но (сврз.) - веќе (прил.)

Тоа ќе ја натера македонската интелигенција со различно образование да се сплоти во едно за да го обедини нашиот народ, но веќе не врз таа основа што си ја покажа сета своја неодржливост, а врз друга, врз чисто македонска.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На улицата немаше многу луѓе, но веќе не можеше да ја препознае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но веќе одамна се нема ништо исполнето ни случено, но да се надеваме дека утре светот ќе бидам подобар.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Човештвото ќе се издигне од емоционалната затапеност и отуѓеност и достоинствено ќе излезе од демилитаризаната зона на глупоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го палам транзисторот: „Мала ноќна музика“. Но веќе е утро.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Еве што мислам јас: не, тој тип не беше прост, водеше таква политика за, што би се рекло, и волците да бидат сити, и овците на број.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но, да тргнеме понатаму... И вие одите понатаму, но веќе преку волја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Состојбата на духот во која настануваат идеалните урбани слики, урбаофилијата, трае, но веќе не може непосредно да се изрази како „урбана идила“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Брзам да го најдам старото, но веќе го нема. Тоа е мојата положба.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„... За ова дело што го направив јас меѓувремено се каев, но веќе беше касно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Има нешто привлечно во него, дури пленувачко, но веќе навлегуваат звукови, имиња, некој друг кадар, некое друго време.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
И така само израснуваше тоа во него, грижливо криено и придушувано од неговите рачички, што беа вредни, но веќе и премногу обрастени и заплеткани во коровот на тоа проклетство; се вкоренуваше тоа темелно во него низ сончевите денови на едно цело лето; деновите остануваа лилави и без никаква виделина за ова старче високо на скелињата горе, дури не стаса и до соништата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И јас сум храбар! – повторува погласно Зоки, но веќе е навреден.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се чинеше коњот и неговиот јавач се едно суштество што одвреме-навреме се раздвојува, па секоја од двете засебни единки тргнува по некој свој однапред одреден пат, но веќе во следниот момент двеве разделени единки повторно се слеваа во една нова поцврста целина, која, барем така изгледаше, ништо повеќе не може да ја раздвои.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
По неколку минути тој се сепна и стана на нозе, но веќе немаше никој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Легна да спие, но веќе не му се спиеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)