не (чест.) - им (зам.)

На работникот инвалид на трудот со право на професионална рехабилитација, по основ на професионална неспособност за работа – работодавачот е должен да му обезбеди услови за вршење на професионалната рехабилитација и да го распореди на друга работа со полно работно време во согласност со прописите од ПИО (чл. 178, ст.1 од ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со раскинувањето на договорот двете страни се ослободени од своите обврски, освен од обврската за надомест на евентуалната штета (чл. 121, ст.1 од ЗОО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Иако мислевме дека оваа операција ќе оди мошне брзо, излезе токму спротивното – дека барањето работници кои се спремни отворено да проговорат за своите маки, барем во македонски прилики, е прилично комплицирана работа, главно поради присутниот страв на работниците „да не им се случи нешто“ во иднина, нив или на нивните најблиски!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За претрпени физички болки, за претрпени душевни болки поради намалување на животната активност, нагрденост, повреда на угледот, честа, слободата или правата на личноста, смрт на блиско лице, како и за страв – судот, ако најде дека околностите на случајот, а особено јачината на болките и стравот и нивното траење го оправдува тоа, ќе досуди справедлив паричен надомест, независно од надоместот на материјалната штета, како и во неј- зиното отсуство.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, ова добро дело на Марковски – кој притоа дојде во отворен судир со финансиската директорка на друштвото (В. Боцевска) – веднаш беше „наградено“: тој следниот ден, од страна на генералниот директор (Љ. Митрески), доби отказно решение бр. 01-13/7 за престанок на работниот однос без отказен рок, по- ради поднесена Пријава од истата директорка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Згора на сѐ, и записникот за извршената контрола, кој беше без печат и без деловоден број, имаше датум кој не одговара со критичниот датум кога се вршел утоварот; тужениот работода- вач не го пријави случајот во МВР како кражба, ниту пак поднесе било какво барање за утрврдување и надомест на материјална штета од избрканите работници – меѓу кои имаше и вработен кој порано, поради својата чесност и посветеност, беше и парично наградуван како најдобар работник во претпријатието.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А на овој потег се решава после разговорот и позитивното искуство на еден негов поранешен колега од „Охис“, кој го имаше истиот проблем, тужеше и го доби спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Државата и синдикатот се во постојана борба и не треба да соработуваат, затоа што синдикатот секогаш треба да биде на страната на работникот“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Глоба во износ од 15.000 ЕУР во денарска противвредност ќе му се изрече за сторен прекршок на работодавач – правно лице, ако на инвалидите и на повозрасните работници не им обезбеди заштита во согласност овој закон (чл. 264, ст.1, ал.18 од ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако по склучувањето на договорот настапат околности што го отежнуваат исполнувањето на обврската на едната страна или ако поради нив не може да се оствари целта на договорот, а во едниот и во другиот случај во таа мера што е очигледно дека договорот повеќе не им одговара на очекувањата на договорните страни и дека според општото мислење би било несправедливо, да се одржи во сила таков каков што е, страната на која ѝ е отежнато исполнувањето на обврската, односно страната која што поради променетите околности не може да ја оствари целта на договорот може да бара договорот да се раскине.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
При одлучувањето за барањето за надомест на нематеријална штета, како и за висината на нејзиниот надомест, судот ќе води сметка за значењето на повреденото добро и за целта за која служи тој надомест, но и за тоа со него да не им се погодува на стремежите што не се спојливи со неговата природа (чл. 189, ЗОО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во Решението се наведува неиздржано образложение дека Марковски, кој побарал писмена информација за причините за неисплата на хранарина  ги злоупотребил и пречекорил овластувањата регулирани во Колективниот договор за уредување на правата и обврските на работниците во МЗТ „Пумпи“ АД Скопје3 и дека сторил тежок прекршок на работниот ред и дисциплина поради тоа што, во директорската канцеларија, изјавил дека работниците ќе штрајкуваат доколку не им бидат исплатени заостанатите плати.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По добивањето на отказното решение нашиот соговорник, заедно со уште двајца други работници (еден од Скопје, а друг од Куманово), поднесоа приговор до работничкиот совет,3 во кој наведоа дека отсуствува елементот на вина, бидејќи тие натовариле точно онолку колку што пишувало во кантарската белешка и во испратницата, како и тоа дека не се сослушани да дадат изјава во своја одбрана, а не им е оставен ниту гарантираниот отказен рок кој им следува согласно Колективниот договор за Агро-синдикат и Здружение на водостопанството.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Директорот – откако дозна дека ќе биде тужен – го викна оштетениот работник, заедно со уште десетина други работници, и им одржа сочно заканувачко обраќање во кое им рече дека тие не се лојални на фабриката, но сепак, заради неговата „добродушност“, тој нема да ги избрка од работа, а нив ни случајно да не им текне преку извршител да ги бараат евентуално досудените пари што им ги должи претпријатието.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
До сега, како што изјавува овој сегашен пензионер, ниту еден самонаречен синдикален лидер во РМ не им излегол во пресрет на работниците, и наместо за 1ви Мај синдикалните лидери да организираат протести и да се борат за подобрување на положбата на работниците, тие „играат ора на градскиот плоштад“. 163 1.  Интервјуто го водеше Сашо Карапанчев, на 13.III.2011, во Скопје.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Подоцна ништо не сакала да јаде, сѐ помалку јадела, понеколку трошки леб јадела дневно,за да не им биде товар на нив.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И не можам, а да не им ја препорачам вашата книга на голем број одгледувачи на кози во Франција.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На овие гласови никој не им веруваше, но сѐ додека не се појави Чанга со козите, не може да се демантираат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога големите војни и стратегиите на нивните творци не ги беа скарале судбински, не им ја наложиле братоубиствената војна, како во други делови на Балканот, не ги победиле, немаше причини и во ова време на козите да не бидат уште поблиску помеѓу себе, да се почитуваат, да си сочувствуваат заедно при умирачките, да се радуваат на новите животи, да се мешаат меѓу себе, да ги слават заедно свршувачките и сите верски празници, да веруваат сите во времето на козите, во најубавото време на земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Ти ли си? - пак праша затвореникот, како да не им веруваше на своите очи. - Да, јас сум.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Долу, во приземните простории, двајцата копачи, и Коле машинистот, ја спиеја кај мене во Маказар последната ноќ, спиеја во длабок сон, толку длабок и тежок, што не им даваше да сонуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И затоа, кога јас станав коџобашија, мухтар, и подоцна кога го избиравме Лазара, ним не им беше право. Ама така беше волја на маказарчани.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во ќошот, под големата врамена слика на некогашниот фудбалски тим од Маказар (сега не постои) ги забележав Жабе и Џорџ, но не им обрнав внимание.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Веднаш потоа, двајцата Албанци исчезнале, не им се знае трагата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа продолжи: „Дали не им ја украдоа водата од Дарван, не им се удри ли зимоска малкуто тутун што го откупи Монополот на трета класа, не плаќале ли маказарчани и другите жители во оваа кааза во времето на Никола Поцо, како што пишува и во царскиот ферман, повеќе данок отколку што треба?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Аххх - помисли Јосиф - и ним не им е лесно.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Наводно, климата каде што живееја не им беше поволна, па не можеле да се размножуваат, да работат и да си постојат како што беше случајот со нас, обичните луѓе.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- НЕ, не и не! Јас само сакам да не си го пикаат носот таму каде што не им е местото.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Моите братучеди беа многу палави момчиња и никако не им се фаќаше крајот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„Се обидуваме да не им правиме проблеми на луѓето”.  „Однесувајте се како и досега, Ели”, му одговори градоначалникот на рабинот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рабинот го погледа Карер под око и задоволно потврди со главата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Вислицени зборува, Мајснер се смее од името на Максимилијан Мертен, а Корец не им верува на ушите.  Дојде време да ја проба и таа чаша жолч: достоинствата што толку грижливо ги градеше и функциите што за овие десет години ги акумулираше, ги поврати и ги пазеше, одново да почнат да му се одземаат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Корец седи скршен во нивниот нов квартир, додуша во најголемото еврејското гето именувано според баронот де Хирш, јудејскиот добротвор кој пред половина век го намени за засолниште на Евреи избегани од погромите во Кишинев и Мохилев.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Орде рече дека тој ќе му ја отстапи својата кушетка, а за да не им биде тесно на двајцата, тој ќе оди да спие кај некои другари, има каде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа стана пред сите и отиде да си постеле. По вечерата не им се седеше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сепак стариот не сметаше дека е спогодбата заклучена дури не им изнесе на своите квартиранти некои строги прописи од домашниот ред и свои предупредувања од кои најважното беше дека тој нејќе ни да чуе за нив, и подобро веднаш да си одат, само ако имаат некоја сколободија со власта, било таму од кај што дошле, било овде, кај што се сега.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На старците што покрај Боцета се збираа во берберницата тој им беше најблизок меѓу младежта што се вртка тука, ги имаше тој нив како за другари, на кои не им е крив дека ги нашла несреќата да побелат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ако ја бара грешката, таа потекнува отаде што цртежите не беа одбиени на време, дури учителот уште не им соопштил на децата кои работи се примени за изложбата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Од десет часот предручек, кога ги дотераа, па до четири попладне, не се случи нешто што-годе забележително, само што им ги собраа личните карти и не им даваа никако да седнат, ами мораа да стојат сѐ простум, како за почит пред силината на власта.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Хемороидни педалари кои шишкаат со штипки на устите (ланецот да не им го фати јазикот), млакоракувачи кои ти ја фаќаат раката како да е сообраќајна казна, автобуси – кутии од кисело млеко полни со ситни, бели црви рибарски.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
И покрај нашите постојани предупредувања да не им помагате на комунистичките бандити, да се откажете од секакви злосторства против нашата војска, да не ги криете оние што ни пакосат, да не бегате и да не им се придружувате на голтарите в шума - вие сето тоа дрско го отфрливте и го погазивте...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И баш тогаш во соседството Езра Паунд ќе проломоти нешто против Евреите и ќе им ја расипе таинствената размена на стихови и ноти КАФЕ ФЛОРИАН: БАЈРОН И КЕЛНЕРОТ СО КРАСАТИ УШИ знам, сум читал некаде, дека бајрон на времето измислувал разни легенди за мостот на воздишките и за други чуда во венеција диванејќи баш во кафето глориан, по него, еве, со години се влечкаат талкачи од цел свет мислејќи дека легендите, ако се од бајрон, не умираат, мислејќи, исто така, дека е крајно време на терасата на кафето флориан да се одржи оснивачки конгрес на талкачката интернационала - талкачи од сите земји распрснете се низ светот да ечи на конгресот на талкачите да ечи да ечи додека гулабите масовно не запавтаат со крилјата во знак на протест што талкачите не оставаат ништо за колвање а и додека на самите талкачи не им се спуштат венецијанерите пред очи кога келнерите ќе ги донесат сметките. знам, сум читал и други нешта за кафето флориан, разни бајки и разни истории има за него и за ланскиот снег во венеција, во разни извори на завидливост, тегобност и несигурност се брчкаат талкачите пред кафето флориан, мене ми е редот за редовната доза сладолед, а време е да се испопраќаат и смс пораките, па прецизно да се види на мапата во мобилниот телефон уште колку останало да се талка - наеднаш, не баш неочекувано си се насмеав во себе, онака за свој грош, фаќајќи се во мисла дека ќе му ги истегнам красатите уши на келнерот во флориан кога ќе ја донесе сметката и кога ќе почне да ми бандори за лековитите својства на киселините од изметот на гулабите, отшто во измет од гулаби се сплеснувале сите теории и благородни идеи на талкачите од бајрон наваму
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Некои се фалат дека го читале Томас С.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Прашуваше има ли некаде во Европа старски дом за сиромашни галабици на кои, нели, не им личи да пцовисуваат на улица, а и да сакаат веќе не можат никому да му се одмаздат за беспарицата што им ги кубе крилјата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Така велат доселениците од Македонија за пропаѓањето на Венеција: ако било пишано да се пропаѓа, тогаш нека се пропаѓа барем отмено, сосе Венеција - живо сведоштво дека на селидбите на Македонците сепак не им се гледа крајот и од највисокиот морски светилник
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Елиот, на други воопшто не им е јасно каква врска има тоа со Микеланѓело, некои други други по пицериите тврдат дека Микеланѓело јадел пица со многу, ептен многу оригано.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тогш неизоставно во душите ќе им заклокотат далгите на Нева.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На изгладнетите не им дошло до срамови ами сакаат да ја отворат черупката за да каснат нешто.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Години и години живеев во прелага дека добро ја познавам психологијата на нашиот човек, и по многу искушенија и самиот дојдов до сознание дека ни е судено да се остваруваме во јазикот: некој беше рекол дека врз јазикот сум прикован како разбојник на крст.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Не им завидуваме на предавствата кои се нафрлаат, пред сѐ на јазикот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Оваа наредба не им се бендиса на двајцата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И мравките, ене ги го изнесле својот одвишок од храна да го потсушат на благото сонце да не им се расипе од зимошната влага, а мрзливиот штурчо дебне отстрана да може да крадне некое и друго зрнце, оти прегладнел за овие три четири месеци лежење под снегот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се барало да не им се дозволат на мисиите “никакви посети на наши единици“, а ниту “формирање на посебни канали“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Тароти, гравови, лаптопи, а богами има и такви на кои не им требаат никакви реквизити туку само што ќе ви го чујат гласот ви прогнозираат 30 години унапред шо ќе ви се деси.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Затоа не им верујте на пазарџиските преваранти кога ќе ви кажат дека ракијата е домашна затоа што е немогуче да продаа 500 кила месечно, а тоа да биде домашна.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
„Моќниците ги фаворизираат дилетантите, ги наградуваат ласкавците, ги поддржуваат измамниците; на чесните не им посветуваат ни најмала мисла, а камоли внимание“, пишува Грасиан.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Поточно, ако општествено научното гледање на сето постоечко во некои теориски концепции уште и ја доведувало во прашање сеуреденоста и, следствено, објаснивоста на социјалните, историски, духовни, културни итн. феномени, на природонаучните пратеници кои во научната република ги застапувале владеачките парадигми или научно-истражувачки програми - тоа речиси не им паѓаше на ум.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но не им беше на сите дадено да наѕрат во тајната на мајсторската работа и да ја откријат нејзината убавина, којашто еднаш почувствувана, останува за цел живот врежана во срцето, како нешто најсилно, најмило и најсакано.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тие можат еден ден да побараат да им се свири и со главите надолу. Е баш да не им биде. Фала им лепо. Доста е и ова: секоја вечер до сабајле...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Никола и жената безволно жвакаат, не им излегува од глава честитката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- А во градовите не им е чист, а? - Па не им е.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вистина, тие не ги познаваа загинатите овчарчиња, но настанот беше толку потресен и толку грубо се вмеша во нивниот весел, безгрижен престој во планината, што и ним ништо не им се милееше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Беше мрак, а слабата светлина од колибата не допираше до нив, па Бојан не им ги виде лицата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За тоа време, додека се седеше и се вревеше заедно, јас сепак забележав како тие тројца одвреме навреме си праќаат ишарети, додека вториот помошник пак не стана божем по мала нужда, а се задржа трипати по три големи нужди, и мене тогаш ми стана јасно дека тој ни ги враќа украдените пљачки од нивниот шлепер во нашта кола и пцува мал да си најмал да не си и да не работиш залудни работи што не ги работат постарите, кои не прават дупки во вода туку си пијат вино, зашто чаушот нивни заради шише вино си ја продаде душата и помисли дека овие клатикуровци се од наша фела, па ај да не им земаме работи што не им требаат ами да се провеселиме на нивна сметка, и до зори ако ни заоди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Секогаш така ми прави, - не им се пожали, туку само ги извести Боге, гледајќи ги зачудени Фоте и Маре.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не зборувам за тебе Те имам заборавено на друго место Во друг час Но таму животот зависеше од ковачите На соништата А ним никој не им посвети ни шугава песна.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Пудриерите со камена пудра, шишенцата со парфеми, убавите чанти, свадбениот подарок од Френк, кој се состоеше од комплет четка за коса со сребрена заднина и еден чешел, сите тие нешта и други работи таа не им ги даде на своите ќерки, на кои Даниел би можел да ги види, туку на некои небитни познајници, каде што беше многу мала можноста неговите очи, кои секогаш ги гледаа тие нешта, да ги забележат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Единствено дополнување кое овде е важно од аспект на работничките права е тоа во измената од 2013 година каде се менува ст. 5 од чл. 9 на ЗАПВ и како еден од условите за престанување на важењето на лиценцата на агенцијата и нејзиното бришење од регистарот на агенции за привремени вработувања се наведува дека „ако на работниците со кои агенцијата за привремени вработувања склучила договори за вработување не им исплатила плата и уплатила придонеси од плата над три месеци, а за тоа не го известила инспекторот на трудот или платата не ја исплатува, согласно со закон, колективен договор, договорот за отстапување на работник и договорот за вработување.“
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Ама чудно! Сашо ѝ се лути и на жабата. Зарем не можела да се скрие како и сите други жаби? Тие се скриени и штркот не им може ништо!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тие двете не беа родени ороспии, ама ги поплати сиромаштијата, домаќинот ги остави и отиде да војува, ама бидејќи ја изгуби војната, од срам што немаше што да јаде, се обеси во канцеларијата на својата патриотска политичка партија, така што на овие двете не им остана ништо друго освен да се најдат на улица каде што им беше фрлен и домаќинот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ги редам овде сите по ред, о бедни, името да не им се заборави; во летопис ги ставам, да не се сотре споменот на нив: Стефан Писмородецот, Пелазгиј Асикрит, Марко Посник, Маргарит Духовник, Филарет Херсонецот, Јулијан Граматик, Матеј Богослов, Теофилакт Златоустиот, Августин Блажениот, Кирил Богомолец, Григориј Богумил и јас, Иларион Сказник а Мозаичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И двајцата не веруваа во чудеса, зато што усрдно го призиваа Бога, а тој ниеднаш не им се јави; ги учеа семинаристите на чудесата на пресвета Богородица, но сами не веруваа во нив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во Партијата сите носеа маски, играа ролји кои не им припаѓаат, и во трансот на поистоветувањето на она што се со она што не се, се соживуваа со маската и ролјата што ја играа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сите грдости и убавини не им се запишани на челото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да не им обраќа внимание на малите камени израстоци што потсетуваат на грпки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И тие се последица од некоја непозната, грда болест“, се обиде еднаш дамна да ми појасни мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Спомнав некои моменти од заминувањето на мајка ми кон планината што можеби нѐ приближуваат кон нејзината патека на вистината, но сепак никогаш не сфатив кон кого беше упатен оној нејзин прекор, (за грдотиите и убавините на животот) и тоа изречен толку отсутно, без секаква врска со претходните размисли.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А на телефонските столбови број не им се знае.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
КОТЕ: На жеништава ич не им текнува.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Се плашат да не им влезе мачка. Улави се. А глувците на глава им се качуваат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Некогашните геј- гета, откако од скромни, етнички или работнички маала се претворија во отмени урбани енклави, привлекуваа луѓе со сериозна пара на кои не им пречеше сѐ помалото присуство на геј- луѓето и кои можеа да си ги дозволат вртоглаво поскапуваните станарини – или кои можеа да ги потрошат значителните износи што беа потребни сега за да се купи станбен имот.447
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А оние што биле сопственици на своите домови во многу случаи немаа живи наследници или преживеани љубовници на кои би им ја пренеле сопственоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За разлика од попритаените видови на геј- сексот, геј- културата не им е исклучиво привлечна само на тие со истополова еротска склоност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Им ги спорев тврдењата дека машката геј-култура, односно поткултура, е нешто од минатото, дека е надмината и застарена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дали е вкоренета во општественото непријателство и отфрлање?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што било фалична анализа на нашата сегашност можеби ќе излезе точно предвидување на нашата иднина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што растеа цените, празните места што ги остави сидата не се пополнуваа со нови бранови геј-доселеници од работничката класа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, дури и кога културните предмети се исти, геј- мажите и лезбијките создаваат различен однос кон нив, зашто лезбијките и геј- мажите не им пристапуваат и не се идентификуваат со нив идентично.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, можеби предвидувањата не им биле погрешни, туку само преуранети.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во исто време, брановите џентрификација што придонесоа кон преобразбата на геј-маалата предизвика стопанска експлозија на недвижностите во внатрешноста на градот, бидејќи оние од предградијата почнаа да се враќаат во новообновените внатрешни делови од градот, а поради тоа цените на недвижностите во урбаните центри на САД пораснаа вртоглаво. ‌Геј-мажите со скромни приходи кои ги населуваа геј-гетата и кои подоцна умреа од сида честопати не беа сопственици на имотот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Без значајни геј-населенија концентрирани во маала, погонската основа на геј-движењето во конкретните општини значително ослабе.449 Економската основа на геј-медиумите исто така многу се намали: од град до град, локалните геј-весници пропаѓаа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А тогаш кога конечно ќе се победи хомофобијата, кога ќе биде нешто од минатото, кога ќе надмогне геј-ослободувањето, кога геј-луѓето ќе се здобијат со еднакви права, општествена признаеност и прифатеност, кога сите сосема ќе се интегрираме во стрејт-општеството, кога разликата меѓу хомосексуалноста и хетеросексуалноста воопшто нема да има поголема општествена важност од важноста што сега го имаат леворакоста и десноракоста – кога ќе стане сето тоа, дали тоа ќе биде крајот на геј-културата, односно на геј-поткултурата, каква што ја знаеме? ‌Токму тоа, навистина, го тврдеа Даниел Харис и Андру Саливан.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Знаеш, миличок, тој не беше од оние посрани интелектуалци Нес Мееш, кои по искуството со болната тупаница, постојано се пипкаат по стомакот да не им се прекине лигавата папочна врска со строгата Мајка Татковина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Помислив како трговецот им се потсмеваше на надмените христијански господари на кои, трошејќи ја умешноста на облекување, чешлање и правење заговори на хиподромот меѓу две трки, не им паѓаше на ум барем да се потсетат на својот народ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Млади парови – насмеани и гласовити, прегрнати во од си делат бакнежи и никој не им обрнува внимание и воопшто не им е гајле што и како мислат другите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Миг стоиме вслушани во песната што предупредува и вели да не им се верува на битолските батакшии кои ветуваат, а не земаат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Веќе го снема стројот, строевиот чекор, долгото трчање по макадамот покрај морето и трчањето пругоре сѐ до кралската палата, немаше марширање и со песна, на морнарите не им ја земавме лединката, и под разгранетата врба не стоевме во строј и не се колневме во генералот Маркос.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Устите им беа полни со големи и гневни, многу значајни и звучни, итри и пламени зборови кои без прекин беа дополнувани со гневно кренати и стегнати тупаници, рацете не им мируваа, туку само се закануваа и со прстот вперен во нас чиниш ни велеа – ТИ и ТИ и ТИ, што чекаш?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А на оние шутраци, цариниците, ич да не им текне ниту за стариот и новиот велосипед и ниту за шуплината во дрвената нога.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Затоа бегот не им дозволи на бугароманите да градат црква сред село, туку ги истера од сарајот, велејќи им дека можат да се молат во старата црква Свети Атанас, надвор од селото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Јас знаев дека родителите, заради срамот, најчесто ги исфрлале тие млади жени од дома, па тие го завршувале животот од глад, студ, или болест, многу бргу потоа, уште пред да се породат; знаев дека некои од нив, што ќе преживееле до породувањето, го оставале детето во некое сиротилиште, па работеле најтешки работи, заради кои животот не им траел долго; знаев дека имаше и такви кои, не можејќи да го преживеат срамот, а за да ја сочуваат честа на семејството, се убивале без да им кажат на најблиските дека забремениле; знаев дека некои оделе кај приучени луѓе кои им давале да испијат горки течности по што го исфрлале плодот, а понекогаш и самите тие умирале од отровот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тајната за чудниот продавач со модар прстен на малото прсте од левата рака, не им ја кажав на моите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А јас тоа го имам на ум и не им проштевам, не им попуштам, не ги онаквувам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Марко и неговите поданици во очите на Турците не можеа да бидат Срби, зашто не им се спротивија и не покажаа таква воинственост против нив, каква што покажаа кнез Лазар и неговите поданици. 152 И така, до идењето на Турците кај нас ние трипати бевме прекрстени: 1.Словени, 2.Бугари, 3.Срби. Но со тоа не се сврши сѐ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Колку и да се покажува тоа недобро и опасно за Србија, сепак тоа не им противречи на српските интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се разбира оти се зачува само она што можеше да се зачува и што не сакаа да ни го земат, зашто не им беше нужно и не беше опасно за нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ни еден српски воспитаник, особено ако тој има живеано во Србија, не само што не им верува на Србите дека тој е Србин, туку и ги мрази за нивниот шовинизам и ги лаже за да си ја достигне само целта, да добие образование.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие се расудувањата на Бугарите. Но ние, ако застанеме на самостојно македонско гледиште, ќе треба да го речеме следново: Бугарија со нејзиното русофилство не им направи никаква услуга ни на Русија ни на Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Преку владиците Бугарите сакаат да истребат сѐ што не им е пријатно, а најмногу црковно-општинската самоуправа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
118. Се разбира оти од тоа друштво не излезе ништо, зашто Србите не им веруваа на Македонците и фатија да праќаат во него „Старосрбијанци”, Црногорци, Босанци, Херцеговци и др.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како што гледате, господине министер-претседателе, – продолжува Спространов – ваквите идеи што веќе нашироко се прифаќаат од македонското население, не се ни малку за потценување за да не им се посвети високо внимание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Борбата со трите балкански држави не им противречи на нашите интереси, кои се достигаат и со револуција и со еволуција2, или постепено развивање на нашиот народ во морално-религиозен правец.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но токму нашите сметки не им даваат на европејците можност да му притекнат на помош на мирното население.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во време на објавувањето на востанието комитетот можеше да рече оти тој не им пречел на големите држави да ги воведат реформите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Комитетот како трајна организација, се плашеше да пушти кај себе рамноправни членови од другите народности, од Словени србомани и гркомани, или пак и само со српско и грчко образование, од страв неговите тајни да не им станат достапни на балканските државици.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И така, во нивниот слеп полет со лоши инструменти, го одредуваат не само местото каде тие ќе се приземјат, туку каде ќе ги приземјат оние што не им се блиски или што не им се на очи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сѐ ќе паднело во вода ако на организаторите не им текнало на секоја лубеница, некаде на средината, да и стават по една цреша со боја на трула вишна.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Луѓето од дружината наеднаш се почувствувале измамени по долгиот пат на кој коските на другарите биле патоказ од пекол в пекол - ги пречекува куп суви очи, никој не им подава рака, не ѕвони смеа на деца и не се слушаат женски извици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така жените го посвоиле попот да ги извртува псалмите Давидови во нивна чест и да ги возвишува зашто го прогнале и не им дале на враговите негови да му се одмаздуваат, да пее со толку мило лице што и не барале да знаат на каков јазик пее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни гајда ни грло се има кај нас за песна - пред три години ни заклаа неколку момчиња. Тагуваме и си го носиме крстот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Последното чкртање на двоколките стивнало, од остриот звук земјата станала сунатица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Освен што се обидуваш да им помогнеш на жените кога не им се мажите дома.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме сметаше за потскажувач, за мал пакосник што гледа во него виновник за несреќите на патот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни на дојденците, биле тие наши роднини или намерници, не им даваме да пеат и да се вртат на оро.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не се вратил по измитарената шубара што од испотеното теме му ја симнала подадена гранка на стара леска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе се обесам, Арсо, ако ти некому некогаш му помогнеш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаничарите, веќе исплашени од султановата закана, се сетиле да ги соберат од Кукулино и од другите соседни села сите машки деца од четири до четиринаесет години - доколку ајдутот Парамон не им се предаде или селаните не ја донесат на тепсија неговата глава, тие ќе ги исколат децата и ќе ги обесат нивните главчиња на скопските дрвја, јаболка со мртви очи да се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не беше научен да го сакаат и не им веруваше на луѓето. „Сеедно“, ја дувна од уста тревката што ја џвакаше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие не им веруваа: - да имаш две кутренца речиси во центарот на градот каде што не може ни пиле да се чува, - е, тоа е неверојатно.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Тоа е мојата гаранција дека ти никогаш не ќе смееш да постигнеш на мене, та дури ни во вид на еден од оние твои фамозни куршуми што се наоѓаат таму каде што не им е местото.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Стануваш досаден со тие твои... шеги. Не наоѓаш ли дека не им е местото овде?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Партијата на власт (меланж од Хард-рок тепачишта до тнр. „елитисти“), либерали-ротаријанци што не им пратиле ни пет кила леб на нивните сограѓани од Шутка, на пример, потенцијални нови центри на моќ збутани во екстремно жолти списанија, второкласни спортски клубови, море пиратирани филмови, телевизии ко видео-клубови - инертни и предвидливи, најнепрофесионалиот балкански државен весник „Н.Макетонија“ („Темница“ - популистичка глупарија, „Мртовечки здив во огледало“ - „независен“ лист со компактно најступидните колумни во историјата на новинарството) - тоа е духот на оваа средина?! Се препознавате?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Просторот на земјата, што ја бранеа, не беше поширок од десетина километри, државата беше капитулирана, додека тие ја освојуваа Албанија, сѐ дури некој не им јави дека Германците се наоѓаат веќе во нивните касарни во гратчето, каде што беше нивниот гарнизон.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Си го жалеа само оној свој црвен лав на сонцето на тоа свое лето, што беше готов во тревите, си ја жалеа својата смеа, која што не им се врати повторно. ...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таков навлегувал и во куќите на балистите, со кои до неодамна се војуваше, а сега или беа изгинати, или избегани, или пак позатворени, а тој вршел претреси и кажуваа потоа, не им проштевал многу на оние, што ќе ги нашол дома и на жените.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зад нив под месечината остануваа да се црнеат една зад друга нивните изорани крвави траги, по кои подоцна, како уште пострвни мршари, се собираа и го јадеа сиот тој снег, само најстарите и најбессилните, на кои годините и раните, што им течеа, не им даваа да се понесат на танецот на тоа виорно, крваво оро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На сите работи, што ги започнуваше, не можеше а да не им се даде сиот така што да не остави ниедно делче од себе си вон, беше создаден таков.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш за аргатлукот не им плаќале со пари туку со пченка, за со почетокот на зимата да стаса лепчето за преживување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чуварот засркнато и нерешително им рече дека работите што ги имаат в џеб веќе не им се потребни и подобро ќе биде да му ги остават нему.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дебелото грубо јаже не им се покоруваше на слабите прсти.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- На глувците не им е потребен развигор, - се шегува Павле.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А сваќите? Ним пунџите со „шестици“, за жал, не им издржаа, многу жестоко се „танца“ тоа оро „Циганчица“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ги гледам нив, а ги слушам другите и нивните коментари: „Одвратно! Па тука ли, бре, пред сите! Како не им е срам!?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама, убавина е, доаѓаат децата од плажа и веќе си нашле другарчиња од Скопје и ништо не им пречи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, се помешаа сината скопска крв и крвта на една фамилија дојдена отаде Џумајлија Ерџелија Селиште. И знам дека не им беше право на некои.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, бидејќи ме чита дека мислам оти не е фер, тој се обидува да се оправда: „Дете, јас не им штетам, тревите секако ќе им помогнат, па ти не знаеш дека барем пола од нив се враќаат да ме почестат бонбониера и тоа од оние скапите, ’Гриоте’ и ’Бајадера’, полн ми е подрумот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, за секоја евентуалија, за нечитачите, на тезгата ќе изложам грицкалици за нокти за нервозни гризачи, камен за распукани петици, жилети за очајници и фластери за оние што по сечење вени стануваат пишман, па, ако пишаниот збор случајно не им се допаѓа и оние од инспекторатот при министерствата за разни и безобразни, како и за сѐ и за ништо, може ќе бендисаат некое сино пенкалце или запалка со која ќе оди резервоар со плин за полнење за штедливи, со моето отпечатено име со златни букви на него, како кандидат за – ништо и за никаде!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Едно време, кажуваат тие, и се задумувал дека да им го остави тефтерот, но веднаш потоа гласно изразувал сомневање дека не се кадарни да исчуваат такво нешто, од непроценлива историска вредност, кога веќе не си ја исчувал земјата и луѓето на неа, и - не им го оставил.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само колку за да се знае и за да се прикажува, им рекол, потоа, овдека, во тефтерот, сè е запишано - од-до, од постанокот на Загориче, во Дупка, до моево последно си одење, засекогаш.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттогаш и оттаму беше измислена песничката за него, а тука, зашто беше вистина, немаше лутенка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Достасаа Озновци од Прилеп и од Битола; иследуваа, сослушуваа, држеа конференции и кога не им појде од рака да посочат кој го убил Пената, прогласија дека реакција во Потковицата има исфрлено комити во шумата, дека тие, комитите, дење си седат дома и работат по полето, а ноќе бегаат во гората и убиваат, па ја вооружија младежта и почнаа да ја пребаруваат шумата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ние не им бевме таму, во Прилеп, вели Боше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, на Акиноските не им преостана ништо друго туку да се преселат, засекогаш, на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа на душите на мртвите, кога доаѓаат таму да пијат вода, не им пречи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Фрлајте бумби, патрони, до еден да изгиниме, в раце не им се даваме! Сестрице, Мукос планино, од тебе ќе се делиме!
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
И на Марко тогај му кажа неговата сестра: - Гостите викат уште риба немаш од Охрида, да ги пречекаш убаво.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дур не му платиле, значи, не им дал вечера. Ете така се тие работи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Е, вије се кокошки, а јас сум петел: Без петел можат ли кокошки да бидат?!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се лажеа. Не бев ни терорист ни диверзнат и не им се плашев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Уште кожата на нив останата. Колку да им ги држи коските. Да не им се растурат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И отидовме: ќе ја земеме Велика. Ама сватовите се опијанија и заборавија колку има, колку нема, што им треба, и што не им треба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не си ги горам јас децата, велам, не им ја грдам душата. - Па душата оди без тело, вели клисарот, само душата негова патува, а само сликата останува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Или не знаат да нишанат, или нишаните не им чинат, велат. И на оние отаде и на овие одаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кој ја заподенал борбата, господе, велат, дали не им втасува небо или не можеле да се разминат, велат. 58
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој не им се доближува, никој не ги напаствува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред мене стојат мажи под месечина, а лицето не им се познава од брадите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Така од нешто, од ништо, им велам и ги пофаќам по косата, по обравчињата, а за Водата и за големата дупка во гумното не им кажувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Клепкам и не им верувам на очите: за железата се држат некои прсти, некои црни прсти. Прстите ги гледам, а човек не гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Избрзале од страв да не им се сожали за човекот. Да не им избега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама ништо не им прима устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после војводата цела година не им даде сон на војниците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се плашат да не им ја чвркоса косата и божјата мисла во главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето се бели во лицето, од страв, од барут. Ништо не им се зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ај, штрковите заедно се селат, велат, ама не им е времето за селење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислам дека е Гоше Љубин, ама не им верувам на очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Брајант во својата мошне позната ’Митологија’ спомнува сличен извор на заблуда, кога вели дека ’иако не им веруваме на паганските басни, ние постојано забораваме и изведуваме заклучоци од нив како да станува збор за постојни вистини’.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имаше и некои други садови на кои не им се знаеше намената.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Патничките, чиишто лица одвај се гледаа под бледата светлина на една светилка во дворот, останаа неподвижни сѐ додека жената со војнички изглед не им дозволи да се слезат со неколку едноставни наредби, како да им се обраќа на деца од градинка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наутро и навечер дроздовите се натпреваруваа, но не им претставуваа конкуренција на мелодиите од неговата лира.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имаше и апсолутен имунитет против грижата, напорите и караниците, како и бескрајна добредојденост од страна на домаќинот чијашто одушевеност на шеснаесеттото повторување на некоја песна или приказна, беше иста како првата возбуда при слушањето на нова песна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Над нивните отвори ѕунеа човечките гласови, ечеа, се одѕиваа, како пчели над саќе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Купија сукно, мошне квалитетно – и тоа не им беше тешко, зашто за тоа мислеле уште половина година пред тоа и ретко кога еднаш месечно да не излезат по дуќани и не ги испитаат цените; затоа, пак, Петрович рекол дека подбро сукно и не можело да се најде.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако се збогува со својата сопатничка, Марија сакаше да ја врати прекривката, но жената ѝ рече да си ја покрие главата додека поминува низ дворот и да ѝ ја врати на влезот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некој од нив, воден од сочувство, одлучи да му помогне на Акакиј Акакиевич барем со добар совет, велејќи му дека тој не би пошол кај реонскиот началник, зашто може да се случи реонскиот, сакајќи да заслужи пофалба од претпоставените, и да го пронајде на некој начин шинелот, тогаш шинелот сепак ќе остане во полицијата, ако тој не им достави законски докази дека шинелот му припаѓа нему; туку дека е најдобро тој да му се обрати на едно значајно лице, дека значајното лице, откако ќе испрати писмо и ќе се поврзе со оној со којшто треба, може да направи работата да тргне поуспешно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пајтонот, направен во Виена со тајно место за динамит, лажните руски благородници го оставаат бездруго на погрешно место, зашто по експолозијата, со која се прекинува шепотењето на некоја сура од Коранот, ни на крвавиот султан, најкрвав за Ерменците по ваквото утнување, ни на ичоганите, пашите, капудан-пашите, улемите и сите други големци не им се случува ништо; тие остануваат бледи, збунети и живи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не се разидуваа политички, никој никому не му пречеше да си ја сака родната грутка, само понекогаш подивеани поради ситна кражба или така, без причина, колку да се задуши топлокрвното копнеење, се караа, диво а ни тепањето не им беше туѓо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се лажеа. Не бев ни терорист ни диверзант и не им се плашев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Она што ќе дојде не им е достатно на современиците: Себичноста, тој коров на душата, не сотира нас денешниве луѓе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ако ја споменуваш покојницата, со која во свое време те венча Одборот не им чита на мртвите брошури.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Под црногорицата луѓето се раѓаат тврдоглави и умираат такви, И не им останува друго туку или да научат да живеат заедно, во пријателство, или пред време, пред тоа да го стори природата според свои тајни закони, да отидат по ѓаволите, не еден по еден според предвиден ред туку сите наеднаш, Со еден крик од кој ќе се уриваат карпи, ќе пукаат глечери и ќе се отвораат зараснати вулкански рани.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во предвидувањата, на идните ситуации не им претходат некои виши сили.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А таа сега од една крајност премина во друга: им се насмевнува и кога треба и кога не треба, им потфрлува благ збор и кога треба и кога не треба, не им оди повеќе по петиците и не ги следи како порано, не плуска со камшикот низ просториите, не испушта грлени гласови како порано, ами постојано пушта музика од грамофонот внесувајќи весела атмосфера во Пансионот; ги повикува одвреме-навреме во канцеларијата да ги почести со пијалак, та кога ќе потпивне малку повеќе, лицето го расцутува од смеење и веселост и потпевнува со глас како славејче.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Инаку постојано тонеше во бунило; му се заплеткуваа некакви полипи околу нозете и го тргаа надолу кон длабоките води во кои тој не можеше да дише; се задушуваше, скокаше, се поткреваше од креветот и дишеше лакомо од воздухот за да се поврати во живот; со погледот шеташе низ болничката соба и се мачеше да се дофати за нешто: за лустерот на таванот, за вентилаторот, за корнизите на прозорците, шишето обесено над него од чија течност му се полнеше телото за да му се врати силата; се мачеше да се дофати за било што само да не втонува надолу, да не им дава на полипите да го тргаат во длабоките води каде што не може да поземе воздух.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но некогаш кога ќе откриеја дека се преправа, ќе го изнатепаше татко му, но тој стегаше со забите и во себе се радуваше што го бараат, што не им е сеедно што е случено со него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не им беше тешко да се препознаат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски не им ги заборави имињата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Очите да не им ги видиш на тие луѓе, да ги оставиш сите луѓе!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не им ги препознаваше лицата; беа само сенки и сонлива зачуденост: „Каква е? Зошто не разбуди?“ прашаа и тој не можеше да верува: „Чувме. Удираше по нашите врати.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Бори се. Пушти ги очекувањата да кружат наоколу како најнов трач, додека не им се слоши од вртењето во глава.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Така, не им остануваше друго, но беспомошно да гледаат во празнината на единственото за нив, есенцијално прашање: Како може да постои практична обука без алатка?
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Одговорот посрамено го замолча мајсторот, и потоа бевме молчеливи и тажни и двајцата: тој - што психологот не им помага на луѓето, јас - поради силината на неговата беспомошност.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Потоа се заглавивме во процедурални објаснувања: одолговлекување на молбите за финансирање фестивалска компетиција и нивното префрлање од едно до друго министерство, кое се грижеше младите уметници да не се навикнат на пари, па како превентивна мерка - не им ги даваше.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Генсекот кој како да не им веруваше на своите уши, сакаше пораката да ја провери со своите очи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Едноставно голтаа сѐ, а тоа што го голтаа не им нанесуваше штета затоа што зад себе не оставаше ништо, исто како што зрното пченица минува несварено низ телото на птицата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Повторливите економски кризи од минатото беа сосем непотребни и сега не им се дозволува да се случуваат, но затоа други и исто толку големи пореметувања можат, и се случуваат, без секаква политичка последица, затоа што не постои начин на кој незадоволството би можело јасно да се изрази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние никогаш не им помагаме на нашите членови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само едно беше важно: да остане неподвижен, да остане неподвижен и да не им даде изговор да го удрат !
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Партиските затвореници секогаш молчеа и беа испреплашени, додека на обичните криминалци изгледаше како да не им е грижа за ништо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да се спасуваат со бегање, да ја напуштат куќата пред да биде премногу доцна - таква мисла не им падна ни на ум.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тоа не им помага. Книгата е неуништлива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А имаше еден младич, не му се сеќавам на името, но беше навистина моќен говорник. Тој ништо не им премолчуваше!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стаорецот никогаш повеќе не се појави, но затоа лебарките многукратно се беа намножиле на топлото време. Тоа како да не им пречеше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ додека не им е дозволено да имаат мерила за споредување, тие практично никогаш и не стануваат свесни дека се угнетени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега кога имаа безбедно скривалиште, речиси дом, не им беше особено тешко ни тоа што се среќаваа нередовно и само на саат-два.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во практиката, на пролетерите не им се дозволува да влезат во Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сексуалниот пуританизам на Партијата не им беше наметнуван.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иако на никој од гостите не им значеа ништо имињата на нејзините братучетки, Мариела посебно нагласуваше, покажувајќи со прстот на девојче во шарен фустан, дека девојчето на фотографијата е таа, застаната меѓу Николина и Фанија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Жените не им се гледаа надвор ако некој се приближуваше, но звукот на дајрето што најчесто приквечер го трепереше воздухот од нивната страна, му ја кажуваше на синот на Тајко тажната приказна на сите сиромаси кои усилената веселост ја користеа за прикажување пред светот на среќата што на богатите им недостасува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Меѓу нив двајцата врската му се чинеше толку силна и толку искрена, што одамна го прескокна времето на умилкување и игра: тоа време и не им припаѓаше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Овие работнички работеле по 10 часа дневно, два месеци не зеле плата, а газдите не им плаќале ниту боледување, ниту хранарина.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
И четврто, со ЗПЗСО е утврдена обврската работниците да ја известат Управата за јавни приходи доколку работодавецот не им достави заверена писмена пресметка за пресметаните и уплатените придонеси во рок од 15 дена од денот на исплатата на плата, дел од плата, надоместок на плата и друг паричен надоместок, како и збирен годишен извештај до 15 февруари наредната година (чл. 22).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Овозможено беше работниците да покренат иницијатива за престанок на работодавачот ако тој не им исплатил плата и не им уплатил придонеси од плата три месеца последователно, овозможено беше работните спорови да се решаваат по мирен пат и беа воведени законски инструктивни рокови за забрзување на судските постапки по работни спорови, а беше пропишано и максималното траење на судската постапка.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Како да не им претстои разделба. Си мислеше...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија се обидуваше да не им обрнува внимание.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Стана пеколно, и на колекционерите не им беше веќе до купување затворенички сувенири и реликвии. Ја напуштив Финска.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Докторот Татули вели дека многу луѓе имаат ваква појава, на некои им се случува и дење, будни а да чекорат занесено, замислено, прават движења и работи кои не им доаѓа од свеста, туку така механички: гледаат, и не виѓаат, слушаат, а не сфаќаат, отсутни се - сѐ дур некој не им свика или не ги сниша за рака и не ги оттргне од таа занесеност...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Оваа нивна дружба не им откина на нивните родители.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јадење си носеа, пијалак не пиеја, а на сужните не им дозволуваа ни шербет да се напијат, та остави тие што немаа ни аспра кај нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Имено, повеќето од нив беа Мариовци од селото П’чишта кои оваа година ја откупија планината од Селим-бег од Солун за триста и седумдесет гроша – дваесет квадратни километра борова, букова и дабова гора со не помалку рудини и пасишта, за да не им клава бегот сточари Власи и Мијаци, а нивната стока да умира за вода, паша и од жештина долу крај селото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но на оваа група селани, коишто некако подобро изгледаа од оние од полето, не им се враќаа назад добиците, оти имаа голема нужда од пари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На нозе сите, и секоја да ѝ удри по една тупаница по муцки и да ѝ плукне в лице. – Ха, ха, ха, ха! – почнаа да се смеат сите кадани, очигледно задоволни што не им го презеде младата ѓаурка добриот кадија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Барем смртта да не им биде толку свирепа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Бабата Петра не го чепнува својот чипчак, гледа внучињата да поткаснат колку што се може повеќе, нека стое, ако не им стигне и него ќе им го претури.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Трифун и Сотирчо малку се изненадени, запират пред нив и туку мласкат со устите без да пуштат глас, додека една од девојките, помалечката, не им се врекне Што не си одите кај татко ви и мајка ви? Или се загубивте?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На женските не им се дава толку толку внимание.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога влезе во земникот, дамла ќе го удреше: која ли е оваа самовила од гора зелена?! Гледа Илко и на очите не им верува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Жими десното око ако сакам од вас да печалам, — им се колне Петруш, а на свадбарите не им текнува да го погледнат десното око на Петруша и да видат дека тоа е шлупка ореова — истечено уште пред петнаесет години.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За да не им студи на децата, одделни родители растовараа по некое магарешко товарче дрва годишно, меѓу кои прва беше Доста Рожденката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Шо велите, де? — праша Трајко со треперлив глас и опули во Илка и Доста, мислејќи дека на Стоја и Митра ова не им е толку важно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А тоа „помалку нешто" беше интернирање во внатрешноста на царството: да не им мател вода по Мариово, да можат тие слободно да вршат што сакаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Седнаа да поручаат, ама нели беше многу мрсно јадењето, а питулиците и слатки од медот, та не им даде да јадат многу.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ѓуро искрените ги поздрави искрено и од срце, а на лицемерните не им рече ни „добровечер".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој кај неа седеше, па луѓето си мислеа што си мислеа, ама ни нему, ни на Бојана, па ни на Ристета ич не им беше гајле.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И затоа треба да ги разберете дојденците од Македонија Кога севезден се молат Господ веќе да не им испраќа Терсене попови и тужибаби и уште потерсене владики
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Такви заверки не им се даваат само на Словените Ами на сите кои отшто си ги вардат сопствените образи Ѓоа не ги разбираат потребите на новото време
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
4. Сетики знаете дека има разни коали Има коали чауши и обични мали гладни коали Има коали со здрвени вратови Од сонување саде во една иста положба Има коали кои не гледаат ни централни ни споредни вести И ич бутур не им е заради тоа Коалата не е коала ако не грицка лисје од еукалиптус
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Дом на орли и којоти, татковина на змии и зајаци, населена со ветерници и далеководи што како индијански племиња демнат на хоризонтот, пресечена со пруги по коишто пловат долги композиции на коишто не им се наѕираат ниту почетокот ниту крајот...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Гарантирам дека родителите ништо не им оставиле, ниту добиле на Бинго, ниту пак Ѓоко у слободно време дила дрога на малолетници... Чесно го заработиле секој долар.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Војниците најпрвин со влечење или со туркање ќе го истргаа бикот од шталата кој се опираше со нозете, како да знаеше дека оди на колење, и откако со мака ќе го довлечкаа до дрвото, ќе го врзеа со водилото за стеблакот за да не им бега, а потоа со јаже ќе му ги изврзеа нозете за да не прета, ќе повлечеа на јажето и ќе го кутнеа на земја.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Лелекаше силно, и го бацуваше татка си во ковчегот и не им го даваше на луѓето да го спуштат во гробот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Штом едната свеќа ќе им догореше, од неа палеа друга, дотуриваа масло во масалчињата да не згаснат, во кандилата, и одеа по патот пеш или качени на коњи или магариња, или со чунови по езерото, штитејќи го од ветерчето светлото да не им згасне.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Други рекоа: - Ќе нема, доколку чедата не им се заразени со таа зла крв.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На заболените луѓе власта не им дозволуваше да излегуваат од дома.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето возбудено се облекуваа и излегуваа надвор; гледаа во војниците, ги прашуваа каде одат, што се случува, но тие молчеа, ништо не им одговараа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Клечеше пред иконата на свети Наум и се молеше да му прости господ за ова што го стори со Наќо, зашто го навјаса страв и лутина да не им се случи нешто на полковниците, та сета работа да пропадне - да му се запечати судбината на манастиров.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Зошто не им реков на полицајците дека не можам сам да бидам?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ноќта, очекувајќи го Цветана Горски од седницата на која се одлучуваше за судбината на јагулите и нивниот пат, го слушаше радиото и не им веруваше на ушите!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Си рекол со умот Силјан да не им проговори, ами да им се поклони, чунки чу оти тие си проговориле по нивниот јазик.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Описот на секојдневното однесување на нашиот херој ќе го надополниме со една специфичност која веројатно на многумина не им паднала в очи или ја избегнала нивната љубопитност: од вратот па угоре за Поетот (или во негово име) владее посебната поетска висока сфера, таканаречениот простор на имагинацијата и на ослободените намери од секаков вид туторства.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Фарисеите го жртвуваат Вештиот на реч и Моќниот на дело - за да не им стои на патот и да не шири нова вера.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Не можел ништо друго да стори освен да се сокрие во шумата и да чека цел ден во најдлабокиот честар, додека новата ноќ не им ја подари на неговите крилја можноста таинствено да запливаат во небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога лисичињата видоа дека од зајачињата не им се заканува никаква опасност, почнаа да ги молат: - Останете да си играме, викаа во еден глас.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Меѓутоа, постои и номадството на сиромашните, и не можат да се пеат фалоспеви на демократијата и пазарот а едновремено да не им се допушта на луѓето да одат да живеат кадешто сакаат, без принудите што ги претставуваат границите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Страшно многу работа имам! Ако секој ден не им стоиш над глава, ништо не функционира.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Што сакав да ти кажам? А, да. Донеси ми го текстот најдоцна до дваесетти. Па овој четврток, да. Прекутре.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И другите по неа, ама пак на сите нешто не им беше јасно.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На ниедно од децата неговата насмевка и милозливост не им влеа доверба.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се закараа децата додека Пеце најпосле не им рече: - Ајдете утре да одиме со воловите на Герово Кладенче, да го најдеме деда Гера војводата и да го прашаме: крив ли е Мартин или не е?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А дека викаат по него и дека тој не им одговара – тоа е, се разбира, само затоа што тој не ги слуша!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тоа, се разбира, забрането, но петелот е толку убав и голем, што срцето не им дава да го заколат.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Не наоѓам ништо страшно во таквото однесување.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Велат дека таму, во сепарињата на таа кафеана, се плетела и се расплетувала темната страна на нашиот живот, а тоа беше животот на многумина злосторници, кои наеднаш ќе осамнеа како убијци, како учесници во злостори, како уценувачи на видни граѓани кои на некои други видни граѓани не им се допаѓале.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се разбира, со ова мое тврдење не им го одземам правото на оние кои ќе ни го свртат грбот за да го потрошат сето свое време во разговори со миленичињата: кучињата, мачките, пилињата!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Враг да ги носи! Пикаат нос кај што не им е местото.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сите тие се во право. Само што насоката не им е погодена.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Во тој снежен потоп луѓето најмногу се плашеа од смртта и се плашеа да не им се затрупаат и оџаците со снег па да се задушат, да не може чадот да излегува, да не може воздухот да влезе; кога ќе им се вдадеше, ќе подизлезеа надвор и ќе го исчистеа снегот што ги затвораше прозорците за да влезе во куќата светлина и воздух.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Нови јата риби надоаѓаа и пласкаа во плитката вода крај брегот, прпелкаа како фатени во мрежа: се пикааа во трските, во шеварот, во водните растенија и испуштаа чудни шумови и клобурци над водата; шумеше водата како подземни извори да се креваат; пиштеа галебите и сите езерски птици кружејќи и налетувајќи на рибите; трчаа луѓето, довлечкуваа кошници, сепетки, кошови, вреќи, и ги полнеа со риби; довлечкуваа и магариња, коњи, ги товареа со риби, се грабаа меѓу себе, се караа, се пикаа во езерото, заграбуваа поголеми и попресни риби; ги соблекуваа кошулите, панталоните и со нив фаќаа за да не им се лизгаат рибите од раце; се крвавеа во прстите од нивните перки, од нивните крлушки, удираа по нив со ости, со вили, со виљушки врзани на стап за да ги скротат и да не им бегаат од раце; се мешаше водата со крвта од рибите и од рацете на луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И ден-денеска некои племиња во Африка закланото месо од добитокот и дивечот го држат цела година нерасипано премачкувајќи го со мед кој не им дава на бактериите да навлезат во него и да го расипат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ништо не им можете“, им велеше слепиот Тимон слушајќи кај што луѓето трупкаат со нозете по нив: „Оставете ги на мира; кога ќе им дојде времето, сами да си заминат...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мажите не им се лутеа, зашто, покрај својата жена, имаа можност да се нагледаат и на други жени што никогаш повеќе таква можност не ќе им се даде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тогаш на Скрче не ќе му остане ништо друго, туку да ја грабне секирата и да не им дозволи да се доближат до брегот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сестрата го чука по образи, го буди да не им пречи на другите и го успокојува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа го правеа и лекарите во војната: им ги премачкуваа раните на војниците со мед за да не им загнојат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Штом ќе се разгласеше дека војната завршила, луѓето сета комина што ја имаа (од сливи, од дренки, од муренки, од грозје, од кајкушки и оскоруши) ја вадеа од бурињата и ја носеа на казаните крај езерото да ја печат; се носеше и комината од црковните сливи и лозја и деноноќно се печеше ракија, и деноноќно се пиеше; пиеше старо, младо, машко, женско; како што капеа казаните - така луѓето со чашки, со филџани, со канчиња, со матарки, црпеа од ракијата, пиеја, наздравуваа еден на друг, ѝ наздравуваа на слободата, се бацуваа, пиеја колку што душата им сакаше и не им сакаше, кој како ќе се испијанеше скокаше сосе алишта во езерото или пак луѓето го пикаа да го оладат и отрезнат; но по секое отрезнување - започнуваше ново пиење.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Само на една грозна чапја не ѝ ја сврте шијата како на другите, туку ја пушти назад ставајќи ѝ прстен на ногата на кој напиша: „Почитувани цареви и кралеви, не пуштајте ги овие птици ваму каде што не им е местото, зашто ќе ја доживеат судбината како што ја доживееја вашите војски...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кревалката е да ја крева маглата од полињата на страстите да не им пречи на сите кои во занес плетат корпи за брање свежи воздишки
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Кревалката е да го крева моралот на одамна небакнатите да не им пресушат усните како откинати печурки на сува рида
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
А за мажите работите се едноставни и мажите повеќе не им веруваат на женските солзи!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А, жените плачат зошто повеќе нема кадарни, сербези мажи, шармантни и галантни заводници, севдалии, внимателни, полни со љубов и разбирање, џентламен и совршен сопруг.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Следуваше звук на истрел и пред него со огромна брзина се редеа чудни слики на кои не им го знаеше потеклото (знаеше само дека не е во кино).
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„Бидун“ е арапски термин за „безнационалност“ и се однесува на припадниците на одредени бедуински племиња во Кувајт и Бахреин на кои не им е дадено државјанство. 38
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Не лажат или не, не им се мешаме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сепак, не им истури се, ама ги благослови: - Да ви се истури небото толку и да ви се исфрли морето толку колку што ви е мило во душата!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ама, нека го знаат и ова: не им го оставам Дедо Мраз!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Необичен празник за неброените играчки кои, распрснати околу самовилите ги слулеа тој чуден понес, тоа никогаш не им се случило, ете, вклучени во ритамот на танцот, го покрија лизгалиштето во недоглед.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Така ме викаат другите, ама јас не се согласувам со додавката на моето име, оти мислам не сум толку добар и не ќе бидам добар до колку не им угодам на прекрасниве суштества, што сум ги создал, а нема со кого да играат...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Си велам: ако на играчкиве не им најдам верна дружинка што ќе игра со нив, поарно да си умрам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Секаде се еден до друг, од прво до четврто, па и во петто не се разделија... милата Јана, никогаш за ништо не го накодоши - како што знаат да кодошат девојчињата - секогаш сакаше да му даде и гумичка, и молив, и боички, и острилка, му даваше без да побара, не им требаа зборови - со поглед се разбираа...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Неговата крајна констатација била дека "…регионот е природно словенски, а не грчки".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И покрај напорите на грчката држава од 1913 година да го промени етничкиот карактер на делот на Македонија под Грција со присилна асимилација и со денационализација, Еванс сепак ќе забележи дека "Македонците останале Македонци и македонскиот јазик останал домашен јазик… на полето, на селските улици и на пазарот", а наспроти тоа грчкиот јазик "се смета речиси за странски јазик, на Грците не им се верува ништо, во целосна смисла на зборот се сметаат за туѓи".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Дипломатскиот претставник на САД во Швајцарија, Хју Р. Вилсон (Hugh R. Wilson) напишал дека „Женева е толку полна со претставници на малцинства и на поробени делови, сите настојуваат да го предизвикаат вниманието на една или на друга влада, така што јас сметам дека е препорачливо да се игра крајно сигурно во однос на секој од нив и да не им се дава можност да сметаат дека ние им даваме ним каква било помош или поддршка“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Партиската дисциплина не им дозволуваше да прашуваат и да знаат зошто така прави Захаријадис?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Да им е топло - си велеше - да не им се водени нозете кога ќе одат по дождови и снегови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Само да не им текне да речат: ајде, станувајте, тргнуваме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не им е првпат така да се гледаат и да се разбираат без збор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги слушате како ве лажат, како ве „фарбаат“ како што се вели, ги слушате, ама не им верувате.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Имаше право оној со очилата: на жените не им е место меѓу мажите. Седнавме и ние.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас пак не знам како не им здодеа на „Амбасадорите“ постојано да разговараат за исти нешта.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ним сигурно разговорот не им беше завршен зашто додека јас се токмев да седнам што поблиску до нив за да ги слушам што зборуваат, дедо ми ми рече: - Земи го пагурчето со ракија и оди, однеси му го на Даскалот. Се дупна од работа тој...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Камбаната ја донесоа на сања, поставена на веленица и покриена со црвена јамболија, за да не се скрши по патот и за да не го привлекува вниманието на луѓето на кои тоа не им е работа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Почнаа во темнината да се стискаат еден во друг и да држат отстојание од другите колку што можеа, додека во еден момент не им тргна по рака да бидат поведени заедно.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сѐ повеќе и повеќе се вртеа во круг на исто место додека некои не им пријде да им рече дали мислат да ја престојат ноќта.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Братучедите со подадени раце, со молежлива лика, нога за нога, им се приближија. Луѓето уште не им веруваа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Како да не им веруваше на сопствените уше зошто беше сигурен дека никој не го видел кога влегуваше и излегуваше од неговиот дом.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така денес имаме состојба во која илјадници интелектуалци, креативни луѓе со високо развиена имагинација кои се најмени да смислуваат и измислуваат нешта за масовна употреба, да креираат потреби за нешта што вистински им се потребни на малкумина а по кои се лакомат особено оние на кои тие дури и не им требаат...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Големата турканица не им дозволи да се приближат, ни да се видат, а не се погодија ни кај иста учителка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На Роса ѝ е незгодно од зборовите на Пелагија, та таа само ѝ се најде после настаните во пресноизораните бразди во нивите на кои не им се гледа крајот ако си на почетокот или не им се гледа почетокот ако си на крајот!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Идат македонски доброволци и ни се жалат дека Грците не им даваат оружје.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сега застанав и не им верувам на очиве: човеков ми личи на Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зедовме напишавме, ама нашата вистина не им се допаѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ така ги лажам, не им кажувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да не им зборував ними!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Обрастени, што се вели, не им се познава лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само мртвите никој не ги одликува, што се вели, ним ништо не им треба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не им е зададено да идат по нас, како мршари по добиток што пцовисува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можат сѐ да ми направат, ама ме оставаат жива, што се вели, иако не им треба мојот живот...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги потомија некаде во Сибир, вели, не им ја знаеме и смртта, вели, и правта нивна не ни ја вратија...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не им влегува во конструкцијата на обвинението, што се вели, не им се врзува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој непознат страв што не им дава да станат, да се преместат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И чадот од цигарите не им се помрднува од пред лице.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одат, а нозете не им одат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но жените се чудат: нешто не им е јасно, што се вели, а нешто не ми е мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да се прејадени, си мислам, и не им меле добро желудникот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Влегуваат луѓе во помрачината, не им се познаваат лицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа што им го кажувам, гледам, не им треба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не им се гледаат очите, не им се познаваат носот и устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
од секаде ги бркаат домородците, а ако излезеш еднаш, враќање нема, си фрлил камен зад себе, оние што се инаетат ги клукаат со сол, а вода не им даваат, ги полнат со рицинус, со струја и со спици, со киселини и со куршуми, со гол газ на гол мраз им го бришат паметењето, да немаш родно место, да не спаѓаш никаде, склучува договори и со Бугарија и оттаму си ги зема Грците, а Македонците ги брка во Бугарија, секаде ги поттурнуваат, им ја истргуваат земјата од под нозете, на ненадејно ги фаќаат; жените велат: не ни чинат мажите затоа е вака, а никако не си и никако не е; секоја година нов ветер, нова вејавица,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
идат сега полицајците на Јанис Метаксас и ти дежураат пред устата, под ушите, не смееш ни кучето со свои зборови да го повабиш, ни козата да ја искараш, оти не им зборуваш грчки, ти велат, моето куче не знае грчки, им велиш, мојата коза не разбира, полицајците и оддалеку знаат на кој јазик зборуваш, по отворањето на устата знаат и идат право на тебе и во отворената уста ти плукаат и после ти ги кршат забите и ги бришат словенските букви од црквите и од гробовите,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Командирот имаше обичај да ни рече: — Никогаш да не им оставате време да се помислат, да се сетат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се плашат да не ги згазат, велам, да не им ги фати очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не им го растурат комунизмот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лицата не им се познаваат доволно, а очите им светат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Спасувај ги живите, викам, на мртвите не им треба помош!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ги водат децата и, за да не им се спие, ќе ги тераат да бројат ѕвезди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги тријам очите, што се вели, и на своите очи не им верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мнозина отидоа од страв да не им ги запалат куќите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На заточениците им било забрането да излегуваат од затворските соби заради перење на облека; не им била давана помошта што доаѓала од дома, а не им била праќана и поштата наменета за нивните домашни; им бил даван пресолен леб, а не им било дозволено да пијат чиста вода; им била скратувана лекарската помош и друго.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, партиско-државните интереси и ставот кон македонската криза што произлегувла од тие интереси не им дозволувале да гледаат поинаку на Солунските атентати, освен како на анархистичка акција.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тоа било 3-4 дена пред атентатите. На гемииите, за првпат откако пред неколку години започнале да се подготуваат за атентатите, не им требало пари.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Власите ја зголемиле будноста, но, благодарејќи, покрај другото, и на нивниот карактеристичен јавашлак и на зачудувачки несфатливиот потценувачки однос кон македонските револуционери, не им дале поголема верба на тие гласови.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Да не им студи на житата, на тревите, на семињата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А на телефонските столбови број не им се знае.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ама како, како да не им студи под студениот снег!? - со право се чуди Томчо.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ситно чекорат, кубат брзо стракчиња тревки, како да се плашат тревата да не исчезне или да не им ја одземе некој.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Џиновски беше тој страв и ужасно темна беше таа ноќ околу нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од оние на кои не им го знаеш името, ама знаеш дека, ако ја отворат устата, можат веднаш да те проголтаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)