Одвреме навреме од длабочините на таа шума допираше само уште чкрткањето на некоја скршена гранка, или пак погибелниот писок на некој отчешнат пар, кој стивнуваше толку бргу, што се чинеше дека некој го придушил токму штом зинал да вресне.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)