па (сврз.) - го (зам.)

Константин З , кој го презира и Скопје и Битола, и сите градови на новите предели, за оваа касаба, лесна за техничка обработка, има поеднакво и неподелено мислење, па го гледа командантот со празен поглед, технички заблагодарувајќи му се на предварителната покана што брзо ја запрета и ја отфрли меѓу неважните податоци во свеста. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кој, сака, море, нека умира роб, ама јас немам ниет роб да бида до век! — па го крена гласот повисоко, обрнувајќи му се на татко си и стрика си Кулета: — И да знајте сите: јас нема да му стоа ни на вој пес, Адема, да ме продава како стока, ни на тој ајван, новиот наш бег, да ме купуа како стока. Море, освестете се еднаш, бреј, оти сме луѓе, а не стока да не продаваат и купуваат виа пезевенци, бре!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па го карах и го учех себе си да чуват, да не казват љута дума Турчину си нигде...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Али нему ја не можех душа да му дадам, станах, каних два-три попа, збраха сја роднини, дојдоха и познајници, врстници- момчета, кренаха го на носила, носат го на рамо; и на гробиштата тамо поп молитва пеја, па го од носила зеха, пуштиха го в гробот...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Облекох го в бела риза, нови, чисти дрехи, па го спрострех посред кашти.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Ги приспотна гламните, ги помести малку поназад во огништето, па го распрета топлиот жар.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Успеавме! - ја крена главата Денко. - Успеавме! - викна силно, радосно, па го крена девојчето и го положи на ливадата, малку настрана од стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тогаш и му текна за индексот, па го побара со погледот на масата и на креденецот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И ја заклучи источната одаја, и клучот со себе го зел, па го пренесол умножението, без никому да го покаже, во западната одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Елелица, плетелица, домазера, доказера, чиф, чиф, чигулки, мартин, дуптин, прескочи - ја пее броенката, па го вперува прстот во мене: - Сега, ти да ми раскажуваш!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Густав секогаш ги хранеше,” и се насмевна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„За птиците,” рече, па го затвори прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Па го трампаа Асани, го ослободија Велиу од швајцарските затвори и на крај шутраков отиде на баци-рака кај Хашим Тачи. Ебате беља, ебате...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сакал духовно да ме згрижи, па го правел она што можел - бараше да бидам покрај него додека траеше радио концертот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Децата, фала богу, беа здрави, па Маре се вработи како чистачка, а тие се чуваа сами, поголемото го чува помалото, а најмалото внимава на најголемото, па го кодоши кога мама ќе се врати од работа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ме обзеде некаква буржоаска срамежливост. Божем, кавалер, а без пари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И вчасот со комотен чекор ѝ се приближува на чинијата, го зграпчува она со крем, па го лапнува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дедо му на Ибраим Ибраим, меѓу своите познат како Кара-Демир, се висхитил од долгоногиот распон, зошто му се сторило дека тој иноверник е готов да загине за султанијата па го стасал и трчал со него барабар, воинствено ревејќи сѐ додека на чекор од нив не бапнала граната.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Беше тоа еден двор со две куќи во кои беше сместена и ОЗНА.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Изгледа на командантот Методија (Мече) од Прилеп му беше страв дека е женско на стража па го испратил неговиот шифрант да ме викне. Јас му порачав да не се грижи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше вака: Пред нашиот стан, во којшто се влегува низ двојна врата, се поздравуваме со соседите додека Борко ја отклучува првата врата, па го врти врзопчето и со другиот клуч ја отвара и втората.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Бегот барал да му се плати штетата, па го пратил полјакот така да му рече на Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мајка му веќе нема што да прави, па го седнува заедно со другите гости и го почестува.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- А зошто седиштето на оваа клацкалка останала стара?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Многу ме интересираше зошто најмалата клацкалка не беше сменета, па го прашав чичкото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но и слонот ја крена сурлата, па кога зави како втрештен го уплаши Букефал Така кренат Букефал го засолна својот стопан, зашто: стрелата мина низ него, па го погоди Александар. Букефал веднаш почина.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)