не (чест.) - остане (гл.)

- Зошто не останав во Солун?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Но облак не се појавуваше. Небото притискаше пепелаво над жолтиот предел, маказаречката река пресуши, во јаблињата не остана ни капка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Маказар се суши, се исцедува од него последната влага, течност нема, крв не остана во неговите жили.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Мими, зошто дојде само за пет минути, - се смешува помалата жена. - Зошто не останеш барем еден ден?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Веќе е осум саатот, а неа ја нема. Дали се вратила? Да не останала таму да учи?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не остана куќа во која не влезе да ја претресе до корен.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Пророштвата не се за оние кои не веруваат, велеше Тој, и чекор по чекор им се доближуваше на остарените стебла, се поздравуваше со нив, и никој и не забележуваше како се разретчуваа честаците, та не остана ни гранка ни стеблика кои не ги помилува и со душа и со раце, и со кои не поразговара.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Сѐ под нож, море, ова да се кладе! Семе да не остане од овој писмилет! — му се испушти од грлото, а брадата и косата му се наежија и засугравија од гнев.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Народот се стаписа и тој тргна низ шпалирот, не престанувајќи да мава и молчи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И Толе реши да не остане подолен од чаушите, па фрли очи во една русјачка, со која сакаше да ја замени Миша од Полчишта. Па и таа не му се спротиви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За да не останам ментално хендикепиран секојдневно ги оптеретував моите мозочни ганглии како да возвратам на ударот и на сериозните напади врз мојата сива маса.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
149 Сепак, за уставната тужба да не остане само декларативна заложба, уште пред таа да се воведе ќе мора да се извршат одредени промени пред сѐ во внатрешно-организациониот начин на функционирање на Уставниот суд, односно зголемување на ресурсите и капацитетите поради зголемената активност која неминовно ќе настане, па затоа можеби од аспект на ефикасноста во заштитата на правата и слободите на граѓаните би било подобро сегашниот состав на Судот, во иднина, да биде проширен.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Откако во куќата на Спира Клечев влезе Паца, не остана жена во селото што не сакаше да наврати да се изнагледа и да се изначуди.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се изгасна родот, а друго освен тебе дете немам, не остана надеж.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
А сегашнината на болницата, за да не остане сосема заборавена, ја сочувавме во неколку фотографии снимени со болежливо треперење на раката... За спомен...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По кафето устата се плакне со вода и се голта за да не остане меѓу забите и да легне добро во желудникот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие, дванаесетмината му беа верни на водачот и во негово име викаа и вестеа по селата ниту еден Македонец, ниту една Македонка да не остане надвор од стројот. И така би!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не остана ништо. При една рација сѐ ми зедоа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Немавме што да пакуваме. Од облеката со која нѐ испратија не остана ниту половина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И си одговарам: сигурно им дозволил тој, кој многу сакал тука да не остане белег од темели и цркви зашто некој друг би прашал чии беа, кои беа и каде се тие кои беа?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука на 25 март 1949 година се одржа Вториот конгрес на Народно-ослободителниот фронт на кој беа донесени одлуки за поголемо учество на Македонците во граѓанската војна и беше речено и повторено дека грчите комунисти ќе им направат македонска држава, за разлика од онаа во составот на Југославија, но пред тоа ниту еден Македонец и Македонка да не остане надвор од борбата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Понекогаш, тие денови сакав да ја прашам Марина зошто не остана да живее кај татко ѝ и кај маќеата, но се плашев да не ја разжалостам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Србите го поддржуваа да не останат поназад од Бугарите; но да беа српските интереси така врзани со востанието, тогаш Србите стопати ќе ѝ објавеа досега војна на Турција без да чекаат од некаде помош, без да гледаат дали ќе биде излезот за нив благопријатен или не. – Бугарите хранат обездомени Македонци, но истото го прават и Србите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
112. Работењето на Србите не остана без резултати при решавањето на македонското прашање. Србите со своите училишта во Македонија успеаја да создадат илузија во европското и во руското јавно мислење дека има Срби во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Имам долу во торбата тревки. Ќе ги сварам во вино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Фиданка Кукникова, змија, со презир но не и без восхит шепнал Адам Лесновец. - Била држанка, станала жена, сега е распуштеница.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мустаќите му беа машки кренати, одвоени од горната усна, на рамениците можеше да му се постави темел за манастирче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Денес си повеќе жолт отколку бел. - Ама не, зошто да не останам со вас?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од треска никој не останал врзан за сламарник.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си биле еден цар и една царица и немале веќе четириесет и три дечиња, и не останале заедно оние триесет и деветмина синови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Да не се стрчнеш и ти по него? прашал Богдан Преслапец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По недовршената врвица по која лете се движеле помеѓу капини и камења нечии овци кон пасишта или поило, се враќал со младо стебло на рамо и со секира в рака стопанот на скршената кола, здрав и мускулест човек, селскиот качар Никифор Ганевски, инаку домазет во Кукулино, со муцка која, колку и да се гледа, не останува во сеќавање ни половина ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И каменоделците дишеле шумно. Во таа шума на запалени човечки стебла, во тој оган што вивнувал од секое машко влакненце, ни Доце Срменков не останал неначнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не чувствуваш ли, под тебе мириса на ископан гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие би можеле да имаат и смелост и дрскост да ни се истоварат овде, да расчистат со нас и... од атентатот да не остане ни помен.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ништо од сето она што ни се чинеше идеал, свето, апостолско - не остана чисто, неизвалкано...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сѐ додека оној не се смири и не остана сосема мирен крај тие темели, без да направи ниедно и најмалечко движење, загледан в земи и плеснат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа не остане така. Почна да размислува за одење во војска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со олеснување забележа дека неговите напори не останаа попусти.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Благуна и Десимир потоа неколку пати се сретнаа долу, зад копите во ограѓето, а тоа не остана незабележително од жителите на Потковицата и врз Благуна падна тешка клевета - дека таа, оној пат, ги предала и дека сѐ уште ги предава луѓето од Организацијата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ако сите знаеја дека една чупа, на нејзина возраст, ниту знаела ниту можела да знае кој сѐ работи за Организацијата но освен мајка ѝ Василица никој не ја зеде во одбрана, никој и не смееше да ја земе во одбрана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа не останал, вели, и затоа не си можела да го пристасаш да го повратиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веќе немам сила, не остана душа во мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам од кај се најде, никој в село не остана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но ние, впрочем, сосема го бевме напуштиле значајното лице, кое, всушност, одвај да не било причина за фантастичниот правец на инаку, сосема вистинитата приказна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека тие ги кренале лактите да се избришат, од мртовецот не останала ни трага, така што тие дури и не знаеле дали тој навистина бил во нивните раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И веќе на земјата не останал жив човек. Никој, ни дете ни коте.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но, тоа не остана неказнето. Се случи да наиде на уште поголемо и полошо ѕверче.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Пребаруваа и обајцата во свеста да не останала уште некоја значајна ориентална заемка која и натаму фрагментарно живеела отелотворена во просторот и можела да најде место во нивната конечна листа на (без)опасните турцизми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со оглед на високото научно реноме и наобразбата што ја имаше Климент Камилски, му беа дадени работи, како на пример во Фолклорниот институт, колку да не остане на улица и без леб.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зар вистинските мистерии конечно не остануваат во надежта?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И сѐ одеднаш молкна, се изгубија прекрасните и безбројни звуци на штотуку почнатата пролет, ништо, ништо не остана од таа убава, силна светлост. Мраз.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се чувствува мек, бестелесен и тече в неврат, и не знае дали зад него не останува зелена опашка на ѕвездена луталица.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Еден поглед назад, пред да се притисне кваката. Не, не остана ништо повеќе.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
До 1970 година не остана ниту еден од нив, освен Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Робовите беа пуштени од апсаните, невините рисјани беа спасени од веслање по корабите и нивните куќи не останаа празни за да бидат во нив населени Турци-Анадолци.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но тие не останаа незабележани кога нагрнаа на селото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Оти исполнет ќефот на татко што не останав во учителска, туку се префрлив во гимназија, а преку гимназијата ме гледаше како лекар, понекогаш, кога пивнуваше тој ракија ме нудеше и мене.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Стана со сѐ куверта врз себе чиниш се плаши да не остане отскриена пред миризбите Димостенови задржани во одајчето и така наметната како со гуна почна да чекори наваму натаму не со умисла да се згрее, туку за да се умори, за да папса, за да падне во некоја дупка од каде ќе нема враќање.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но драмската уметност не останала за Владимир Набоков област на случајна „мета“ или прост експеримент.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не остана ништо у човека над најгрдото виши и провалиите ги зарамни и бездните и реките ги доскапчи камен гол црн камен!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Не остана ништо у човека - над најгрдото виши и провалиите ги зарамни и бездните и реките ги доскапчи камен црн гол камен.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Земја ако не остане на дланки корита имаме течи ни.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Неговата работа не останала незабележена од егуменот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Така, пак. Стојко, да не клаваш цела недева чаша во кандивото, нека седи темница, да видиме дали ќе му дојде умот на вој наш светиа да а варди сермиата!— му нареди на маѓерот Стојка кој водеше сметка да не остане „сајбијата“ темница.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Средбата, се разбира, беше срдечна, само што војводата не остана задоволен од тоа што се разбега народот и што не го дочека свечено.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Никаков роднина не остана да ги прибере, а стока остана „достур".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За да не остане само на јадење, муабетот продолжува со: кафиќите на Кеј, кафе у Интермецо, капучино у Деус, Џент'лмен у Џек...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Насекаде е војна. И Италија не остана настрана.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Настојуваше да најде место во судската хиерархија на албанската монархија. Не остана долго на оваа служба.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Хегел не останува конечно во Јена, обиколува разни немски универзитети, додека најпосле, веќе како многу познат и прославен филозоф, доаѓа во Берлин, во кој останува до крајот на својот живот; умира од колера на 14 ноември 1831.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Кога го виде, се расплака и низ солзи го прекори: - Каде скиташ, бре синко? Душа не остана во мене.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Множење со нула Не ме фаќа место, не сум овде во оваа одломка престорена во космос блудам и во отсутност преминувам « тегоба во тегоба » сѐ додека зборот не исчезне и тој ли осуетен, сетен анаграм сѐ додека повторно не се овоплоти - помалку алегорично, повеќе пародично - и не нѐ потсети дека меѓу двата света освен двата постои некој трет за некој друг не за нас за минус еден за минус два за минус сѐ додека не остане и не стане сѐ прааззззннноооо ОО 00 оо
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Каде ни се заборавените зборови пред кои запиравме како пред можност да се најде изгубеното каде се зборовите дрочни со смрчки зборовите што нѐ попрскуваа со нектар и семе по крилцата и ципите срамежливи и бесрамни зборовите заради коишто капаците би си ги склопиле и би се префрлиле слободно во другото тело како во свое во своето како во туѓо по архимедовиот закон со озрачени души да не останеме полуживи и сами вечно и од јазикот да се откажеме доброволно, како од љубовта при сѐ што сакавме да бидеме заедно уште, огин-и-ништо залудно!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И ниедно од децата не остана со Николчета.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А била убава, велат Луман по лика на неа личел, иако ни трошка од срцето нејзино не останало.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но ако послушаа за тоа да не го гибаат Мартина, тие сепак мирни не останаа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Само што не остана сѐ на тоа!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А, бог те убил ѓаволска направо, а, парче и бурмиче не останало од тебе, вртешко лажлива!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
БОРИС: Дома? Ова? (Пауза) Зошто тој не остана да ме дочека?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАРИЈА: Сега попе. Ајде. Да не останеме неосветени.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Да не остануваат сами зашто тогаш ќе почнуваат да мислат за работи кои се поврзуваат со создавањето на борбениот дух и нивната подготовка за идните победоносни борби.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И да не заборавам. Секогаш и тоа задолжително мора да се проверува, случајно или од невнимание, да не остани во лежиштето фишек.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Па, да речеме... - Тебе, дедо Крсто, важно ти е чупчето да не остани да повторува и даскалот да не ја „дери“, како шо рече вчера, нели?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не остана долго да го лекува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
– Да, по прогонувањето на апостолскиот претставник и двајцата стрелани бискупи, три години подоцна, тоа впрочем можевте прецизно да го утврдите и од изложеното пано, од 93 свештеници во служба во 1943 година, во 1952 година останаа 13 „верни свештеници“, а од 25 језуитски отци, и 52 францискански отци, 200 чесни сестри – не остана никој.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со купаќи околу зглобовите, претавме како пливачи за да си ги ослободиме нозете, скоро како да очекувавме плимата да не облие исто како Берт Ланкастер и Дебора Кар во нивната славна љубовна сцена на плажата во филмот „Од овде до вечноста“ - сцена која е толку славна што иако ниту еден од нас го немаше видено филмот, нашите тела ја заземаа истата положба како филмските ѕвезди на песокта и ти нежно ми шепотеше, „Се плашам да не останам трудна,“ а јас тивко ти одговарав, „Не грижи се, имам заштита,“ и продолжувајќи да те бакнувам, ги напипав соблечените кратки пантолони и паричникот во кој со месеци го носев Вулканот како да беше амајлија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тука сега не останало место дури ни за присеќавање на распуштеницата со која врската ја почна со валцер во сала што веројатно исто така веќе не постоеше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На почетокот од есента, веднаш по доаѓањето на дедото Петко, во Скопје дошла и жената на Нанчо, не останала долго и тајно си заминала, а по некое време го снемало и него.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Само ме крпат, што се вели, не остана конец за заб некому да извадиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се повраќам да не останал некој во долот, а таму легнал Ставрос и збива ли збива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не остана ништо негово да падне на земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не остана човек што не помина кај мене... И бригадири, и инженери.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо негово не остана на земјата, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се врти и се замазнува, ниедно влакно да не остане понастрана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потаму се гледа липата. Не останало веќе ништо од нејзината раскошна убавина. Гранките сосем ѝ се голи.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Она змијачено, ми се чинеше дека влегло и во мојата душа, па и неа ја каса и гризе, парче на парче ни од неа да не остане.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)