барем (чест.) - да (сврз.)

А барем да беше тоа, тогаш ќе имаше изгледи за некаква промена во мислењето, надеж.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Барем да беше јарец... Не, не, ни, јарец, што зборувам.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Погледнав низ прозорецот и видов една група мажи пред куќа, застанале, очигледно да ме викнат и мене, или барем да ме известат за собирањето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас сум жена, оставена жена... и чувам едно дете без мајка, тоа дете го зедов на 4 годишна возраст и го одгледувам како можам и умеам... но, еве, животот не прегази финансиски, па јас дојдов овде кај вас да прашам дали вие некако ќе ми помогнете, барем да го истуркам девојчето да заврши средно школо... ме разбирате... - веќе со видно вознемирен глас и солзи на очите, почна да ги испрекинува зборовите.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ако не е така барем да се вежам, да си донесам нарамник дрва за кладата на која да догорам... Зошто ми префрлаш дека сум стар, о, смрти, o, sancta simplicitas, о, едноставности света... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ама, другар, сте претерале со придавките - сите ви се во трет степен, на латински речено, во суперлатив, сте можеле барем да ги спуштите на првиот степен.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А кога дојдоа нашите, се примири некаде, како под женски скут, и додека сиот град излезе на улици тој не се појави во чаршијата барем да си ја обие својата бутка, сѐ додека не го дочека синот во партизанска униформа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Или барем да ме оттурне, или да се одалечи од мене, или да стори што и да било, само да реагира како човечко суштество.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Крие ли говорот достатно моќ не да ја замени туку барем да ни доближи психолошката тензија на архетипот?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Го прашав Земанек заедно да пишуваме; тој рече дека не сака; го замолив барем да ми прави друштво, оти имав намера цела ноќ да седам и да работам; рече дека не сака; по часовите позајмив една машина за пишување од еден пријател и се зафатив со работа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Барем да беа трње што убаво ќе ги сеќаваат чекорите на иследникот кој се труди да ме следи!) Но еве, од некаде почна да надоаѓа светлина и да го разголува сеќавањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но сепак, дали навистина се било токму така?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А таму јасно и нагласено стои дека минатата вечер изјавив оти ќерката на Ѓурчин ја имам видено повеќепати и дека единствената намера што сум можел да ја имам при тие случајни средби веројатно била желбата да ги откријам сличностите помеѓу нас двајцата: помеѓу неа и мене, се разбира, во колку постои.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Пак, барем да речеше Бугарите ќе те разберевме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Барем да чуеме некој абер. (Го зема филџанот).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Гледајќи што не е „разговорот“ можеме барем да добиеме некои идеи за тоа што значи зборот и како да го употребиме.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Таа е некој вид размена или интеракција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Барем да можев некако да се изгубам од тој задушен казан во кој се варат луѓето, нивните страсти, маки и пакости.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мислев дека денес ќе можам да го убедам вашиот син ако не да се откаже од своите намери, тоа барем да се фрли под друг, а не под мојот воз.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Помислив како трговецот им се потсмеваше на надмените христијански господари на кои, трошејќи ја умешноста на облекување, чешлање и правење заговори на хиподромот меѓу две трки, не им паѓаше на ум барем да се потсетат на својот народ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Токму сакав да ја прашам дали татко ми не се решил да се ожени со учителката Вера, тетка Рајна ми рече: - Зарем не би можела да ја сакаш, или барем да се навикнеш на некоја жена како што е учителката Вера?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Стануваше сѐ потешко да се излаже за трагичната вистина, која секој од нас се обидуваше, не да ја заборави, ами барем да не мисли постојано на неа и да не боледува.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Исто така Бугарија со својата искусна дипломатија нѐ поддржа…! 5/ за хранењето на избеганите Македонци во Бугарија и како најголема награда за името Бугарин што го насадија кај нас, ни покажаа барем да знаеме кој е причината за сите наши несреќи, а тоа била…Русија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да се склоневме пред волјата на Европа и четите или да се предадеа или да се оттргнеа во Бугарија, или барем да се направеа некои преговори со реформаторските држави, во кои просто можеше да се рече оти или ќе се оттргнат или ќе се предадат, но нека не го мачат Турците мирното население затоа што може некаде се имаат пушки, тогаш ќе настапеше во Македонија мирно време кога ќе се бараше од Турција да се воведат во полност реформите и да се оттеглат војските од Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Србите во текот на 25 години, особено во последниве 20 години успеаја, ако не да ги направат Македонците Срби, тогаш барем да создадат во европското јавно мислење убедување оти во Македонија има и Срби.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Му дојде да залае, да викне - марш џукело хомосапиенска - да го гризне или барем да го преплаши.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Та тоа беше Дуко, оној неговиот Дуко. Сакаше барем да живее, ако не можеше да доаѓа ваму.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Било ставено за да го сочува само сонот дека сѐ уште може да се продолжи да се оди, но и за да утепа токму со тоа, за да увисне, или барем да натера на папсување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакаше барем да остане и тој понекогаш да може да му појде да поседат и да помолчат заедно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Или барем да успееш од некаде од подалеку да ги видиш малку поинакви, да го подзаборавиш сето она за нив, да го сметнеш тоа за нив и да ги видиш во некоја малку поблага, малку понова светлина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едно време ќе ми проговори: - Остави ме барем да се измочам, ми вели, мочта ми ја врати назад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Барем да пропеат петли, вели, да почне да се разденува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Барем да имавме поп, да се молиме заедно со него. Ама селото нема поп.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Барем да донесеа некаков закон, па за тоа и постојат!
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Можеш ли уште еднаш барем да ги поместиш карпите меѓу нас, уште еднаш да бидеш блиску до мене...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Потоа, очигледно не завршувајќи ја смотрата, неочекувано брзо се сврти кон нас и не давајќи ни барем да зинеме како со магнет ни ги зеде главите, се разбира мојата и Кејтеновата, и колку што можеше посилно ги тресна една од друга.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Партијата се обидуваше да го убие сексуалниот инстинкт, или, ако не може да биде убиен, тогаш барем да го искривоколчи и да го извалка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го стави дневникот во фиоката. Беше сосем бескорисно да помислува да го скрие, но може барем да знае дали неговото постоење е откриено или не.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој подлец изгледа го имаше веќе здогледано наближувањето на непријатностите па сепак, во огледалото, со чудна ноншалантност си го бришеше со белата мека крпа измазнетото лице , а потоа не го прескокна и она долго размачкување на помадата по образите и по челото без да стори ниту еден неприличен гест, или барем да побрза и да ми се тргне од пред очи, како што постапуваше многу често.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Или барем да можеше да се посомнева дека тоа не е истата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Имаше нешто неприродно - разлика во времето, грешка во сонот во жената двојство ти во едната рака држеше стрип или викенд роман, со другата ја тешеше, искуството не ти помагаше да го прикриеш „туѓиот говор“, книшкиот изговор мораш, значи пред тебе животот се отвора како покладен портокал дива циклама, праизведба мораш, значи немаш објективна причина туку мотив, емотивна мечта некоја друга Прокна или сестра ѝ Филомела 8 некоја друга Семирамида или прислужничката ах, мамката на анонимните жени отровот на тривијалните судбини барем да исчезневте сосема да не морам да го слушам, да не морам да го повторувам „гласот на ткајачката“ крикот на кросното, јавката на откинатиот јазик, нејзиниот, мојот нејзиниот мојот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Нешто не е в ред?” запраша госпоѓа Морис. „Сврдле заринкал. На половина пат. Кога би можеле барем да го провлечеме, би било лесно. По него би можеле да излезат и останатите.“ 56
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Избркан на клоци во истиот миг, смачкан, победен, исецкан на парчиња, испарен без трага!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Барем да можеше да ќути!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И на најмалата воздишка на несогласување тој збеснуваше и кутриот маченик што беше дошол на советување стануваше помал од ништо!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се отшетав со книгата во едната, и чашката виски во другата рака.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Почекај барем да свртам - ми подвикна, но јас веќе гласно коментирав една од старите фотографии: Погледни!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Барем да излезам да видам. И стана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бев навистина поспана, заслепена, ниту за момент да здогледам или барем да се посомневам дека ни се прикрадува големото зло.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сега знам дека нам само ни се причинува оти човекот е силна ѕверка што си ја носи како богат улов судбината во своите заби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Евентуалното постоење на такви, за неа непознати случаи од љубовниот живот на Ролан, се чинеше дека се многу поважни од спомнатиот банален настан во дуќанот за сода-вода.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А на колкумина други потоа им наредија да тргнат по нив, за да им помогнат барем да се вратат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дека на човекот му нема рамен во тој однос во природата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па, сепак, беше очигледно дека најавува спремност да поднесе секаков вид вистина, се разбира ако некој друг се досети да ја објави или барем да ја спомене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нивната цел беше да применат малку обратен инженеринг, односно да се обидат да ја разберат структурата на границата и како таа функционира, „согледувајќи ги чудните привлечности кои ги спојуваат заедно луѓето од двете страни на границата и во исто време ги држат одвоени.“
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
67 Хактивисти, киберуметници, гранични активисти и музичари се обидоа привремено да ја избришат (или барем да ја суспендираат) границата Тихуана-Сан Диего, со Java аплети, скенирање портови, радио, микробранови, ISDN, комуникација лице- во- лице, технолошки работилници, презентации, музички настани.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
СУЛТАНА: Да родев камен, ќе можев барем да седнам на него.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Сокрил човекот една коза во келарот колку за да има млекце за дечињата, попара барем да им дава.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зашто прво нешто како бум- бум им се чу, а тоа да ти биде дека тие се враќаат назад на фронтот, еве сега ноќе, што можат кога така им е напишано ама барем да се поздрават.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кој Брезничанец за нив ќе им верува оти на два залака леб од дома дошле и не можеле колку барем да подвикнат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
— Барем да се избациме...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Барем да го испоштам од вошките, што се вели, којзнае како му е таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Барем да те гледам, повторува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Барем да ми го кажете гробот од Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Барем да знам кај згрешив? — Нагрешно ви е поставена главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Барем да ми е поблиску Никифор Абазовски...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Добро, ако нејќеш да се гледаме, може ли барем да се слушаме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чини, типчето веднаш сфати во што е поентата, се разбира дека имав мобилен и штосот со фиксниот значеше дека ако е фаца од естрадата може барем да биде џентлмен и пред да ми го побара бројот, барем да ме праша како се викам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)