Кога врчвата ќе се преполнеше, сама ќе се навалеше, па ќе се клапнеше, чукнувајќи по работ на каменот на малиот базен под неа, ќе се превртуваше удолу, за да се испразни од водата, според законот на физиката, па бидејќи беше празна повторно ќе се исправеше под чепот на бурето, за да се поднамести за повторното полење...и сѐ така во круг...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Секој добронамерен патник: суетата ќе си ја полекува, па ќе замине препороден, како нов, прочистен од лошите енергии. ***
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Прочитајте ја наредбата, па ќе видите што пишува, - протегна рака кон жолтата плаката залепена на вратата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Имаше празнина во тоа негово создавање ликот на девојчето, па ќе му се обрнеше на Денко со некое заобиколно прашање, сѐ со цел да дознае нешто повеќе за изгледот на Елена.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Така, ќе застанеше крај некоја бука, дури и ако е сува, па ќе почнеше да ѝ кажува: „Ах, од кога не сум те видел.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Порано Бојан често ќе се вовлечеше во плевната, па ќе лежеше во сеното или ќе се катереше по гредите и одозгора се ѓувкаше во тој дебел, зелен мек душек.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ќе прелетаат тие некаде над селото, по небото кое зачадените оџаци го потпираат со високи столбови синкав чад, ќе го чуе и старо и младо, па ќе почнат оние познати разговори за некогашните зими, за случките во тие зими, а децата разгртаа двојни уши и слушаа, слушаа, сонувајќи го снегот што беше во разговорите на возрасните, во крикот на жеравите и во мирисот на студениот воздух.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во таков вртеж од недомислени размисли ја додржуваше Гого главата на рамената, додека ги сложуваше боите де со четката де со шпахлата, отстапувајќи чекор - два наназад за да го одмери она што го намачкал, со едното затворено, а другото примижано око, како да беше на стрелиште, па ќе приседнеше на еден издлабен триножник колку да земе здив и да му се врати на платното, во една борба во која се вживуваше и уживаше, сѐ до неизвесниот исход кога веќе исцрпен не сакаше да знае дали излегол победник или губитник.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
А дедо Спасе ќе остане уште долго надвор, па ќе си го пуши лулето и ќе си мисли на свои работи.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Но Македонците ги успокојуваа Бугарите: Чекајте вие, нека ни дадат нам автономија, па ќе видите оти по неколку години таа Македонија ќе биде бугарска, зашто повеќето од македонската интелигенција го доби своето образование во Бугарија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ќе го искинеме листов,“ - рече и во истиот момент го искина првиот лист „па ќе напишеш поубаво.“
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
„Ако е вистинско, треба да летка.“ „Па ќе летка“, - рече Надица и со ножички го исече нацртаното листенце.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
А сега одиме кај мене на кафе и цигара, моите се излезени па ќе бидеме сами.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Сега татко му сигурно ќе сврати по оној осамотен сокак па ќе фати накај крчмата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Среќата е гулаб, ќе падне на рамото, слатко ќе гука, па ќе му текне - ќе летне, - рече безгрижно Глигор.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Особено е битно да не се лепите до апаратот зашто вратата, ако не ви е Бетменска, не ќе можете да ја отворите, а кога ќе го откриете тоа, позади вас ќе има веќе две аута што чекаат ред, па ќе мора и тие да се враќаат во „рикверц“, додека вие маневрирате вешто, напред-назад.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
„Еден филџан зејтин те моли мама да ѝ позајмиш, дека замати торта, а ни снема, па ќе ти врати до утре“, се „циганиш“ од вторите соседи.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Кажи прво ти колку даваш, па ќе се најдеме на средина.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Кога ќе заспијат навечер, таа ќе изброи по четири ноџиња во секој, а на крај своите две отечени и двете на најмалото во креветот во кујна, вкупно 16, и ќе воздивне од радост, па ќе се прекрсти и ќе му се заблагодари на Бога!
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Саат вадам од рака зашто вредам, па ќе ме чека колку е нужно, а јас, јас и така доцнам триесет години.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Со газдата на дуќанот не се бакнавме, ама не ми удри ни „сиктер“ клоца дека му доцнам само три месеци со наемнина, ама има разбирање за мојата финансиска положба, а и јас за тоа што не беше срдечен со мене, а и незгодно е, многу ми е ачик дуќанот, па ќе види некој, па од несвидлак ќе ни извади муабет... па после, бруки и срамои!
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Е па! Е па, после ќе имале афера, па ќе имале, кога по дома немале ни афера ни дешавка за во тефтер да ја раскажат, како Мерил Стрип со оној Клинт кој не беше Бил и кој како фотограф откри толку сексипил во една средовечна жена облечена во фустан на копчање кој се носи само на пазар и коса врзана во коњски опаш.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Не е на одмет, мислеше, в недела да отидат на Коритница и да ги исчистат коритата; луѓето се слободни па ќе биде можно да се соберат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ќе отпие, отпие, па ќе се загледа некаде пред себе.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе посегнеш кон едно, па ќе свртиш кон друго. И пак празна ќе ја собереш раката. 144
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ако легнам, срцево ми трча, трча, па ќе го снема, ќе прескокне нешто и пак трча, кој знае кај трча и од кого бега.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Па ќе се качам, на прсти, по скалите, ќе застанам пред вратата и ќе го ѕиркам Ѕвездана. Ќе го наслушувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А тој ќе се тепа, тепа, па ќе го земе кандилото, ќе го запали, и ќе го клоца низ гумното.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе погледаат во сонцето, па ќе погледнат во сенката за да видат колку им е скусена.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Па ќе се престрашам, ќе одам да го барам, натемаме натема.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И Јон ќе ме погледа, погледа, па ќе го земе кандилото и ќе појде кај Доксима Тренчески да му тури газија, да му го намести фитилот. ***
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе стојам, стојам над него, па ќе излезам на чардак.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ако ти дадам тебе, мене не ќе ми стасаат, па ќе треба да позајмувам, му вели. 28
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе прилае, па ќе почне да квичи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе потропа така, па ќе ми се подизбистри во главата. Ама тоа трае кратко.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Па ќе фрлаат разни порези и прирези по куќите: не знам за Црвен Крст, не знам за Народна одбрана, за ова, она...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ај, уште овој пат, си велам, па ќе се сетам, колку пати сум рекол така. И раката си ја соберувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Па ќе донесат друг. Го земаат, го стрижат, му ја лупат главата ко компир и го шијат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Некогаш ќе вика, вика, па ќе се изгуби.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе истера така еден ред делкање, па ќе клекне, ќе го замижи едното око, а со другото ќе нишани: дали под конец поминала секирата, дали право ја воделе рацете. Како што треба.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Па ќе имам голема улога, барем на локално ниво, му одоговори Александар.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Само, овде ќе мора како предлошка да биде некој женски сон, па ќе искористиме еден што го сонувала мојата полусестра.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Уште сум далеку од станот, брзам, а потоа почнувам панично да трчам.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Тој ја праша дали размислува да работи, бидејќи има завршено Радничка школа, на што таа рече дека нејзината фамилија очекува дека таа ќе се омажи во добра фамилија, па ќе нема потреба да работи.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Па ќе те задавам бе чупе, ќе те задавам со голи раце!!!
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Нашата единица имаше кола посебна за нашите работи.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Јас се израдував што ќе го видам Косово, каде што цар Лазар војувал со турскиот цар Мурат, па ќе ја видам црквата Грачаница, каде што царот ја причестил војската.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Новите лесноумни петпари не даваат За старите поговорки Тие секоја гунгула ја нарекуваат креативност Потем така наречената креативност уште и ја остваруваат И за секој непочнат сон отвораат нова страничка на интернет Ѓоа некому му е гајле што сонувале баш тие Па ќе тарашка по нивните непочнати соништа на интернет Јок џанам, многу бргу се разоткрија Распродавачите на селански соништа На градските плоштади
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
А тој имаше многу - три маслинки и една детска играчка, па ќе прскаа од нив, заедно со неговата крв, млечни трески кора и црвени парчиња памук, сите заедно за да умрат.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Гледајте го само деновиве во нашите кина советскиот филм Сибирска земја, па ќе видите! Меѓутоа, другари, не заборавајте!
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
- Па, се разбира, рибите ќе му ги пржат, а тие на село често колат пилиња, па ќе лапа Мацко џигерчиња.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Заинатено ги стигна децата и им се закани: - Само нека мине ова, па ќе видите дали ќе играм со вас!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Вашите татковци сега, ако се селани, кога сакаат да одат в град, на пазар, ќе се качат на воз или на автобус, или пешки ќе тргнат, па ќе стигнат таму, за да свршат работа и да ви го купат она што сте им порачале па вам целиот тој ден не ви останува ништо друго освен нестрпливо да го чекате некаде под село и уште таму да видите дали сте го добиле она што ви било толку драго.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
ПОЦКО: Касни малце, па ќе се разјадеш.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ЦОНКА: (По него.) Поцко, синко, не прави такви шеги со господа! Слуша тој и кога шепотиш, знае и што ќе помислиш.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ПОЦКО: И за атер...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ПОЦКО: (По него, крстејќи се со широки гротескни движење.) Господе боже, кога овој будалест син не ме остави сам да си поможам, поможи ми ти, господе, дај ми кум каков си сакам, па ќе ти запалам в црква свеќа како греда!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Уште долго нема да ги смрсиме конците па ќе биде убаво сѐ.“
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
- За секој случај, ти остави ми го тоа што си го извадил, па ќе видиме моиве мечиња ќе остават ли нешто за другите.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Почекај уште некој ден па ќе си одиме.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Коледе, Божиќ и Василица си ги правевме секоја година, ама таа година имаше нешто посебно во подготовките: родителите нешто ќе прават, нешто во врска со новата црква и со училиштето, па ќе се соберат сите, а нам децата веќе ни имаа порачано да собереме дрва повеќе од кога и да е порано.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Зарот секако е фрлен. Додека тој се тркала. Едо ќе се опушти па ќе види...
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Никифор ќе ме баци, па ќе застане да ме гледа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мртва да ти е ногата па ќе мрдне, ќе оживи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе ти дојде за смеење, па ќе се сетиш кај те водат и, смеењето ќе ти се поткине.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Еден волк ќе излази едно место, па ќе се притаи залепен за земјата. По него друг тргнал.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе се вртам, вртам така па ќе ми притежи ногата и ќе се одвалам на креветот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе погледнам така надвор, па ќе погледнам во војниците меѓу нас.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе ме поздрават првин Албанците од ќелијата, па ќе се јави Михајло Горачинов. ,Пилето ми пее, рано на сабајле", се тешиме, се крепиме. ,Па и робовите се казнети да го сакаат животот, исто како и нивните господари," рече еднаш Апостол Макаровски. 34.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
После ќе ја извадиш устата, вели, па ќе го ставиш увото.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми поразминало малку, па ќе си речам: ај собери се, Небеско, без него не можеш, а со него може да ти биде полошо.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Чекај уште десетина дена па ќе расцутиме заедно.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Па ќе ти даде бонбонче, а можеби и чоколадо. - А, не! - ѓаволесто вели Билјана. - Срамота е!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)