па (сврз.) - тоа (зам.)

По една година од работењето тој се информира дека му сле- дува и поголем надоместок за патарина.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Дел од неговите колеги веќе тужеа и добија, па тоа го охрабри и тој да се реши да поднесе тужба.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Па тоа е, си велам, поголем срам одошто татко ти или мајка ти да те фатат како онанираш со оној животински израз на лицето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Па тоа е прослава“, вели тој. „Дојде водата. Се стори“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еве, за да те разубедам и одвлечам од твоите црни мисли, ќе ти кажам што е наредниот симбол што го гледам овде ... па тоа се ... не друго, туку - чевли! Елегантни, салонски, женски чевли. - Лелеееееее!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Доста де! - викна дури налутено Рангел. - Сѐ тоа па тоа. Сите таму ќе појдеме, што ти се чини!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ќе дојде татко ти и не ќе има што да вечера. Да оди да купи леб. Па тоа е страшно!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И ѝ раскажа на Луција за случката со мотоциклот, онаа со возењето на едно тркало, но ѝ раскажа и за онаа ноќ кога јас ги забавував девојките качувајќи се на скала што не е потпрена на ништо; таа не веруваше, се смееше, се држеше за челото и велеше: „О, не, па тоа не е возможно! Не, не тоа никако не може да биде!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа па тоа: „Кога било дојдено момчето? Дали дружело со некого? Со кого? За што зборувале?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Толку зборови за него а од него ни глас, ни абер: каде се наоѓа, што се стори? Зар дома се врати?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали момчето, откако е дојдено, се распрашувало за некои луѓе од градот?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ветерот повремено толку силно бие што не ги носи само зрната песок, туку отцепува парчиња и од самото Јас, па тоа Јас се чувствува немоќно, му се чини дека ветерот ќе го понесе и него заедно со песокта, ќе го згасне уште пред да бидат одвеани сите зрнца песок кои му биле доделени за до смртта, и тогаш Јас бара некое друго Јас, некои други Јас, со кои ќе се движи заедно додека околу нив беснее ветерот на времето; има потреба од тие други Јас не како поткрепа за преживување во материјата, туку како поткрепа за преживување на она најсуштественото од тоа Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Па тоа им го налага на Македонците и човештината: зар е човечка сегашната состојба во која ја имаат доведено Македонија пропагандите?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тогаш беше изработен всушност таканаречениот „Закон за европските вилаети”, кој, меѓутоа, беше одбиен од султанот, па тоа одбивање после беше прифатено и од самите големи држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се наведнаа да видат подобро и просто не им се веруваше: па тоа беа две сосема малечки кутренца, малечки - речиси колку нивната дланка, кутренца со одвај отворени очиња, гладни, измрзнати, кутренца што цимолеа со слаб глас.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
ЛУКОВ: Па тоа е вистинска свинштина. Што мислат тие?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Па тоа беше токму тој, ваков спружен врз нивната носилка и безволен за секакво движење, останат на средпат и таму капнат сѐ додека не дошле овие четворица луѓе, што не сакале да го остават таму, на неговата бука; го нашле таму и сега го однесуваа со овие свои тивки, претпазливи чекори, молчеливи и заздишани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дека требаше нешто да се покрене. Па тоа можеа да го сторат и другите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Башка што си самец, па тоа веќе не е ни излет.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дамче го потфати и му залепи две трешници па тоа лелекајќи отпраши дома си.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имаше едно војниче од Скочивир, па тоа рикаше ко бик, ко бивол.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа па тоа, го вели, го повторува, а мене ништо не ме прашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па тоа е вистина! Тој е! Хелвиг! Тука пред неа! Со цвеќињата!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Клементина коментирала: „Па тоа е балкански Вавилон!“ Мајка не знаела тогаш за вавилонското проклетство на јазиците.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како па тоа тие да не го правеа!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
АНДРЕЈА: Е, па тоа е. Никој не памти. Нова треба.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Бескорисни се тие кои не повредуваат, сите имаме соништа кои мораме да ги исполниме, да ја видат светлината на денот, да заспиваат мирно под месечината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Па тоа се слуги на кукавичлукот, издаици, неверници.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Десет години!!!“ извикаа учениците. „Па тоа е многу!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Па тоа е микрокосмосот на моето детство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Па тоа и за обичен војник е сфатливо и не разбирам зошто токму мене ми се упатуваат такви поучувања или инструкции... - дофрли Кикицас со тон во кој сега изразито ја искажа својата навреда.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да ги вратам дома? - Што? Да не си полудел?! Па тоа е цел вод.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Заспи, разбуди се: тоа па тоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само што седнавме, а Весна рече: - Па тоа не е никаков камен!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)