Ја напишав најнапред без да посветам многу внимание на споредните работи, важно ми беше да го искористам моментот за да ја пренесам мојата мисла на хартија, па откако сето тоа го направив се навраќав неколку пати да го препрочитам напишаното.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Чантичката на невестичето веќе не ги собира парите, па свекрвата притрчува да помогне со својата чанта, па кога е веќе тука, се мести и таа на сите пози, па нели и таа е од најблиските роднини, а и нејзината меморија е од пресудно значење за вечер, кога, откако сето ова ќе заврши, ќе седнат и ќе ги отвораат подароците, и кога таа ќе се сети на сите што предале коверт или подарок, а на него напишале „среќен брак“ и само толку.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Е, откако сето ова ќе се случи, се обраќаат кон оние што треба да бидат регистратори на нивната творечка присутност и бараат од нив сериозно да ја сфатат приказната затоа што таа е плод на потребата да стрелаат во месо и да го кажат она што не може да се премолчи.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
И откако сето тоа го испита, брзината се зголемуваше.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)