не (чест.) - слушне (гл.)

— Ни глас да не слушна оти тргам — се провикна Толе и им нареди: — Сете напред во одајата, ако ви е мил животот! — искомандува и ги потера пред него по широкиот чардак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- - - Не седнуваш, велам, на софра - продолжуваше баба, како да не слушна што ѝ порача дедо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ќе речеш пушка и што ќе помислиш? - инструкторот не слушна одговор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Никој не слушна што зборува Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никогаш не слушнала за Братството и одбиваше да верува во неговото постоење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Вие не слушнавте што рече тој кога му го смачкавте лицето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А колку студена била таа зима. Никогаш, никогаш старите луѓе не се сеќавале или не слушнале за таква зима.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ја слушаше тишината и не слушна ни движење, ни звук, ни чекор од стапки по килимот. Дури и нејзиниот мирис исчезна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тивок глас, со желба никој да не слушне: „Ќе читаш ако останеш жив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Одеднаш Луција почна да се смее. Се смееше хистерично; се потпре на моето рамо, и потем се смееше до бесвест; кога се созеде, рече дека никогаш не слушнала посмешно нешто.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не слушнавме чкрапнување, ама го слушаме како вика Не пукна! и го врти во нас, во гроздот на прозорецот, го влечи чкрапецот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Грдан чукна на првата врата од ходникот на администрацијата, во која имаше и пепелници до клупите како плукалници во чекална на забна амбуланта, па иако не слушна некој да му одобри да влезе ја притисна кваката и ѕирна внатре.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ти може не слушна, но јас чув.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ме викаа. Ме плукаа, но ништо не слушнав од непознатиот вокабулар на нивните погани усти...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Секретарот ги затвораше прозорците, ништо да не види, ништо да не слушне.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не барав ништо од него, барем само љубов да ми пружеше, да ме побараше, да ми го исполнеше животот со убави зборови, да ми ја надоместеше загубената мајчина љубов, да не ме понижуваше и мене и себе, да не слушнев никогаш дека ме заменил со друга жена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Какви врвни луѓе ме бараа да ме усреќат, а јас најдов човек што јас ќе морам да го усреќам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Некој од вас може дури и да рече: Слуга Господов а не слушнал за вампири, не слушнал за убавицата луда Мара, што пред две години во Зреновскиот вир скокна и повеќе не се врати.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А тој се однесуваше како ништо да не слушнал. Само се насмеа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Како нешто да спомна, а јас не слушнав - вели Борко. - Не знам. Ништо не спомнав.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Прашуваш чии имиња спомнав? - му дофрли, но овојпат уште потихо, со одмазничката желба ништо да не слушне: - Ги спомнав имињата на оние од дворот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)