што (сврз.) - се (зам.)

На „балканското проклетство” така, од книга до книга, му спротивставува световен рај на толеранција, сличен на зелениот рај на детската љубов опеана од Шарл Бодлер: златно доба на несигурна конзистентност, парада на сити деца и разиграни животни, каде што семејствата се збратимуваат (покрај разликите во јазиците и религиите, етничките кланови и политичките догми), некаде помеѓу песните и извиците, некако субверзивно солидарни, како што се оние предизвикани од митскиот Чанга: „Да живее козата на комшијата!“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Што се однесува до баџанакот единствено ми е непријатно што двајцата знаеме дека тој беше во онаа група грди луѓе што ме тепаа или сакаа да ме тепаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Секој што се раѓа мора и да умре.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И сето тоа со такви поединости дека, на пример, Ризван-бег од Ресна имал мала лузна под левата слепоочница, што мене ме здрви, потоа дека Беадин-паша од Солун имал дебела долна буза, дека на вториот ден од Негушкото востание не заврнало, како што се тврди, туку само заросило, што не е исто, и така натаму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не знам дали постои друг град во Европа со толку многу слаткарници, каде што се консумираат во изобилство унгарските слаткарски специјалитети, а сега, во летните месеци, и сладолед и пиво.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во овој случај, површината е екран, т.е. оној поширок, „мета” простор каде што се случуваат промените на рамништата, каде што се вртат фасетите и се клика со глушецот. (мојот главен јунак, говедцето, им држи едно себеразоткривачко, исповедничко предавање - како некаква едновремено и потврда и пародија на Лакан - на суштества што се нарекуваат глувци!)
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не помислувај дека јас, како и Бузо, со молчење ве одминав заради тоа што се плашам од него или пак го сметам за неразделен другар.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Дури кога дојдоа на ширината пред Вандевци, каде што се продаваа воденички камења, Бајракот се заврте и му стори ишарет на Јована да побрза.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Воденичарот“ ги остави камењето што ги гледаше и дојде на горниот крај од ширината, откаде се гледаше уличето по кое одеа Јован и Алекса и почна да се вртка околу друга група камења, но не ги пушти од око двајцата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Аромата на тутунот го неутрализираше карактеристичниот бајат мирис на кокошарникот, што се граничеше со неговата работилница и ја имаше истата шталска црвена боја.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во почетокот на нивната пропаганда Србите и не мислеа да ги прават Македонците Срби; тие сакаа просто да создадат во Македонија редум со бугарските и српски интереси, така што во времето на решавањето на македонското прашање да добијат колку што се може поголем дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Исто така мнозина ќе забележат оти малите држави се однесуваат со таква недоверба кон улогата на Бугарија во Македонија како што се однесуваа големите сили кон улогата на Русија во бугарското ослободување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И најпосле, ако Организацијата и македонската емиграција во Бугарија, особено оној дел од неа што има или државна служба со убави плати или се занимава со журналистика и со тоа има убави доходи и големо влијание на бугарските работи, така што се јавува со кандидатура за министерски места во Бугарија или си има други згодни потфати, -дали, велам, и без помошта на таа наша колонија е возможно некакво особено пројавување на нашата преродба, а имено во таква смисла како што ја спомнав, т.е. во полно одделување на нашите интереси од оние на балканските народи и во развивање меѓу македонската интелигенција и народот македонско народно самосознание?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Мнозина ќе речат оти моите утврдувања за некакво ново течење во развивањето на националното самосознание сред Македонците е само мистификација на неколцина Македонци, но дека таа мистификација нема под себе земјиште и затоа како што се имаат скоро појавено на белиот свет, исто така скоро ќе исчезнат од него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во 1900 год. тој учествуваше во „Македонската експедиција” на Руската академија на науките што го посети и родното село на Мисирков Постол, каде што се сретна со својот студент и ја имаше неговата помош и соработка.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Учените, аристократијата, интелигенцијата и воопшто општествените класи, каде што се имаат лични интереси, стари традиции и предубедувања, се борат со новите течења, каде што се наоѓаат вистината и правината.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
5. Колку и да изгледа контрадикторно ова барање на Мисирков, тоа не само што се совпаѓаше со тогашната руска политика на Балканот, за која тој мораше да води сметка, туку беше и еден од основните пунктови на националната програма на Македонското научно-литературно другарство во С. Петербург (натаму: МНЛДУ): без привременото останување во рамките на Турција, во тогашните околности, со полна културно-национална автономија, при отстранување на пропагандите и нивните институции во Македонија и обезбедување на границите преку турскиот суверенитет, навистина тешко ќе можеше да се избегне дележот на Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Грците ја уништија Охридската архиепископија затоа што се спомнуваше името „бугарска”, како историски reliquium, но го употребуваа името Бугарин за да го овоплотат во него својот презир кон сѐ словенско.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Името Бугарин, како што се гледа, до половината на XIX век немало за нашите предедовци поголемо значење од имињата: христијанин, рајатин и каурин.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Природно е дека ќе ги употреби Грција сите дипломатски патишта за да се задржи во Македонија на тие позиции, каде што се наоѓа од средните векови, особено од времето на турското завладување на Македонија, а грчките интереси во Македонија се бранат не од една Грција, а и од големите сили што не сакаат да се засили словенскиот елемент.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како што во една држава има државен центар, којшто најдобро е да се наоѓа во средината на државата и кон којшто се собираат сите конци од државниот живот, исто така и во јазиковните или областите од сродни наречја треба да има еден центар, којшто по неговото значење треба да се однесува кон периферните наречја и говори така како што се однесува центарот и престолнината на државата кон крајните окрузи и околии.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но никогаш до тогаш Русите не се разочаруваа така како што се разочараа во времето на последната војна.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
После, како што се гледа, тие ја мислат за единствено правилна гледна точка на прашањето за народноста на Македонските Словени – бугарската; а може си мислат оти прашањето за народноста на Македонците е второстепено и лесно ќе се разјасни со ослободувањето на Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но затоа Светосавското друштво за таа половина година направи доста шум: во неа, освен науките, имаше и воена гимнастика и маршеви на учениците со музика по Белград и неговата околина и патување во летото по Србија, каде што се произнесуваа громки здравици.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Турција, како што се гледа, како да се најде на тесно, па ѝ предложи на Бугарија да се дојде меѓу нив до едно согласување за македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
САВЕТКА: Така де. Јас сум една жена проста, никаде неизлозена, и што се вели зборот: сестра сум ти, и пак не ти го бендисувам табиетот твој запеслија.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во крвавиот траг на боиштето остана само едно од тие изребрени суви тела, што се превиваше во морничаво, жилаво умирање, продолжувајќи за сето време да замавнува во празнината со своите задни нозе, чиниш и во своите последни соништа продолжуваше да бега, некаде во некоја шума, некаде меѓу некои стебла, однесувајќи ја и од онаа страна на животот својата исконска глад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Работеше нешто, повеќе белешкареше, за она време додека Змејко беше бригадир на градежната бригада, тоа време имаше доста такви белешкари и евидентичари, крај оние што работеа и што се натпреваруваа, а кога Змејко откажа да остане бригадир, тогаш уште првата утрина старецот ја изнајде некаде и ја зеде под мишка една стара заборавена и извалкана од рѓата синдикална книшка од 1922 година, што се беше сочувала меѓу алатите и отиде со неа кај Претседателот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш мислев дека е далеку од мене и од многу други луѓе, дека е само за една мала шепа луѓе, една таква судбина на одбраните на оние што сакаа и што се бореа, што живееја само за да сакаат и да се борат, и што најпосле успеаја да го преуредат животот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И на тој збор и јас се загледувам нагоре, низ буките што се мрдаат, како да ги брсти гладна коза.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Олеснет, што се вели, и ветрот може да те крене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето што се појавија, се искачуваат кон нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ви давам што се нашло, вели Огнен Ѓорго, лабаво јадење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И секакви работи што се требни. Ракија и вино пиеја офицерите, ама понекогаш пиевме и ние.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од долгото лежење сме заслабнати, сме загубиле од силата. Сме се прележале, што се вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Беше бил многу лошо удрен меѓу ципите, кај што се врзуваат сите жили и корења.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ги подрашири мачно, мачно, како што се разденува во есено време...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се кријам и од Јона: да не го гледам кај што се мачи и да не ме гледа тој кај што се мачам. Поарно за обајцата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој не кажува дека се плаши, ама стравот што се гледа на нас се гледа и на неговото лице. Како сенка му се мрешка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако може да му закуша на месечина, под воденичен цивун, на вренгија. Кај што се дели водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само што се вратија војниците бугарски и почна отсекаде да се пука, да рига оган од земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Излегува на врата Огнен Ѓорго, а ние ни „помози бог“, ни „здраво-живо“, уште од врата прашуваме за некој што се разбира од ушни болести, што куша за уши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Секој мисли дека е најубаво она место кај што се родил, вели Витомир, и го испушта чадот, заедно со зборовите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Секој што се раѓа за премрежина се раѓа, вели Григор, а јас многу претерав, па може и ова да го претерам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А не паѓам како што се паѓа, велам, туку онака, простум, како мачката што паѓа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се тепаат луѓето, како што се тепавме ние после.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама како што се оддалечува, така и ги скусува чекорите, ги успорува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама само што се вративме, небото се дупна и потече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Може вака, треба да угасне племето наше, велиме ние и гледаме надолу кон чадот што се крева зад буките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш ни се јавува и небаре запален сноп пченица што се шета низ шумата, ама не ја гори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А таа измешаност на болка и црн подбив кон жените и кон мртвите, или кон некои трети, што се живи и мртви, е нивен крик и нивно кикотење.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но, воведени се некои дополнувања во овој сегмент, како што се оние за времетраењето на стажот: имено, приправничкиот стаж може сразмерно да се продолжи, ако приправникот работи пократко од полното работно време, но најмногу за шест месеци.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Не се разбудија само дечињата, инаку сите други ги кренаа главите и еден со друг се прашуваа што е тоа што се случува околу нив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Оф јас сиромав само со умот што се богатеам, оти уште еднаш јас ќе било касмет да си одам, ами види го тоа широко море: до кај јас да се вратам уште еднаш назад, овде коски ќе окапам и друго ништо“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тогај беше го проколнал старецот сиот народ што се наоѓал во нашава земја: "Ох да би Господ ве судил деца, им рекол, што ме отепавте на правина!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Три дни и три ноќи што се биле и се тепале.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– Колку е жал за кај што се родил човек“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Утрото станале и го зел Силјана Аџи кљак-кљак, та го прошетал низ неговото гратче и го однесол кај двата извора, што се правеа штркови и човеци.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Оти луѓе сме, затоа луѓе сме, му рекле, а за штркови што се правиме, си имаме од деда прадеда клетва да се правиме, чунки тука ние, Силјане, не е чаре да родиме челад според една клетва што ни е оставена од деда прадеда како што ти кажав уште од понапре“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ја ај кажи ми да чујам јас, да да видам имаш ли право што се срдиш?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Застанал крај море да гледа кај што се скрши гемијата, да не нешто излезе од море дуовникот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во ред, да претпоставиме дека М Ѓурев воопшто го нема посетено другарот секретар во спомнатиот понеделник; дека не ја видел белезицата на раката на Ботка; дека сѐ ова што се случува со него во затворов овие денови се некои необјаснети привидувања; дека и кај него, еве, дошло до тоа пореметување на рамнотежата помеѓу она што не било, и она што тој мисли па дури и верува дека се случило.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Што се однесува до постапките на Раде кон мене, одамна имав заклучено дека се однесува со внимателна наклонетост, иако, според неговите сфаќања, ние, луѓето од перото, бевме претставници на некоја чудна фела, недоволно дефинирана во ставовите; млитава во односите; недозволено либерална во постапките, и тоа токму во моменти кога ни бил потребен поцврст фат!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се омажила во дваесет и второто лето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се случи она во што никогаш не би можела да поверува, иако секој ден ја стегнува и ја сподавува болка кога слуша како многу мајки и жени ги оплакуваат своите мажи и чеда...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И одново тука, меѓу раздомените, кои со секој ден што одминува ја губат и надежта дека ќе се вратат на своите пепелишта и живеат со своите спомени и секој ден чувствуваат дека нема ништо пострашно од празнината, таа, меѓу овие старици и снеможени мажи, меѓу вдовиците и жените одделени од своите мажи, меѓу жените што секој ден намнисуваат за своите деца што се наоѓаат на фронт или под туѓи поднебја, меѓу постојано расплаканите и разврескани деца, сега се чувствува сосем сама. Сама.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дедо Геро, кога ќе немаше некоја работа, заедно со Јонета и со Гелета, ќе се искачеше на ледината над Петров Камен од каде што се гледаше далеку, далеку наоколу и ќе уживаа во убавините на Преспа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зашто тие двајцата во едно маало растеле, другарувале, комити заедно биле, залакот леб што се вели, го делеле.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Под брадата му беа вкрстени два реда фишеци – само што се гледаа поради гуњата што ја носеше наметната на грб.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Така еднаш брезничани, зашто селото каде што се пее оваа песна се вика Брезница, заприкажуваа за Лумана арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ги пасеа воловите некаде тука поблиску или, ако одеа подалеку, тогаш одеа по оние места каде што се врткаше дедо Геро војводата со своите комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А другите деца настанаа собрани околу нив во круг којшто се изместуваше но борачите натаму наваму, како што се носеа тие.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ама толку го исплашил, што ги почекувал луѓето колку што се може и никогаш на никого рака не кревал.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не секогаш како што се пеат други песни, туку понекогаш, често и еднаш на неколку години, но не се заборава.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но езерото како што се разбесна, така и се смири.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но што вреди што им верував? Што се обвистини од она што пишува во нив?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Притоа воопшто не ми беше намера, без оглед на спротивставените мислења на поединци кои воопшто и не ја прочитале книгата, да ги измешам литературата и филозофијата. 4Кога пишувате книга како оваа, дали ја пишувате исклучиво во однос со собеси или пак таа е наменета за некое читателство? 4Сигурно дека се обраќам кон читатели за кои претпоставувам дека би можеле да помогнат, да ме следат, препознаат, одговорат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таквата контаминација на угледниот филозофски дискурс со книжевен текст што се смета за соблазнителен или опсцен и меѓусебната контаминација на нивните различни правила или начини на пишување, можеа да се причинат како силовити - веќе при самото „обликување на страницата“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Што му е на човеков што се зашил за неа, а никогаш не разговарал за што и да е.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кога ќе поминете на полноќ крај палатата што се наоѓа на центарот од езерово, тропајте колку што можете посилно.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Што се однесува до вештерките и самовилите, на Дедо Мраз не треба некој ум да дава.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Од конците на новогодишната програма е изоставен само еден случај што се вика Нероден Петко.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Прекрасно име. – Ѝ поласка Дедо Мраз подготвен за тргнување – Ми беше многу мило што се запознав со вас.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Мече се зафати со оваа работа нерадо, со видливо незадоволство што се случи сосема не онака како што му расправаше Беличот во ѕвездната ноќ кога патуваа со железницата.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И кога наскоро излегоа на првата височина, откаде што се гледаше целата околност како на дланка, пред очите им се покажа радосна глетка: во самото подножје на планината, низ високите пченки и приведените главички на сончогледите, раздвижени како мрави, работеа младинците, се разнесуваа тврди удари од копачи и лопати, а во должина од неколку стотини метра се црнееја купишта од ископаната земја....
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Погледот им беше устремен накај сртот на Беласица што се одразуваше на јасното небо како остра црна рецка: таму некаде во нејзиното подножје, се наоѓаат младинските бригади, нивна крајна цел.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Стоеше така долго, загледан занесено во колоната, што се губеше во далечината, по тоа крена поглед нагоре кон знамето, кое што се вееше на високиот јарбол.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Погледот му се задржа на блатото и трските што се простираа далеку.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
За прв пат откако дојде во бригадата, Мече усети колку е убаво тука наутро кога првите зраци на сонцето ќе паднат над разбудениот младински логор, што се капеше во утринската светлина и веселост.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Беше зафатен со мисли како да се избегне оваа опасност што се испречи пред нивниот пат.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Но Беличот, кој што бргу ја оцени ситуацијата, гледајќи дека инаку не ќе можат да се истргаат од рацете на кондуктерот, што се беше спречил во тесниот коридор на вагонот, го тргна Мечето за ракав и рече мирно, и не трепкајќи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Гледајќи ги децата како стојат нерешително крај патот, стариот селанец што се возеше во нив им се сврте и весело им довикна: На каде, дечиња.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Штицата беше од обете страни потпрена на два камена и кога поминуваа преку неа, таа се виткаше и се нишаше толку, што се чинеше дека ќе се скрши под тежината.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
„Ова е важно“, додаде претседателот, „бидејќи од твојот бранител немаме добиено барање за одлагање на оваа расправа на Дисциплинската комисија, како што се произнесе обвинетиот работник Маленко!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Освен тоа, тој беше нешто како сараф – даваше по луѓето пари на заем, како што сега банките даваат кредит за малото стопанство како што го викаат, на кесим, како што се вели по турски и со убав интерес така што тоа, исто така, му помогна да се збогати. Србите нив ги викаа зеленаши.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Џиш боја, што се вели, од којзнае каде се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои дури и ме исплакале, што се вели, ме прежалиле. 3.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без да мислам, што се вели, го фаќам растојанието, чекорот негов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали кралот, што се вели, или царот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се смееме на гладно срце, што се вели, на гол газ се смееме. И во душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум заскитала во животот, што се вели, и сум се загубила во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мајката ќе припадне, што се вели, ја фаќа некоја имела и припаѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не си можел ни да кивнеш, што се вели, а камо ли друго.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе нѐ дотера на олку, што се вели, уште да се избациме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
10. Времето веќе е стушено, зимата пред врата, што се вели, оддалеку мириса на снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А не да викам, туку рикам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Има луѓе и луѓе, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чади, што се вели, ти се зачадила душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
До нив клекнало куче и само цимулка, што се вели, испушта некои тажни гласови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да ме убиеш не знам кај ми паѓа сонцето, што се вели, од која страна ми доаѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Добил вест дека татко му умрел во Америка и во писмото ми вели: ,Крстете го Иван, како што се викаше татко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не е длабока водата, ама студена, што се вели, до коски ти посега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме фаќа само скомраз, што се вели, само гнасење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се бараме, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Останав вџашена, што се вели, ни ваму, ни таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакам да викнам, ама гласот ми го нема, што се вели, некаде ми тептисува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Утринскиот омај натиска и во нив, што се вели, им го размекнува строгиот израз на лицето. 4.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе, да не сум добила нешто огница, што се вели, тифус или маларија?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но жените се чудат: нешто не им е јасно, што се вели, а нешто не ми е мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И само што почнавме да јадеме, само што се фативме за лебот, што се вели, однадвор почна да се слуша тропање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И слатко и благо, што се вели, како мевлем ќе ми дојде и ќе ми застане.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да се валам ко магарица, што се вели, ко поштукната да се прпелам. 47.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Барем да го испоштам од вошките, што се вели, којзнае како му е таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Боже, зар ни е судено овдека да нѐ јавне староста, што се вели, и сите да нѐ изедначи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си помислувам и на најлошото, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си делат и од ручекот и од вечерата, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се врти ко на трчање, што се вели, да не знаеш кај си подзапрел, а каде си продолжил.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден страв, што се вели, ми помина по коски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Крцка и истрпнува планината: полазуваат сите змии и гуштерици, сѐ што се нашло пливнало по земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали час, дали миг, или воопшто не се случило, што се вели, ама само така ми се кажа во несвестицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А може да не беше сонце, што се вели, кај се нашло ваму сонце?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се повлекуваме со забрзан марш, што се вели, никој во никого не гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали беа тоа трите дела на Македонија или обична подвала, што се вели, подадена шипинка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го пуштаме по река, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми го спаси еднаш животот, што се вели, и го имам за втор господ, иако првиот не сум го видела.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Влегов во едно село што се гледаше од патот и сега таму ќе го чекам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема што: врзана сум, што се вели, порожена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај што се мора, не се препрашува. 3.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никој не те прашува, дали можеш, што се вели, дали те пушта маката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да ме накрене, што се вели, да ми преживее душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кај се спиело кога сонот ти е разбиен, што се вели, наполно украден.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Женичката пак ми дава знаци да си ставам стипса, што се вели, суста на уста. Катанец.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никако да се попредаде времето, што се вели, да се потргне и да се расправи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Времето веќе е стушено, зимата пред врата, што се вели, оддалеку мириса на снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така: од збор на збор, што се вели, ќе се наприкажеме со Оливера Поточка Форевска и ќе се потргнам малку од мислите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Обрастени, што се вели, не им се познава лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се префрливме на планината Тамбури, а ваму немаме ни ров ни бункер, што се вели, никакво утврдување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме се скукалиле, што се вели, и чекаме да нѐ изведат на стрелање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај што им гледа окото, што се вели, таму им оди и куршумот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никогаш не сум ја видела понаблиску среќата и болката, што се вели, никогаш толку едно до друго застанати. 11.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без прашање се оженил, што се вели, без партиска согласност.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Две налице, една наопаку, што се вели, како да плетам чорапи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Воздухот постојано нешто мрмори: може да нѐ фатат на легло, што се вели, натерани под земја, заробени од стравот, од себеси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали ќе грми, што се вели, дали ќе врне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така се врти саатот, што се вели, го трошиме векот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Она што ти е судено, што се вели, морало да го врвиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И само тоа е од зборување. Само наредби, што се вели, само команди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ја корнат земјата, што се вели, а нашите не отстапуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури после се истргав, што се вели, се извишив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога се повратив, што се вели, кога ми се врати плавта, пред мене го гледам целиот иследнички штаб.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас премалев, што се вели, се собрав ко удрена гасеница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ќе ја кренам главата вака и ќе ги гледам кај што се стројат во низи на небото, пиштејќи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги дотрошува силите, што се вели, му завршува работата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам дали сум погодена, што се вели, да умрам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И сета сум занесена, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не можам да си ги исушам очите, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го доближив кундакот до образот и го пронижав кај што се држеше со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ е услагодено, што се вели, пригодено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Деновите само се крадат, што се вели, ни истече времето ко вода меѓу прсти и никому ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене ми се крши срцето, што се вели, небаре стакло, небаре испуштена чаша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како скокот, што се вели, како проѕевање ме префаќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои не можеш да ги излажеш, што се вели, и да ги натераш на измислена борба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме караа, ме караа: ѓон ми го направија лицето, што се вели, пенџе...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите спиеме во едно собиче, што се вели, небаре илегалци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И како што се чешлам, така осеќам дека некој ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Штурци на почек, што се вели, гласот по неколкупати ќе ми се оѕвие меѓу ѕидовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се спрпелал ко пиле во плева, што се вели, во заплеткани конци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кај појди, што се вели, и тоа е со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да знаев да не одам, што се вели, патот пуст, и полето пусто и уплашено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама сите сме тука, на ист куп, што се вели, во иста кочина. Само малку позалачени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти треба свој човек, што се вели, своештина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си зборува, баботи, што се вели, само зината ја држи устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сами ми тргнаа прстите, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку пати ми дојде да легнам на шините: да ме иструпи возот, што се вели, да ме искасапи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си отиде со господ в уста, што се вели. 10.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А артилеријата само копачи, што се вели, прскаат и земја и камења.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој си имал мака, што се вели, ама не знае инаку да каже.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гроздови, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ти се крева рака, што се вели, не ти носи душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Друга кожа, што се вели, друга мрша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никако да се исчистиш од лошата крв, што се вели, од калта месечна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку има за ова овде, колку преговори да нѐ прелажат, колку примки, мамки и замки, што се вели, ама, ајде...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По мене му е лиднат умот, што се вели, и иде ко сираче, никаде не ме испушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А колку пати сме го прескокнале денот, што се вели, сме преминале на свети Тримир.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме крева во некои височини, што се вели, јас претам и летам нагоре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, како да зинам да пеам, што се вели, кога пеел усрамен човек?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме го пуштиле јазикот пред умот, што се вели, си го чешаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојдено ми е млекото, што се вели, градите до врв ми се полни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само ме крпат, што се вели, не остана конец за заб некому да извадиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да се искапеме, што се вели, да ни се опули кожата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без куќа, без маж и без дете, што се вели, и презимето негово не ти прилега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Предвреме што се развило. Видови експлозиви.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И затворена да ја држи устата, што се вели, пак ќе му избега насмевката, ќе му се украде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тргам со петиците, што се вели, летаат искри ко во ковачница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можеш и главата, што се вели, да ја носиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Здраво, право, што се вели, сѐ има на него, ама штом ќе зине да плаче не запира додека не помодри, додека не му излезе душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И јас, од него, под него, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И стана едно големо кашлање, што се вели, небаре жабокрекање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум сега во змијарник влезена, што се вели, а вака сама, како што ме гледаш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше немажена, уште неспастрена, што се вели, но дали мораше да блудничи со војниците и така да си ја развалува снагата?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно видување лебот и ни се сојаде, што се вели, се сетивме дека сме гладни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А ти се вика, ти се рика, што се вели, ама си го прекасуваш и гласот, не го пушташ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум го делела касајот, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му се загубила плавта, што се вели, крв не му тече под кожата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме вратија ко немиена, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега секој сам и насамо, што се вели, секој во своја самица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од добро седење, што се вели, во бурјанот од капини, глогинки и блостур.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои ќе се расплачат и немаат време да си ги избришат солзите, што се вели, зркнале во мене и гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го гледам: млад е ко зеленчук, што се вели, и ми се стори нешто познато.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ќе ја чепатат, што се вели, ќе ја черечат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А ми е гроза, што се вели, и душата ми се тресе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не им влегува во конструкцијата на обвинението, што се вели, не им се врзува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето само подбелуваат, што се вели, во капка вода да ме удават.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па не може, што се вели, и вода да газиш и сув да останеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секој ден да идат луѓе со повојница и да ми го наслушуваат дишењето, што се вели, да гледаат дали сум жива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние, што се вели, не можеме и сенката да си ја носиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Излегувам пред нив и едната старица ја остава работата, што се вели, и ми се пушта да ме тепа, да ме удира по гради.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам и како да го прашам, што се вели, целата сум сметена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да ми се најде на испомош, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ фатија на обрис, што се вели, на некој бришан простор и сега, како? Никако...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Испушта фалти по ногавиците, што се вели, мува да се пресече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти врие крвта, што се вели, претекува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме тепаа до посер, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пченицата се мие во ладна вода: низ две, низ три раце, што се вели, низ три води ќе ја поминеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можам да се бранам, што се вели, не можам ништо да му кажам, сосема сум му ја оставила устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пее птицата, се истура, што се вели, како сите полиња и планини да ѝ се ставени во гласот. 11.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе си го подвиткам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Малкумина сакаме, што се вели, но мнозина ни требаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ му се гледа во очите, што се вели, му се гледа и душата и сѐ друго што не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Распукува и воздухот, што се вели, и долго време не може да се состави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не го испуштам од видното поле, што се вели, не го оставам насамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може тоа да ти е последно замижување, што се вели, и повеќе да не се опулиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како војска, што се вели, како на војна да ја испраќам. 40.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Правиме лице, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напред одат мажи: го пртат снегот, што се вели, а јас по нив се нуркам по разгазеното.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Небаре во џебови, што се вели, во пазуварки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина, уште ништо не си имаме речено, нешто поотворено, што се вели, ама јас си мислам дека сите знаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сами веќе не можеа да одат, што се вели, не ги крепеа нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На секое викнување, крвта повеќе ми удира, придотекува, што се вели, џглиботи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кочан сум целата, што се вели, одам со забавени движења небаре потскусена во нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на нос да падне, што се вели, пак нешто ќе најде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, освен што се гледаме, ништо друго.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Заблудени, што се вели, сите — на лице, тие — наопаку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум паднала ничкум, што се вели, на сите четири.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во затворот е најтешко ако не знаеш, што се вели, ако нема кај да го пуштиш умот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можам, што се вели, ни со окото да клепнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од корен нѐ растрои, што се вели, ги поткопа и нашиот карактер и нашите навики.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Работам како улава, што се вели, не знам да забошотам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде душата, што се вели, ама врапчето што ми првна овдека, уште не може да запре, да ги затвори крилјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секаде е опасно, што се вели, оти сѐ и секаде е негово.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Влезен е ѓаволот во луѓето, што се вели, а ,ѓаволот откај газот влегува, а од уста излегува", велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема сенка за мене, што се вели, ѝ тропна главата на подот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако чекаш многу, ќе те изгази времето, што се вели, преку тебе ќе помине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, колку ноќта да ја премижиме, што се вели, да ја пречкртаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одекнува гласот од куполите на театарот, што се вели, како со иста уста да викаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му ја затна устата на Зисо Делевски, што се вели, му ја фати раката да не фрла кал по мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му останала некоја експлозија во главата, што се вели, и само да му трешти: вау, вау, бау, бау, да му прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му догорела ѕвездата, што се вели, и толку било со Колета.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае колку време одев така ко заборавена, што се вели, ко испадната од некој вагон на возовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не смеам мајка да му се кажам, што се вели, а морам нешто и некако да му зборувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се дави во солзи, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на мртвите им треба жив човек, што се вели. 2.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми падна жал, што се вели, првпат го гледам со толкава љубов и со толкав очај одеднаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И со смеењето ми го истргува лостот, што се вели, ми го разнишува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден човек помалку и подалеку, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го забрала сонот, што се вели, и за мене спие. 20.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бандиера роса. Пееме првин тивко, што се вели, накусо го поземаме гласот, а после и на посилно го пуштивме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, многу ѝ се накиснати, што се вели, и веѓите ѝ се подмакани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме оставија сама во собата, а собата голема, што се вели, не е само за еден човек.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ е под клуч, што се вели, целиот свет се држи заклучен, а мене умот ми е надвор избеган.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во војната и секундата, што се вели, го решава исходот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се потсекоа нозете, што се вели, целата премалев.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И опасност и спас, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трчам кај него, не можам радоста да ја додржам, што се вели, а тој ми вели: Зошто крадеш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тркалам така клапчиња бубачки, што се вели, тутки смет и бубачки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можеш да ја зазборуваш, што се вели, сосема е загубена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многупати ги гледав кај што се поштат, седнати зад бараките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За од гревот згора, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без доверба, што се вели, никаде не се живее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го гледам како светец кој слегол одозгора, што се вели, кој дошол оддалеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се покажува едно препогането војниче, препесено, што се вели, се поткачува на еден камен и се надава вака напред.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Губам здив, што се вели, ја губам земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И се тресеме, што се вели, се валкаме од смеење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се истурив, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да се скостам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Иако ослабена врската, што се вели, Горачинов не ми се истава од мислата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние сме голи, што се вели, уште само со летната партизанска облека на нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Скарана сум со тоа, што се вели, уште на првото ќе ме фатат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ фатило некаде ноќ среде шума, прст пред око не се гледа, што се вели, мислиш си ослепел, а тој ми вели да се фатам за опашката од коњот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пуста и штура, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме поткосува нешто оздола, ми се завртеа ѕидовите, што се вели, бршленот, живата ограда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Те гледа оддалеку, што се вели, и близината те гледа оддалеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Плаче и се смее, што се вели, ту под сенка, ту на сонце излегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зборот му е за на рана да го врзеш, што се вели, толку многу му се слуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сериозна е само среќата, што се вели, оти е многу кратка и ретка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе влезат во некој кошмар и ќе си зборуваат нешто од недоветра, што се вели, што им останало врзано за душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние замижуваме, што се вели, си ги криеме очите в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вака си бессилен, што се вели, и имаш непријател и немаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе сум ни тука ни таму, што се вели, никаде не сум.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама сега, само што се фатив, татко ми свика: — Небеска, не си дете!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шлапка коњот во водата, а водата само се поткрева, и таа е немирна, збркана, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А се префрлаш, што се вели, сакаш да заспиеш, ама срцето ти стои будно. Си стражари така.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бевме да ја демонстрираме брзината, што се вели, да нѐ покажат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
38. И сега ајде, што се вели, тргнавме по вода.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но сѐ го предава, што се вели, и кога ќе ми проговори и кога ќе ме погледне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти побегнал умот, што се вели, ја напуштил контролата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А никогаш не ми било потешко, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Повеќе и нема за прашување, што се вели, стравот слегол до коски, ама мораш нешто да правиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега сум и без маж и без дете, што се вели, ко суводолица станата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Угол сам, што се вели, без никого.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се направив помала, што се вели, и ги слеков гаќите и елечето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еднаш ме начека на тесно, што се вели, ми го препречи патот и — нема бегање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас онемев, што се вели, заборавив да зборувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми дава да припарам, што се вели, да се примирам до него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се слекувам и голтам суви залаци, што се вели, веќе се гледам кај што играм.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кој пат ќе поминам по тие места, туку ќе ми се втурне нешто наеднаш оттаму, ќе ме потплаши, што се вели, ќе ми ја замати душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни прават општа дезинфекција, што се вели, не сакаат болест да носат на бродот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И шкембето ни се смее, што се вели, и цревата ни се смеат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На врат, на нос, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ден ја направи ноќта, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние ваму водиме војна, се колеме, што се вели, а народот ни бара помош.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И избегал умот, што се вели, од никаде не ѝ се враќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како да се откинам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Измиено од гревовите, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми прима срцето, што се вели. На нокт ми се држи душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зајдувам од кашлање, што се вели, грашки пот ми одат по челото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Непознат град, што се вели, други луѓе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Времето кучешко, што се вели, никако да се потргне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Прст и плева, што се вели, и без пукање ќе нѐ изгази.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така, како што се нашле излегуваат, се полнат патеките, слободните места меѓу бараките. Подетинета работа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Домаќините ни даваат вечера, што се вели, ама не со обете раце. Јадете, вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Николку, што се вели, до никаде не ме поносил.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само нѐ гледа онака, беспомошно, како прв пат да нѐ видел, што се вели, како да не нѐ познава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Воено време, што се вели, никаде нема извинување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мене ми е душата в заби, што се вели, ама не запирам со одење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Целата сум исквасена, исцапана, што се вели, џглиботам во длабока тиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште настојува да ме седне в скут, што се вели, да се осигура од кажување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо чудно, што се вели, никогаш ништо не се знае за луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа плаче, а јас го чипчам, што се вели, не го пуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Идеолошка настава, што се вели, и воена и духовна обука.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе подбосивме, што се вели, постанавме од одење. 64.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се нафатиле солзи на трепките и го гледам како низ некоја коприна, што се вели, како во вода да ми е влезено со лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пиеме, наздравуваме, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така заџвакан, што се вели, само двапати свртен.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја заглотив сета соба, што се вели, и ја пикнав главата под покривач.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само мртвите никој не ги одликува, што се вели, ним ништо не им треба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ја одрав устата, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мораш на сѐ да мислиш, што се вели, не знаеш како ќе те разбере.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можев да достискам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си кине, си штипе, што се вели, крв ти го прави лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали ме стана некое љубопитство да видам што родив, да се осигурам, што се вели, или некоја непозната жал ми ја сврте главата кон детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немам сили, што се вели, болките ме вртат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми е страв од лош знак, што се вели, да не искобам нешто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пропаѓам, што се вели, а не можам да викнам, барем за крикот да се фатам, да се задржам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Натежнало за врнење, што се вели, секој час може да го отпушти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секаде е стакло, што се вели, не знаеш од кај да поминеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги оставаме така во заблуда, што се вели, а тие идат по нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Треба да го вратам во живот: да го исправам, што се вели, да вденам игла потемница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нешто непознато, што се вели, невидено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пукнат срам, што се вели, скинато пердето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И не знаеш кај да гледаш, што се вели, ти е страв да ти се сретнат очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цревата ми свират, што се вели, се виткам за јадење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ слегоа да се исправиме, што се вели, да се размрдаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе јасна е борбата, што се вели, уште од далеку се познава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се тресат, се трескаат, што се вели, никаде не ги собира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Целата е збунета, што се вели, и само оди наваму-натаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не си ги гледам нозете, што се вели, од половина надолу не се гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Натежнале ко трудни жени, што се вели, не се гледа полето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без дете си малку за целото презиме, што се вели, не си втасуваш самата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не те слуша, што се вели, не можеш и со убаво да го земеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никако не си, што се вели, немаш вага за мерење на зборовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме позема со очите, што се вели, му блескаат на русата глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Било за да биде, што се вели, што да ти речам друго?... 7.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не го напуштаме нашето прашање, вели Никифор, како што се бориме за Грција, така и за нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Несигурна ноќ, што се вели, сѐ е несигурно во вакво глуво време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ме студенка, што се вели, и ме топли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Останавме само по гаќи, што се вели, во својата телесна сиромаштија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И разбрав и не разбрав, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако сакаат, што се вели, очи нека вадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Боже, кога сум викнала, што се вели, кога сум пуштила еден глас: — Маноооол!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па колку пати сум му одела по трага, што се вели, и под снег сум му ја барала трагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму и камењата ме познаваат, што се вели, и тревите ми се пријателки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Надежта, што се вели, и питачот го прави богат...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Им правиме реченици од мешани зборови, ко мешан леб што се прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги тријам очите, што се вели, и на своите очи не им верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше 5 март, минус 30 степени, ама ни е топло, што се вели, прст да не трае од топлина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А јас влегувам малку поднагазена, што се вели, подвеселена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Так, так, вели, а јас се вртам ко пергил, што се вели, го потфрлам газот назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се најде нешто да те открие, што се вели, не држиш сѐ под своја команда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сета душа, што се вели, ми се искачила кај забите, на уста ми застанала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледаме, а не можеме да се досегнеме, што се вели, да си помогнеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали бевме сите пијани ко него или и нас умот ни заспал, што се вели, на исто ни застанал?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се спуриме, што се вели, и коските ќе ни се разварат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стегам една сламка меѓу заби, ја џвакам, што се вели, и гледам како се преобува Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште се редиме, што се вели, бараме човек со полазна нога, со лесна нога.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, во војна сѐ е казниво, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зарипнав од викање, што се вели и гласот свој не си го познавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, како што се доближувам, така и насмевката му се намалува. Му се повлекува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во избудалено време, што се вели, немало поголем мршар од човекот. 9.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после само ми игра срцето, што се вели, мислам одново тргнало млекото да ми иде. 66.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе се налутел човекот, што се вели, станувал половина будала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас и Оливера Поточка одиме со главата в торба, што се вели, влегуваме по куќите и ги отскриваме булите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Загладната младост, што се вели, испоснета.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште носам белег, што се вели, ми се познава лузната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе од ништо не се гнасам, што се вели, ништо не пребирам. ,Гладна свиња не одбира помија", велеше дедо. 18.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сета сум зашумолена, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пак ќе брвнеме, што се вели, се виткаме од смеење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
3. Ама, секоја куќа има свој нужник, што се вели, и секој народ има свој предавник.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мрави, мрави, што се вели, само да ме лазаат по прасците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека ќе сретнам некој, ама нема џан-џин, што се вели, жива душа нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И маката не ми ја оставаат сама, што се вели, и цревата ми ги наслушуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не нѐ оставија да си ја видиме староста, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде ко порачана, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Избезумена работа, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни застанаа вака, од страните, и нѐ држат на око, што се вели, како да нѐ носат спровод.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И како што се вртеше, наеднаш пламна, се запали.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А беше безнадежен случај, што се вели, ко слепо куче оставено да пцовиса.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, не се чека повеќе, што се вели, дојде вода до гуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секаде е олеле, што се вели, никаде не е сигурно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А можеби и во него влегол цацко, што се вели, и НКВДЕ го има ставено под свое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се зеде сонот, што се вели, и не можам да си го вратам. 70.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа си иде по тебе, што се вели, не се одзапнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Изместена работа, што се вели, оштетена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кубицираме, што се вели, ги сложуваме ко цепеници мртвите, труповите нивни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама ако не те сака смртта, што се вели, ќе ти направи место да се разминеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми ја стави главата во скутот и јас ќе му правам патци, што се вели, ќе му ја одгрнувам косата и ќе го требам, ќе го чистам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се свртев вака и ми врнат солзи ко град, што се вели, од ништо не ми е срам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Начисто се смалувам во алиштата, што се вели, полжав се правам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А заљубениот човек е како мува без глава, што се вели, како ранета ѕверка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Малку 'рж, малку јачмен, што се вели, малку пченка, и малку пченица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си кинеа од манџата, што се вели, од јадењето свое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали смртта си ја закажале преку некое парче момирок или по некој друг пат, што се вели, по друг телефон.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лежиме со исплазени јазици, како кучиња давени од волци, што се вели, како налеан грагор по потоп.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми го одредува и чекорот, што се вели, сите движења.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кога е човекот сам, што се вели, и волкот го бара за другар.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако е за право, не знаеме политички јазик, немаме своја литература, што се вели, терминологија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно до друго, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Женски Петко, што се вели, лезбејка со тапија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Збрложени, што се вели, си го криеме метилот под јазик. Дотолку сме паднати долу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си се нашол живинче, што се вели, и дури колка душата, ќе колка и желбата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме нацрта, што се вели, друг човек ме направи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И јас за дрво си плачам, што се вели, сум дошла од којзнае каде и, овде, во Сибир, ќе го бранам социјализмот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лазор и овдека е начешлан ко учител, што се вели, може уште да не се дели од чешелот и огледалцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ни го пушта, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми тежи, што се вели, ме засрамува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги читав и се смеев, што се вели, а се смееше и Ана Александровна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме охрабрува само еден страк трева што се подава од една пукнатинка меѓу поплочената патека пред скалите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оголнови, што се вели, уште ти мирисаат на штотуку преден јаток и вапсило.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму и на својата сенка се пука, што се вели, мртва зона.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие биле „сејачи на шовинизмот на ропската потчинетост, каде што младото поколение се труе и расцепува на бесно - непријателски шовинистички лагери... каде што се сее уважение кон оние котила на развратот, бескарактерноста и заблудата - Орта-ќои (Егзархијата - б.м.) и Фенер (Патријаршијата - б.м.)“; каде што се вдахнувало почит кон историските и филолошките „права“ на Бугарите, Грците, Србите и Романците; каде што се спроведувала љубов кон владата што не задушува и синовска преданост кон султанот „нашиот цар-татко“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Како што се гледа, и по својот состав судот требало да импресионира.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)