И јас си заминав откако стигнав да издадам уште три броја на списанието “Меч”, кое беше толку популарно, што неговите примероци може да се пронајдат дури и во јавните библиотеки. okno.mk 167 Стигнав во Петербург токму за Нова година.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Бидејќи во градот ме сакаа и до мене дури допираа магловити сплетки за желбите на граѓаните да го овековечат мојот лик со поставување на споменик, господин Пешков не посака да си ја ризикува популарноста.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Лазор, чувствува, сиот се смалува: тогаш кога бегаше од заптиите ни не се сети дека тие можат да пукаат, но откако стигна назад во Потковицата, со некое скришно делче на умот, постојано на тоа се пристеува дека ако пукаа заптиите засигурно плеќите ќе му ги наполнеа со куршуми.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Откако стигнаа, беа сместени во спортскиот центар на Кошутњак, а потоа секој по своја желба го разгледуваше главниот град.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Јас, Aehmenia, од Битола, се капам во свети реки, се молам во свети храмови, цел живот излегувам од едно и влегувам во друго ходочастие, штрпкам по некое стракче по камењарите - и тоа е сѐ.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Но, само по некој ден откако стигнав во Света Екатерина егуменот ми фрли анатема, анатема, извика: од исти краишта сме толку убаво пееш, ми рече, а песна наша не ми запеа... Mneme На Славко Нинов Момче, монах во излитено расо, со плетенки врз рамениците седнат на брегот на Егеј под Света гора и наизуст преповторува: душата ми е пустина по која чекори Исус.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)