Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Киоскот кој им овозможуваше да преживуваат, а на Хана, постарата сестра и помладиот брат, и да сонуваат, продаваше избор од весници и колорирани списанија, тутун од кој најдобро се печалеше и карт-постали со бледо виражирани згради, градски покриви, пристанишни објекти и крајбрежни морски мотиви од околината, на чии горни или долни рабови на полски и на германски пишуваше: „Спомен од Гдањск/Сувенир од Данциг”.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)