Еднаш јас љубев еден ТИ... Љубев и еден друг во аголот од твојата соба...
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
23. Констатацијава на Мисирков е мошне категорична, но во неа има и еден дел вистина.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Вистина, тоа ти бил цел сноп, завиткан околу наоколу со самолеплива хартија, па морав да ги подослободам кога ги палев, инаку не можеше да се потпалат оти, заедно со писмата што ми ги праќаше од Маказар, па и еден број што сум ги собирала уште од кога служеше војска, се собра големо купче.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Имам и еден раководител на машината, мешлест човек, кој наутро ја пали, а навечер ја гаси. Другото време, со гол стомак, лежи под сенката на сливата.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Во неговата папка имаше цртежи, разни описи, раскажувања на поединци, а имаше и една топографска карта на Долнец што ја изработил самиот, како и опис на долнечките гробишта.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Кај Симона можела да се јави завист и накнадно, со фактот што Борко станал познат човек и фактор, одлучувал за важни работи и во Војната и подоцна, можел да влијае, можел просто да одлучи, ете, да се изгради и една брана и да го потопи Долнец.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
На мањатскиот мост сретнавме една група жени од селото, а меѓу нив и една тетка моја, сестра на татка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дошол и еден Турчин, ме кренал в раце и рекол: Ова е женско дете, ама машка душа носи и од него сите ќе проплачете.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И еден ден, еве го, се јави: почнаа болките, тргна да се кине утробата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Имаше и еден Романец, Петреску.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Близу до таа планина имало и едно поленце што било полно со скакулци од најголемите, - тамам за рана на штрковите.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
А постоеше тука и еден сосем видливо ред на сеќавањата: ...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Можеше да биде каков сака, оној, можеше да биде и еден од оние, што крадат, требаше само да ја сврти пушката кон она ѕвере, да ја насочи кон неговите ребра, или нишанејќи во нив, барем да го закачеше во задниот колк, сандакон сега ќе ни беше полн така што ќе да ги викневме нагости дури и сите оние волци надвор, и пак да остане за нас.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Имаше дури и еврејски сефардски семејства, имаше едно ерменско семејство на музичари, имаше и едно руско семејство, спасено од Октомвриската револуција, имаше неколку турски семејства, имаше неколку семејства од Егејска Македонија, тука беше нашето албанско семејство, среде многубројното македонско население, во оваа мала Козарска република.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Со нив беше и еден цивил. Тоа беше нивниот толкувач.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
И најкревката жена може да поднесе поголеми тежини дури и од најсилниот маж.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
А потоа во ова тврдење имаше и една голема измислица.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Така, така, и едно време беше сум завенал.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од окопата наалкувам и еден војник.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Покрај неа и едно рането војниче што плаче за вода. Се моли. Кај да му барам вода?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тоа го направи и еден набожен бугарски војник од дворот на училиштето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во водата е и едно ретко облаче, забелено, како и косата моја. Моето лице и небото на исто место се гледаат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
да извидиме кај се, да наслушаме што зборуваат, и
ние одиме и врзуваме колчиња, за да ни веруваат, ама со
нас имаше и еден Бугарин, ни го присливија, како нивни
човек, ама тој страшлив, идеше до некаде и застана, јас,
вели, не можам повеќе, не сакам со секој да се борам, вели, да не сакаш и душманот да ти го одбереме, велиме
ние, и одиме, го помоливме да иди, и заминавме, а тој
остана во нивјето, во калта и ние наближавме до теловите, до окопите, и слушаме зборување, ама ништо не разбираме, ни бегаат зборовите покрај уши, не знаеме дали
се англиски или грчки,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)