не (чест.) - сум (гл.)

Изговори махинално, придушено: -Дете... па тоа не сум јас... не сум јас... тоа е... тоа е...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Старецот ги слушна зборовите некаде на површината на својата нежива свест; и одеднаш нешто во него се сепна, напрсна.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: Во моите филмови никогаш не сум работел со црнчиште. Ги мразам тие орангутани!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ти треба да ги знаеш луѓето од твојата бранша.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Сања... -Да не бевте вие, уште одамна ќе се обесев, богами - се вознемири самоубиецот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Никогаш не сум сретнал толку добро друштво. Како во гроб. Цел живот би ве гледал.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Како не, па јас, освен што ги имам болките во грбот од ништо друго не сум била болна. - рече без двоумење.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не сум без избор: можам да бидам некаде и никаде.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мене би можело да ми биде сеедно што мисли тој кога јас добро знам дека не сум умрен, но како што е сомнителна неговата претпоставка, така е сомнителна и мојата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не се потам веќе. Кој знае од кога не сум се испотил. Тоа е добро.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ова важно сознание јас би можел да им го соопштам на луѓето, но не сум заинтересиран за тоа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас како воопшто да не сум тука.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Просто не ме слуша. Како да не сум тука.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Поради возбудата што целиот ме соборува, не сум во состојба да седнам да дојдам до здив и да починам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Важно е моето поведение. Затоа, со поглед ѝ давам знак, ѝ кажувам да не се грижи, дека не сум заборавил, дека веднаш по свечаноста пак ќе бидеме заедно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Да, уште никаде не сум бил, но знам дека можам секаде да бидам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На оваа убавица со години сум мислел, сум се мачел да ѝ пријдам, поради мислата на неа толку пати не сум можел да легнам со жена ми и одеднаш, сега кога таа ми се предаде, кога имав чувство дека пречекорувам во пределите на рајот и чистата среќа, дури и помислував како ќе се разведам за да се земам со оваа жена, јас одеднаш почуствував несовладлива желба за сексуален однос со мојата жена која, еве, на очиглед ме изневерува со радијаторот, како што тоа буквално може да се каже.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не да не сум заинтересиран туку тоа е толку очебијно што изгледа безмислено некому да му го објаснуваш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Зошто ромбови? Не знам. Не сум прашал никого што би знаел да објасни.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дека семејството некогаш било имотно и дека по Војната се случило она што го споменуваше брат ми, се разбира, и јас имав слушнато, но никогаш не сум се соочил со потребата подлабоко да ги разјаснувам тие нешта, како што се соочив сега.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Всушност, излезе дека единственото нешто што не сум го прочитала од него досега, а што било литература или претендирало да биде тоа, се тие писма.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега таа му рече на татко ми: „Добро, бре, мажу, како не ти текна некојпат да свртиш очи, да прашаш да не сум гладна, да ми дадеше скришум корче леб?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Симон скокна. Не сум го видела толку повреден и жесток.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Не сум знаел“, извикав, „дека еден помлад човек како тебе, може да биде таков клеветник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Знам дека луѓето се суетни, прости и алчни, но не сум знаел дека овој проклет свет околу мене ќе се дрзне да ме одгатнува и, уште да смета, дека ме проѕрел?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Едно од инженерчињата ми вели: Не сум видел, Коте, вели, луѓе како вас.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Никогаш не сум запнал ни јатаган, ни сабја на појас. Не носам ни мало ноже. Ни во облекувањето не сум внимателен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Брату“, смогнав да прозборам, „јас не сум никаква мафија“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зошто, си реков тогаш, не пишувам за самиот живот, за она што го гледам и што го слушам, за она што се случува, па макар некому и да му се стори дека не сум пренел сѐ точно како што се случило.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Можеби не треба, но не сум спокоен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А сепак не сум сигурен дека сум го видел во себе она што требало да го видам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Просто бев шокирана. Од каде запалка во мојата ногавица, кога јас дури и не сум пушач.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
По природа не сум баш многу скромна.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Никогаш не сум имала претензии да напишам книга.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А пак ѕидиштата беа своевидна атрактивност, која на друго место не сум ја среќавал.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Никогаш и никаде не сум видел попитома риба отколку овде на Босфор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Реков дека бев невина. Но, ете, не сум. Невина.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Па најпосле не сум ни јас од последните. Сум минал и јас в затвор еден ден, ќотек јадов, ме запишаа во црната книга.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Целиот клас се смее, и јас се потсмевнувам, зашто е тоа сега најпаметно, а и зашто уште не сум заправо ни свесен колку тешки душевни самокамшикувања ми претстојат заради остриот спомен на овој миг.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Не гибај ме, Миле, не сум јас за таа работа, - продолжуваше тој.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Слушате ли? Слушате ли? А јас не сум таму! Задоцнив!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Винската визба богата, многубојна и среќна (и полна), само затоа што не сум се појавил пред две-три години.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
4. Каде што беше црвчето сега се клати рипче а јас не сум маѓепсник.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
• Негација е еден од наједноставните. „Ова се случува“ е променето во: „Ова не се случува“; или „Јас сум љубоморен“ се менува во: „Јас не сум љубоморен“.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас сум несреќен. Јас не сум несреќен (негација).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сигурен сум дека овој трик не сум го користел ниту прв ниту последен пат, повеќето случки се сѐ уште успешно потиснати, па не можам да се сетам дека некогаш сум ги заборавил.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Беди: Па не сум баш уметник. Да речеме, зен- градинар.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Зар не сум тоа, прашав Без страв? ветер Згасна свеќата Ветрот свеќата ја Изгаси.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Никогаш така не сум трчал по угорница: зазбивано и молневито се пробивав низ калливи трапишта придржувајќи се со рацете за шибјето отстрана.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Страшно! Никогаш такво нешто не сум видел досега: силен пламен, чад и раздробени парчиња се разлетаа на местото каде што беше авионот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но никогаш досега не сум слушнал вакво: од глувче, од малечко и обично глувче да пукнеш од страв. Хм!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сакам да го викнам во грмушкава за да не сум сам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Гледам, - рече учителот, - содржината добро сте ја научиле, но јас не сум наполно задоволен од вашите раскажувања.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го здогледав и Љупчо. Беше свртен така што можеше да ја гледа Соња.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Елена ми подаде половина ѓеврек.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не сум гладен“, ја одбив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Веројатно, сѐ уште не сум стигнал до точката на очајот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Никогаш свесно не сум анализирал ниедна своја поетска ситуација и своите поетски пориви можам да ги следам само таму кај што тие ме водат.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Вентрилоквистите ќе ги бива за оваа игра. Но за жал, јас не сум вентрилоквист.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И... ерекција. Толкава не сум имал со години.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
За почеток, не сум евтин, но за прекувремено чување на информации цените ми беа астрономски. А Ралфи беше многу штедлив.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Слушај, јас имам достигнато некаков коректен степен на вештина во сликарството, но за литературата не сум сигурен.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како што зборуваше Декарт, не сум поумен од другите, но јас сум пометодичен, зарем не?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Не сум ја практикувал отсекогаш медицината, оваа гомнарија.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Меѓу другото во него ќе истакне дека „никогаш во животот не сум видел толку висок морал како кај вашите борци во нашиот заеднички поход“ како резултат на „вербата во победа“ и „вербата во своите раководители“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Вие, господине Бузони, ме опсервирате како „андерграунд-гуру“, но верувајте ми, јас никогаш не сум се чувствувал како некој што би можел да врши една таква хипнотичка инфлуенца врз масите, па макар и да се работи за една таква „елитна“ маса каков што е андерграундот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Така, ќе застанеше крај некоја бука, дури и ако е сува, па ќе почнеше да ѝ кажува: „Ах, од кога не сум те видел.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби сега, откако помина најлошото, откако се олабавив, само ја чувствувам умората. Не сум болен.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Јас, откако знам за себе не сум пропуштил ,па било во турско, во бугарско, во српско и во наше време.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Велам, ама не знам тие што ќе речат. Не сум ги видел, не сум ги чул.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Не сум сам, со кучињата сум... Имам оган!“ се силеше Бојан, трудејќи се да остане ладнокрвен, прибран.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Не сум очекувал ваква убавина! - потврди инженер Александар.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Сум видел јас и рис, и диви свињи. Мечка уште не сум сретнал...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Такви не сум видел долу, - рече Бојан. - Не знам ни како се викаат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Па како ти оди? - Не прашувај. Вака не сум се мачела ни кога сум се учела да зборувам.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И да сум ги надгледувал затворениците, легално осудени од народните судови, не сум им ги вадел душите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Целиот ќе го читаш? - Не сум луд. Имам обележано од каде до каде.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Не сум ти јас партија па да ми одиш по линија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Не сум неопределена во војната, туку во рубриката „националност“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Салиери не е ниска душа: потребна е гордост, не за да му се биде љубоморен на Моцарт, туку за да се предизвика и да се праша Господ: без да се залажуваме, зошто не сум Моцарт?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ја споменавте „Нацијата“, во која ги опишав одговорите. Washington и The New York Times, мислам, ја протолкуваа сликата многу различно, едниот ги опиша усните на евреинот како „ласцивни“, а другиот како „претерано стегнати“ - што индицира дека проблемот не е таму каде што тие го лоцираа, бидејќи не сум можел да ги нацртам усните истовремено и такви и такви. Моја ограниченост.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не сум глупава, знам што се приоритети.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кучето едновремено заигра и со главата и со опашката чиниш одобрувајќи ги зборовите на господинот Гроздановски, а госпоѓа Гологанова рече: „Јас за таква раса кучиња не сум ни чула...“ „Ни јас“, рече домаќинот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И тие ќе се собереа околу нештата распрострени по најлонот послан на земја, некој ќе земеше некој спреј за муви, ќе се прснеше со него во носот, од силната миризба ќе се намрштеше и ќе речеше: „Не сум толку бадијалџија да тргнам муви по буништа да бркам!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Луција дојде уште еднаш кај мене и рече: „Сѐ уште не е доцна да се декларираш“. Ѝ реков дека не сум го променил ставот за народниот дух.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас реков дека не би можел да водам никаков кружок, оти не сум член на таа партија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му реков дека не сум во никаква врска.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа рекла дека не сум рекол така, и дека сум рекол дека е простачка само точката што ја изведувам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми беше страв да не сум полудел, да не зборувам можеби повторно на глас, па го прашав Земанек дали можеби знае што сум помислил.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Говореа како тоа да морало да се случи, и јас кај нив почувствував смерност каква што никогаш во животот не сум сретнал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со ноќи потем сонував дека таа неизвесност ја платил со глава; го мислев, господин судија, не дека не сум го мислела; го сонував како паѓа од тој проклет трапез, од огромна височина и како си го крши вратот; се будев во пот и плачев; подоцна, многу подоцна, дури и го посакував, како жена што посакува маж; имаше ноќи во кои посакував да се спакувам и да заминам (оти Партијата, како и секоја партија, пропадна како брод од хартија), но секогаш брзо се соземав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Целиот свет на грб можам да го кренам и да го носам, Луцијо, само за тебе; не сум јас толку слаб како што ти се чини, Луцијо!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стоев и гледав стрештено во него, оти и јас така сум мислел, но не сум се осмелувал тоа да го искажам ниту пред Лествичникот, ниту пред Граматикот, ниту пред Пелазгиј Асикрит, за да не бидам исмејан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така го прочитав првпат и записот за богот што слегол од небото и сотворил сѐ на земјава, иако никогаш не сум знаел ниту една буква од тоа писмо на штичката што говори.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Жената се насмевна и рече: „Вашата Луција? Што сте ѝ вие на Луција?“ „Другар“, реков, „ништо не сум ѝ“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека сум ја плеснал, и дека не жалам за тоа; реков дури, бидејќи веќе не се плашев од нив, дека жалам што не сум ја исплескал прописно по газот госпоѓицата Луција П.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А Лествичникот, подготвен на сѐ, веднаш прослови: „Казната моја од логотетот уште не сум ја отслужил, и душата уште неподготвена ми е за подвизи достојни само за смерни и големи како тебе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ниту еднаш не ми се јави; ниту пак јас му се јавив, оти и не знаев каде се наоѓа со циркусот, оти и не сум можела, оти циркусот е подвижен центар на светот, како што рече и самиот, оној ден, кога дојде повторно назад.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ден-денес не сум сигурен дали Луција имаше право; она во што сум сигурен е дека, под други околности (доколку таа не беше член на Партијата, на пример), јас полесно ќе се согласев со тезите за здрава и нова народна уметност.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со тоа, ако не се декларирате како народен уметник вие автоматски станувате болшевик и марксист, а штом сте тоа, вие немате духовен свет, не ја сакате татковината (многу години подоцна, откако заминав слушав сѐ уште коментари дека сум заминал затоа што не сум бил никаков патриот!), немате однос кон историјата и редовно имате руина од семејство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Колоната е растегната како и на одење.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја сметав дури и за многу значаен залог.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа повторно одиме еден зад друг сѐ до моментот кога Даскалов успорува за да се израмни со мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Дали ќе постапев и денес така? Не сум сигурен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бев спречен да присуствувам на погребот на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но не сум сигурен оваа моја помисла на што ќе заличи ако ја изречам. Затоа продолжувам да молчам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бев на онаа... Мислам Кавалерија се викаше. Или така некако... Одамна беше...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во нашево ново време ќе завладеат и нови техники.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Размислувам за Иван. За тоа како ќе се однесував јас во слични околности? Не сум сигурен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега и јас сум вмешан. Не сум сигурен колку можат да бидат разумни необмислените потфати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Однесувањето на луѓето во случајот со Кошевски а потоа и во мојот случај ми помогна да сфатам дека многумина од нас, борците, кои бевме спремни да си ги дадеме и животите за оваа слобода, сметаа а и уште сметаат дека ние сме авторите и создателите на праведноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тој другар Кочко со години ми испраќаше карти за неговите премиери.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Земајќи ги предвид насобраните сознанија за животот и за луѓето дали и денес би постапил така како што постапив тие денови? Не сум сигурен...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Навистина жалам дека не сум вешт во резбарството; немам фат за да дотерувам и да создавам форми од кои на штотуку одомените домаќинки на нашите новородени големци ќе им застанува здивот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И, ќе признаам, точно е дека на таа твоја Таша никогаш не сум ѝ се приближил поблизу од едно метро за да ми праќа онакви ишарети.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И самиот не сум сигурен како втасавме до целта!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто го велам ова? Токму затоа зашто таа тромеѓа воопшто не постои.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Кога ги открив помеѓу нејзината облека розовите гаќички и свилениот црвен комбинезон што пред малку ти го пробував си реков зарем може да е грев ваквите убавини ако ѝ ги облечам место на Натето Дуково на Огнена што уште не сум имал среќа да ја допам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сум сигурен што точно ми помага да верувам дека не грешам кога си ти во прашање: физичката големина, препознатливото чекорење на кое многумина веројатно му припишуваат стамени војнички карактеристики, облеката, или што се чини уште поверојатно, нашето долгогодишно дружење?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сум сигурен колку една ваква последица, каква што е спречувањето да се појави насмевката, може да се земе како причина што ќе разјасни одредени случувања, но знам дека токму појавувањето на твојата насмевка на моето лице, ја чувствував како обврска. Како еден вид аманет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до ковчезите за сахрани, јас најсериозно сметам дека им минува времето. Наскоро ќе се најдат на отпад.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сѐ ми се причинува дека гледам покрај него. Но и во тоа не сум сигурен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти бери умот таква глупост?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не станува збор за истрошеност на жарчињата на храброста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сретнав еден таков мајстор, беше дојден од престолнината, мислам Ресенечки се викаше: умее и витрина да обликува, и легла, а и маси и столови какви што користел само некој француски крал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Каде е тој коњ што не сум го видел?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Господи, не сум сигурна колку ова нашепнување треба да го сфатам како шега, а колку како податок што требало да ме збуни и да ми ја предочи нерешливоста на загаткава што самата си ја поставив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа наеднаш сум потонал во реката на сонот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и разговараше со некого (не сум сигурен маж ли беше или жена); се довикуваше со него или со неа преку планините на ноќта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А веднаш ќе додадам дека не сум баш таков каков што настојував да се претставам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ПАНДЕ: Не реков да го вратат, не сум разија, ама сешто бидува.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ти не ме викаш како што сум крстен, туку: „бре, море, Коте...“ Јас не сум маче та ќе ми викаш коте! (Сите се смеат и де гледаат во Котета, де гледаат во Депа).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Јас адетите многу ги бендисувам и не сум за да се изоставаат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Брегот се сокриваше во темнината. Ѕвездите не се гледаа. Водата беше црна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дедото го одведоа неколку чекори налево, го свртеа, го оставија со грбот кон купот од земја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Би сакал да ја започнам мојата дискусија за деконструкцијата со едно признание - јас не сум академик туку, додека да најдеме подобар збор, терапевт.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Не сум Фјодор. Јас сум Васил Калашњиков - споро рече дедото Васја и заплака.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Одамна не сум бил на чамец, кхм-кхм - се накашла дедо Васја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А таа, а? ... Не сум арен. Роспија е таа - Роспи-ја.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Ех, вие беден народ... Ех, проклетијо... А Русија пропадна. Јас не сум веќе генерал.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
САЗДО: Јас да не сум оџата од Битола или Ванѓа? Ќе видиме.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Не сум бил тој што треба да го предава. ‌Цел живот ми кажувале дека немам врска како да бидам геј.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Никогаш не сум мислел дека бидувањето геј, само по себе, ми налагало да бидам ваков или онаков, да ми се допаѓаат некои нешта, да уживам во одредени активности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа што толку голем дел од времето сме морале да криеме што навистина чувствуваме (гејство), сме морале да ја совладуваме фасадата на секое општествено окружување во кое сме биле – не сме можеле да си дозволиме никако да стрчиме, зашто тоа можело да ја оддаде скришноста на нашето гејство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Фелоус наизуст ја знае таа рутина. Тој непогрешливо ја предвидува и ја репродуцира: „Јас сум хомосексуалец“, ќе се побунат, „но не сум женствен“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Си велам, „Добро, можеби сум геј, ама барем не сум ТАКОВ!“
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова изгледаше сосем марсовски, но, додека го цицав натечениот палец, помислив дека одамна не сум се забавувал, па зошто да не?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ја погребаа сестра и на Ана. – Која Ана? – Зарем не сум ти кажувала за неа? Се запознавме во театарското бифе.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
(Сем? Нешто еврејско? И какви војници да не сум, побогу, среде војна во Босна или Хрватска?)
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Ама не сум слушнал дека тука во Перењас имало ваши луѓе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Молам да ѝ биде доставено, а ако тоа не е можно, тогаш нека и биде пренесено дека чесно се борев и не сум предавник.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Не тато, не сум, - реков, иако не знам што сѐ би дала сега веднаш да можев да се покријам под јорганот, таму да го скријам лицето.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Никогаш не сум била толку неспретна како тие први денови: сѐ нешто ќе скршев, немаше да направам како што треба и поради тоа уште повеќе се нервирав и станував сѐ полоша.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но кога се сретнав со нејзиниот поглед веднаш сфатив дека не сум во право.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Брат ми ја беше запомнил мојата желба, и една недела подоцна ми кажа дека во куќата на еден од неговите професори доаѓа сликар кој таму држел бесплатни часови по цртање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Таква бајка не постои,“ рече брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рече дека не сум сакала да одам во училиште затоа што не сум можела да ги научам основните работи; рече дека не умеам ни да разговарам па затоа не одам да играм со девојчињата; рече дека сликањето не е за девојчиња.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не сум ти раскажувал таква бајка.“ „Сети се,“ реков. „Ми раскажуваше.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Која рака го создаде ова непознато битие, кое во животот не сум го видел?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Важно беше, тоа што го објавувам, не сум го испеа, туку сум го раскажал.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И јас како Караѓоз сум доживеал нешто кое ни до ден денешен не сум си го објаснил, ниту пак, некој ми го растајнил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Да ги отепам - не можам, не сум за тоа скроен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Може Бугарите и се прави кога мислат оти Русија без Бугарија не може да саштествува, ни политички ни економски, но тоа е бугарска политика, а јас не сум намерен да политикантствувам бугарски.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Можеби, тоа е висина на духовен растеж до која сѐ уште не сум стигнал, но јас, ако задоволството од прочитаното, виденото не го споделам со други, се чувствувам како да не сум исполнил суштествена обврска.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не сум фан на ирската група „ЈУ-ТУ“, можеби оти кога ја започнав кариерата на пасиониран слушач на поп и рок мелодии, таков саунд не можеше да се слушне на винилските носачи на звук.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, за мене, изјавата „Не сум толку добар писател“ е доблест која, во ниту еден случај, не може да им се препише на нашите творци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во животот сѐ уште не сум слушнал човек што ќе каже: „Леле луѓеее, да можевте да видите, поточно, да можевте да слушнете, каков аплауз сум упатил на актерите на сценскиот живот“, затоа, пак, многупати сум слушал како некои чинители на духовните добра се фалат токму со гласноста и времетраењето на аплаузот што им бил упатен.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сѐ уште не сум видел некој од режисерите, уште помалку од директорите, од уметничките директори на театрите, да ја изартикулираат (па нека биде тоа и во пропагандниот материјал) причината поради која театрите ни се полни со претстави работени по делата на Шекспир, Брехт, Жари, Лем, Гловацки, Тарантино.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Тој пес и со тоа се прчи, тој пес со красти.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тој што ми ја запалил куќата знаел дека не сум дома.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Знаеш, никогаш не сум му се спротивставил на тој челник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Десната рака на неговиот внук била продолжена со скршениот дел на вилата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не сум ја терал да оди по мене, сакал да се одбрани. - Таа самата...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Како мртов? и не сакајќи, допрел дланка до преврзаното око.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сетив за пушката. Ти знаеш, нишанџија сум, не сум вчерашен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Како тоа, Доце, кога тој палел ти да не си дома?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Млад е“, рече жената. „Ковчињата му се меки. Да викнам ли бајачка?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не сум слушнал ништо од него“, реков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не погледнал во нејасното лице на долгманестиот Борис Калпак. - Што е, ти пречи ако поспијам? - Ами, зошто?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Сакаш да кажеш дека си ме сонувала мртов. - Не, не сум те сонувала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И ти ли сакаш да му бидам заменик на челников?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не“, рече Никола Влашки. „Нема болка што не сум ја совладал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го видел расонувајќи се невозможно изменетото лице на Ганка, на таа негова возбуда и казна и, без здив, со болка во некој 'рбетен дел под вкочанетиот тил, се склопчал, се намалил да ја сокрие возбудата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ништо не сакам и ништо не сум барал од тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ех, вака убаво листенце никојпат не сум нашла!“ - рече.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Не сум се видел со него цели тринаесет години.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Благодари му на бога што не сум ве сетил кога сте ми ги празнеле шаржерите.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Молам. Уште не сум свршил. (Пауза.) ...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас еве седум години сум терорист и уште така сигурна рака не сум видел. (Се слуша клучот во вратата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: И немам. Јас дури не сум сигурен ни дека тој се наоѓа во престолнинава.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: Тоа дека никогаш на никого не сум му дозволил да ме прави будала; најмалку ќе ти дозволам тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: (Скоро отскокнува од навреденост.) Вие не ме познавате мене и јас со ништо не сум Ви дал повод да се сомневате во мене.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Да сум галантен, како што не сум, и нејзе ете да ѝ тапосам еден жолт в раце.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Јас на пари не сум мераклија, туку на човекот да е убав, како што е Илија, и на љубовта која си ја имаме (пее): Парите се, парите се, Парите се отепувачка; Љубовта е, љубовта е, Љубовта е најмила!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Та не сум и Италијанскиот истражувач и адмирал Кристофер Колумбо кој стигнал до Америка.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ете ги, најљубезни браќа, малиот збир на правила, толку неопходни за секој, кој сака со успех да блеска во помодното општество.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не сум гроф, само барон, само барон.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Генерал Первоједов би сакал да ја има честа да се запознае со вашето превосходство и се надеваат...“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Користете се со нив, јас знам дека многу Французи ќе завидуваат затоа што други го напишаа она, што тие усно го изучија, но јас не сум себичен и отворено си признавам дека овие прекрасни правила не се моја измислица, ние им ги должиме нив на оние Французи, кои, завршувајќи го својот курс по филозофија, дојдоа кај нас да ни држат часови. okno.mk 123
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Не сум слушнал“, го прекина Тарасевич.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„И мене ми е жал, но мене ми е сеедно и јас одовде сакам да го извлечам сето возможно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не. Сите мислат така, а јас бев ваков и постапив вака, иако и јас многу често не сум воодушевен од себе си ваков.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ајде де! Тоа не сум го измислила јас. Тоа го имаат кажано и многу други пред мене.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во овој миг не сум спремна самата да се соочам со мајчинството.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чудно. - мислеше. - Имам толку изострен поглед и ги забележувам малите нешта, но не сум го забележала ова.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Не сум! Да знаев дека мојата невиност ти е толку важна, ако ме прашаше и ќе ти кажев.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Но, како да сакаше да каже: „Застани! Закочи! Не сум откос кој треба да падне со првото замавнување".
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Рада обземена од занесот што ѝ го приредија овие усни, одвај нечујно изусти: - Ќе гледам да дојдам, но не сум сигурна?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Чудно, не сум го видел вашето лице на екранот, а таа телевизија обично ја гледам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Среќо моја, ме заборави! - Не, не! Не сум, тето!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од каде испадна Розика да биде твоја роднина? - Полека, уште не сум дошла до тој дел од приказната.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Значи, Тото ме сакаше. Ме посакувале и други, главно тајно и срамежливо (барем се надевам), но не сум се нудела.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не сум јас револуционерен тип.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Г-ѓа Маџиде му помагаше додека ние бевме на работа, па и го капеше секојдневно, понекогаш и по неколкупати зашто поради старечката деменција забораваше и, само што ќе го облечеше избањат и чист, тој викаше по Маџиде: „Меги, од кога не сум се избањал!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Никогаш не сум го видела во портокалова маица или во син џемпер со ружа, не, не сум го видела ни на митинг, ни на телевизија.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Значи, сѐ сум била ама порно звезда...тоа не сум!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, може да заврши работа и добар селектор, внатре во екипата (не сум била на фризер, пуштам џигерици).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тропаат лажиците и виљушките, ѕвонат гласовите, а нејзе ќе ѝ прокапе некоја солза од радост и среќа, додека ме кара мене дека, ете, лубеницата не сум ја доизладил како што треба, а сто пати ми рекла да донесам уште мраз.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дека не сум маанаџика и дека свадбарската порција секогаш ми била тамам погодена.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Никако не сум, ниту за автобус, ниту за пешки!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Зашто, ако не сум направила ништо за себе во последните 3 децении, во една ноќ сум влегла во десеттина кафеани, од која едната специјално ми ја отворија само за да влезам во тоалет, па пиев и вино место чај (а, тоа не сум го направила никогаш!), шетав во парк по дожд, разговарав скокајќи од тема на тема за да стигнам да раскажам сè, се срамев, не се срамев, сакав да заспијам, не сакав да заспијам и, во едно деноноќие, ги доживеав двата изгрева...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Каде работиш?“ „Никаде“, му одговарам како од пушка, и веќе не сум исправена, се подвиткувам и се трудам да заличам на некој кој секој први во месецот оди на завод да се пријави, а не морам - и онака по влечките веќе ме изжали човекот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Е, а како се прави тоа, шпиртосувањето? Никогаш не сум штавувал птици, само сум слушал за тоа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Знам, вели Лазор, не сум виновен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од Србите не сте подобри, одговори Крсте, а јас од овој час не сум кмет на Потковицата. Донесете си оттаму, од старите предели некого за да ви биде кмет.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јас не сум свештеник, вели Максим. Мене никој не ме ракоположил за да бидам свештеник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ја извади крпата од појасот и откако си ја избриша потта од лицето, на мајките, жените, сестрите и децата на отидените на Црн Камен, кои гласно лелекаа, тивко плачеа, им заповеда: А вие престанете да кобите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Патем речено не сум сигурен точно дали се викаше пионерска заклетва или нешто слично, и не гарантирам во врска со точноста на извадокот од неа на почетокот на текстов.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Јас војник не сум бил. Некако ми е жал да кренам рака на жив човек.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа сега немам сили да погледнам кон прекорот во очите над мене и не сум сигурен не ли е тој колар мојот старец прогонет заради моите долги панталони.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Скромен сум и повлечен, по природа не сум плашлив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дури ни кокошка за празниците не сум колел.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И не сум ден. Ни ноќ. Волк сум.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Имам дома и друго. Боички, ѕвонче. - Од ѓубре си ги кренал. - Не сум ги кренал од ѓубре.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Умеам да господарам со себе, не патам од халуцинации, не сум ни мистик, ни егзотичар.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Па јас олку женство и кај жената моја не сум видел.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не сум чул за такво јадење, вели Гоше Љубин, не сум пробал такво јадење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Немам јас никакви тапии, велам, и јас не сум стопан на земјата. Земјата е стопан на луѓето, велам. Таа ни дава за јадење, велам, и таа не јаде после.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не, не сум мртов. За мртвиот секој прашува: кога умре, како умре, одошто? Не прашуваат само за оној што е на умирање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Тука сум Ѕвездане, велам, ама поарно да не сум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами зошто не си, мори, прашувам и се чудам, да не сум се препознала?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не сум за седење, велам, кај најдовте сега печурки?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не сум и јас мртов, мајката? Ништо не се знае во ова страшилиште.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Роса само ме гледа, ко да не е тука, ко да не сум тука. Очињата ѝ се црвенеат ѝ сѐ нешто си зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ако се доразболат овдека, ќе умрам од мака дека не сум отишла. За никаде не сум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Богами, ваква ламја не сум видел за работа, рекол Мирче, оваа сите може да ги носи под мишка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Срам, несрам, брате Јоне, ми вели Мирче, јас изгледа не сум бил за жена. Изгледа некое виножито ме има пресечено, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како не сум паметела, велам, како не сум думала.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пет деца родив, велам, а жената уште не сум ја видел гола.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Легнувам, а мислам дека не сум легнала, дека сум се свиткала некаде високо над рогузината, над ложникот. Како црвец во кожурец.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Толку сакав да ти кажам, а како да не сум ти кажал, вели и си заминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еда, господ да ви придаде, ќе рече Давиде Недолетниот, еда, не сум гладен, ама атер на трпезата и, еда, атер на лебот... ќе земам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не сум те чула, велам, нешто заб ме боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И детето да го испуштам, да го фрлам. Никако не сум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не сум го видел, вели Секуле, и среќа за него што не сум го видел.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така беше сум зборувала, којзнае уште што не сум зборувала, сум ја гадела устата и за господа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ловецот сигурно не сум. Знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никојпат не сум ги видел млади тие луѓе, откако знам за себеси и откако знам за нив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Паметам, Велјанице Пармакоска, ѝ велам, како не сум паметела.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Станувај, велам, дури не сум станал јас. Жената ги зема стомните и оди на чешма. Оди и се враќа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не зборувај така, Велико, вели Мисајле, ништо јас не сум направил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Наведни се, не можам да те досегнам. - Јас не сум многу висок, туку ти си многу низок.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А еве веќе една недела не сум го исправила бутинот за да изматам маштеница. Ја стискам кравата за вимето, ја тргам, а кравата само тупа со нозете, раскопува шума и мавта со опашката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сношти ми рече, зошто сум легнала, вели, зошто не сум те чекала.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама што е сега мојава работа? Гледам, а не гледам. Закопан сум, а не сум мртов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа може и дошла, ама јас не сум ја чул кога тажела.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море, чекај, кај одиш, велам јас, уште не сум те видела убаво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не сум јас одредена, таа крв, со својата крв да ја вратам, И си мислам, дали и мојот глас ќе се јавува, ноќе, во долот и ќе ги потплашува луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не сум, сега, Стојна Ресулоска, ми вели, одамна не сум Стојна Ресулоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не прашувајте ме повеќе за ништо, вели, повеќе не сум војвода, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не сум удрен и тука, си мислам, и ги вадам рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам јас горе, па гледам долу во нозете, во чевлињата, не сум ја прашал кој ѝ ги купил чевлињата со жапчиња што се запетлуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој, натема го, во сите шие... по мене трчала и јатрва ми Уља, ама јас не сум ја видела.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не сум за дома, вели, немам вечера закрпено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Парацелзус се исправи на нозе. – А каде сме, ако не таму?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Другиот беше упорен. – Токму зашто не сум лековерен, сакам со свои очи да го видам исчезнувањето и воскреснувањето на розата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Никогаш не сум го забележала порано“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Како страшно добар звук постигнал Lee овде“, помислувам (можеби мрморам, можеби викам).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Некогашните и современите писатели стануваат наредени под знамињата на своите нации, татковината на Монтењ станува против татковината на Кант, па затоа е сосем природно што еден француски студент, запрашан за препородот на националното чувство, ќе напише: „Истрезнет од занесот во кој ме фрли веќе првото читање на германските и словенските писатели, сфатив дека сето тоа е мошне убаво, но дека тоа не сум јас.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не жалиш по никого и никој не ќе те жали.“ „не сум без деца ѓаур ... Ги имам пет. Едното го оставив со сипаници.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ликсур, разбираш ли?“ „Разбирам. И пак не ме засега. Не сум падар да бркам јарец од туѓи ливади.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И не сум ден. Ни ноќ. Волк сум.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не сум способна за нечесност.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не сум сигурна, може само ми се причинува дека сите веќе се геј. Посебно машката популација.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Понатаму, што се случува. Се заљубувам во него до уши. Ја губам главата. Никој до сега не сум сакала толку многу.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас како битие не сум способна да поднесам губитоци.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не сум ненаситна, јас не побарав ништо за возврат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ред е да се јавиме, да се развеселиме, гордо да наздравиме, пред да се разделиме: „Се здружиле сон и јаве- еден момчак станал славен!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во доверба ти кажувам- републиканец сум само.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Бос како кенгур, - се согласи Пишпирик. –А да имаше пари, ќе му дадеме чизми од пингвинска воздишка, увезени од јужнополарните мориња.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Што можев друго освен да замолчам и да се преправам дека не сум изплашен.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе дојде време ќе се знае вистината: дали сум или не сум рака на правдината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во списанијата за деца не можеше да се види дали се тажни или весели.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Им го кажав и јас своето име, и божем не сум ја слушнал нивната рекламна песна, прашав што продаваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Поточно и не сум крал, немам круна и замок.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сепак не сум волшебник. Секој што сонува е волшебник.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Поточно ни тоа не сум за да ме споменат во учебниците.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Едно засекогаш останувам – волшебник над волшебниците.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не очекував, но тој се јави: Не сум далеку.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Измислив мелодија и гласно ја испеав песната на златноглавиот пајак.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Ти не си коркач. - Не сум ни добра самовила од чии чинки ќе се исплаши злото.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И штотуку го рече тоа, синиот пајак со златна глава го снема.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Си приспомнав дека никогаш не сум сртенал жив ут.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Си ја читал ли ти старата книга што ја спомена? - Не сум ја читал. Сум ја слушал.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Не сум шупелка. Не сум саксафон и не сум труба. Глас сум со достоинство, со разум.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На моите раскажувања им веруваше само Чом, мачорот на Стрико Шило.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А момчакот тогаш рекол: „Не сум зрно од бел пилав, ни некакво тровче меко, волшебничка имам сила...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сепак, мислам дека успехот не ме расипа... Не, не ѝ припаѓам на никаква група или на некое школо на мислење, само сум дел од една генерација луѓе коишто немаат меѓусебни врски освен што се појавија на полето на издаваштвото отприлика во исто време. Луѓето смислија десетина изрази со кои се обидоа да нѐ дефинираат, но засега не сум задоволен со ниеден.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кејтеновиот син исто така беше изненаден, очигледно збунет, тивко промрморе: - Не сум крадел, - рече, - ништо не сум украл, - другар Аритоне.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Такво улаво, безглаво бегање сѐ уште не сум видел.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Таква храброст уште не сум видел, можеби мрмореше малечок, но тоа беше храбро.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не сум поткова најдена на пат за среќа, мислеше, но не сум ни камен без капка солза.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гласот му беше придушен, слоговите со мака се корнеа од грлото: „Ти продолжуваш самиот себе да се исклучуваш од оваа средина. Го знаеш ли тоа:“ „Знам само дека се вклучувам во самиот себе“ , рече Отец Симеон. „Јас не сум акт за канцелариски фијоки.“ „Ќе бидеш избришан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Не сум венеролог.“ Очигледно Иван одговараше со стрпливост не знаејќи ни самиот како да го почне разговорот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Чув еднаш и пак уште еднаш и не сум луд. Седев и не можев да спијам и броев.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Па?“ чу и рече: „Не сум луд. Некој ми наместил игра.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не сум Исус и, сепак, многу знам.“ „На врбова гранка?“ се расони едниот од нив; се гледаа зачудено.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Јас никому не сум му донел добро досега.“ Се заврте и појде со наведната глава, ја остави со солзи во очите и сигурен дека поаѓа на долга пловидба, иди, девојко, вљубените не се никогаш себични. Тие се само жртви.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги отвори очите и се сврте кон детето. „Не, малечко„, рече. „Јас не сум поп. Јас сум ѕвезда со изгасната трага.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
7. Од болница отиде кај својот брат и му рече: „Можеби и не сум песок Јоване. Можеби водите не треба да ме избришат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не сум во вселената и не ми е името ѕвезда недопирлива. Чекај, сите права.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не сум Черчил да ја изменам судбината на црнците по колониите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Како од лоша вест, се растревожив морбидно, до мерка на зло претчувство: „Да не сум болна?!“ Ги повлеков подочниците и го исплазив јазикот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Ти знајш дека јас не сум политички активист и немам такви амбиции, но, ме интересира шо станва во моментов, оти врие Европава, па сакам малку да се информирам.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Но јас не сум историчарот во стихови на Палестина! Ниту сакам да бидам симбол. Не сакам да го носам тоа бреме!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Всушност неговото владеење се одвиваше низ повеќе криви, секогаш осуден на нов почеток до крајот на својот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Владетелите кои сакаат да владеат и дури во трансцендентни услови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеше секако да се разбере Махмуд Дарвиш, поетот кој постојано тврдеше дека не сакаше да биде разбран само како поет на палестинската кауза.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа можеби и беше една од причините, во наследените таткови книги, чие значење го проширував во потрагата по историјата на постоењето во неговиот живот, го имав чувството дека не сум сам, дека сум силно со него, со неговото присуство, со длабокото размислување, со неговата жива присутност, неостварените илузии во големата потрага на патот на спасот на Балканот за своите чеда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Махмуд Дарвиш, загледан во езерската синевина, во другата земја зад блиската граница, која не се гледаше во синото езеро, тивко рече: - И покрај мојата пасија никогаш не сум помислувал да напишам роман.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавам на еден фрагмент од еден од многуте разговори со Јасер Арафат, кој беше индикативен за метафората на кривата на владеењето: - Најсреќниот ден во животот? - Јас сѐ уште не сум го доживеал...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако почнеше да грми силно, а бидејќи баба ми нѐ учеше дека дедо Господ кара некого кој греши, јас никогаш, до голема, не се плашев од гром, зашто мислев дека ништо не сум згрешила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тие јадеа пченкарен леб, сирење и кромид.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми сепак дозна за тоа, ме искара зашто не сум му кажала, дури ми рече: Немој да ја сакаш, штом е таква сестра ти.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Наеднаш почувствував дека таква храна не сум јадела одамна и си спомнав за дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Еве еден збор што не сум го слушнал со години. Лакеи!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не сум видел свеќник од месинг со години.“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мислиш дека јас зборувам за власт и моќ, а дека не сум во состојба да го спречам распаѓањето ни на моето сопствено тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не сум имал жена речиси триесет години, ако тоа нешто ви значи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што е уште поважно, не сум ни посакал да имам.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Или, можеби би ја турнал...“ не сум сигурен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Јас не сум тој, јас не сум интелектуалец, јас не сум дисидент, јас не сум европеец, според тоа моите хемороиди се поинакви, оти секој газ е поинаков, мојот газ е балкански во секој поглед; кур ме боли мене за неговите хемороиди, и така натаму,“ здушено во себе зборуваше Круме Волнаровски и офкаше од болка додавајќи: „Ќе ги искорнам со прсти, нека истече лошата крв со гомната, да се ослободам од оваа мака, од оваа тежина, и така натаму.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Еве, и сватов Пајко нека каже дали не сум во право!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас не сум сокачар, а да бидам Турчин, белки е најпосле речено од горе?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не сум чул, вели пашо. Валла билја! А што сторил?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Не сум јас како него и нема да бидам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не сум те викнал за тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мојот еким ми советува капење во тамошните топли бањи поради ногава, ама уште не сум се решил.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќе ги однесат сигурно на пазарот за робје на Крит, или во Едрене, да не сум жив! Таму робјето се продава поскапо!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Кажи ѝ, мати“, рече со солзи, „кажи ѝ дека никогаш не сум мислел да ја заборавам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Далеку било, пресвета мајко. Подобро жива да не сум!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ама јас на господ се клањам. Џамијата за кого е? Не сум јас вејкрпа, бегу.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ој не барај така братски, брате, те молам, брат сум ти, но Исус не сум за така да давам...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Морав да признаам дека не сум знаела со кого сум живеела или, не дека сосема сум била лишена од предупредувањето на мојата интуиција, од предупредувањата на моите соништа, а и од конкретни факти, но дека сето тоа не сум го пуштила сосема да продре до мојата свест за да може да бидам онолку потресена колку што било неопходно, и да го преземам она, што било потребно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се сеќавам и на „Робинзон Крусо“... Не сум знаел што иде во животот...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зар неа да ја увредам? Па таа двапати идеше во Стрелеско кај мене дома да ми носи апчиња. Не сум јас без осет.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го слушам понекогаш тракторот како брчи, се мачи на угорното по патот за Стрелеско, а него, Методија, не сум го видела.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Потоа, дека истото важело и за сијалиците кои јас не сум ги гасела, како што до премногу доцна не сум ја гасела и сијалицата во собата каде што спиев.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А и мене ми беше мило да седнам, да ја гледам, онака мила во лицето и во обноската, чиста како пена од сапун, мислам, да седнам, да поразговарам, да видам во што сум во право, во што не сум.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Светилките беа веќе запалени. И во дуќанчето внатре светеше. Не сум видел почудесно нешто.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Никогаш не сум видел таква убавина, ангел.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Какво лажење, му велам јас, не сум дете. Дете си ами што си, штом вака збориш, ми вели тој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Прости ми, мајко, не сум ги слушнала првите петли. Па навреме да станам, заедно да ги вапсаме јајцата.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Ама, пердувче си се сторила, Ѕвездо моја, ќе ми се налути мајка ти, не сум се грижела за тебе, ми рече на заминување дури да се врати да сум ти баба, и мајка.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Те нема, мил мој... ама јас никогаш не сум ти рекла мил мој - немало време да ти речам - воздивна Ѕвезда и стишено си запеја - само темјанушката да ја слуша - Цвеќе се бере - дури е росно... моме се љуби - дури е младо...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога почна да не ми се живее Сфатив дека сѐ уште не сум се родила Кога ми се смачи од зборување Сфатив дека не знам ни да гугам Кога ми здодеаја луѓето и гужвите Сфатив дека всушност сум длабоко осамена Кога решив да променам сѐ Веќе беше доцна! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Неговите први зборови кога ни пиша мејл од САД беа: „Ни во сон не сум можел да помислам дека има вакво училиште, прекрасно е“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
По некоја минута ми рекоа дека те освестиле, дека сѐ е во ред, највероватно е некоја алергија од кивите, можеби беше тоа, не сум сигурна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ти ќе им кажеш на докторите која сум. Дека сум школувана... Паметна... Не сум за овде... Здрава сум!"
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ми вика: ”Јас не сум кралска готвачка...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Веројатно не сум знаел точно кога почнува наставата во Учителска, во записот стои дека тоа ќе се случи дури на крајот од месецот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веќе не сум преокупиран со гладот или вошките, носам испрани и чисти алишта, повеќето сум во костумот што ми падна на лотарија во Гаково, косата измиена и со патец настрана, снагата капена во бањата кај градската болница, а не сум ни гладен, бонлук леб и мрсно, па кога се враќам од часови, сечам голема фелка леб, ја мачкам со сало и врз неа ставам леени колбаси, едно или две куси коматчиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Добро е барем што се зборува за пристапот на поединецот, но не сум сигурен дека тоа ќе се случи во таков облик.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
БАРБОШИН: Има прашања на кои јас не сум обврзан да одговорам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ВЕРА: О, Аршински? Тука ли е тој? Сто години не сум го сретнала. Да, тој многу се дружеше со Лења Барбашин.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Твојот Адам без тебе и без Ева лута му остана само крвта за да им пали кандила на боговите може ќе ти пораснат нови раце никојпат не сум се родил заедно да се родиме!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Само две раце имам и едно исушено тело чекање: Илјаден да сум - мал да не сум за една капка тебе Македонија.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Дошла поголемата и уште од врата вика: „Стани, татко! Не си слаб!“ - „Не можам снао, вели Серафим. Да простиш, направив малку аџамилак, не сум чист.“
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
„Мал су за комита, а не сум мал за венчање!“ — со лутина си мислеше кога си тргна од кај вујка си Ѓура.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Јас, — вели, не су кобила да се продавам за пари".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А сега пак ти вела оти не су магарица да ме тепаш со ластегарката. Тоа да го знајш!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
13. Кога сонувам јас не сум во кома И сепак дослушнувам нешто од она што се зборува околу мене А зборуваат луѓето сѐ и сешто И понекогаш дури ми е непријатно
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Овдешен не сум; ја сја родих далеко, Во јужна и топла страна, Мене отхрани после мајчино млеко Вардарска бистра вода.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
А тој од гробот тепкаше дума врз дума чемерна: - „Минете, браќа, врвете, не сум ви лика - прилика!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
„Јас, сестри мои, не сум дојдена да ви зборувам, туку да плачам, во плачот нема акцент”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не сум сакала никогаш да му кажам. Можеби сами ќе разберете зошто.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Може сум, може не сум, своевиден, а невиден, Може сум зрачок иден, соновиден Или оној кој допрва иде за да биде виден.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Треба да се видат и другите причини. Можеби е во прашање почвата на која лежи куќата, но за тоа јас не сум стучњак.“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Таа му се оттргна и му свика: - Јас не сум курва...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И ме гледаше како да не сум јас.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Не сум љубопитен. Не сум вљубен во науката.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Не сум носел во себе љубов за друга.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А јас не сум ограбен, само сум го сонувал тоа. Сон. А ова? Јаве?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Едно румено и шушкаво небо е под моите прсти и сепак не сум ни виножито ни облак да копнеам по небо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Заради што, за кого отров, кога не сум змија на камен да го оставам минатото како стара кошула? Не сум змија. Ни друго.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Меѓутоа, гласно рече: „Мислиш ли дека не сум?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Јас останувам! Никому зло не сум сторил!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа (помирно) – Од каде сте? Јас не ве познавам. - Не сум тукашен.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
- Е, де, не плаши се! - одговори Трајче. - Не сум овца, та волкот да ме изеде!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Јас вас до денеска не сум ве видел ни во некое село ни пак во некој град; летово јас со еден дуовник го шетав сиот наш вилает и по села и по градови; арно ама нигдека како вас Човек не сум видел.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Хаа, не сум Охридско Поле и Струшко; чунки тамо вакви луѓе нема со олку долзи носеви и олку високи во нозете; овие луѓе не се асли како нас, си велел сам со себе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Море не велете ми аџија, бре селани им рекол Силјан, оти не би касмет да одам на аџилак, чунки дуовникот што ме зеде да ме носи се удави в море; оставете, браќа, не е за кажување и за верување тоа што сум патил во овие две-три години, ама ак ми беше тоа што сум патил оти од таткова и мајкина клетва не сум верувал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Јас не сум ниту адвокат ниту гуру ниту трговец со дрога, како што тие ме претставуваат”, вели Лири.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Не сум сигурен”, рече Дејв. „Навистина не сум сигурен.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Наеднаш ќе ме опседне помислата дека не сум во состојба да ја разлачам лагата од вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А лично не сум сигурен каде води присилата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но и да го бев рекол беше очигледно дека иследникот воопшто не ме слушал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Веројатно знам, иако не сум сигурен - реков онака, безволно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сѐ уште не сум му рекол на Пачев дека и Загорка Пеперутката, слично на него не може да сфати дека убиството е убиство. И од љубов, и од омраза.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Негово е она согледување дека едноличноста на грдото ги зазема најубавите места во нашите спомени иако не сум спремен да ги прифатам начините што тој ги предлага за да се надвладеат ваквите состојби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сакам да речам дека всушност зборувам за оној момент кога и во нашите размисли менливиот дел на вистината ја исмејува нашата лековерност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Си бил некогаш вљубен? - Не знам - излажав. - А сега? Не си? - Можеби не сум.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И јас не сум на чисто со празнувањата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како кога случајно немаше да забележам дека кројачката Бота ѝ го сошила здолништето за кое со денови раскажуваше толку многу.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Впрочем и не сум сигурен дали сето ова го размислував или го говорев?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сум сигурен која беше причината, но таа беше многу несреќна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Знам дека долго време не сум идел кај тебе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што се однесува до убиството од омраза, што веќе го спомнав, ќе ја прочитам само одломката во која тоа дословно е наведено: Што се однесува до Мирко Бундев навистина не сум сигурен кога точно го замрзив и која беше причината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И од овој одговор тешко може да се заклучи дали умееш или не - најде за потребно Загорка да ме исмее, но предлозите што ги слушнав подоцна не личеа на исмејување туку на весел заклучок.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојот шеф постојано ми приговара дека сум претерувал доделувајќи му слободни денови на мојот ум.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сум сигурен во врска со светлината што сега ќе ја спомнам, (мене сѐ ми се чини дека ја видов) затоа некој од моите блиски ако потврди дека чудна светлина огреала од лицето на тетка Боса Сотирова во моментот кога сфатила дека син ѝ нејзе ѝ се обраќа од темнината на ноќта, јас сум спремен да прифатам дека несомнено беше така.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знаете, дека ви завидував? Тоа е срамно да се рече, како што е срамно да се тврди и спротивното, дека никогаш не сум ви завидувал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Богами, ми се пристори дека сонувам, дека не сум со сите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не сум сигурен колку можам да ги сфатам а камоли да ги прифатам ваквите размислувања! Тоа и му го велам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Впрочем не сум човек што не сонува па да не знам да направам разлика помеѓу сонуваното и она што обично се случува во присуство на денската светлина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но не сум сигурен, ми рече Стариот во колкава мерка ги имам исполнето тие ветувања.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не сум сигурен што ја доведе овде неговата љубопитност; дали да ја потврди или да ја одрече ускратената надеж за луѓето, што ја спомна мајка ми, а за која токму тој беше најобвинуваниот?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Напати не сум во состојба да сфатам за што точно зборува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И, како совршено заокружување на сѐ она што веќе ми го имаше речено, онаа смешна додавка: иако не бил моментот за спомнување обетки, белегзии и други женски глупости ете, таа и тоа го прави па затоа сите отклоненија во нејзиниот разговор да не сум ги сфаќал сериозно.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Произлегуваше како јас воопшто да не сум влегол во канцеларијава.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби ќе помислев дека сѐ она за што ти раскажувам, сериозно ми објаснуваше мојот сосед, е обично привидение ако не откриев овде, во ровкава земја траги од патики какви што никогаш не сум носел.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Јас не сум повикан да давам мислење за воспоставената процедура. А уште помалку да ја осудувам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога ќе ме праша ѕидот: те потпира ли видот одговори место мене: Јас не сум Јас Кажи: Откога ме познава не ме дознава? Излажи: Јас сум ту си одам- ту ти идам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Диви снимки. Ментален оргазам. Карма. Карактер. Од одамна не сум.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ги памтиш необичните нешта твојата лична мнемо-поетика е тренинг секојдневна вежба на „јас сум“ и „јас не сум”.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кажи: имаш потреба да се скриеш од сѐ и од секого, ништо и никој да не те гледа, така ќе ти биде полесно да излезеш на крај конечно на крај на светот но барем кажи: тогаш сфаќам дека се претворам во некого друг налик на говорна фигура, и се гледам со очите на другиот и не сум сама, не сум јас ... кажи - очите на јазикот дебнат саноќ, дебнат везден јазикот е видовит гата, прорекува и се провлекува отаде времето кога му се испушта да каже нешто што не треба кажи: јазикот не е само јазик!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во тој луфт, тој циркуски неон и сега не се познава каде е мојот живот, мојата скриена фалинка не сум крив јас виновни се оние кои веруваа полесно ми беше да бидам неограничен во слободата да грешам, одошто да сакам ја имав секоја имајќи ја безличната жена, не груба, не глупа, не грда напросто ефемерна бришаниот простор ме плаши, не празниот ѕвездената прашинка која светка под папокот на мојата скокотлива куртизана, судбината мојот детски инат, залудното препознавање во сѐ што не сум јас зар не сум доволно смртен за да бидам и жив, и со себеси соочен зар јас ќе го напуштам светот не тој мене, мила моја!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Или можеби Јас не сум за ваков свет!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
64 Последната ноќ на светот „Што би сторила кога би разбрала дека ова е последната ноќ на светот?“ „Што би сторила? Сериозно мислиш?“ „Да, сериозно.“ „Не знам, не сум размислувала.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Еднаш Тате ми рече: „Мајка ти со мене постапува понекогаш како да не сум тука -- како да сум на некој начин невидлив.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Не, не сум пиел. Не е тоа. Бев навален над бунарот, и одненадеж, како да ми се расцепи главата. Сега ми е малку подобро. Сега знам кој сум.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Дали сте оженет, господине Мид?“ „Не, не сум.“ „Не сте оженет“, рече гласот на полицаецот зад светлосниот сноп.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Јас веќе не сум вашиот капетан“, рече.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Јас не сум тука за неа“, велеше Тате.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Свето е збор што досега никогаш не сум го употребил, но ете така се чувствував заробен во сиот тој метеж.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ја потчукна по рамото. „Зарем не сум лекар на вашето семејство цели триесет години.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„И сите сонувале?“ „Сите. Истиот сон, без разлика“. „Веруваш ли ти во тоа?“ „Да, никогаш не сум бил толку сигурен во нешто.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Од каде го знаеш ти тоа?“ „Зарем не прилега така?“ „Никогаш не сум чул за Бунарот на душите.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Никогаш не сум го видел во униформа, и на крајот тој рече: „Па, добро.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Дали си ја удрила Пеги-Ен?“ „Не сум ја удрила, чесен збор. Прашај ја.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Не сум чул, сењор“, рече Хернандо мирно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш Ловџија зајде од смеа, се преврте на грб со четирите нозе нагоре: - Е, ова чудо не сум го чул, - мачор да не знае што е глушец!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Застани токму до оној камен, слушна? - Не сум глув.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ж: Оттука значи можете да заклучите дека тој трговец малку претерал со фалењето на грамофонот на г-дин Ракот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас знам дека трговците се неоспорни лажговци. Не сум ти јас од вчера!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дека, според Валерија, божем не сум ги сакал птиците.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Како признат хроничар на родот Буколовци и фамилијата Прокопиеви, бившиот адвокат бате Иле (така во семејството го викавме и ние, половина век помлади од него) долгата семејна историја ја зачинуваше со историски податоци уште од времето на османлискиот војсководец Лала Шахини, према записите на историчарот Пастухов (презиме што, признавам, не сум го провел, но кое звучеше во целосна согласност со предметот на неговото интересирање – инвазијата на турските освојувачки орди).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Иако не сум толку пристрасен целосно да ја поддржам изјавата на Филип Рот дека „писателот треба да си пишува приватни писма до себе“, можеби затоа сум убеден дека првичниот, најситен, фрактален импулс за создавање книжевен текст поаѓа од едно определено интимно чувство на авторот (понекогаш запишано во неколку брзи реченици на некое истргнато ливче), дури и кога тоа се формулира во онаа почетна толстоевска максима: Сите среќни семејства личат едно на друго, секое несреќно семејство е несреќно на свој начин.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Толку имав јас, - рече Ангеле и стана, - туку гледај си ја твојата работа, а јас мојата, оти два дена ништо не сум фатил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
-Не сум будала, - рече. – Ја ако ми имаше наместено заседа!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не сум дошол зулум да ти чинам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Ти си кукавица, мајкин сине – велат големите деца. – Те знаеме ние тебе. - Не сум кукавица. Ќе видите.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Па зар не сум пораснат? – прашува тој за секој случај. - Е, ти треба уште малку.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Па ти не си гостин, сине – вели мама. - Не сум гостин?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но Зоки ли нема да се досети? И, тој сега вели: - Па јас не сум гостин, мамичке! Јас сум твојот Зоран!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зоки и без тоа се плашеше по малку од Драган, зашто Драган беше некаков си извидник, а извидниците знаат да откриваат секакви тајни – а сега се исплаши и од другите деца, па се склупчи и рече: - Не сум јас. Нели нема да ме тепате?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Не, не сум толку бездушен.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Е, кога се врати една вечер татко ти од лов на зајаци, нели ни го раскажа она за чија што точност и самата навистина не сум сигурна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Лично јас сум организаторот! Ако го барате него - овде сум!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таму, во големата сала, еден дојденец, за кого не сум сигурна колку беше Козак, почна да аплаудира како споулавен кога беше соопштена веста за раѓањето на наследникот на Иван Степанович.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мојот живот е управуван од вашиот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И не знам, навистина не сум сигурна, колку е лошо тоа а колку добро. Зборувам глупости.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа е лична заповед на генерал Деникин и јас ни мртов не сум спремен да ја погазам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не сум видела друг толку брзо да се качува по бандера.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во секој случај, никогаш ваквите постапки на Русите, како бакнувањето на раката, не сум ги сметала за израз на слабост, а уште помалку за знак на покорност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Она што не е обично, и што не се случува секој ден, велат дека најдолго се памети.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Воденица што го загубила газдата ама не и водата што го врти каменот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не сум јас ничиј прст ниту рака.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ПОЦКО: Ама не бива така, чорбаци Давадосе, да се пишманиш! Срамота е!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Чекањето си има ред и крај. Не сум јас задушна баба!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Како ноктите твои. (Посилно.) Е, никога не сум бил волку жеден!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не сум јас кум Давадос, туку чорбаџи Теодос! Разбравте?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Зашто не сум будала само да ’рмбам...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Да си ми жива и здрава, Стојанке! Господ да ти даде момче какво што си сакаш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Да речеш, ние го облекуваме, а тој само: на рака, на нога, на шија!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Од восок е...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТОМЧЕ: (Го вади од џебот саатот и го клава на уво.) Не работи. Не сум го... (Го навива.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ама за Томче... Како господ те молам... Мајка сум...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Проштавај, чорбаџи, не сум видела, една мала дамка.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Ова ти е: удрила чума во сатовите!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Од јад, од ифрит во душата, понекогаш вика преку плотот: - Убивајте, убивајте, но и јас не сум будала, и јас ќе начекам некоја кокошка ваша: само нека префрли преку плотов ...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Не сум веќе млада, Мане. Немам нерви.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Само што не сум сигурен дали новата етапа навистина отпочна?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Никогаш не сум познавал писател кој еден период од својот живот не бил страстен читател.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Среќата е луксуз откако ќе направиме животна ретроспектива.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Не ми останува ништо друго освен да ти верувам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога ќе се ослободам од егото и суетата, кога ќе ги симнам маските и костумите, кога ќе се демистифицирам, кога не сум на работ на амбисот, кога имам можност барем за момент да бидам среќна, јас сум едноставна личност која умее да сака.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Само неколку часови номадска мисловна осаменост и моите еруптивни мисли и незауздани чувства ќе си го најдат патот, целосна метармофоза на осаменоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не сум силна без тебе, нема ден, нема ноќ, сѐ е празно, убавината е илузија, реалноста е грдотија, животот е пустелија, а љубовта знае да биде сурова.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не сум заробеник на спомените, сето она што го перцепира моето око и ги впива во себе прозаичните секојдневни доживувања и илуминации, создава во мене катарзичен порив, ундулација на чувствата, а филтерот се фабулозни увертири на секојдневните драми.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Повеќе не сум истата, за се има причина и од многуте избори пак ќе го изберам погрешниот, песимизмот и меланхолијата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нема да останам во минатото, љубовта не е дух, судбината не е предодредена, судбината ја градиме ние, не се откажувам, не е завршено, бескрајот е последна станица а во следниот перон сум јас, тргнав за да бидеме заедно, зошто никогаш не се изгубивме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Си погрешил. Никогаш не сум патувала со брод. - Од таму се знаеме.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И јас не сум којзнае што – си мислеше Ц пред да ѝ пријде.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Само побрзај, додека не сум се премислила во врска со премислувањето од идејата за самоубиство.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Излегувајте од овде сите тројца! Да не сум ве видела, говеда едни одвратни! - тетка ми се сврте накај нас и почна да мавта со четката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Еј, што убаво маче, - прокоментирав за да ја скршам тишината.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија си купи музика од Дебиси, Равел и Сати и почна да ги слуша многу гласно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
За несреќа, се погоди да ја сретне Французинката баш откако се враќаше од трчање, а беше забревтан, испотен и особено мирислив и леплив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Братучед ми сигурно се вознемири затоа што шепотот му прејде во тивок, од нервоза растреперен говор: - Не сум стоел јас кога сум мочал, тоа... - не успеа да се доискаже бидејќи тетка ми го прекина со едно гласно „шшшшшт!“ па братучед ми повторно повтори со шепот, како претходно да не го слушнале.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Последниот, најголем бран препотување го добив кога веќе завршивме со обилната вечера и сите седевме врз столовите, офкајќи од прејаденост.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пребројав колку чинии месо и компири сум изел - тоа беа две и половина - затоа што ме доведе во заблуда навистина да не сум јадел малку.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И бутовите ми беа малку растресени, а и образите почнале да ми свиснуваат - но никогаш не сум мислел за себе дека сум дебел.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А јас не препочитувам да се плеткам во работи за кои не сум овластен да зборувам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Можеби сум братот на Вок, но Вок не сум.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Така ме викаат другите, ама јас не се согласувам со додавката на моето име, оти мислам не сум толку добар и не ќе бидам добар до колку не им угодам на прекрасниве суштества, што сум ги создал, а нема со кого да играат...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Но, јас немам гости. – Возврати џвакајќи – Никогаш не сум била толку гостољубива за да ми дојдат гости на кои ќе можам да им призачувам од вакви слатки, преслатки работи!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Човечето одврати како низ рафал: - Не, јас не сум Вок.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Убавице, замоли младоликиот старец со расплакан глас – те молам како божица, дур не сум поулавел, сврти се на другата страна!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Иако не знам кога и каде сум роден, сепак не сум никаков Петко....
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Штета! – Воздивна Дедо Мраз – А да не сум се зарекол, веднаш ќе ја запросев куклана со образи од црвени јаболчиња што ми ги нашандисаа очиве...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Просто, му се раздроби и ќе му препукнеше до колку не праша: - Целиот бел север го испросанкав, многу видов и превидов, ама ваков панаѓур, волку убав свет, не сум видел ни насоне.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Колку ми е срам! Поарно да не сум жив. Отсега нема да бидам таков!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Белобрадест господине, најпосле откачи куклата, откако сум родена, јас не сум видела никаков југ, ни далечен, ни близок!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Нова Година Прва е мојата постара сестра што не сум ја видела.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Ама јас никому не сум рекол...“ рече Влатко и се фати во лага - а што ако нешто разбрала од Теми, махинално погледна угоре и ја виде Теми - занемена стоеше - со показалецот на цврсто стегнатите усни - значи - таа ништо не рекла.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Кртот, бабо? Никогаш не сум видела крт! Само во цртани филмови.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Јас никогаш не сум била тука, иако сум родена скопјанка!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Не, не! Дождот не! Гледате, не сум наводенета, автобусите минуваат близу каде што живеам“ писателката внимаваше да не стапне во некоја лочка.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Па токму со тоа си ме навредил: јас не сум никој... јас сум ти најпрва другарка... јас те запознав со сите...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Кога ја здогледаа писателката како брза кон училиштето, Томе и Темјана со отворени чадори се стрчаа накај неа: „Мили мои, да не сум доцна?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И нарцисите не сум ги расадила, ама убаво ми цветаат...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„И јас не сум видела.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Зумбулите ми се малку излитени, не сум ги расадила.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се разбира дипломатскиот балет е необична синтагма, но никогаш не сум помислувала дотогаш колку е смешна нејзината конотација во контекстот што го означува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Јас во својот живот, со своето верување и пишување, верувајќи во заедништвото и соживотот, а не во делби и територијално разграничување според етничка определба, пишував на мојот мајчин албански јазик, но и на македонски јазик, завршувајќи го семејниот егзил, без да и се преруштам на друга дестинација.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За да се осветли добро ова прашање, би требало, без сомнение, да се биде историчар на религиите или антрополоg или двата во исто време се разбира јас тоа не сум, но само ви ги пренесувам мислите кои неодредено ми минуваат низ глава.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Омајнина Има само еден момент кога сум-цел; кога ноќта и денот играат улична претстава- кога здрвен ко истепано куче легнувам на душекот од нашата соба здробен не сум- за момент; тогаш ме заобиколуваат најгорки дробни Виулици од чеканите на дрскиот кловн-свет; главата ми е дупка од светлина благо затемнета снегулка на дното од Охридското езеро- полумртва; има само еден дел од раздемнетата живеачка кога сум- цел;
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Мислам цело време ѕиркате низ пенџере да видите што правам, да не сум со него.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Имам илјадагодишно право на тоа. Не сум вчерашен.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СОЊА: Е не сум заменик советник. Цел живот не разбрав што работеше.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Јас не сум касап, по ѓаволите! Јас само го заштитувам она што веќе никој не го чува!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Крвта циркулира, мозокот пумпа крв, рацете лачат мравја киселина, дното станува површина, постконцептуален артизам, естетика на очај, пештерски ларпурларт. (Се враќа на нозе.) Не сум среќен што сум жив, морам да се залажувам со што ќе најдам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Иако, се разбира, не сум ни јас цвеќе за мирисање.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Одам по вистински пиштол. Ако се вратам по вас значи не сум се убил себеси. (Излегува.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Веќе не сум оној Стево од пред десет години каков што ти ме паметиш. Заборави го тој Стево. Стево е сега друг.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Вие ме раните, а јас ве лаам. (Борис почнува да плаче.) Вие цел живот се борите за мое добро, а јас не сум свесен.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Јас барем знам што сакам. Не сум молчитолчи. Ти ме издаде.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ме презираш што не сум „чист” книжевник.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СОЊА: И ти си го изеде твојот дел. БОРИС: Можев уште да јадам. Не сакав. Имам лице. Не сум глодач. Ова не е твој свет. Ова е мој свет. Јас го створив. Со овие раце.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СОЊА: Не сум ти јас виновна што си го упропасти животот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Не сакам седативи. Не сум купче протоплазма. Имам волја и разум и ја преземам одговорноста за својот живот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАРИЈА: Влези Ацо, влези. АЦО: Не сум за влегување. Само на Андреја два збора да му кажам. (Андреја оди кај Ацо. Разговараат. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
АНГЕЛЕ: Не го знам Стамбол, не сум бил на запад. ВЕЛКОВ: Стамбол е на исток.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Па ова село е Крчишта, синко... - Така ли? Па не сум знаел, мајката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Над нас безброј јадри ѕвезди, какви што никогаш досега не сум видел над американските предели.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Море не в куќи, туку да не сум те видел покрај мојата куќа да си поминал. Надвор, ти грчки подлизурко!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И да не сум те слушнал повеќе да се потсмеваш. Потсмевот е сомнеж.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Наедаш од зад густиот облак се појави полна месечина, подувна ветер и небото се наполни со јадри ѕвезди какви досега никаде не сум видел.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Можеби како дете на нивна возраст не сум имала можност да одам на море, затоа сега јас на осумнаесет години по вторпат во животот бев дете.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Само што не сум доволно познат. DD ЕВ: Би можел да спиеш со издавачот. DD ПТ: Кога би почнувале сега, дали би правеле нешто друго? DD ЕВ: Не знам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Како да ја измерам бесконечноста?“; на д-р Јанигер, кој минуваше оттука, му кажав: „Ја разбрав бесконечноста, иако не сум математичар.“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
DD ЕВ: Сега се двајца. DD ПТ: Како двајца папи. DD ЕВ: Едниот папа е европски, а другиот американски. DD ПТ: Ја видовте изложбата на Докупил во Sonnabend Галеријата? DD ЕВ: Не, сѐ уште не сум отишол.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Јас не сум ваш државјанин. Имам ваша уредна виза.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не сум можел да претпоставам дека сум пишувал и за нив, знаејќи добро дека ниту птица не би можела да ја прелета најчуваната граница во Европа!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тогаш ми била понудена „последната шанса“ за спас, ама јас сум ја прокоцкал и не сум се покажал достоен за нивното „фер однесување“!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Се наспав, добро се наспав. Никогаш така не сум спиел.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И како се уплаши да не го издаде тој излага: - Не сум од тука. Јас немам никого ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Сѐ уште не сум мажена затоа што не сум го нашла правиот човек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше женет, му ја видов бурмата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам кој е тој, но ќе знам штом ќе го видам, и тој ќе личи на нешто, и нема да се курва.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„О, како убиството да е помалку ужасно? Немој да мислиш дека не сум помислила и на тоа. Можеби ја убило копилето кое ја затруднело, ха?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Инаку, ќе го стрелам, и било кој маж кој би ме изневерувал. Како оној во пералната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас, добри мои, не сум сосем против фалењето. Јас сум против самофалењето.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не сум размислувал што значи тој, зашто сум сметал дека тоа е еден нормален вид општење меѓу луѓето, составка на секојдневниот живот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
За среќа, освен една сипка што еднаш беше влегла во мојата клопка, друго не сум фатил.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Одамна јас веќе не сум мал, одамна веќе не сум крал.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Не сакам ни да чујам, - викна Абраш, - ти реков, книгишта не ме интересираат, не сум јас „бубалица“ па да читам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас во Прилеп никогаш не сум бил, и дедо ми ми вети дека еден ден заедно ќе одиме за да ми ја покаже куќата во која се родил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Одам да ја посетам Анка, цела година не сум ја видел, - одговорил дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не сум сам, - ѝ реков, фрлајќи му се на дедо ми в раце.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Имате среќа што не сум грчка полиција, па да ве казнам со три месеци затвор како што му сториле на оној неранимајко Љубе-Шеќер, - ни рече.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бегај, не сакам да те видам! - Не сум ти брат и не те сакам веќе! - грубо ја оттурнав. Таа се расплака.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Јас не сум Ведан, туку Молња, - грубо му одговорив, и не прашувај многу, јас командувам, разбра?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Одев кај Анка, - тивко одговори дедо ми. - Одамна не сум ја видел.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не сум можел ни да помислам дека ќе видам елен и ќе ја доживеам оваа прекрасна и горка прикаска.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Јас сум господине, - се побуни Шишман, објасни:- Дека Шишман ме викаат, затоа не сум тој.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Извика: - Да не речете после оти не сум ви кажал, - рече и пак замавна со секирата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Мал знак на внимание кон наделеку познатата госпоѓа Петра“ „Со ништо не сум ве задолжила“, рече Петра поклопувајќи го со едната рака кесето со кафе и подавајќи ја другата кон шишето вињак, како да е готова да ги турне назад кон него и без проблем да ги тргне кон себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Едо, јас не сум создадена за мажење“, му рече Елефтерија, гледајќи го право в очи како во очекување, како да мислеше дека она што таа сега го рече може да го има своето целосно значење само откако ќе чуе што ќе рече Едо. „Ни јас за женење. Драга моја!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ама слушај“, му велам, „јас сум претседател на Народниот фронт, јас не сум ни шпион, ни поткажувач“, му велам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мајко Персо, тој ли ми беше ветен за цел живот па не сум можела да го прифатам Димостена?!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Танаско ја одвраќаше да не бара работа во Шумското, ѝ велеше Ти не си м’ж, палај там у Чана, у то стопанството Острово, не е лесно...чунки нагоре саат и надолу саат, а и земната като камин, су казма са работе а не су лупата!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ми дојде како да не сум излегла никаде, како да не сум се преместила од ова годишно време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме превари: — Овдека и јас не сум сигурен, ми вели, што сте барале овдека? — Неволјата своја, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум, велам, таква ни беше униформата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не сум, велам. — Јас не ти давам повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се правам дека ништо не сум видела.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум јас од тие, ѝ велам, на погрешна врата тропаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Затоа што не сум криминалка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе, да не сум добила нешто огница, што се вели, тифус или маларија?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не сум за тоа, ќе ми се наврекнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас никако не сум, ми е страв да не згрешам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не сум за ништо, велам, ко да сум надвор исфрлена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама не сум јас за крадење, си велам, немам таква дарба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум знаела дека кога не е сам човекот и повеќе може и повеќе знае.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми го спаси еднаш животот, што се вели, и го имам за втор господ, иако првиот не сум го видела.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така, не сум чула кога се отворила вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, вода, вода, вода, ништо друго не сум знаела да кажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум јас од тие, вели, на клепки ни се обесува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум знаела до кај може да падне човекот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никогаш не сум ја видела понаблиску среќата и болката, што се вели, никогаш толку едно до друго застанати. 11.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Никогаш не сум ја видела.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум ни шпион, ни друго, велам, и јас не знам што велам, не смееш накриво да ѝ проговориш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но како да им објаснам дека не сум авијатичар.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И еден друг човек се разбуди во мене, вели, некој кого не сум го знаела дотогаш, а постојано живеел во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Добро, велам, не сум видела гулаб со три крилја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега знам што знам и колку знам, но не сум знаела колку можам да не знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум знаела дека ваков какол имало и меѓу луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не сум млада колку што мислиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не, велам и јас, не сум за таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку пати само сум се стегала и не сум смеела да излезам, главата да ја покажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум глува, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Горачинов зема здив да продолжи: — Јас, иако сум Македонец, вели, досега не сум се вклучил во македонските организации.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас не сум госпоѓа, велам, сакам и плачењето да му го послушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никогаш не сум влегла во толку голема и светла мијалница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум разузнавачка служба...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никогаш не сум била, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум знаела дека овде имало и подземни возови...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе сум ни тука ни таму, што се вели, никаде не сум.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум можела и да знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И како ништо да не сум изминала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум знаела и што рекле лекарот и командирот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ме нацрпува и ме крева в раце Горачинов и ко невеста ме внесува во кабината, да не сум ти тешка, му велам, чевлите ти се тешки, ми вели Горачинов, тоа е најтешкото на тебе, ми вели, а пред вратата аплаудираат и Силјан Лилјаков и Филип Хаџиевски и Ристо Коларов и Лазор Рогожаров, што ќе правиме ако нѐ разделат, му велам на Горачинов, ништо, вели тој, в затвор не можам да те изневерам, а на бесилка уште помалку, ми вели и ме легнува на креветот, којзнае дали ќе ме сакаш после, му велам, којзнае дали ќе можеш да ме сакаш,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да не сум со сите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сигурна сум дека од оној пат, кај камењата, не сум се составила со Никифор. Не сум легнала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ама, јас не сум уметник, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А може и тогаш да сум те сакал, вели, ама не сум знаел.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никогаш, толку ноќе, не сум поминала оттука.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кај се партизаните? — Не сум видела партизани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Каде е Љатиф? Не знам, вели Ариф, одамна не сум го видел.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што можам да украдам, вели, кога не сум била таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми е чудно зошто толку сум рамнодушна во сонот, а најаве не сум.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А јас знам дека не сум била: којзнае од кога не сум се видела со човекот. Со Никифор Абазовски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако се плашам, си мислам, и јас нешто не сум здрава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пејзажот ми е познат, а никогаш не сум била.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, и јас уште не сум за фрлање: ми идат некако назгодно и мавам, не одбирам место.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја кренав главата и им велам: — Вакво понижување не сум доживеала ни в затвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум знаела дека толку ми е здробена ногата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум знаела дека и тоа можело да ти дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
33. Снег уште не сум видела надвор, ама дека прозорчето без стакло, кожата постојано ми стои намовната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се запрашав, како сум. Што ми е. Зошто не сум добра.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Па, нели си му зборел на дечко ми дека не сум доволно добра.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Јас ништо не знам за таа работа и со ништо не сум придонесол за исчезнувањето на било каков динамит“ - рекол тој.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- И јас не сум лошо дете. Ќе видиш.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Возоводачот треба да е здрав, а јас не сум.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Јас секогаш скокам високо над водата, но никогаш не сум скокнала во рибарска торба.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Може, но јас не сум првпат тука, - човекот гледаше во детето со долг, топол поглед.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Што е сега ова? Па јас веќе не сум волшебник! Јас не сум волшебник! Мојата волшебна моќ пресекна!“ - си помисли Димче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Значи, седам во мојава соба, на прозорецот, гледам во потокот, Борче, не знам што му текнало, учи нешто во неговата, т.е. во собата на брат ми, што е сега привремено негова и, веќе реков, ги имам сите предуслови да бидам сосема среќна, а не сум.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од ќерка ви Бреза. LOUSY T-SHIRT Бев десет дена во Охрид, а оттаму право за Крушево отидовме, уште пет дена на планина и пак дома, во скопскиот летен пекол.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Уживаме! Храната е така-така. Болна не сум. Друштвото е супер. Имам доволно пари. Јавете ми се на телефон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаеш ли колку беше часот кога отидовме?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Има и други работи што ме јадат, а една од поважните е дилемата: треба ли да имам „дечко” или не, рано е или ќе задоцнам ако наскоро не почнам со тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да ви кажам право, баш ми недостигате.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Престани ти со тоа, ќе те убиеле – ѝ подвикнав – само ти имаш татко и мајка, мислиш нашите не се исто така загрижени како твоите!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ќе се сетам на времето од пред две – три години и на мојата најголема и најтажна опсесија – дека годините ми минуваат, сите некаде одат во странство, а јас преку граница не сум мрднала, и дека којзнае кога и дали воопшто некогаш ќе ми се случи, ми доаѓа самата себе да си се изнасмеам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Разбираш, разбираш, Бреза, а и нема што многу да се разбере.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми рече дека времепловите се интересни само на филм, како што е она патување низ минатото во филмот „Враќање кон иднината” и дека ако мајка ми нема против, не би дошол со нас, оти знае тој како ќе изгледало тоа нејзино „носење во детството”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Јас обожавам да скијам – не сум како него – одбивав да бидам ставена во истата група.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што ми требаше да доаѓам со вас без да им се јавам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама, одлуката што ќе сторам и како, ја одложив за подоцна, откако ќе подразмислам малку.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе се „фурам на шема – Гонцо“: храната е супер, луѓето се богати, имам пари колку сакаш, не сум болен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што дека моите знаат дека сум кај Бреза, кога всушност не сум? – ја прекина Марија. – Да не мислиш дека сега спокојно седат и гајле немаат што ми се случува?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога не сум со нив и кога ќе се вратам од Маврово, треперам да не ми кажат колку фантастично си поминале, па жива да се изедам од мака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не, не сум...ама...ама, што е сега сево ова? Ништо не разбирам... Игбал, помогни ми, те молам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мене татко ми и мајка ми ќе ме убијат што не сум вратена дома – додаде Мила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Една мисла ми ја поматува среќата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми не беше расположен за тоа: - Во моментов не сум расположен за времеплов, оди со децата – рече и остана во една кафеана да го чека чичко Ацо Дукац, другар на мајка ми и негов, кој, бидејќи е директор на Градските кина во Скопје, беше службено на фестивалот, ама не работеше толку колку мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да, но ти знаеш – рече таа – јас ќе добијам таква казна од нив што ни на сон не сум можела да ја сонувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Само што не сум сигурна дали неговата идеја е баш паметна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имале право моите, светот нема да ми побегне, допрва е пред мене животот и патувањата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)