И така, како што стојам, ме фаќа една рака, од недоветра ме фаќа, па ме пушта. Се обѕрнувам: Стојна Ресулоска.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Пред некој ден пак ми се јавува залудниот баџанак, којшто очигледно фатил дебела бусија во некоја скопска биртија, па ме кани да му се придружам преку два континента.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Често нѐ посетуваше, носеше повеќе слатки отколку што татко ми сметаше дека треба, зборуваше, зборуваше, а на крајот ја почнуваше својата операција за олеснување на ќесето.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Стрико ми Ото бил црната овца на претходната генерација и тој ме крстил. Некого морал да крсти, па ме крстил мене.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)