еве (чест.) - ја (зам.)

Еве ја, излегува и мојата убавица.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Додека јас така уживам од самозадоволство во својот претседателски кабинет, Сатирот ја смислил работата и неволјата еве ја наидува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој сеќава и знае: еве ја дојде таа - осудата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Еве ја, се искачува по стрмното патче од кај реката, сета бела.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Еве ја Трештена бука“ - си помисли момчето кога помина под чаталестите стебла на една осамена, дебела бука.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му донесе зајаче дури од планината, а ѕвездата еве ја каде е, на ридот, веднаш преку реката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Еве ја таа штичка, господару“, рече и му ја подаде на логотетот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И конечно, еве ја на софрата, прекриена со најлон и шарено килимче.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Еве ја! – покажува на куќното палто. – Што? – Долгата роба со боја на зрело жито која припитомена викиншка принцеза ќе ја облече ноќва.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Гостољубивоста! Еве ја вистинската несреќа“- извикнува Глигор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Знаев. Еве ја, плашлива, со густи плетенки, во ученички сатен и со стара, наизуст научена прикаска дека ми е ќерка - Ана Боткин од седмо бе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Душата ми се собра, вели, еве ја овдека, мамо, сета ми е под гушава, вели Капинка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Заспа Горица, ја прашувам Уља со шепотење. - Заспа, вели Уља, еве ја ми дише в пауза, ме топли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еве ја солта што ја баравме, викам, а луѓе никаде нема. Ја вртам главата налево и надесно, вели, цело поле е празно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ја прочитав приказната неодамна во еден весник. Само еден момент... еве ја.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еве ја светлината! Во првиот миг Тулио Бути не можеше да ја поднесе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Џемс Џојс  ИВЛИН
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Две седмици пред да ја прочитам „Чај за двајца“, ненадејно добив работа во странство, неколку месеци потоа не бев во Белград, работев во Москва и имав намера таму да го продолжам животот, кога ми беше јавено дека починал татко ми, па дојдов да го погребам и да го преземам татковиот стан.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Овластен сум да кажам дека акцијата за која сега говориме лесно би можела да ја доведе војната до измерлива далечина од нејзиниот крај. Еве ја веста...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еве ја одбележана онаа осамена куќа, сама, крената на брекчето како светилник.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А јас, ми се чини, му ја предадов на Аљоша. А, не, еве ја.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Љуба, изутрината Ревшин заборави овде некаде една кутија. Каде е таа? А, еве ја.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Што сакате вие? А еве ја и неа. Тргнуваме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И, кога Доста веќе поотежна, и не излеваше од дома, Митра ги зеде ѓумовите божем по вода да оди, излезе и, еве ја — нема ја, си дојде дури кај ужина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ставен под опсада на бездушни крадци пијавици гладни и човекојадци мојата душа е ставена на мета во светот будалест неуморно прета Мојата душа претрпе стрес неправди безброј, понижувања, бес гази ја , ништи ја за сѐ што е крива еве ја тука повторно е жива Во душата моја се сееше чемер бескрајни лаги од секој лицемер мојата душа се навикна да трпи гази ја, ништи ја повторно се крпи Душата моја е жива и спортска трча на долга стаза маратонска неуморно скока на животна пречка гази ја, ништи ја ќе остане вечна
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Со тоа Сара, витка жена на нешто преку четириесет години, физичар аматер која почнала да се занимава со пишување како со хоби пронаоѓајќи го таму она за што сега верува дека е вистинска активност, од сеќавањето ја бележи (на хотелски лист хартија, со молив со знак на авиокомпанијата Делта) формулата на Ервин Шредингер која прикажува развој во време на брановата функција на физичките системи, аксиом од квантната механика: /еве ја формулата/ „Топката”, рече таа потоа, брзо вртејќи се на стомак, „сега е на твоја страна.“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Еве ја, позадинска вошко, мојата револуција и сите брадести, мускулести и ќоси големци !
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еве ја онаа долга улица што се мрешка од ладниот повев на тихото помирено сознание: овие мали прозорци беа полни со сон и младо утро во гранките што се препелка и имаше во нив очи со густа сончева прашинка што ја постилаа штедри пред нашиот припитомен од
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Кога ќе му дојдат другари - ќе има другари и другарки како во Кочани - ќе можат да седнат дури и на подот - баба му даде сосем нова черга... ќе има другари и другарки... ќе има... ех, Јана... срипа, ја отвори последната фиока и оттаму го зеде албумот... милата Јана... ја засака како сестричка, пред да се роди Мими... еве ги заедно во забавиште, на приредбите во кои учевствуваа, еве ја и последната - збогум забавиште мило - заминуваме на училиште!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Еве ја превисоката порта на оној еден тетин, исто така, тетин Герман каде што Шишман скрши стомне и после за да не плаче некоја жена му даде цела свадбарска џувка со шекерчиња.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
— Еве ја мајка ти, му вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе мјаукне некоја мачка и јас ќе речам: Еве ја Ирина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, како што си ја мислам така, туку — оп, еве ја: и неа ја гледам меѓу жените.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе грчне некој мачор, а Оливера ќе рече: Еве ја Толи!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Дај ми ја наредбата. — Еве ја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Леле, еве ја пак, на другиот лист. Сега устата не ѝ е преврзана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)