Во малендавите пламенца на свеќите потулено и со стравопочитување да ги искажуваат и редат молитвите за исцелување, добрина и бериќет и да чекаат во надеж дека Горниот ќе ги услиши и ќе им ги олесни маките, болките и болестите; да кажат сполај Господе, ако се роди бериќет, ако се врати здравје, ако дојде принова, ако извор протече, ако дожд заврне... да искажат молежливо клетва, ако...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Директорот на Атеистичкиот музеј, А.А., во чија строга надлежност се прашањата на душата, трансцеденцијата, има и свој „оригинален“ придонес и во „ресчистувањето на овие теоретски прашања“ за кои сталинската идеологија наводно има што да каже.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
На тоа што да кажеме и што да им речеме на такви безумни?
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Што да кажам, како се чувствував во тој момент на откривањето на кутијата? Јас, значи, еве, имам длабоки корени.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ако стане збор за секс и за тоа имам што да кажам. Поточно, да се пожалам.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Љубовта и среќата толку ги исполнуваа што и на двајцата им се чинеше банално било што да кажат.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Од подотворената врата виде како мајка му, без било што да каже, му го подаде писмото на татко му, што беше дошло од жената.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Не би знаел со сигурност да каже колку и какви чаши имаа, но сигурен беше во тоа дека имаа сервиси за секакви пијалаци.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Потоа ѝ пристигна друго писмо испратено од Управата на гробиштата во Бристол, во Англија, адресирано на Илко во кое се бара изјава од него да каже дали сака и понатаму да му се чува парцелата во гробиштата што своевремено со госпоѓата Ана, сега покојна, ја закупија, бидејќи времето на договорот за чување на парцелата, е изминато.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)