Ако пак е дојден тој слепиот саат, шо велат, јас од него не бегам; токо, пак воа го вела овде, пред вас, како пред свои родители: шо имаме да си кажеме напред, да не речеме утре, ни он, ни јас, оти сме се излагале.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Па најпосле не сум ни јас од последните. Сум минал и јас в затвор еден ден, ќотек јадов, ме запишаа во црната книга.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
- Ѓавол да те земе, колку си се преправил тептил42) што ни јас не можам да те познаам!
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Еве ни јас не можам да влезам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Сеедно, ти тоа и немаше да го сториш, како ни јас што не можев да клекнам пред тебе.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
КИРИЛ: Не можам ни јас, ама се трудам. Fuck me.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
„Едо, јас не сум создадена за мажење“, му рече Елефтерија, гледајќи го право в очи како во очекување, како да мислеше дека она што таа сега го рече може да го има своето целосно значење само откако ќе чуе што ќе рече Едо. „Ни јас за женење. Драга моја!“
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Сега е за жив грев, ни таа се смирува, ни јас.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Ни јас не знаев баш многу за тој феминизам, а исто така не знаев ни за сестринските односи, зашто сестра немам, па си замолчав, мислејќи дека ако продолжам на иста тема може нашето убаво расположение да се подрасипе.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
А, имав и друг ангажман.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
- Не занесувај се, мајче, со народни лаги.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Никој не знае што се случувало некогаш. Ни ти, ни јас.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Исхак и Аја сме ние,
тие она што не сме
крајот уличарски се нуди
човекот во туѓи мени губи
ти се колнам, Време:
си било едно нешто за многу века
во сомнежот се заљубила река.
Кога ни ти дојде, ни јас те чекав...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)