Ги напна мускулите на рацете, па лесно почна да се крева, допирајќи со устата до самата исчадена греда, да се спушта и одново да се крева, чувствувајќи тихо задоволство од ова себеизмачување.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Па, во интерес на еден помалку на токсикологија, а и поради фактот дека ни ти не можеш баш да се пофалиш со интелигенција, па лесно еволуираш од глупава во поглупава... и најглупава, го удостојуваш со еден час, ама само кафе и толку.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Сакаше само да се опреми со уште едно средство за задевање и шармирање па лесно меморираше јазични одломки.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)