штом (сврз.) - ќе (чест.)

Тики: Како и сите старци, личи на мојот газ штом ќе дрмне литар виски!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Значи, се договоривме. Тебе во слаткарницата те пикаат во тортата и те донесуваат на забавата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Штом ќе почне онаа ствар од Џејн Каунти, The lady dye twist ќе почнеш да се подготвуваш. Ја знаеш ли песната?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики, на што ти личи ова гнасно и мувлосано бабиште?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И покрај тоа што сѐ уште не ги добил своите средства, нашиот соговорник е сигурен во тоа дека нивните побарувања ќе бидат подмирени – а, како што вели, „каматата си тече“, па кој и да ја преземе компанијата ќе мора да ги плати нивните побарувања.6 Тој е свесен и дека допрва им останува доста борба, но дека ќе истраат и ќе ги остварат своите работнички права. 1.  Интервјуто го водеше Горан Секулоски, на 11.III.2011, во Велес.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, in concreto сѐ уште се чека отпочнување на кривичната постапка, бидејќи велешкиот основен јавен обвинител, 4 од само за него познати причини, сè уште не се изјаснил дали воопшто, и против кого, ќе поведе постапка или, пак, оштетените ќе треба да се јават во улога на приватни тужители во казнена постапка.5 ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пребивање 259 не настанува штом ќе се стекнат условите за тоа, туку е потребно едната страна да ѝ изјави на другата дека врши пребивање.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но штом ќе сфатеше дека станал нивни заробеник, бргу-бргу се соземаше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зашто, ако заминеше и на негово место се избереше нов секретар, тој сигурно веднаш, штом ќе ја отвореше касата, ќе дојдеше до тајната директива и можеше да ја активира поради видливата агресивност на козите и со тоа би напреднал во кариерата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Што беше понормално за мене од тоа да решам, штом ќе завршам со студијата, да му се придружам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Се трудам да се подготвам и, штом ќе биде можно, ќе ти се придружам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бодријар го читав во вашиот часопис.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А., штом ќе истече закупот на Дом, снимивме само половина албум во тоа студио на Бродвеј (албумот не го завршивме сѐ додека не стигнавме на другиот брег, таму снимавме уште малку, а тогаш МГМ ни го плати остатокот).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Саакаам даа звуучам како Боовхоб Дееее-лаахн”, очајуваше, очајно разочарана што не звучи така. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 115 Бидејќи имавме закажано да свириме во Трип, во Л.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Кога ги стававме пред камерите, штом ќе почнеше снимањето добиваа трема и стануваа неупотребли­ви”(Тавел).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тавел, не пишуваше класични сценарија, туку смислуваше ситуации кои ќе предизвикаат инцидент, односно предтекст којшто на протагонистите ќе им даде само­доверба и истовремено простор за импровизација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Фасцинантна е неговата фасцинираност од безвременското или барем различното временско „траење” на просторот на овој континент. штом ќе стапнете во оваа земја, навистина физички ќе го осетите присуството на целиот континент.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Однадвор, чиниш, нема никого, но штом ќе застанеш зад нив, или ќе допирнеш накоја од изложените стоки, веднаш се слуша услужниот глас на стопанот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, штом ќе погледнев во Колета, тогаш и самиот се успокојував.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Од „Сен Жермен де Пре“ не се далеку „Шатле“ и оние париски кејови кои најмногу оживуваат во првите вечерни часови, штом ќе зајде сонцето, и штом ќе залади времето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, штом ќе го напуштите југословенскиот павилјон, иако во вас останува онаа широчина, тишина и одмор, овие пејсажи, неколкуте графикони, уметничките фотографии, неколкуте машини и уште нешто друго за нашиот туризам, и восхитот од чудесно убавото и оригинално архитектонско решение на павилјонот, веднаш чувствувате извесна празнина, ви се чини дека нешто недостига.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Додека се извлечеш од атарот на Солун, понекогаш минуваат и часови, и чувствуваш вистинско олеснување штом ќе излезеш од овој обрач.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но тој впечаток брзо се брише, штом ќе се стигне во градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Првото „К“ - Келнската катедрала Со првото „К“, на пример, во Келн се среќаваш, речиси се судираш, веднаш штом ќе пристигнеш на големата келнска железничка станица.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А дека тантеларството и денес го држи приматот во Бриж, не е тешко да се почувствува уште со првиот чекор штом ќе се влезе во овој град.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Навечер, штом ќе зајде сонцето ( а тоа во Трново малку порано се сокрива зад високите ридишта што опкружуваат) и ќе се запалат првите светилки, во бучавоста на Јантра се создава една визија, дека на дофат на раката се испружил некој град, град кој, чиниш плива во воздухот на некој волшебен килим, град од приказните.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Варшавската кула на Домот на културата екомпас за секого да се ориентира во овој неколкумилионски град, чии улици, токму затоа што се рамни и прави како под ленир,тешко се доодуваат до крај; но, се случи ли за момент да ја изгубиш ориентацијата, тогаш погледот го дигаш угоре и, штом ќе ја здогледаш кулата на Домот на културата, веќе знаеш каде си.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Штом ќе се мине во Австрија, Алпите веќе се покажуваат како на дланка.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Штом ќе се измине оваа делница, се спушташ по рамен пат од една страна натиснат од планински венци, а од друга страна раскрилен кон рамни полиња и огромните водени површини на езерата Лагадиско и Волви, кои се протегаат со десетици километри од Аг. Василиос, па сѐ таму до Рендина, од каде нема ни чекор до морскиот брег, затскриен од ридја, обраснати со бор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Гетото, синагогите, гробиштата се само детаљ од Прага. Штом ќе се напуштат човек бара веднаш да се турне во бучавата Прага, во некоја пивница за да се оттргне од средновековието.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Виа Ѓургулу“, меѓутоа, е првото и единственото недоумение и разочарување, само преодна глетка, која се губи веднаш штом ќе се звалезе во следната улица, чии димензии се исполнуваат со многу новоградби, кои од темел ја менуваат физиономијата на градот; со нив тој сатнува панорама - нова, широка, пространа, сончева...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Грижите на работата во Комесаријатот му го толчат мозокот и штом ќе има малку послободно време, мислите му се ројат како пчели во темна кошница и тогаш почнуваат неговите неиздржливи главоболки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Овој „старец” ќе цица, ќе ја валка својата постела, ќе го носи името на предокот; оние од неговото старо поколение коишто сѐ уште се живи, ќе уживаат гледајќи како нивниот стар другар од ловиштата и битките мафта со своите малечки екстремитети и вреска; штом ќе проговори, ќе му ја наполнат главата со сеќавања за починатиот; строгата обука ќе го „поврати” неговиот поранешен карактер, ќе го потсетат дека „тој” бил гневен, суров или широкоград, и тој ќе биде убеден во тоа наспроти секакво доживување на спротивното.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Штом ќе свршат часовите, урнебес е во нив! Целото училиште се собира.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А штом ќе ме види, ме зграпчува за раце и ме седнува до неа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го влече Буза за рака низ селото и штом ќе сретне некого, ќе го гризне зајадливо: - Вам ви дојде редот. Доста беше со мене...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Уште од порано ги знаеме визбите: штом ќе почнат дождовите да туриваат, ѕидовите се влажнат и пропуштаат бликчиња вода што лакомо течат и ја полнат визбата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А штом ќе ги заминеме полесно ни станува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Околу пладне, штом ќе е готова летната манџа, и штом ќе се курдиса сонцето како што треба, младите охридски мајки (што не значи дека во Охрид нема од стара мајка деца) ги дотеруваат бебулињата, ги сместуваат удобно во количките кои задолжително имаат чадорче или нешто друго за да им држи сенка, па полека тргнуваат кон езерото.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Високите потпетици им се кршат на новите дами штом ќе се обидат да исчекорат од своето време.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ОХРИДСКИТЕ МАЈКИ
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Па нервозно кршат прсти и ги лакираат ноктите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Но и ќуќите опустеа не само ноќе што се светеа, ами и дење скоро сите беа затворени.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А штом ќе паднеше мракот селото беше блокирано, а баш најлошиот Расимчауш со педесет војници се сместуваше во црквеното кале за да го брани конакот од мудурот, кој беше десетина дваесет метра оддалечен од црквата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
ЉУБИ, ЉУБИ КОГА СИ ВО ЉУБЉАНА љуби, љуби кога си во љубљана трипати љуби еднаш број кога си на тромостовје љуби на куб, љуби трипати на куб љуби, љуби шестпати по шест љуби колку што можеш да испиеш кригли пресно лашко во гостилницата шестица на улицата која до вчера се викаше титова замижи машки и љуби, љуби кога се качуваш со лифтот на врвот на неботичникот во центарот на градот којшто мижи кога љуби и кога ќе отвори очи цел живот ќе игра мижитатара љуби, љуби кога си во љубљана запни како кога се дава вештачко дишење уста на уста и ич не бери гајле што те сметаат за заостанат во развојот љуби, љуби кога си во љубљана и кога бараш ново скришно место за љубов иако има многу корпи за отпадоци ти сепак фрлај ги зрнцата од љубење по улиците за да знаеш по кој пат да се вратиш љуби, љуби кога си во љубљана овде никому не му е особено важно каква боја мирис и вкус има љубењето а не е во план и изградба на музеј на модерното љубење во кој ќе гори заборавено а ѓоа вечно оганче што ќе го подгрева здивот на засипнатите славеи а штом ќе нема музеј ќе нема ни модерни гатачки пред портите на музејот кои низ дланка ќе ви буричкаат низ иднината на љубењето како надминато минато љуби, љуби кога си во љубљана и ако цапнеш во некоја дупка на млечниот пат по кој се пентраш до емона речи си пу-пу машала ќе си најдеш ново љубење а на врвот на ридот секако ќе ги најдеш прешерн и неговата јулија како сркаат врел планински чај и на љубопитните им шиткаат бројаници од бакнежи и од мигови колку мигови трижпати повеќе бакнежи сите да ти велат ти да не веруваш ама така се рекло и нека биде така како што се рекло дека лично прешерн излеан во бронза крај тромостовјето севезден им врти грб на старите и штрби баби тадури и и’ го плазел јазикот на тишината како оној разбушавениот ајнштајн кој си го изгорел јазикот баш во хирошима и нагасаки којзнае дали тоа го рекол баш ајнштајн ама љубел не љубел времето си врви љуби, љуби кога си во љубљана љуби без наситка остај си малку време да се сликаш пред магистратот со лидија димковска и алеш мустар кои рака под рака влегуваат во мирисот на секое цвете и растат, растат миризливо љуби, љуби кога си во љубљана и да папсаш утре пак ќе ти се љуби љуби, љуби кога си во љубљана и имај на ум дека никој не знае што носи утрешниот ден и дали баш ќе биде нов ден ново љубење љуби, љуби кога си во љубљана и не заборавај дека си на запад, во европа каде што денешната работа никогаш не се остава за утре.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Особено тој настојуваше, штом ќе седнеше на маса, околу било што... оддиплувајќи ја салфетката...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Оттаму културата станува сомнителна штом ќе се идентифицира со критичките ставови.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Често пати, кога ќе му викнеа мајсторите, небрежно и со потценување, како и на другите помлади: „Еј, момче!“, се штрекаа, штом ќе кренеа глава и штом ќе го видеа Велета исправен пред нив со неговиот сериозен и секогаш длабоко замислен израз на лицето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Веле навистина гореше од желба, целиот се занесуваше штом ќе застанеше пред убава куќа или ги гледаше старите мајстори како работеа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Така е секоја година штом ќе пукне пролетта, заминувааг најсилните, најздравите, тие што се најспособни, одат на печалба да најдат корка леб скриена на дното од некој рудник или во чадот на некоја фабрика.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но штом ќе се искачеше, штом ќе застанеше на линијата каде што властно господареше таа - нежната, милата, загрижената, - веднаш се топеше и исчезнуваше како воопшто да не постоела.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Стариот учител искрено го жалеше овој млад човек за кого што имаше слушано од другите колеги, дека често го обземало очајание и досада, но си мислеше: ќе му мине; отпрвин сите се лошо расположени, а после свикнуваат, дури по некои и го засакуваат со целата своја душа селото, штом ќе ја откријат смислата на својот свет учителски, позив.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И оттогаш штом ќе кренеше некој глава кон таванот - таа бездруго го предупредуваше: Пукнат е лустерот!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Аргир шеташе како орел по постројките и штом ќе забележеше некого од мајсторите да избегал во ѕидањето само со неколку тули пред другите, доаѓаше кај него и без да чека или да праша нешто му ги растураше тулите и сосе малтер му ги фрлаше долу на скелето: - Де, бре, мајсторе, полека, нема да се сосаат пустињето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Брашното во паницата уште стоеше неначнато, но Бојан знаеше дека штом срната малку ќе се ослободи, штом ќе навикне на него и ќе насети во него пријател, штом ќе привикне на колибата, ќе побара и да јаде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но штом ќе се напластеше снег, со морничави ноќни завивања го покажуваа своето присуство.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Знаеше, за час, два, штом ќе почнеше да се наѕира крајот на кусиот јануарски ден, тие сами ќе се вратат кон колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Луѓето излегуваа како од конференција: мажите веќе олабавувајќи ги вратоврските за да ги одглават штом ќе излезат и да ги испопикаат по џебовите, пред да седнат во маалската меана на вечерна партија табла, карти или домино; жените одолжувајќи го моментот кога нерадо ќе се приберат дома да ги заменат фустаните за излегување со престилки во кујните.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Фоте ја погледна со прекор, подготвен да ѝ одговори штом ќе насети дека алудира на него и на неговата некогашна улога во логорот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ти ветувам, штом ќе се вратиме в град ќе те однесам на топ. Така ли е, друштво?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Чичко Томе тоа го правеше усно и со тоа се задоволуваше - штом ќе се изнавикаше, одеднаш ќе клапнеше и ќе задремеше седејќи, совладан од черешновицата на Верга.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но и при најмало негово движење, таа го обновуваше својот цврст стисок, како дете на кое сакате да му ја одземете играчката од рака штом ќе му попушти вниманието.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ќе ти ја сменам постелата, штом ќе застанам на нозе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Ќе бидам готов штом ќе кажеш.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Му завидуваше на навикот штом ќе ја фати перницата да потоне во сон, а можеби и со неа тоа се случувало кога заспивала пред него.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А кога почнува кај вас? - Штом ќе зајде сонцето. - Тука сме.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Првите штом ќе им дојде до рака, а вторите штом ќе ја узнаат неговата двојна улога.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа, штом ќе се решеше на првиот потег, другите доаѓаа ведаш по него и не се редеа едноподруго туку речиси се трупаа едноврздруго, а тогаш веќе Гого беше во светот на сликата и околониот свет стануваше една предвремено поставена рамка, која само му пречеше кога се судираше од неа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Оти песната е талкач Верен придружник и соговорник од патеките на умот Ака по беспатици а штом ќе пристигне дома Прошетува по одајата со погледот на домакинката тргната да го крене пердето за да помуабети со Ѕвездите.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Но штом ќе ги кренеме челата само крвавите очи на сонцето нè гледаат, а облакот што се качува по неговото огнено лице бавно ја затвора вратата на денот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Свикнати да те препознаат штом ќе ги одделиш од душата на ноќта гаснат огновите на новите соѕвездија или се кријат во корупки од воздишки.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Оној кој го избра мракот за да слезе по сокакот (а сокакот потсетуваше на извиткана јагула што ќе ја замати бистрата вода штом ќе го зграби пленот на езерското дно); Оној кој ја избра темнината на мрачниот сокак а не гази по калдрмата додека слегува и потсетува на молитва, на порака, или на нејасен збор од тајна болка; Оној кој го избра мракот и слезе по сокакот на посветеноста гласот ни го подари за да ни биде и поттик, и надеж.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ако не беа тука кога таа ја ставаше храната надвор, таа ќе ги повикаше како да беа деца што играат во дворот и, штом ќе го слушнеа нејзиниот глас, тие како стрели долетуваа од дрвјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И таа самата не знаеше како изгледа зимата. Секоја година штом ќе се заредеа студени денови, сите ластовички од овој крај тргнуваа на далечен пат.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А татко им, па и дедо им Коце штом ќе речеа: утре ќе е ветровито, или, утре ќе заврне снег, тоа скоро секогаш беше така.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Па, и потоа преташе, крвта негова, ама јас, штом ќе претнеше тој, веднаш во таа дупката што му ја имав отворено со анџарот во гушата ќе му натурев горешта вода.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Пусто да останеш, пустинче, само на небото“, му велеше таа на сонцето штом ќе му ја почувствуваше топлината на десното рамо и потоа по грбот и по целото тело.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сè нешто не ѝ се спиеше и му се лутеше поради тоа што тој заспиваше така лесно веднаш штом ќе си легне.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
-Штом ќе ја насетам болката, или ќе се појави некој проблем во врска со здравјето, најнапред одам на лекар а потоа постапувам според неговите наоди и совети. Ништо друго.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледаш колку е лековерна: лекари па лекари! Толку е сигурна во нивната секреција!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но Даскалов не исчезна како што исчезнуваат тие.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност бев рекол: „Кревам рака само по јаболко што и без тоа тргнало да паѓа“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели, сите имаме такви слики, според кои ги распознаваме настааните кај кои навраќаме во мислите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој и во мојот кревет не се стеснуваше да го тврди истото она што го слушнав од писарот во српско: дека гревот е измислица на итрите и на богатите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А можеби и мајка ми мислела дека станува збор за скапоцености што поефтинуваат штом ќе им ги довериш дури и на најблиските?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А лично ми ја донесе приказната за ќерката на генералот Канчевски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Добро, лага е она што се тврди дека некогаш сум изјавил оти кревам рака штом ќе видам јаболко на гранката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иван спиеше на душекот. Тоа е најјасната слика што секогаш ќе ми излегува пред очи штом ќе си помислам за таа вечер.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но неспорна вистина е дека сите поединости врзани со времето на заминувањето кон планината, со возраста на мајка ми, како и начинот на кој и пристапил војникот долу во полето покрај оној длабок јаз што ја водел водата кон нивите со ориз; а и неговото подоцнежно однесување кон невенчаната девојка од полето; сите тие настани верувам биле токму такви, дури и се случувале токму онака како што си ги замислувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од таквите другари изгледа најдолго ќе го паметам Грофот од УДБА, оној кој и сега штом ќе зајде сонцето го нагрнува црниот кожен капут.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како кога ќе пребегаше некое од изненадените животинки по пасиштето зад Сина Скала штом ќе ни се сретнеа погледите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како ќе живеевме ако ни се испишуваа тие помисли на челата или на лицата штом ќе ни се јавеа?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По полјаните веќе цутеше руенот. Штом ќе го видевме тоа доцно, нежно безмирисно цвеќе, знаевме дека есента веќе дошла.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Штом ќе почнеа да зреат крушите, на гранките слетуваа илјадници врани и чавки. Крушата потемнуваше и бучеше како кошар.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А штом ќе влезеш на работа и пари!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А штом ќе помине времето што си погоден со компанијата, се разбира ако не ти е арно таму, ќе му пишеш да те земе кај него. Разбираш?...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: Слушај, синко, штом ќе појдеш во Америка, во вилаетот што ќе те однесе компанијата, веднаш пиши му едно писмо на кумот Донета и кажи му сѐ кој си и што си.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Брат ми е болен од офтика. Штом ќе умре, стрико ви ќе се пресели во неговата куќа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во исчекување на муштерии, тие стоеја пред дуќаните и потфрлуваа бесмислени шеги еден кон друг но веднаш се менеа штом ќе се појавеше купувач; се веднеа пред него и љубезно се насмевнуваа, ја фалеа својата стока.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но, зарем не ме учеа и дека личноста е како езерската вода, која штом ќе се заграби, се разбива на многу капки, на мноштво води, од кои секоја самостојно истечува, заминува од допирот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Секогаш, штом ќе погледнам одзгора од ресторанот, кучето е таму.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Останувавме во таа опиеност сѐ дури не се изморевме од неа, додека не заспиев, а се будев кога мама и татко, сестрите и нашиот малечок брат, тукушто вратени, ќе завревеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред заспивање им раскажувала приказни на своите деца, а штом ќе се разбудела, ги будела и нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои луѓе тврдеа дека Дора никогаш немала деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А штом ќе останевме сами, тој ја оставаше книгата, и легнувавме на креветот кој навечер го делев со Паулина, се покривавме со чаршафот држејќи го со прстите една педа над нашите глави, и потоа минувавме низ некакво блаженство во кое се чувствувавме како споени садови: во таа блискост која посакуваше да трае засекогаш и миг повеќе, во тоа наше едновремено вдишување и издишување, додека така лежевме под белото небо на чаршафот, Зигмунд ми кажуваше за чудата на природата, за долговечноста на ѕвездите и за нивната смрт, за непредвидливоста на вулканите, за брановите кои го разјадуваат копното, за ветриштата кои можат да галат, но и да убијат, а јас чувствував опиеност од неговите зборови, од неговиот здив, од допирот на нашите тела кои лежеа едно до друго.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така секој ден. Петелот, штом ќе ме видеше, почнуваше да пее, а мене во истиот миг ми олеснуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Штом ќе излезела од храмот променета, просветлена и ведра, благословена од Бога, почнувала со секојдневното сновење: од чистењето на храмот и на иконите до спаструвањето на пилињата и на кутрињата, од тимарењето на кравите и на телињата, до последното скалило на камбанаријата итн., и тоа со ред, со усул, без тегоба, без жалба, без замор.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Штом ќе здогледаа гулаб и младо и старо од сите маала во градот помислуваа на русата глава и сините очи на Мише, штом ќе запролетеше сите помислуваа на дворот негов на разгугутените гулаби и белиот гулабарник.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Всушност, самата градба на храмот беше една чудесна хармонија која, штом ќе ја видиш, ти влегува во окото и однатре те осветлува. Да не зборуваме за живописот нарисуван од даровити раце.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Штом ќе им дадела знак на селаните од околните села дека Господ внимава на нив и на нивниот премор, штом ќе го замолела Господа да ги благослови житјето, овошките, рибите во езерото и водите езерски послани до манастирските бедеми, таа се повлекувала во својата келија, ги земала бројаниците, коленичела и молитвела, молејќи ја Пресвета Богородица да ја престори ангел, кој вечно ќе ѝ служи и ќе ѝ се поклонува: Пресвета дево, Владичице наша, Богородице, мајчице наша, мојата молба услишија, во ангел престори ме, со светлина дари ме, со чесен и небесен подари ме, Пресвета дево, мајчице наша. Алилуја. Амин.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но штом ќе ја поминеме границата на Македонија, или на југ или на североисток или на север, т.е. во Грција, Бугарија, Србија, наеднаш ќе почувствуваме оти на нас дува веќе друг ветер; ќе почувствуваме дека ние таму сме само неканети гости.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
55. Штом ќе се установат правилни односи помеѓу нас и другите македонски – христијански и муслимански народности, штом ќе се признае нашата народност од владата на Н.Ц.В. Султанот, ќе се внесе во нуфузите името Македонец, ќе се направат првите постапки за нашето национално и религиозно ослободување од пропагандите и ќе се воведат политичките преобразувања предвидени од реформаторските сили, штом ќе се преземат мерки за економското поправување на нашите селски стопани, па и до воведувањето на сите тие подобрувања во нашето национално религиозно и економско живеење, ние – македонската интелигенција ќе треба да направиме уште едно, а тоа ќе биде и најважното: да ги вложиме сите свои физички, интелектуални и морални сили во нашата национална преродба.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Штом ќе се види оти таа никојпат нема да биде српска, Србите ќе можат да се одвратат од своите утврдувања дека Македонците се Срби и ќе ги признаат за одделно словенско племе, еднакво блиско до Србите и до Бугарите. 126 И така, македонската национална преродба е настапен историски процес што има под себе јака почва и голема иднина.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние помисливме дека тоа недоносче штом ќе порасне, ќе окрепне и ќе ни подаде рака и ние со него да заживееме слободен живот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но штом ќе им згусти и за најмала ситница, кому ќе му се поплачат?“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Додека сите што ги знаев паѓаа во транс штом ќе го слушнеа вокалот на Жељко Бебек или соло партитурите на Горан Бреговиќ, јас целосно бев на страната на Дадо Топиќ, на неговите исповедни стихови и металниот саунд на бендот „Тајм“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се плаши оти штом ќе се раздели од животот ќе заборават на него, всушност, ќе се изгуби интересот за пиесите на Ежен Јонеско...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Потребни му се на театарот дури и кога поради малкуто време што го имаат за вонпартиски активности, излегуваат на половина претстава или веднаш штом ќе им пожелат на актерите добра креација, а на публиката во салата пријатно театарско време.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Зачекорува внатре. Штом ќе влезе сосем, се слушаат неколку истрели.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Штом ќе се увери дека не е привидување, го остава подавалникот и ја почнува својата игра да го разоружи Младичот.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Веднаш штом ќе сврши Фезлиев.) Ви рекоа ли за што сте испратен овде?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Штом ќе ти дадам знак значи дека нема никој и излегувај. (кинисуваат баба Анча прва, а Илија по неа).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Некојпат се чини дека сѐ е мирно, дека целиот народ се восхитува на облеката на својот крал, кога се појавува некое глупо момче и со див глас вика: „А кралот е гол!“ okno.mk 195
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Штом ќе се изначита од Андерсен, момчето си замислува дека доста е само тој да викне кога народот, исто, ќе сфати што е што, ќе забележи дека кралот е гол.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше една вистина, која што почнуваше да чекори по земјата, веднаш штом ќе се објасни така, за да може да биде сфатена; таа вистина бараше пат кон срцата на луѓето и луѓето не можеа да не ѝ се приближуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа секогаш оние северни ведрини, од кои мразот преку ноќта се стегнува како кремен, за некаде веднаш попладне само штом ќе почнат да капат капавиците, а веќе светлооката острина на цибрината ги маѓепсува со погледот на своите бели ѕвезди, и само мранзулите по стреата и по ветките ќе стасаат да пораснат надолу уште за една педа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш тој можеше да здогледа како се преметнуваат еден врз друг и како почнуваат да патуваат некаде кон југ сите тие памучни облаци, добивајќи и самите некаква потрусеност на сињак во своите израскинати параници и, уште веднаш, штом ќе му се стореше дека веќе ниеднаш нема да има над себе едно такво смирено небо, еден друг ветер, еден многу поблаг и попитом ветер, многу посилен со својата смиреност, ги земаше пред себе сите тие облаци и набргу потоа тие пак се распостилаа по сета небесна шир, питоми како јагненца и меки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нив тој ниеднаш не успеваше да ги најде и да ги погледне отворено; кога ќе ги побараше, застанат за да здивне, тие просто како да се стркалуваа, притискајќи се зад стеблата, за да наизлезат оттаму уште веднаш, штом ќе заминеше во новиот залет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаа на себе дебели ќуркови, поставени одвнатре со кожа, снежинките се стопуваа уште веднаш штом ќе слетаа на нив, а Змејко го префрли пораменици својот забан и избрза да им разгази малку напред.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Градината беше како жедна уста зината за вода. Цвеќињата бревтаа за капка. Венеа штом ќе исчезнеше утринската роса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѝ го врати она чувство кое како пријатен ветрец ѝ се јавуваше штом ќе видеше жена во блажена состојба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неговата душа беше уште покршлива штом ќе се спомнеше зборот деца.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе види тој! Штом ќе се освести ќе дотрча и ќе клекне пред моите нозе. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се прибираа штом ќе го намирисаа Раде кога се прибираше од риболов.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но штом ќе се зазори, некоја сила ги крева на нозе. И започнува таму пак борба.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Штом ќе изгрееше сонцето, орлите, во јата, ќе јурнеа од сртот на Потковицата спрема Беговски Ливаѓе, а лукавите штркови ќе ги намамеа во блатата, и тука, на земја, ги убиваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но штом војската ќе излезеше од шумата, или штом ќе се завкачеше по острите падини на врвот, од тополечка страна или од кај страната на Битолско Џаде, веднаш бидуваше косена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бојот ќе траеше неколку дена, а потоа, ноќе, откако ќе испоубиеја многу турски војници, бунтовниците се повлекуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Е, е... А таа ти е како жените - штом ќе носи плод, се разубавува, со тага и со радост ти ја пои душата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Штом ќе излезам од станицата, зад мене останува темноцрвена тулана. Ме пречекуваат ред тополи и згрчени куќи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се наведнувам да нацрпам вода, да се напијам, ама штом ќе се наведнам, водата секнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И штом ќе ја кренат коњите опашката тие се стрчнуваат, со подлетнување, и од изметот ја колваат зопта. Кој ќе биде побрз тој ќе превари.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама штом ќе се вратам до врата, ќе се обѕрнам, не можам да не се обѕрнам вели, и ќе го видам пак срчето. 232
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама штом ќе го удри јајцето го испушта чадот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во неговите очи понекогаш се гледаше силна желба да учествува во некој интересен разговор и круг, но мислата го кочеше: да не биде тоа премногу од негова страна, да не биде фамилијарно, и да не го намали на овој начин своето значење?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Разберете, тоа е само малодушност, плашливост!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Татко ѝ честопати ги бркаше од полјанката со трнова прачка: но обично малиот Кеог беше на стража и штом ќе го здогледаше викаше на сет глас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако му се случеше да биде со некој рамен на себе, уште и можеше да мине како човек на место, мошне честит, во многу нешта дури и доста умен; но штом ќе му се случеше да биде во друштво каде што има некој макар со еден чин понизок од него, тогаш тој стануваше просто за никаде: молчеше, и неговата положба просто предизвикуваше сожалување, дотолку повеќе што и самиот чувствуваше дека би можел да си го помине времето неспоредливо поубаво.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во секој случај, едно е сигурно: ако јас сум црна овца – иако во тоа лично воопшто не сум убеден – но, ако сум, тогаш јас сум од поинаков вид од онаа на стрико ми Ото: ги немам неговата леснотија, неговиот шарм и, згора на тоа, ме притискаат моите долгови, додека нему, очигледно, не му пречеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И Тизи Дан е мртов, а Ботеровци се вратија во Англија. Ништо не е вечно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таков им е обичајот на шивачите: тоа е првото што ќе го направат штом ќе те видат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Штом ќе ѝ предложам да седнеме во санката, таа ќе погледне надолу, а душата ќе й затрепери и здивот ќе ѝ запре, а што ли ќе биде ако се реши да летне во пропаста!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Е, е... А таа ти е како жените - штом ќе носи плод се разубавува, со тага и со радост ти ја пои душата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Вештина сѐ да се пресмета, сликарство што се манифестира со бурни феномени; тоа, во права смисла, се изградува како „механизам за маѓосување“; но едновремено, штом ќе помине вxашеноста и штом гледачот ќе го опфати таинствен страв, таа состојба може да се објасни само со враќањето на „менталните“ операции; се враќаме од маѓепсаноста, од илузијата за завршено дело, кон неисцрпната активност на духот, т.е. кон бесконечноста од рефлексии и анализи, односно кон чудото на непрекинатоста, кое ни самото, во крајна линија, не е ништо друго туку еден вид на исто така творечка и плодна илузија во која би сакале да веруваме или да ја дефинираме.“
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Марија почесто му доаѓаше да му носи сокови и овошје за јадење, но штом ќе му ги оставеше на наткасната, тој ги брецнуваше со раката и ги фрлаше да не ја види ни неа, ни понадата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Пеперутките штом ќе го забележат Богдана во градината, започнуваат да облетуваат околу него и му застануваат на главата, на рамењата, на рацете, на телото; а ги има секакви: златици, медарки, аполонки, синолички, кадифики, ѕвездарки, жарулки, сребренки и какви ли не; сребрениот прав им се рони во воздухот и се меша со сончевиот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но штом ќе минеше свеченоста, се колнам, таа уште истиот час ги слекуваше и веднаш ги оставаше малку на сонце за да се проветрат. Тоа добро, природно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тие ќе знаат штом ќе те погледнат.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
ШИФРАНТКАТА ПАЦА И ШЕФОТ РИСТО Во штабот на дивизијата имаше една шифранка Паца, која често доаѓаше кај нас некако повеќе поради шефот Ристо, па штом ќе дојдеше ќе ми мавнеше да излезам и јас ќе излезев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ни даде по едно бонбонче и ми рече – уште малку мајка ти нека поспие, штом ќе стане баба ќе те викне.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Цвета, пак, штом ќе станеше од постела доаѓаше право кај мене, ќе легнеше до мене и ќе истераше уште еден сон.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога стигнавме во Гнилање, мојата кобила се ождреби – машко, штом дознав отидов да го видам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И тука се чувствуваше вообичаениот мирис на варена зелка, заеднички за целата зграда, но беше некако пресечен од едно уште поостро испарување на пот кое - човек го знаеше тоа штом ќе го почувствуваше, иако беше тешко да се каже како - му припаѓале на некое лице што не е присутно во моментот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и пишуваните упатства што ги добиваше Винстон и од кои тој без исклучок се ослободуваше штом ќе завршеше со нив, никогаш не кажуваа, ниту навестуваа дека треба да биде извршен чин на фалсификување: референците секогаш се однесуваа на пропусти, грешки, печатни грешки или погрешни цитирања, што беше неопходно да се исправат во интерес на точноста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Штом ќе ја постигнела својата цел, средната категорија ја враќала ниската назад на нејзината стара слугинска позиција, а таа самата станувала висока.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога спомна за заминување, тогаш се свестив. Рече дека ќе се спреми и, штом ќе биде готова, сака да замине.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И таму не застануваше, веднаш штом ќе стигневме ќе ја грабнеше косилката и ќе ја искосеше тревата во двор­чето, а потоа, до доцна во ноќта, те слушав како нешто работиш, чукаш по дворот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Наутро, штом ќе ги отворев очите, го мразев денот што доаѓа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Секој ден го дочекуваше поштарот, штом ќе се зададеше од крајот на улицата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, штом ќе помислеше на детето, свеста повеќе не делуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но штом ќе ѝ ги видеа документите, разните секретари на претпријатијата, кадровските службеници каде што бараше работа, веднаш ја испраќаа со негативен одговор.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа, војниците ја запалиле куќата. За да не излезат живи, пукале во нив, штом ќе се подаделе на прозорците.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ќе му рече на Хелвиг дека штом ќе се вработи, ќе дојде по детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Штом ќе ги напишеше првите редови, ги облеваше со солзи. Потоа го искинуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го викаше и докторот Татули да го види, но Богуле штом ќе го видеше, бегаше и не сакаше да дојде во допир со него.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Карнаварата испушташе црвени цветчиња со кои ги намамуваше инсектите: кога ќе ѝ слетаа на листенцата, го затвораше цветот и ги впиваше во себе, ги смукаше; сувоземната утрикуларија лисјата ги свиткуваше во вид на труба, на уста, и штом ќе влезеше некој инсект внатре - таа го затвораше како во стапица и го цицаше со своите ситни влакненца; водената утрикуларија испушташе тенок леплив меур на кој инсектите како на смола се лепеа останувајќи заробени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Вера ми кажа дека Валери постојано зборувала како “ќе го среди тој Ворхол, штом ќе излезе”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Разбирате, каква работа: брат ми ми нарача да дојдам овде, штом ќе допатувам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Си имате песна Симка ќе знае дека си ти.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Штом ќе чуете да пукнам, до мене да сте! Се разбравме ли?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Со ред сите пи врвеше во главата, а штом ќе дојдеше до Нешка Рожденкина, некако умот му се завртуваше и не можеше ни зло ни добро за неа да мисли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По добрата вечера и уште подоброто пиење, за кое време Пере постојано ги канеше сватовчините со познатите негови зборови: „Повелете, браќа, како во своја куќа, од своја мака!“ — зетот Крсте ја наду и гајдата од Перета, која секогаш беше готова да проквичи, штом ќе дојдеше некое весело друштво.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На оние кои мораа да си заминат од видното поле на големиот брат Туку ај да се привардиме заеднички Да не зацапаме ептен во батаците на глобализацијата Има и повесели работи да се видат штом ќе се отворат очите Животот е едно бескрајно глобално море Во кое има место за давење на веселници од сите земји Кои во сите книги на исчезнатите ќе се водат како веселници Само ако претходно себично си приредувале Љубовно-еротски наслади и петпари не давале Што пишува за нив и за љубовта на лезбејките На белосветските ѕидови за графити Зашто градските варосувачи никогаш не доцнат.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Својот страв му го пренесуваше и на дедо, ама тој велеше дека ќе му мине ќефот по книгите на синот, штом ќе се ожени, дека ќе го навасаат тогаш други грижи и ќе запре со читањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Штом ќе зајакнат крилцата на птичките, тие поле­туваат од мајкиното гнездо и никогаш повеќе не се враќаат во него. Врската е прекината засекогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Коњите што влечкаа оружје и муниција се сместуваа во шталата што војската ја изгради крај селото; војниците што се грижеа за нив, одвреме-навреме ги водеа и ги напиваа вода на езерото; имаше разни коњи: дебели, слаби, болни, троми, а имаше и 'рзаци, та кога ќе поминеа низ селото, ги вртеа главите по дворовите и 'ржеа кога ќе забележеа некоја кобила; а војниците, пак, зрчеа по жените и девојките; но тие, штом ќе ги забележеа, се тргнуваа од патот, се пикаа по дворовите, влегуваа во куќите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Штом ќе тргне две чаши, се губи... Слаб е на пиење...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Секое утро, штом ќе станеше, излегуваше на чардакот и погледнуваше кон исток и езерото за да види какво ќе е времето: ќе биде ли убаво или дождливо; ќе треба ли убаво да се облече или не.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но возбудата пак ќе ги обземеше штом ќе се проносеа нови вести.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И така, „војничето“ проколнато од луѓето, штом ќе пораснеше, го напушташе селото, како кукавиче одгледано во туѓо седело и фаќаше некаде без трага...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Додека кај првото се бара ефектот за да се потврди, второто се гледасамо при отскокнувањето, за да исчезне штом ќе го постигне ефектот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Нели и јас а и Катерина, како и сите ние, ѝ припаѓавме на неброената толпа што ѝ робуваше на познатата навика: да се одложува повлекувањето на потегот што води кон добивката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И, секогаш штом ќе почнеше да се смее излегуваше од сенката или поточно сенката наеднаш ќе исчезнеше па таа почнуваше да зборува и многу слободно да се однесува, да ги искажува своите намери.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Велам: И соништата ќе се постават на своите места штом ќе излезам од ова време и влезам во другоно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И покрај мојата жестока спротивтавеност за нејзиното вмешување во мојот случај наеднаш откривам дека ѝ должам голема благодарност поради загриженоста и заземањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дали ќе сум ѝ простел штом ќе ја пронајдев и тоа по првиот изговорен збор?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кого ќе сум го означил виновник, неа или себеси?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И додека го теши вознемирениот дел од главата на закланото добиче нејзиниот конечен суд постојано се сведува на ист заклучок: "Гледаш, непотребно ме засрамуваш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но оваа оптимистимистичка претпоставка потемнуваше штом ќе се свртев кон темните ридови на сомнението.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Забележувам исто така дека лицето ѝ станува сериозно штом ќе стори обид да го смири неразумниот јазик.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи вистинитото и лажното и исчезнувањето на едното од нив штом ќе се допрат, беше темата што го измачува, помислив?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зафатен сум од мислата дека јас ќе биде творецот на пријатниот ден што ќе уследи штом ќе пламне огнот, а веќе во идниот момент ќе бидам со Катерина и тоа благодарејќи на оној непријатен разговор за неа со Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Другите поединости ќе ги слушнеш штом ќе пристигнеш“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Реков: - Извини, братче! (Ова извини братче ми се јавува штом ќе почувствувам дека некому сум му згрешил).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но токму сознанието за стореното, прераснуваше во чудовиште што бесрамно му се ругаше штом ќе ги затвореше очите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Помислив: веројатно ќе исчезне штом ќе се тргне месечината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И штом ќе го чујат на куршумот екот низ планини диви, ќе истрпнат многу.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
„Ајде!“ рече. „Ќе купиме облека што се фрла по првата употреба и ќе ја запалиме штом ќе се извалка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Првиот ден и првата ноќ штом ќе пристигнеше дома не гледаше многу во небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Штом ќе се спуштеше мракот сѐ живо заминуваше по куќите како во гробови, помисли, занимавајќи се со своите размислувања.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Претполагам дека знам што е и каква е една вообичаена треска штом ќе наидам на неа“, рече докторот со студен, авторитетен тон, проверувајќи му го пулсот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тревата така растеше по три месеци и никој не ја косеше. Тоа го чинеше Тате, штом ќе се вратеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во шест часот веќе се возеше на работа, а кога стаса го паркира автомобилот во големиот двор каде сите други исто така ги паркираа своите автомобили штом ќе изгрееше сонцето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И еднаш или двапати месечно ќе се изненадеше штом ќе сфатеше дека си ја сака работата и дека е тоа најубавата работа на светот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тате ќе кимнеше со главата секојпат штом ќе проговорев и се насмевнуваше, лесно плескајќи ме по градите како знак на одобрување.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мама секогаш го набљудуваше штом ќе погледнеше кон ѕвездите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но, штом ќе му се приближеше, човекот се размрдуваше и Таче се плашеше да не го убие.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- И во тоа - ЈАС - гледав девојче, кое штом ќе ги направи првите чекори откако ќе излезе од лулка, првиот збор што го изговара, - јас сама !
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Вози и ти како да си на парада! Заповеднички му се обрати Високиот на Коста.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој штом ќе се загледа во некој, како куче е.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А пред тоа? Пред тоа по сенките на липите што растеа на брегот знаевме кога ќе помине возот и штом ќе слушневме свирење, трчаница накај пругата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Меѓутоа, рече, ние мораме да учиме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А јас си мислев, штом ќе заврши вежбата, веднаш ќе одам кај нив.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Фантазија (наслов на една слика на Делакроа) - коњичка разонода на арапските коњаници кои галопирајќи изведувале различни движења, празнејќи си го оружјето и извикувајќи. (забелешка на преведувачот) Margina #21 [1995] | okno.mk 139
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си велам вака: „Ќе киднеш штом ќе се раздени...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И така од секогаш било! Таква му беше природата!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Никој не знаеше какви се тие луѓе кога се вон душевните болници, бидејќи штом ќе паднете во една од тие состојби, веднаш се наоѓате себеси врзани во некаква задна просторија, или однесени во душевна болница.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го заклучувам во спалната...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Веднаш му беше доста од нив, штом ќе ги погледнеше малку, штом ќе ги слушнеше, особено...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сакав да се вратам веднаш...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Реков: „Како би било кога, едноставно, би живееле во заедница, повторно воспоставувајќи ги искинатите врски меѓу нив и нас?“ Margina #21 [1995] | okno.mk 65
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Неговите пресуди, во секој случај, најсуптилни, најсомнителни, најподложни на препрашување стануваа масивни вистини, железни, неотповикливи, инстантни...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Немав веќе што да откријам... целата работа ми беше веќе спремна.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бев земал дури и пешкири...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Доволно беше тој да интервенира...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Куртиал, во таков случај, од толку што беше авторитетен штом ќе се разлутеше, ќе го згмечеше в џеб и најненаситниот манијак, ќе го набуташе веднаш во глувчешка дупка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас дури заборавив дека домашните ми рекоа веднаш штом ќе нѐ пушти учителот да си одам право дома, зашто имавме некоја работа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Штом ќе види мува, заборава на себе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се зближиле, значи, како што две млади жени можат да се зближат кога се тажни и осамени; едната, во очекување на парите од сладострастникот кој секој момент можел да наиде, втората, зафатена со белите чаршафи што мирисаат на сапун и веднаш се здрвуваат од штиракот штом ќе помине по нив врелината на пеглата ; почнале да си веруваат една на друга, да седат заедно кога се слободни, да се смеат, да плачат, - како сестри.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дачо нерасположен и скиселен продолжуваше да спие со Ранч, а и Ранч продолжуваше со своите зајадливи боцкања: штом ќе дојдеше време да се јаде, Ранч ќе влезеше во стројот крај Дачо и зајадливо ќе му дофрлаше в уше: - Ако не дадевме ние пари за тебе, ти немаше да дојдеш ваму.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И готвачот во почетокот со стап седеше в рака: штом ќе го забележеше Џеки дека се врти крај кујната, уште од далеку му го фрлаше, па кога ќе го запнеше, Џеки долго квичеше колнејќи си го денот кога дошол овде.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Спиеше без сон, тврдо и кратко, и штом ќе се разбудеше, веднаш се качуваше на командниот мост.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Често ќе ни речеше: ”Знам, душичката ви сака женско; и јас кога бев помлад, кога бев на вашите години, не можев без женско: во секој град каде што скитав имав по некоја: и во Атина, и во Анкара, и во Рим, и во Мадрид; ќе ми се прилепеше некоја или јас ќе се врзев за неа, но никогаш повеќе од една година не ја држев: ми стануваше здодевно само со една жена да живеам; штом ќе оставев една, наоѓав друга; се лепеа како по мед; ми ги мереа со педи раменава и градиве и велеа: јаки мажи сте вие, Грците; и можеби - затоа тешко го доживуваа оној момент кога ќе им речев дека ги оставам, дека во друг град одам, во друг крај на светов, и во тој момент или паѓаа во несвест или како диви мачки ми се нафрлуваа со ноктите да ми ги ископаат очите; или ќе ми се обесеа со рацете на вратот и ќе речеа: и ние одиме со тебе...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе ја отвори вратата, му се отвора јужната страна и еден дел од брегот на езерото што од неговата куќа продолжува натаму да сe исукува како воден конец; сонцето постојано му е на вратата, и штом ќе ја отвори, тоа му влетува внатре; на задната страна, кон селскиот сокак, на куќата има прозорче, мазгалка, и низ неа протинаше пушка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но штом ќе надојде езерото и ќе им плисне вода - тие одново оживуваат, одново им се враќа силата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Бре, какви ненаситници сме, велеа луѓето, го истребивме езерото; се пцуеја, се обвинуваа меѓу себе, но штом ќе чуеја дека пак бучи езерото, дека пак дува југот, скокаа од сон, се будеа и трчаа крај езерото да видат да не се повторува истото чудо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но така е до разденувањето, а штом ќе се развидели, луѓето продолжуваат со лопатите да го чистат снегот, да отвораат нови премини или да ги продолжуваат оние патеки што ги оставиле вчера или кои новиот снег ги зарамнил; се собираат на широкиот пат крај езерото и зборуваат за сè и сешто, а најмногу за мобилизацијата, за своите најблиски од кои немаат никаков глас и за кои не знаат каде ќе ги истават коските...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Заминувањето на Ѓупците од селото секогаш беше со кавги, но штом ќе ги немаше подолго време, луѓето чувствуваа некаква празина во себе, некаква штурост и нестрпливо го очекуваа нивното доаѓање.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
При секој погреб, музиката одеше напред, по неа децата со бајрачиња, па попот; по попот мртовецот, а по него фамилијата гледајќи в земи, подофнувајќи си и придржувајќи се под мишките еден со друг; зад нив одеа роднините, блиските, потшепнувајќи нешто меѓу себе за клетата судбина на покојниот и издивнувајќи, по нив одеа подалечните пријатели и роднини, зборувајќи дека овој живот е ништо, ветер, сон, дека еден ден и нив ги чека ова; најодзади, раштркани без ред, чекорат, се влечкаат далечни пријатели, познајници, соседи, луѓе што од грев или милост дошле, зборуваат гласно меѓу себе за сè и сешто: за злобноста на овој свет, на овој живот, за лакомштијата на луѓето, за глупоста, за јаландуњата за лажовниот век; ја прекинуваат поворката кај што сакаат, стрчнуваат во продавницата да купат нешто, и пак се враќаат, клоцаат со нозете и по добиците што рикаат и се мешаат со поворката, се пулат во жените што запрегнати во кошулите перат алишта на езерото; разговараат за војните, за времето, за бериќетот; носат срп или вила со себе, и штом ќе стигнат до црквата, не чекаат да го стават мртовецот в гроб, туку се распрснуваат кој каде по работа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
2. поплава Далечните нѐ уморуваат Доаѓа елементот Па меѓу многуте искривени и тесни брегови на прозорците водите брзи течат жолти итаат и ги прескакаат невидливите и сиви препони на дните Па штом ќе се сетат на своите гради зелени горди како млади жени ги минат оградите на замислените брегови
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Мене, секако, ништо не ми беше јасно, па љубезно го замолив да ми каже што подразбира под тоа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Момчињата од Америка го копираа кокни-стилот за да смуваат некоја девојка, а штом ќе наидеа на некој вистински Лондонец, се обидуваа да го натераат да им раскажува што подолго, без разлика што тој раскажува, само за потоа да можат подобро да му го копираат говорот. (...) Работа која отсекогаш сум ја сакал беше да ги слушам луѓето што зборуваат еден за друг - на тој начин ќе научиш колку за оној што се зборува, толку и за оној кој зборува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Британските групи како Битлси, Ролинг Стоунси, Гери енд Пејсмејкерс, Кинкс, Анималс, Јардбирдс итн. наидоа и ги променија сите ставови за тоа што е, а што не е во фазон. Tough-big-city-teenage look или Mod и Edwardian.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Знаеш, ете, заборавив... штом ќе се оддалечам од елените, почнувам да заборавам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Зар мислиш дека не знам дека, штом ќе ме видиш, без мене не ќе можеш ни да дишеш!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Ех, верувај ми, од грбов ми паднаа три планини тежина и многу ми олесна на душава! – рече Добре, најдобриот човек на светот – Пријателу, штом ќе ги сместиш каде што им е местото, врати се пак.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Имаше периоди кога одговарав на писмата веднаш штом ќе ги примев, а имаше периоди кога, по моја вина, го губев ритамот на пишувањето.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе ви пишам штом ќе го сварам (не го сакам овој поим со физиолошка конотација, но не можам да најдам друг) количината емоции и страдања кои ги изразувате во вашето писмо, но кои можат да се насетат во вашите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во селото доаѓавме секогаш штом ќе завршеше школската година и останувавме до крај на месец август.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Повеќето од вашите колеги, штом ќе ја преминат Западната граница го губат идентитетот на сопствената уметност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Неосновано е да се тврди дека јас сум единствениот кој го постигнал тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кај современата музика, кога таа навистина е современа, немаме време за тоа одвојување (кога нѐ чува од животот), и така современата музика не е толку уметничка колку што е животот и оној што ја создава штом ќе заврши еден дел почнува да создава друг токму како што луѓето постојано перат садови, заби, одат на спиење итн.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Беше женет, му ја видов бурмата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам кој е тој, но ќе знам штом ќе го видам, и тој ќе личи на нешто, и нема да се курва.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И ми вели, Колку ти се тенки рацете? Погледни колку ти се тенки зглобовите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Инаку, ќе го стрелам, и било кој маж кој би ме изневерувал. Како оној во пералната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но штом ќе се вратиме во градот, веднаш ќе им јавам на нашите каде се кријат.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Малечката Пелагија ретко доаѓаше, кога ќе се појавеше обично беше со мајка си или со бабата Перса, згора на тоа, Мурџо или беше пред нив или зад нив со високо крената опашка и веднаш штом ќе се појавеше Дончо, ги покажуваше забите како предупредување да не се случи нешто со неговата Пела.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дека нешто не е во ред во тие нивни игри најдобро знаеше Мурџо кој штом ќе се појавеше Чана со Дончо, се прикрадуваше крај нив и постојано го имаше на око Дончо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таквите сцени се случуваа и во бавчите пред работниците, тој не одбираше место, штом ќе се најдеше во нејзина близина таа или мораше да седне за тој да се смести во нејзиниот скут, или да остане простум кога набрзина ќе се счепчеше на нејзината половина чиниш како кога се качува по стеблото на некое дрво.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дончо се чувствува слободен штом го нема Мурџо и сака да пронушка околу куќи, тој не ни знае какви овошки има бабата Перса, само штом ќе го направи првиот чекор и тоа на онаа страна каде што е куќичката на Мурџо, Мурџо застанува пред него со оклештени заби.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Здраво, право, што се вели, сѐ има на него, ама штом ќе зине да плаче не запира додека не помодри, додека не му излезе душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оти штом ќе го оставам веднаш заплакува и не го прима јадењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, штом ќе се тргнам од вратата, таа ќе почне да се тресе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На Евангелидис му рекол дека “стоката“ е на Организацијата, дека Орце и неговите другари се луѓе на Организацијата и според тоа било потребно динамитот, штом ќе го извлече од царинарницата, да го предаде во Деде-Агач на лице посочено од него, од Гарванов.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Биле пуштени гласови дека штом ќе се даде знак за востание, ќе биде заклано целото егзархиско население.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во Софија разбрал дека децата се живи и здрави и дека штом ќе дадат откуп ќе бидат ослободени.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Токму во тоа време (есента 1902) тој се наоѓал во странство и останал без пари, па го замолил Мечета телеграфски да му испрати 25 наполеони, ветувајќи дека парите ќе ги врати во двоен износ штом ќе се врати во Софија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Па март штом ќе стапне со мирис на лето полето ќе вивне в зеленило сето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Повикај ме штом ќе ти затребам, јас сега ќе си одам – рече по едно време, го распосла летачкиот килим што го носеше свиткан под мишка и го снема зад ридот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Зошто е сето тоа потребно, кога има музика што веднаш штом ќе ја чуеш ти се допаѓа и не треба никакво навикнување на увото? – се чудев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Посакував во тој миг да сум токму една од таквите: сè да можам и сè да имам, сè што ќе посакам и веднаш штом ќе посакам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што среќлија е, сè на нив налетува! * * * Откако се вративме во Скопје и откако поминаа неколку дена, брат ми во една пригода ме праша: - Бреза, што ѝ е на мама?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ПАТУВАЊЕ СО МИЛА На Мила ѝ го прочитав писмото од Ивана од збор до збор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Попладнето дознав: Мила починала утрото, можеби тогаш кога за неа разговаравме со Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Така се развива вкусот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Понекогаш не ми се оди, но штом ќе стигнам таму, веќе сум сигурна дека не сум згрешила што сум отишла.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој еднаш виде и зајак, а мајка ми... за неа да не зборувам, штом ќе излезе и ќе заталка некаде, па ќе се врати по којзнае колку време, постојано има да раскажува за средби со животни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу ми е убаво. - Е, па, добро, тогаш нека остане за подоцна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)