Од темницата крај челниот ѕид некој се разврте, очигледно врз рогозина според шумовите што дојдоа, испушти една тешка воздишка а зад неа и зборовите Еве ни ја Македонијата наша!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
- Еееј, Митре... Добредошол... И се врти кон мене. - Еве ни уште еден. Не издржал, мајчиниот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)