не (чест.) - срами (гл.)

- Добро дојде, еј ти, - му се смееше сега на она животинче пред себе. - Та довлези внатре, не срами се.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Повелете гости, не срамете се! - ги покани Евто партизаните.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
— Немам, одговори Јован — и не мисла да расипуам дури можа со друго средство да се служа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ох, Пелагијо! ја избакнува, ја навлажнува со солзи и качувајќи се горе, сега веќе не срамејќи се ни од Добра, ни од мајка си, ни од другите , се свртува уште еднаш и проговорува Ја враќам неговата семка во Македонија и ич не ми е гајле дали летнал со веленцето или се пикнал во некоја дупка! се притиска по мевот лесно и внимателно и потоа влегува во тисканицата, во темницата на вагонот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
— Мој бил, мој. И не срами се. Ништо ти не си крив тука.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Воденичарот ја нишаше главата и се чудеше: - Па како тоа да си се исплашил толку? Де, де кажи. Не срами се... А?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но Мира ми свика: - Не срами се, убаво си закрпен, - и ме турна внатре.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)