И тие сиромаси не сакаа секоја есен да се селат и нови меќани да прават, ама нивните нивчиња беа кое осмак, кое шиник семе, та немаше што да гнојат, што да ораат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сега Бино беше мирен, бидејќи и Јован им се продаде на Србите, та немаше кој да му забележува и да го гони ако ставе некој „лимпрч“, како што се изразуваше за државните преврати самиот Бино. Јована пак, страшно го печеше Биновата положба.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Секако на Мариовците ниту им текнуваше да ги нумерираат, ниту пак им беа потребни броеви, бидејќи сите в село лично се познаваа, та немаше нужда да се бараат по броеви.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тие нема што да жнијат — што да вршат, та немаат ни работа со спаијата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Милиќевиќ имаше за должност да ги „надзирава" касапите и магацинот, та немаше ден да не донесе полни џебови од шинелата со месо, дробови или ориз, шеќер, суви сливи, и други продукти што ги земаше со таин.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Мајка му на Толе веќе го прежала, сина си, та немаше солзи да го дочека.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На Катето од Стевана Толе не се задржа, бидејќи тоа веќе беше во бегови раце, та немаше нужда бегот да бара начини да го втерува во неговата мрежа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Ете, излегоме малку по лов со другарот, та нема време да се вратиме.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Андон се присети за дисагите и ќемерот што го зедоа од авалеџијата на Скала; му падна малку и криво оти не му дадоа токму дел од парите, ама си призна дека не беше тогаш член на нивната дружина, та немаше на тоа право.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кадијата и беговите да си направат овде – на земјата – рај, а сејмените – да си го осигураат него на оној свет, кога веќе овдешниот беше зафатен од посилните та немаше место за нив. Co вакви пеколни мисли колоната го помина селото Штавица, кое одамна беше чифлиг на Сефедин-бег и излезе на високиот рид Слива, од каде што се прогледа мариовската котлина обрастена со честа борова, букова и дабова гора.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Чинго многу порано можел да дојде во контакт со прозата на Чехов одошто со Бабел та нема основа да ѝ се даде предимство на претпоставката дека и тој суптилен чувствен тек во неговата проза дошол од втора рака и не како директен навев.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)