Маската на маскираниот барем му ги криеше длапките на образите и бледилото на кожата.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Или барем му се допаѓа.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Но ете, барем му реков дека тој е виновен за трагедијата на сестра ми...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Така барем му се чини на Призрак, кој сепак, и покрај сѐ, и засекогаш, повеќе ги преферира филмовите, тие светлински игри.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Така што: Низ решеткастите прозорчиња на замокот-музеј навистина ќе се пробијат милијарди дисциплинирани честички од Месечината, чудно пробивајќи го Призрак и паѓајќи врз книгата, токму како на буквите конечно да им подготвуваат патека да заминат, да се вратат одкаде дошле...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Нему барем му е лесно да пронајде хартија; сета земја му е книга...
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
„А јас сето време мислам дека си овде. Зборувам... Зборувам...
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Под себе, низ него ќе поникнеа оние нечујни шумови што несносливо бучат во него и сега, она крештаво кркорење на радиото со прегорен електролид, клопоткањето на садовите во кујната и нервозното мрморење и трескањето со вратите од жената, сите неподносливи звуци што се собираа во непријатната бучава во главата и од кои мораше да избега и да дојде тука, на покривот.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Колку е мирно тука, помисли, така барем му се стори во првиот миг, а само да се заслушаше под тенката корка на бетонот од ова масивно куќиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Само два чекори го делеа од работ на покривот виснат над бездната на улицата.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)