Уште пред да може да им се најде некакво поголемо значење на нејзините врели и недоречени написи (секако под псевдоним) во весниците Дрошак и Про Армениа, некако во времето ерменско- македонскиот митинг во Париз, во 1904, или порано, Рубина Фаин сѐ почесто сонува црвени пожари и виорења на пламени знамиња над кои, сличен на легендарниот громовник стои таткото на ерменското револуционерно движење, Кристапор Микелјан, жолт, расторбешен, куц и брадест, сличен и на праматар и на изгладнет филозоф, човек во чии очи можела да се прочита болката на сите испозаклани Ерменци од преострите сабји благословени од самиот султан, од неговите суви усни без насмевка и затворени во венец на побелена брада, света и злокобна како за него.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
А сите тие се лица на луѓе, кои јас ги знам или порано ги знаев и кои сега го набљудуваат мојот живот.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Посебно Козаците и тоа во деновите на дваесет и петата или порано, додека сè уште беа дотерани во нивните козачки униформи и беа качени на црните немирни коњи.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Се разбира за секој избор постои цена, која ќе мора да ја платиме, покасно или порано.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)