и (чест.) - луѓе (имн.)

Се стаписале и луѓето од власта се вкочаниле и долго збор не проговориле.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога го виделе големиот пламен, дотрчале и луѓето од Езерец, но не можеле ништо да сторат: ветерот што дувал сѐ повеќе го распалувал огнот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој убаво знаеше дека ножовите се како и луѓето: за повисоки врвои – поостри ножови...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Навидум исклучив сѐ друго, и луѓето и светот, но знам дека тоа беше така затоа што тие луѓе и тој свет беа премногу, на подзатскриен начин, присутни во тие мисли.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По неколку месеци Земанек возеше на едно тркало речиси како мене, и веќе почнаа да доаѓаат и луѓе, да нѐ гледаат, оти се расчу за нас и нашата вештина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И тој човек постапи така: кораб ми даде и луѓе дванаесетмина вкупно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И луѓето би можеле да бидат не вакви какви што се.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Човек врз кого, едноставно, се вежбала историјата, а се вежбале и луѓето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кај што има чад и прав, мора да има и луѓе, вели некој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наближувам така и гледам дека и луѓето биле врзани со ортома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Спие полицаецот, спроводникот, спијат и луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги затвораат и училиштата и луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И луѓето ги прскаат со вода, им посегаат в уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистини има колку што има и луѓе. И живи и мртви. Така со Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Повеќето беа сити. Се местеа околу огнот да заспијат и се менеа при светлоста на запалените трупци и распарчени стебла, беа и луѓе и призраци, стенкаа, се чешаа, ги сврбеше кожата и ги болеа коските под кожата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Раскажуваа дека Неделко Шијак му се пожалил со влажни очи - синовите ќе го остават без каменен крст кога ќе сконча, и зетот му ветил со клетва дека самиот ќе изделка крст поголем и од игуменските во дворот на манастирот Свети Никита, на крстот ископано име со букви - овде лежи божиот човек Неделко Шијак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но таква светлост народецот на вилаетов не познавал и не мислел или не се надевал дека ќе дојде еднаш, дека ќе шурне незапирливо од море или ќе се спушти од планински врв да ги облагороди со утеха и тревите и луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не бил нем само Онисифор, тој, со лузната, туку и сите други заедно со жените и децата што помагале во запрегнувањето на добитокот во двоколките на кои ќе се донесат воденичките камења од Лесново, по нивна сметка пред да созреат црешите, пред лето значи, и луѓето редум ќе ги израстоварат на брегот на Давидица, секој својот товар пред своја воденица што жената или некој старец или роднина од Побожјане, од Бањанци, од Кучковица или од Мирковци ќе ја допокрие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина, само самовилска светлост можела да ги изгони сенките на сомневањата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И песната, и луѓето, и нивната цел, сѐ, и несвршената караница, се оддалечувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таков им доаѓал пред тоа во соништата или со тегобите: намќоросан, речиси без линија на усни, нездраво бел под небриченоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потпрен на камен, чекал тој звук да се спушти од височина и со удар на остар клун да му ги смири дамарите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Островот ли е формулата за човечката блискот, со својата средморска осаменост, но и со оскудноста со која задно живеат и луѓето од овој архипелаг?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Градоначалникот Карер се врти кон разбиениот и замолчан собир на луѓе што го очекуваа доаѓањето на бродот од Атина во време кога и сувоземните и поморските патишта се несигурни не само од ќудите на времето, туку и од ќудите на луѓето, среде здивеното море на втората светска војна чии бранови, како и овие што, засилувани од ноемврискиот ветер, силовито удираат и на закинтскиот мол.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Луди, безумни и неразумни времиња и во нив и луѓе кои од туѓата болка си направија широка и мека постела распослана врз тој тежок и ужасно болен, страшен и уништувачки удар што нѐ раздроби, откорна и разнебити...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Стариот семеен пријател, Гури Порадеци, како капетан на загубениот кораб, нѐ успокојуваше, кажувајќи ни дека и старите чунови, кога ќе им дојде крајот, исчезнуваат како и луѓето...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А и луѓето ја прифатија таа трговија.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Така остана мостот без име и знак. Тој, таму во Босна, блескаше на сонцето и светеше на месечината, а преку себе префрлаше и луѓе и добиток.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оној што ова го раскажува, прв дошол на мисла да му го испита и да му го разбере настанувањето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сонцето не се гледа, а и луѓето не се гледаат меѓу себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што знам! Може така ми се чинело. Кога времето е облачно и луѓето се облачни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега и луѓето избегаа, сега нема ништо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Немаше ништо, оти немаше и луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)