Најмалку што можев да помислам беше, дека Иван се врати или ми го враќаат за да ми го испитат паметењето.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Син ми како да се беше вратил од далечно патешествие, и тоа лично а не неговата сенка.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Па кажете ми сега, со каков изговор ќе можев во мојот дом да не го прифатам детево, им се обраќав во мислите на милиционерите?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- Грешката е твоја, а не негова, му велат луѓето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ама, токму по оној настан во манастирот Нерези, кога него го водеше не неговиот ум, туку некоја друга сила инаетчиска и бесна, тој небаре престана да врти на празен чекрек.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)