене, не знаев кој и не знаев што, конечно легна врз мене мрак на треви или мека сенка на облак, или можеби ме фати стапица на недолговечна смрт, умирав, мислев дека сум мртов, дека смрзнатата кожа ми е гроб под кој веќе нема ни движење ни надежи, нема ништо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак чекорев со сенка на продуван страв врз тилот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И мислев дека коските ми се без тежина, ветришта свират низ нив, ќе ме покријат, заспан и без соништа, без треви и без облаци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред сите тие луѓе стоел крестоглав човек со чабав кожув и се клештел со љубов за пролетната топлина или можеби не можел да ја поднесе сончевата штедрост; не се смеурел, лицето му го брчкала исцрпеност на каменоломник а неговата старост не можела да се прочита ни од очите ни од жилите на вратот и на рацете.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Или можеби ти виде дека го боде ајванот со вила, дека ги пали луѓето.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Всушност преминот од глетки и звуци кон симболи и бројки е премин за кој оние со хуманистичка склоност тврдат дека не може осмислено да се спроведе потаму од удобството на физичката лабораторија, или можеби, паркетот на финансискиот пазар.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога ќе се гледаше во тоа лице, секогаш се имаше некаков впечаток како на него да недостасува нешто, некој свиок на некоја брчка или некаква длабочина, или можеби некаква цврстина, што би го собрала него во една целина, која што продолжува упорно да недостасува и колку да се мачеше човек да ја бара на тоа лице, загледан во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Божји избраници и заштитени со неговиот знак, или можеби, овоземни суштества, лукави политичари храбри мажи, кои, приклонувајќи се кон различните завојувачи и борејќи се прикриено против сите нив успеале да си ја дочуваат својата наслеба и својата самобитност?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ова, последново, изгледа е точно, сета следователна историја на Потковицата на тоа управува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ми се плачеше. За несреќа, или можеби среќа, уште како дете имав проблеми со плачењето.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Или тој нема да те разбере, и можеби ќе те праша, на кинески, какви тоа чудни звуци испушташ (или можеби тоа целосно ќе те игнорира, бидејќи цело време размислува за одговорот на твоето претходно прашање)?“ okno.mk | Margina #3 [1994] 73

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И на крајот, не е многу важно дали Дишан соработувал со Жари, алхемијата, кабалата, грчката филозофија или можеби со сите овие заедно, или пак воопшто не.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Се чини разумно да се очекува дека AI или ќе биде протерана во историската канта за ѓубре за можеби интересни, но не повеќе корисни јазички игри; или можеби ќе се развие во гранка на инженерството, за конструкција на структури слични на мозокот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ја гледа Богдан и размислува: се плаши ли од него да влезе, или можеби цвеќето ја привлекува само кога не може да дојде до него?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Регистрирај ме како независност.“ „Или можеби како неизвесност?“ „Како сакаш“ , рече првата кртост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се напрегаше, стануваше напор за да ги размрси своите претпоставки, или можеби, за да ги одвои гласните олуци од нешто друго, не знаеше што - давење на мотор, плач на ранет жерав, топот на проѕирни приказни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Можеби уште не беше 5 до 12? Или можеби отпадоците коишто ја преплавуваа тревата го крадеа впечатокот?

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Вториот пат летав ниско и занесно над тивка пуста улица со мирис на багрем, во засенчан портокалово - црвеникав залез, или можеби најаве минував низ оваа улица и посакав да летнам.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Лежејќи во сосема друга соба, скршено неподвижна врз куп нафрланици, успеав со мака да извлечам една покривка, или можеби тоа беше парче синтетичка завеса.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Бездруго, пропаднатата петиција за затворање на диското ги оставаше соседите со глави да тропаат по ѕидовите, или можеби навистина тропањето ми беше наменето мене затоа што не правев доволно силна бучава како онаа на која навикнале.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Во себе тивко малку се плашеше дека можеби Петар ја заборавил, дека можеби има нова љубов или можеби веќе не живее во Битола.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Бездруго Централата беше во тек. Или можеби не беше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Или можеби тоа беше тресењето на неговото тело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа ја носеше неговата малечка сестра - или можеби тоа беше само свиок од ќебиња, не беше сигурен дали сестра му во тоа време беше веќе родена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што се однесува до сестра му, таа можеби била сместена, како и самиот Винстон, во некоја од колониите за бездомни деца ( ги викаа Поправни центри ), кои се беа намножиле како резултат на граѓанската војна; или можеби била испратена во логорот за принудна работа заедно со мајка му, или пак на некое место за да умре.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Многу повеќе тоа беше поради една потајно негувана верба - или можеби не дури и верба, туку само надеж дека О'Брајановата политичка исправност не е совршена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Такво следување немаше со недели, или можеби со месеци.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што мислиш, ќе се извлечам ли со пет години? Или можеби со десет?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неговите очила, нежните, немирни движења и фактот дека носеше старинско сако од црн сомот, му даваа некаков неодреден изглед на интелектуалност, како да е човек од перо, или можеби музичар.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Судскиот процес започна.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Јас сè помалку имав време да му погледам в очи на тој живот, или можеби не сакав или, најверојатно, веќе и не знаев да го направам тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Така ѝ велев или можеби сакав така да ѝ речам.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Машкиот дел пред зградата беше прекриен со добро одгледан тревник со детелина чие зеленило и свежина раѓаше кај мене, истовремено, и тага и радост, и копнеж и болка, и нешто недоволно јасно во сеќавањата, и нешто премногу остро во нив, нешто што сечеше како срча навлегувајќи длабоко во месото на животот, и јас тогаш се повлекував во ќелијата, клекнував во аголот наспроти креветот, ја ставав главата меѓу коленици и плачев како дете, или можеби само сакав да плачам како дете на сет глас; да, јас сакав да плачам, но не можев оти рапава грутка ми го затнуваше грлото и ми го параше до изнемоштеност и чувствував тежина на камен под кој лежев како болно дете на пелена и сонував страшни соништа, го сонував животот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тоа се случи додека Азра, држејќи се да не падне, ѝ ја тегнеше косата, или можеби се случи неколку мига потоа, кога таа со пијани чекори отиде во кујната, го зеде ножот што беше обесен над шпоретот и, кога се врати, кога дојде над неа, лесно и го лизна во мекото, над градната коска на Ханка и потоа заврте на лево и на десно, кон жилите на вратот кои извесно време даваа тегав отпор, но само малку подоцна лесно се отворија и од нив изненадувачки силно прсна крв по рацете на Азра, по креветот и долу, на подот, обливајќи ги ситните парчиња хартија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ја кренав главата. Судијката ме гледаше право в очи. Или можеби така ми се причинуваше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Ти си презаситен од слобода?!“ ме праша или можеби ми кажа нешто, не знаев во тој миг што сакаше да ми каже, ниту знаев што јас да и речам додека го чувствував нејзиниот показалец како ми минува по средината на челото, бавно спуштајќи се по работ на носот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тоа го знаев само јас, бидејќи сè што знаеше Шефот, знаеше од мене, или можеби мене така ми се чинеше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но, и покрај дивоста со кои таа во првиот миг го задржа на растојание, или можеби токму поради неа, тој ја почувствува силната привлечност на нејзиното тело.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Заборавивте, нели, или можеби и не постоеле такви безвредни нешта?

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

И токму амбивалентноста на терминот Естуар ме повлече или поточно ме вовлече во обидот да се заплови, или да се нурне во матицата или можеби во матрицата (матриксот) која клокоти низ версифицираните слики на Марта Маркоска.

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

По неколку недели, Марија стана свесна дека тој, нејзиниот сопруг, нејзиниот Хелвиг, врската со неа, во овие години заеднички живот, ја беше сфатил како врска која трае сега, но дали и утре, или можеби - целиот живот, - тоа ќе види. Сѐ до нејзината бременост.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Бабицата проверуваше, гледаше како плодот напредува, но постојано ја мачеше помислата: што стана со оној нејзин поранешен плод; останат ли е во неа, се стопи, или можеби се работеше за лажна бременост, каква што често се случува кај жените, особено кај оние што имаат преголема желба да имаат пород, да родат, и кои обземени од тоа и од психичката напнатост - понекогаш им се присторува како да зачнале: им се јавуваат слични знаци како кај затруднета жена: болки во стомакот, во половината, гадење, повраќање, посебна желба за јадење, несоница, чувство дека мевот им расте...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не е баш сѐ така едноставно, или можеби сѐ е баш така едноставно take a side...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Класичната музика е Класичната, или можеби - музика без Африка.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но професионалните филмски каубои не мислеа така. Или можеби баш мислеа.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Да создаваш значења - или можеби „нови читања“, а тоа е она што кураторот се обидува да го направи - е да креираш. Период.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Класичната, или можеби - „оркестралната“ - музика е толку дигитална, толку скроена, ритмична, и зависна од улогите на музичарите. Сѐ е во мали кутии. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 135

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

XXVIII На положаите над селото и манастирот започна силно пукање; луѓето исплашени истрчуваа надвор и гледаа накај положаите да видат што се случува; најпосле дознаа дека војниците се веселат што ќе си заминат дома, што не дојде до војна; пиеја од чутурките ракија купена од селото и пукаа; се пукаше и од албанската страна, се веселеа и албанските војници што ќе си одат дома; изгледаше дека се натпреваруваа кој повеќе ќе пука или можеби така, со пукање се поздравуваа едни со други; излегуваа и едните и другите од рововите и земјаниците да се видат подобро, да си ги видат униформите, оружјето, да си ја видат радоста што куршумите не си ги вперуваат еден во друг, туку во воздух; се пукаше во бранови или зачестено.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Стануваше сиот мисла исполнет внатре со судрувања и искри, гол и неуловлив за себе, и далечен, се подалечен кога сакаше да стаса до себе, да се испита и да се провери, во тоа проверување да го пронајде она непознато, она што го бараше толку време, или можеби во последните две ноќи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Хорот: Секоја представа има свој крај но во крајот и почеток е знај особено кога е нај како во нашиот рај ...или можеби вака Истиот распоред, истата боја. св. Јован, облечен во својата избледена талкачка облека, влегува, носејќи црвен грамофон.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Излегува од сенката. ...или можеби вака Истиот распоред, истите предмети.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Според упатствата на чуварот на плажата облечен во џелаба, го паркирав (и заклучав) нашето правоаголно комби меѓу боровите и, faute de mieux (или можеби поради претераната доза на арабијана: камили на плажата, расфрлани колиби налик на номадски шатори, некои од постарите жени не само во кафтани, туку и со црни велови), ги ставив клучевите во џепот од гаќите за бањање, од каде што, во текот на нашето играње во брановите, му се придружија на огромниот инвентар на ствари изгубени во морето.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А го чувствував или можеби го слушав иако неизречен мојот повик, или молбата за помош.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Знам - ѝ велев со мојот возбуден шепот - навистина знам дека секому му е јасно дека не постои постапка или однесување што би можело покојникот да го охрабри или не дај боже да му напакости?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Приказни! Приказни... Земена е изјава од настраданиот. Инаку, од каде ќе го имавме тој податок за гласот на неговата жена.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Или можеби паднал врз некој стражар што случајно бил долу? Така барем се зборува?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Брзина на светлината - Cour carré - Како што затвореник излегува на прошетка под надзор, сам и молкум да се насладува горко на дневната светлост инаку обична, тогаш света; како што несвесното си го подава грбот на есенското сонце да се згрее а лицето да остане темно, како Месечина од онаа страна на видливото; како што затрупаниот бунар посесивно и со мака ги чува подземните води усовршувајќи ја мајсторијата да ги заташкува трагите и да создава привид на секнат извор; како што квадратот е круг, и крст и триаголник, удвоен симетрично и синхронично; како што жената си краде од сонот за да добие време за да биде „нешто повеќе"; како што нема добивка ако нема загуба како што нема сенка ако нема предмет ; како што медитацијата бара отсутност при подотворена свест за светот и душа а енергијата е материја помножена со брзината на светлината на квадрат - така дворот врамен со ѕидини желно кон небото над Лувр зинува се простира префинето како акт на Роден или можеби на сестра му, Камила со намера да го покаже замислениот ерос на торзото видено одзади метатеза на тихоста манастирска и метрополска; - така стихијно надоаѓа тихиот дожд желбата да бидам во средиштето на симетријата бесконечен и рамнодушен број ослободена од суета, од неразумно самољубие зашеметена од ненадејната рамнотежа на крстот, на квадратот, на кругот и да се успокојам, ако веќе морам оти со толку тревоги од различно потекло добивам порив да излезам од себеси а потоа како ќе се сложам и составам во едно, знам ли?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Или можеби ќе ме задржат во зоолошката градина, каков би бил тој живот! Брунила, кажи ми што да правам?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Марсовец ли е Сврдле? „Не. Тој е ...па, можеби е од Јупитер или од Сатурн или можеби од Венера. Како и да е, доволно се изнамачил.“ „Е, можам да си замислам“.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Никогаш не снимил нешто такво. Или можеби сепак?

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Можеби ќе го наречеме Земјино доба, или можеби Гравитационо доба.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа беа сите видови „работи” што тој ги завршуваше доколку започнеше, а потоа престануваше.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ако некој започнеше, тој можеше да се облече, потоа да стане, или можеби да направи неколку чекори во некоја насока.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Нејзиното лице, особено срцоликите усни, истакнати и со карминот (или можеби со поизразитиот пигмент) му се чини познато.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Беше тоа многу одамна, преку триесетина години, едно лето во Дубровник, или можеби во Херцег Нови, каде што тогаш најчесто летувавме.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ужасниот проблем со неточното мерење на времето нив воопшто не ги засега.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

На четириесет или можеби порано (повеќемина Прокопиевци побелуваа млади)?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Каде ли ќе слета чудовишниот папагал, на лустерот или на завесата, или можеби ќе ми се заплетка во косата! Вистински хорор!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Малку тешко е да се утврди кој непосредно го купил од овие спомнати личности, или можеби е тоа некој непознат, што, верувам, би било интересно да се открие.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Во следните две минути молчиме, додека „Kcosking“ се заменува со „Green, green grass of home“, за која, претпоставувам, пуштил нарачка некој од келнерите или можеби рецепционерот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Некое вчерашно утро, „вчерашно“ од пред месец или можеби од пред половина година, часовникот мртов-ладен си застанал, па така си стои без никој жив да се погрижи зошто не работи.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Л.А. го гледа затекнато: А кого тоа? (а како да прашува „Извини, ама за што зборуваш?“) - Девојката крај шанкот. Знам која е, Стјуардесата од авионот. ***

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И нашата трпеза никогаш не беше доволно богата, па сепак преживеавме. А ете, тие умираа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Па каква е тогаш таа стомашна болест ако не е гладот, или можеби нешто слично?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дали есента, секогаш благородна за носталгични споредби, или можеби старите ракописи што крцкаат под буквите како претоварен, ислужен брод, но кои под песокта сè уште очајнички веруваат ви некои свои светови?

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Зарем сето ова не е зачнато од некоја моја, само моја потсвест? Или можеби совест?

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Пред клепките, ноќта експлодираше, или можеби тие огномети извираа од мене, зошто и самиот станував ѕвезда“.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Во деконструктивистички жаргон, p е привилегиран. 60 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Деконструкцијата се јавува на две нивоа (или можеби аспекти е подобар збор, бидејќи овие можат, до извесна мера, да се изведуваат симултано).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од очигледни причини ова ниво е наречено “пресвртувачко”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бидејќи се претпоставува дека токму p ќе ја заврши целата метафизичка работа, p е доминантниот член на парот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа задоцнета пролет ме потсети на тој почеток, фабулозна увертира, а сега веќе исконска слика која ги впива во себе сите моменти на среќа...