Тогаш и јас, без да сакам, загазувам во глупостите: правам гримаси, на тие шутраци им го исплазувам јазикот, а тие не се лутат туку како спобудалени ми плескаат, плескаат.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Како да издвојам само еден показалец од она завидно множество што покажува кон мене?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А притоа уште слушам како се тркалаат околу мене отпадоци од некој притулен шепот, и навистина не сум сигурна дали се тоа шеги што треба да ме засмеат; или ме исмеваат?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)