не (чест.) - трпи (гл.)

За да не трпат тие за вода, редовниците буквално се натпреваруваа која попрва ќе се снабди со вода, па уште со темници побрзуваа да зафатат ред на чешмите и бунарите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но како никогаш и никоја не стигнуваше да биде прва, имаа такви, лоши, табиети да се извикуваат и во групи, по две или по три, одеа на вода а таму, на чешмата, или на бунарот, ги оставаа садовите, за да им држат ред, и се враќаа дома си.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А дедо му Аврам рече: „Штом не трпи навреди, гледам станува човек...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја регулирав собната температура. Завесите ширум ги раскрилив, иако не трпам сонце.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Добитокот можеше да издржи ден, два без храна, тој можеше да прескокне еден појадок или ручек, но снегот по патеките не трпеше одлагање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Симон веќе не трпеше да бидам пред очите на друг човек.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- А јас не трпам шпиони – ѝ одговорив уште погрубо. – Ти си ме шпионирала, сè си слушала, сè си гледала, инаку од каде би можела да ги знаеш сите тие нешта за мене? – одвај се воздржував да не збеснам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не трпам цензури и цензори – беше прилично груба таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И јас сум била некогаш на твои години – ми одговори мирно таа и одби да го продолжи разговорот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е, нели сум по мензи, не трпам за јадење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Буен и со немирна природа тој никого не трпеше и бараше правда.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Училница е ова, и такви лудории и поделби не трпи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Му велам: „Не трпам некој да ме потсетува на ваков начин.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ангеле женски муабети не трпеше: - Сиктер, мори.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ова е толку симптоматично, што сосема е чудно како судијката (В. Каловска како претседател на советот) го вреднуваше овој факт како веродостоен и му поклони безрезервна верба, кога оди далеку од секоја нормална логика.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Потоа, сопственикот како тужена странка, пред судот повика и двајца сведоци кои во тој момент беа вработени во неговата компанија, но овој пат тоа беа постари работници кои беа пријавени во АВРМ и беа на повисоки надзорни позиции – кои под притисок или можеби и со согласност, бидејќи се директно зависни од сопственикот за својата материјална состојба, сведочат против младиот Јакшиќ кој критичниот и кобен ден кога се случи несреќата, во име на пожртвуваноста за доброто на фирмата, а со цел „работата да не трпи“, изгуби најмногу од сите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)