не (чест.) - рече (гл.)

Ништо не рече. Тишината беше посилна од секаков одговор.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми во мигот ништо не рече, но неговиот поглед што спокојно зрачеше од неговите сини очи и овој пат нѐ смируваше, макар што смртта веќе тропаше на вратите од куќите во Козар маало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да не рекла свеска ми нешто навредливо за мене! Или пак нешто меѓусебно се кажват?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Главниот инженер, млад човек, висок, со долгнавесто убаво лице, само се насмевна и не рече ништо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш ми кажа и во врска барањето од луѓето со кои разговарал да биде кандидат за пратеник, но тој не рекол ништо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Никој ништо не рече, само слушаа мртви сериозни и понекогаш мрдаа со главите, и тоа не озгора надолу, туку од лево надесно. Тоа е во Маказар потврдување, а климањето горе-долу, е одречување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас ништо не реков. Мене тоа, лично, не ми беше важно, важно ми беше да се даде машинерија и луѓе, односно пари, да се изгради водоводот што го имав на ум.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Да не гледал на тие работи немало ни да забележи дека имало и такви и такви, кои рекле, и кои не рекле фала.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се повлече малку на столицата, посигурно се потпре, но не рече ништо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Се разбира (ладнокрвно го продолжувам разговорот, буквално како да не го забележувам неговиот одважен, да не речам недозволено надуен став, односно, простете да се коригирам, би било дозволено ако станува збор за неговиот физички изглед).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Каков список?“ - прашално одговори Карер не давајќи да му се препознае вознемиреноста. Беренц го гледаше со безизразен поглед и за неколку мига не рече ништо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Некој го известил“, му проструи низ главата на градоначалникот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Коле ме погледна мене и ништо не рече.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А да се провре - низ иглино увце - ти велам...“ тоа мене ме фалеше Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не беше ништо страшно. Не ме боли...“ реков, „зошто за една гребнатинка да ве вознемирувам на работа“. Не реков ништо за крвавата маица.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Другите, молам, на задното седиште!“ нѐ покануваше широко размавтан со рацете.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Зошто не си телефонирал?“ ме галеше мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми стана криво дека толку се прави важен, но ништо не реков, зашто и му се може: автото е голема работа. Не може секој да го има.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Другите се запишале со измислено име и презиме. Едноставно - не се кажале по правдина кои се!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Марко на предното седиште, до возачот - а тоа ќе сум јас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Наставничката по англиски јазик беше фер. Пред одделението ништо не рече.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го викна тато и морав сѐ да им речам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На почетните прашања одговорив точно, небаре за лична карта - така токму мене ме пронајдоа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Овие смислиле нешто неубаво - помислив и се исплашив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога дојдоа нормално се поздравив и ништо не реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дисциплинирани и јуначишта. Чуда ќе правиме...“ Џеронимо важно се изнакашла и пак не рече ништо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Тогаш вака ќе направиме: Јас ќе ја претставам работата дека слегов в град да и се пријавам на власта оти си дојдов од Бугарија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Шо велиш ти, мудур ефенди? Не рече ли многу ефендиата?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Не. Туку да не речеш „јас тоа не го направив, а Јован сака да ми го товари на правда бога".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трпе мавна две пива од нога колку да не речат соселаните дека се праи градски курназ и замина од селото.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Што зборуваш, доктуре! - Прашав, ништо лошо не реков, војводо, - рече доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Тоа е моја работа, но ти не рече така. Ме лажеш. Што ќе ти биде, лебати, тоа луксуз?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Денес без специјализација со оваа диплома ќе си останеш лекар по општа практика, што ќе рече селски доктор, да не речам еким.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Како рековте, Грозда? - Не реков Грозда, Горда.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дури и половите органи и половите односи имаат пристојни, да не речам отмени изрази, а не како нашите безобразни, да не можеш да ги задржиш на јазикот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таа никогаш не рече дека нема да се омажи за мене.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зошто не рече дека таа одела накај Јужниот булевар.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И крстот на грбот мој го немаше. Паднав на колена пред него, во молитва огнена, но ништо не реков; само плачев.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Но, јас тропав, господин директоре“, реков. „Но јас не реков да влезеш“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А Филозофот не рече ништо и не изгледаше изненаден воопшто.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И не рековме ништо за дебелината? - Не рековме - се согласив со него - не рековме бидејќи жената е онаква какви што се сите жени што живеат без комоција.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ете, погледнете што сторивме: се соочивме со вистината дека не умееме ни да ја засадиме а камоли да ја одгледаме таа наша голема, да не речам света билка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И, ќе признаам, точно е дека на таа твоја Таша никогаш не сум ѝ се приближил поблизу од едно метро за да ми праќа онакви ишарети.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ајде, батка, спушти ја топката. Заборави! Ништо не реков, ништо немам против жената. Земај слободно од ќебапчињата. Уште се топли.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никако да ни тргне од рака таа тешка и мачна работа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали Таша, постапувајќи и кон мојата желба така како што постапуваше, беше водена токму од тоа разногласие на срцето и на умот, не се потрудив да откријам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А притоа и со такви денови во месецот кога ручекот или вечерата мораш да ја прескокнуваш?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа, дека понекогаш остануваат измамени во своите оценки не се должи на нивната лековерност туку на простата вистина дека жената многупати, да не речам најчесто, го следи гласот на своето срце, (а познато е дека срцето е гласник на желбата а не на разумот).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Учителката не рече ништо. Само го зема блокчето со мачето и излезе пред одделението.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Билјана не рече ништо. Се доближи до детенцето, извади од џеб шамивче, му ги избриша солзите, ги избриша и под носето, го фати за раче и праша: - Како се викаш, мило?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
ДЕПА: Ами ти сега не рече дека будалите викале Коте?! Демек, сега ние сите сме будали што ти викаме Коте?!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ПАНДЕ: Не реков да го вратат, не сум разија, ама сешто бидува.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Но не рече ништо. Отрча затворајќи ја вратата зад себе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Да не речат дека сме туѓи на честа и дека фалби се нашите цели.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
-Не реков дека не живееш убаво. Ти живуркаш, не го чувствуваш вистински животот – рече старецот. – Многумина од луѓето така го минуваат животот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Па, знаете соудруг Павел, вашите соседи се жалат дека кај вас е многу бучно и замолија да ви кажеме да бидете потивки... – не рекоа да престанам да примам гости со кои во соседството мислеа дека ширам некој вид неморал и дека тоа потпаѓа под закон, туку од околу, тивко и учтиво, како што личи на добро воспитани луѓе, нели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тато и тетка Рајна и мене сѐ ми беа приготвиле, но јас за тоа никому ниту еднаш не реков во класот...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас посакав Рајнер да мине со конецот по рабовите на моите усни, но не реков ништо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кулата ќе свети како небеско светило, да не речам, како сонце, како ѕвезди, како месечина во дална далечина, во вишна височина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така, тие ќе расудуваат: ако една Канада може да ѝ се лути на Англија затоа што последнава, за да си биде во добри односи со Сев- Американските Соединети Држави, им ги пожртвувала ним интересите на Канада и последнава сега сака да се ослободи од Англија и сама да си ги брани своите државни интереси, зашто подобро си ги разбирала, – тогаш зошто Македонија да не ѝ се лути на Бугарија затоа што таа не може да ги брани македонските интереси, ами само ги експлоатира нив, и зошто Македонија да не рече: Јас пролевав крв од мои синови, нека ги бранат моите интереси тие самите, а не твои Начович, Цоков, Станчев итн.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Можеби некои се плашат да не ја насочат публиката кон некои необични нешта во културната сфера, да не речам, кон забранети љубови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Песната многу му се допаднала. Го повикал поетот и го назначил за советник за литература, да не речам, за поезија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Меѓутоа, кога се вратил пред еден Бадник со торба лири и со загноена рана на левата рака од туѓа сабја, по селата со восхит се шепотело дека бил ајдутин и одмаздник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој самиот никогаш не рекол дека сето тоа било вистина но не им се спротивставувал на прикаските.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
МЛАДИЧОТ: Вие сношти ништо не рековте за тоа како ќе се повлекуваме од местото на акцијата? Или оставивте на самото место да се здоговориме?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: (Продолжува, сосем како Луков да не рекол ништо.) Едно, едно само да знам: до кога? До кога?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не рекоа ни збор. Змејко само го фати за мишката и го поведе кон патеката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, за извесно време и Претседателот беше послаб од таа тишина и не рече ништо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се знаеше само дека оној ниеднаш, до гроб, не рекол ништо за тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ајде де, сѐ уште не сме за фрлање. Да не речам откажување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И една вечер, одејќи накај дома, вели: - Зошто не ми рече дека си сакал да учиш во Солун? - Не реков..
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо ги стегна вилиците. Не рече ништо. Џемал-ага благонаклоно се насмевна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Контрола на билети“, ми вели еден што повеќе прилега да биде истерувач во диско, а јас глупава и по малку глува, блеам во него како недоветна, да не речам мутава, а тој ми ја граба картата од рака, во која сум го стиснала несвесно... и ми ја враќа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, всушност, ставен си под лупа, те опсервираат и донесуваат заклучок конзилијарно, без невестата, да не речам млада, дека млада више не е.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Да не речам и дека шепотот ти го слушаат, а не некои други физички активности што живот значат, па штом отвориш врата и појавиш нос веќе и поздравот е соодветен на „заедничките“ доживувања од претходната врела ноќ.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, сум дошла неподготвена, да не речам ненајавена, а таквите не поминуваат добро. Тие поминуваат лошо, многу лошо...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И наеднаш се сеќава дека внук ѝ не рече многу.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Било, како ние што викаме „аирлија работа“. Ќе те мислат нем, ако не речеш „аирлија“. Ама кој знаел. Дури отрпнавме, многу глави се скршија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ако правиш пак гости, ќе те испратам кај господа, му вели војводата, да не речеш дека не ти кажав, му вели. Ама од лево уво влегло, од десно уво излегло кажаното.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се извардувам наоколу, да не има некој да ме гледа, да не рече дека сум се померила од умот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пријателе те молам одобри ми ја желбата да ти раскажам за еден настан, навидум толку безначаен и сепак за мене заради нешто необичен, да не речам голем и незаборавен.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И така, пријателе мој, испаѓа дека Турците се ослободиле, од својот турско-арапско-персиски јазик, а ние на Балканот останавме негови заложници, да не речам заробеници.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ти си непоправлив хедонист! Татко ништо не рече, само благо се насмевна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не рекол народот без причина: Секој човек со својот табиет? дополни Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но што се постигна со револуцијата на знаците? се вмеша Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Така е, мој Камилски, на табиетот му се потчинила дури и верата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Чуму му се книгите, ако еден ден не ќе може, не дај Боже, да ги чита, прелистува, гледа?, помисли, но ништо не рече, Паскали.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се ближеше пладне, но остануваше уште многу време до ручекот, а тие беа уште само на теоретскиот дел на дебатата за заемките на источните јадења.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Старчето тажно ја заниша главата. Ништо не рече.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Раиз ништо не рече. Ме гледаше со мирните очи од кои зрачеше понизна добрина!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Винстон зеде воздух. Ја отвори устата да проговори и ништо не рече.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон направи уште едно грчовито движење. Овој пат ништо не рече.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не рече, ама попот Никола погоди и не беше малку исчуден од ова чудо од ретка жена која е способна и сама да остане, и сама децата да ги гледа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не рече Тодора дека очекува од попот да биде кодош и да го поткаже Петрета на светите отци во манастирот Свети Ѓоргија - Горг, па да ѝ го тргнат пред очи тој неранимајко што знае само деца да прави.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Генералот никогаш не дал наредба и никогаш не рекол напред, славата негова ги допираше небесата, го затемнуваше просторот кои другите сакаа да го освојат.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
4. ГОЛЕМ ЗАЛАК ГОЛТНИ, ГОЛЕМА РЕЧ НЕ РЕЧИ - притоа и сит довека и спокоен до гроба ќе си, со таа слобода и пред олтарот на ропството клечи и моли за своето право да бидеш тој што не си...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Што ти не реков за мачката, за нејзиниот склад на телото, за грациозноста на движењата и за вештината, за достоинството, за продорниот поглед, за тоа дека човекот со мачката се поврзува преку чулата, дека во тој поглед тие еднакво реагираат еден кон друг, за разлика од односот на човека со кучето, каде што врската е повеќе социјална и тн.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Никој не рече ништо лошо за него како командант и стратег.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Право да ти кажам, ѝ рекол, ни јас не се израдував кога видов како водата го потиснува животот, природниот живот, за да биде заменет со вештачки, на периферијата на Б., ама не реков ништо.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
27. Зградата на Онкологија е едно старо здание од некое минато време, ме потсетува на касарна, дури да не речам и на затвор…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Главно, јас ништо такво не реков, а само тоа дека не може да се живее со долговите на минатото.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ама пак да не рече после оти невидена појду, нека дојде најпосле и он утре со дедот Петка, па и нека ме виде, немој утре пишман да се праве, да ви а к'не душата како на дедот Петка, така и тебе, а мене да ме тр'е сол на главата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој побара три цени, та овие веќе му дадоа една и пол, но Петруш и понатака се колне во денешна света Петка, утрешна света сабота, други денешна света недела и сите годишни светци, си ја пцуе по десетти или стоти пат мајката оти не сака од нив да печали, и исчепкува уште една четвртинка од вредноста, убедувајќи ги своите пријатели дека им ја дава стоката „под зијан, само и само да не ги пушти на друго место, да им услужи, и да не речат прилепчани оти на Петруша му избегале муштериите и отишле на готов пазар кај комшијата Плашета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Мајка, во мигот, ништо не рече, но во погледот што ми го упати беше кажано сѐ.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка ништо не рече. Само го одобруваше Татковото двоумење во тоа време.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка се сепна. Значи знамињата, знамињата се вееле во Татковата свест. Ништо не рече.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И јас не можам веќе без тебе, ѝ рече тогаш а таа не рече ништо само се грчеше кај него исплашена од грмотевиците.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Само сум брат на гревот. Мислеше грев, сакаше да каже смрт, ништо не рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Неказнето по серпентините! Зарем не рече така? - му се обратив на Б . С . - Да, ми се чини реков. Но не мораш да ме цитираш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Колку што можам да си спомнам, ништо не реков за некаква љубов - се обидувам да ги отстранам впечатоците од некое мое однесување за кое навистина не знам како пристигнало до Борко!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Со маузер в рака прав чекори сега, јаребица итра, тој — Поповски Лаки, да не речат дека пред аскерот бега, да речат, што не го плашат маки
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
62 „Да“, велам. „Помош“ велам. „Што, капетане?“ „Ништо не реков.“ „Рековте ‘помош‘, капетане.“ „Навистина, Метјуз, навистина ли?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Би можеле да одгледуваме добиток, да ја обработуваме земјата, да имаме доволно за повеќе месеци ако се случи нешто.” Таа не рече ништо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајка му со чудење го погледна, но ништо не рече.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Дико тоа чекаше. Се правеше неизмолив и упорно повторуваше дека Бошко ќе треба да си плати за грешката додека најпосле не рече оти тој сака да му помогне, ама еве не може.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Арамијата Луман ни збор повеќе не рече и се изгуби во орманот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дури тврдевте дека генералот Ролан Јаковлевич е злосторник, кој веројатно ја заслужил несреќата што го снајде!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ролан беше голем преварант! Не рековте така вие самите, Иван Степанович?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам што е смешно во моите одговори“, рече татко ти и тогаш дури за првпат ја крена високо главата а судијата, оној, господин Предановиќ, со големи бакембарди и црна измазнета коса, за која сите говореа дека ја светнува чистачот на чевли на Корзото, само се накашла и ништо не рече.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бог ги казнувал таквите! Не рековте така?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И да речеш и да не речеш: папочната врвка вистински постоеше сето ова време и севезден беше оптегната како бројаница во семејниот музеј на взаемни нежности и љубови.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Никој не рекол дека ќе биде лесно, проклето тешко е!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ане веднаш ја забележа саламата, но ништо не рече.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Ама јас никому не сум рекол...“ рече Влатко и се фати во лага - а што ако нешто разбрала од Теми, махинално погледна угоре и ја виде Теми - занемена стоеше - со показалецот на цврсто стегнатите усни - значи - таа ништо не рекла.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Здогледаа млади дабови стебла, со непаднати светлокафеави лисја, - Бадник - препозна Влатко, ама ништо не рече. Договор си е договор.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Кога? Како? И никому да не речеш?“ „Сакав да ве изненадам“ - Влатко погледна накај Теми која стоеше малку отстрана.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Јас не реков дека имам попуштени вени па да се од стоење.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Да, благодарам. Господине генерале, ако ми дозволите, сакам да речам дека ова што тука сега се случува, веќе не е борба, ами чисто убиство, да не речам злосторство.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Да не рече Маркс? - сомнително праша некој кој седеше со грбот кон распалениот оган, а на многу им се пристори дека е оној истиот, кој го кажа зборот што сите се трудеа да го најдат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Херој, рекоа е тој, ама не рекоа дека веднаш после борбата, во трапот си ги переше гаќите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Петре на тоа ништо не рече, туку почека гледајќи да види од нас ќе каже.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Преброј ги да не речеш дека сум ти дал помалку магариња“.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа го пресече фелдфебелот, но ништо не рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Командирот виде што се случи, ама ништо не рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Извика: - Да не речете после оти не сум ви кажал, - рече и пак замавна со секирата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Заедно учевме и другарувавме“ Овој податок дробната жена го прими без да го примени изразот на лицето и пак ништо не рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На тоа му одговорив: - Никогаш не реков дека сум совршена.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да не речам ми се појавуваше поголема желба за живот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ништо не рече, само уште повеќе се завитка во својата тага.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Синото јоргованче не рече ништо. Беше навредено до најситното коренче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тој ден веќе ништо не рековме. Седевме крај прозорецот и гледавме во дворот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Сигурно се изгубило, - рече Јанка. Билјана не рече ништо.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се гледаше дека тој дел од паркот никој не го уредува и не го негува, туку дека ѝ е препуштен на природата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми доаѓа на таквите да им речам, што сте зинале бре, што има толку интересно да се гледа на мене?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А сега? Сега имам четиринаесет години, и нема човек, ако не ме видел извесно време, да не рече зачудено: „Леле, Бреза, колкава си пораснала, голема девојка си станала”, и да не ме одмери од глава до пети, загледувајќи се во мене како да сум осмо светско чудо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Зарем прстенов не е сребрен? – се зачудив – ти рече како филигран, а не рече филигран – ја „уловив”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Види некако со Бреза, испитај ја работата, ми рече. И еве, сега јас те испитувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дрвјата и грмушките беа густи и диви, тревата висока, да не речам колку нас, и таа сета задивена како човечка нога да не стапнала со векови.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мала си, а сè забележуваш – се насмеа мајка ми. – Така реков, во право си.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ајде некако да му помогнеме, да го запознаеме подобро со неа, оти Мартин е срамежлив, да не речам – смотан.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)