не (чест.) - престане (гл.)

Поради ова проклетство не престанаа пресметките помеѓу империи, народи, не престанаа делбите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И оваа битка не престанала на Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Син му Санде не престанал да соработува со Турците и бил патријаршист.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој очигледно е од оние луѓе кои имаат смисла да ја проценат својата повластена позиција и, за да ја задржат, не престануваат да се жалат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сите тие аам-и и еам-и, се некои кревки ластарчиња, витици кои потеруваат самогласките во мене за да ме потсетат дека јазикот, наспроти нас, е долговечно битие кое не престанува да потерува младици и низ постојана возобнова да го запишува и нашето име во нив.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Една црвена тркалезна самогласка утрово ми се препречила како коска во грлово и сега само аам и еам, само иам и оам, само уам...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Димче ги погледна, непознати, и некако сомнителни му се сторија, но не престана да си ги врви опинците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ние сме свесни дека живееме на Балканот, каде што не престанале мешањата на народите, множењето на разликите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во свеста, не престанав да пластам семожни аргументи за прелевањата на религиите, од една во друга, започнав да верувам во преобраќањата како мостови на вистините, а не како граници помеѓу нив...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Младичот извесно време ѝ пишувал од странство, ѝ ветувал убав живот таму, но пишувал сѐ поретко и поретко додека сосема не престанал да се огласува и од дотогашната и од некои нови адреси.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како во сон друг што му го кажувал, на доктор Миха му поминаа наредните денови и ноќи, споени во некоја колку сивина толку темнина, во која сè се препознава по научен навик а не со непосреден допир - од моментот кога го препозна синот во мртовечката картотека на Судската медицина, преку поворката низ гробиштата во која место тој да ја придржува жена си таа го придржуваше него заедно со ќерката, до тупотот на првата грутка земја што удри по сандакот на син му во гробот и оттогаш не престана да му одѕива во испразнетите гради, како грмеж од небото кој пред да одмине со облаците спалил една кревка тревка што ќе запусти цела душа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Нивниот сексуален живот стана толку возбудлив и инвентивен што зоологот сѐ повеќе задоцнуваше на работа додека наскоро сосем не престана да оди и даде отказ.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не престана да покажува дека човеков што дојде е од особен интерес за него поради што на гостинот му стана малку неудобно: сега се плашеше дека кучето демне молкома да го фати за нога, а не се осмелуваше тоа да го покаже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не заборави да ми додели и една пофалница: „Остаревме а ти не престана да ја употребуваш самокритиката како средство за смеа и разонода!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не престанав да сликам. Секоја слика мора да постои во главата пред да се стави на платно и секогаш нешто се губи кога е преобразена во слика. Повеќе сакам да ги видам моите слики без таа кал.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Она што сакам да го кажам е дека уметноста може да биде лоша, добра или индиферентна; но без оглед употребената придавка, треба да ја нарекуваме уметност: лошата уметност сѐ уште е уметност како што лошата емоција, сѐ уште е емоција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Бесмислено и здодевно ми се потсмевнуваше што со мака ги разликував „ч“ и „ќ“, сѐ додека сосем не престанав да ги разликувам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таму во Ташкент не престанавме да се прашуваме зошто тие по излегувањето од Сибир, не најдоа храброст да се појават пред поранешните борци, сега работници во советските заводи, во фабриките на Чехословачка, Унгарија, Романија и во Полска?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
121. Националниот сепаратизам се должи на српски воспитаници идеалисти што работат под српска маска, а во душата своја се признаваат за Македонци; српските воспитаници, со своето образование во Србија, се образуваа во национален дух, наместо во национален индиферентизам во Бугарија, иако некои од нив целосно не престанаа да се викаат Бугари, но меѓу нив и Македонците со чисто бугарско образование и самите Бугари се отвори една голема пропаст: тие со своето образование застанаа на средината меѓу Бугарите и Србите, т.е. викајќи се по традиција Бугари, тие престанаа да се такви во својата душа: тие станаа Македонци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сепак неколку жени го зграпчиле за мантијата и го напикале во тесна плевна заканувајќи му се дека со стапови ќе го испратат гол и со врзани раце до под самиот Црн Врв ако не престане да ги менува среќните мигови на свадбеното расположение. Не се шегувале, усните заканувачки им се кривеле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Грешел, страдал, заслужил да се именува праведник. Брадата на попот апостолски му се кадрела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штотуку седнале крај софра под свои покриви, суви и преслаби дури и на преслаб ветар да му се спротиват, власта ги потерала пред себе со кундаци и со камшици заедно со оние што патем ја напуштале дружината - ураганот на судбината не престанал да ги сотира.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не помогнал ни Онисифор Проказник ни другите по враќањето во Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И му се сака никогаш да не престане да го слуша.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Со отворањето на вратата и влегувањето во станот, таа не престана со делење комплименти.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откако еднаш одамна, во 1802 година, тој, Ѓурчин Кокалески, познат мијачки сточар и трговец, почитуван дури и на дворот на Махмуд II во Константинопол, ја закупил заветрината од Акиноските, неговите потомци не престанаа да доаѓаат тука на зимување.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од средината на сечко задуваа јужни ветрови, тивки и постојани, и еве до денеска, Свети 40 маченици, деветти март, сѐ уште не престанале.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Човекот не престанува да гледа кон нас, во неговите разумни очи се претчувствува човечка глад и кучешка стрпливост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
1. Организер е првиот збор на кој се сопнав и не престанав да се сопнувам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Многу називи за познатите ориентални слатки и денес се употребуваат во балканските јазици, коишто не престануваат да се приготвуваат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Општиот назив продолжи Камилски за специјалниот вид ориентални теста попарени со шербет е зборот татлија (турски tatli), а познатите заемки за означување разни видови татлии се: баклава (од турски baklava), реванија, раванија (од турски revani), кадаиф (од турски kadaif), шеќерпаре (şeker pare); тулумба (од турски tulumba).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Оттогаш не престанаа етничките чистења, колежите, крвавото обележување на границите. Мачни времиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски во мигот не одговори, но по малку изнесе податоци од неговата париска дисертација дека некои лингвисти кои не престанале со истражувањата на потеклото на јазикот биле следени од специјалисти во генетиката на популациите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Љубев толку многу, толку силно... И не престанав.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Моите дипломатски мисии во суштина ги разбирав во откривањето на новите можности на пријателството во напорот да се издржи, осмисли и пренесе човековата судбина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Картагина беше заземена и уништена во 146 година. Зборовите на Катон не престанаа да бидат цитирани.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Знаменитиот есеист од ренесансната епоха Мишел Екем Монтењ, еврејскиот маран, преобратен христијанин, во една од најчитаната книга на сите времиња, во неговите Есеи, на пријателството му посвети одделен есеј кој не престанува да се толкува речиси пет векови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не престана да ја сака; неговите чувства кон неа останаа исти.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Невешто пеглал и, кога ја видел, се збркал. Се усрамил, но не престанал.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Таксистот не престана да зборува, како навиен. А никој ништо не го праша.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се случувало луѓето да ја минат, но околу неа не престанале да кружат фантазмите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, сепак, не престана клучот на мистеријата да го бара во своите книги, во единствената балканска институција врз која можеше да се задржи минатото, целото минато, освен во сеќавањето на народот, преку митовите и легендите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не престанаа по падот на Отоманската Империја масовните прогонувања и преселби на народи од различна верска и етничка припадност.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ова двонасочно патување никогаш не престана.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Обележан од краткото, но значајно пријателство со Игора Лозински, Татко не престана да се среќава со Цветан Горски, кој водеше своја битка во тешките времиња, за да го сочува споменот на Игора Лозински, да го отвори неговиот музеј, да се бори за животот на неговите идеи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го закачи во ходникот сакото што го носеше наметнато преку рака а во собата додека седнуваше на столчето со скусени ногарки не престана да си ја брише потта од челото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А еден друг, Митре го викаат, не престанува да се жали.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Марширањето со војнички цокули не престана до првите сончеви зраци. Сигурно се марширало на смени.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Сите овие бедни и анонимни егзекутори, чии имиња се сведени на иницијали: А.А., Х.Х., З.З., Ц.Ц., О.О., како и многу други, сѐ до исцрпувањето на азбуката, - сите овие недопирливи суштества, сретнати или не, сведочат за последната мрачна епизода на старата традиција на жртвувањето што на Балканот не престанала до наши дни.”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Жената неколку пати, како кобилата опашката кога се брани од муви, ја подаде раката назад, но девојчето не престана да ѝ додева.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Додека вечераа мајка Перса не престана да зборува и да ѝ се восхитува на Роса, а Пелагија ја поплати чувство на вина што таа и нејзината Пеличка имале среќа да ја сретнат мајка Перса, а мајка Роса со толкаво јато сѐ уште да остане во подрумите!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Колчето го пресекоа на три дела, а секој дел уште на три помалечки делчиња и тие девет коматчиња ноќта се ставија под Љупчо за да мочал на нив, а другиот ден ги однесоа кај Тина за да ги потнела, ама Љупчо не престана да плаче, башка што си дадоа сто динари.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)