ќе (чест.) - бев (гл.)

Краста: За тоа можат да се напишат неколку дебели томови.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Сево ова е привремено - зборуваше Ирина, загрижена, а во себе мислеше: „Да и се случеше тоа на онаа плачлива глупача Наташа - тоа ќе беше едно; таа тоа можела и да го сонува; но Вадим... со неговото студенило, практичност...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сепак, да не беше Грета сè ќе беше многу потешко.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да живеев во негово време јас ќе бев неговата Џинџер Роџерс, ќе бевме најдобриот танц пар на светот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој и не сонува дека овдешните сили на доброто со танталовски маки успеаја да го повратат кон патот на светлината.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Целиот следен ден мина во потиштеност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, оваа тужба судот ја одбива како неоснована!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А доколку не беше покренат првичниот спор, оние работници кои тогаш беа планирани да бидат отпуштени како технолошки вишок, денеска ќе беа без работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Директорот, барем навидум, воопшто не беше загрижен кога дозна за покренатата судска постапка против фирмата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Примерот на Зефиќ е поучен за тоа како еден работник треба систематски да ги користи сите правни средства кој му стојат на располагање за да се бори против нанесените неправди.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, во пракса, притисоците одеа дотаму што секој од вработените, кој ќе беше виден макар и како си муабети со Авдиќ – ризикуваше да го изгуби своето работно место, како „нелојален“ кон новоустоличеното раководство.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како што нагласува и таа самата „не постои орган кадешто не го пријавила тужениот“, а доколку на нејзино место беше некој работник што не го познава правото и законите, тој немилосрдно ќе беше изигран и правдата немаше да биде спроведена.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тие едноставно ќе беа среќни ако исчезнеа и Чанга и козите и повеќе да не се крева прашина од јужната република.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не ќе беше добро да се суди или да се убива Чанга, зашто никој како него дотогаш во целата земја немаше собрано, придобиено, засакано, зближено толку многу луѓе од различни вери и националности, па да стане нивни Бог, во тоа пресудно време.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Што ќе беше ако кај нас осамнеа атеистичките музеи, овие вистински концентрациони логори на душите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во таква борба тој ќе беше меѓу првите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во тие мигови на безизлез, да имаше малку пеницилин или некој друг антибиотик, подруга ќе беше судбината на нашето семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но сега од овој балкански кафез тешко можеше да се излезе, можеше човек само да се префрли во друг кафез, а тоа речиси ќе беше исто како во овој кафез.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Друг да ги изговореше, или да му се спротивставеше со поблаги зборови, сигурно ќе беше земен на одговорност, ќе му се покажеше каде му е местото, и нему и на другите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Да беше така, - ми вели Турчинот, - ластовичките не ќе беа златни.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако мртовците не стануваат зарем ќе бев сега јас тука.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа е една од маѓесностите на нашата држава за чие создавање и јас го имам дадено својот скромен удел без кој таа ќе беше невозможна.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Што ќе беше толку неприродно, ако на резервоарот се ставеше една спомен табла?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Откако одлучив да гладувам, додека не пребледнам и премалам до онесвестување (а во донесувањето на ваквата одлука НЕ играше улога наближувањето на летната сезона и тековниот тренд на топлесот и тангата), преместувањето на работната маса ќе беше преголем зафат за толку мал човек како мене, па на крајот ги преместив компјутерот и работниот стол, како револт од немоќ да променам нешто поголемо во мојот застоен животен тек.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Да, ќе беше огромна штета да не можеше да се поправат тие прекрасни, елегантни, салонски чевли...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
-Војни беа тогаш, велеше Еца во Будимпешта.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Каква ли ќе беше баба ми ако и тие беа живи.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Какви ли ќе беа моите тројца вујковци кои немав ксмет да ги запознаам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Никогаш не се согласи со фактот дека се мртви.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Овој настан му го опишав на David Zack кој отприлика реагираше во стилот дека подобро ќе беше ние да го скршевме клавирот отколку тој нас.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Оваа летна посластица, за стари и млади, во Софија се консумира во корнети кои, за малку ќе беа причина софијанци ова лето да не вкусат сладолед.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Убаво ќе беше ако и на туризмот му се дадеше поодредено место, зашто овде, во Белгија и во соседна Франција, постои големо интересирање за летување на нашиот Јадран.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ресторан, како и секој ресторан, со таа разлика што тука се служат скапи јадење и сè ќе беше незабележливо ако на масата не се појавеше да служи еден мошне стар келнер, веројатно со своите осумдесетина години.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И додека ги минувавме овие заснежени и замрзнати патишта, на ум ми идеше онаа наша поговорка - Пред Божиќ ... и си велев - нели ќе беше подобро да се седи дома, отколку да се талка по овие завеани европски патишта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Можеби Хрватска ќе беше нешто поголема отколку денес, а Хрватите од средна Босна не ќе беа слистени баш до последниот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Веројатно и белешкава ќе беше излишна (толку монструозно звучат текстовите од документите) и денес да не се појавуваат борци против “изопаченоста” и “експериментот” во уметноста и за “здравите национални и народни корени”.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Повикувајќи се svoite ple{ki go natovari на најславниот крлежолог, Станко Ласиќ, univerzumot na nacijata, тоа го направи книжевниот критичар, исто sudbinata na milioni, ne e така крлежолог, Велимир Висковиќ во nikoj drug tuku onoj istiot Ферал Трибјун, и тоа со зборовиве: “Можеби neugleden, polze~ki gnom треба да му се верува на Станко Ласиќ кога komu i ona malecko par~e na вели дека Крлежа денес ќе беше скапоцен, najobi~nata, najsekodnevna мудар советник на Туѓман. (...) Веројатно ќе gra|anska odgovornost mu помогнеше реализацијата на хрватската pret­sta­vuva pregolem tovar. државност да мине со помалку конвулзии, помалку жртви.”
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кому може да му користи тоа што двајца агенти на Гестапо во централната зградата на еврејската општина го влечат до тоалетот, заменикот на главниот рабин Хаим Хабиб, оној сериозен и скромен човек, кој да не беше Евреин, ќе беше уште и симпатичен – и како тоа да не е доволно, го исмејуваат и над Тората го тераат да одговара на нивните потсмешливи прашања за законот „заб за заб, око за око”, додека еден офицер на улица запрел некаков рабин, го однесол дома и му ја избричил половината од брадата и така го пуштил да излезе на улицата...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Точно пред година дена, се сеќава Мертен, во центарлната команда самиот Фирер ги собра првите луѓе на рајхот и иднината на грчките Евреи беше определена, особено судбината на големата еврејска заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш ќе беше во ситуација на оние што ги определуваат принципите но се далеку од тоа да ги засегнат во некаков вид подробностите од нивната примена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сигурно ја успокојува дека мора уште да го чека, а во себе се плаши да не му пропадне една убава вечер, и ќе беше најзадоволен да се договореа веднаш на нерешено.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Навистина, можеби и денеска ќе бев во првите борбени редови, но што да сторам кога не можам да ги поднесувам неправдите…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Бевме приморани со брод да ја вратиме дома.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Овие фотографии беа репродуцирани како илустрации за реклама во весникот, фалејќи го измислениот лик „Редуко“ и гледачите многу добро можеа да ја видат оваа реклама како и мене лично кога Вилијем Бендикс ќе го рашири стариот весник кој го закачивме на бродот. Таа улога беше голем успех.“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Да ја подигнеше главата за само еден инч - ќе беше готов.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тие не ќе беа неопходни ако принципите на семејството не ги побаруваа: и неефектни без соработка на другите.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ако ве гребнев, а вие тоа не го осетевте, ќе бев навистина мртва.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Моето вистинско јас ќе беше на плафонот посматрајќи што правите со моето тело.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Само да ми ги излижевте солзите со јазикот, ќе бев совршено среќна.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Толку тешко може некој себеси да се фати „на дело”, што ќе бев во искушение да признаам дека воопшто постојат овие, во суштина неелементи на искуството, да не бев понекогаш во ситуација случајно да ги забележам во акција кај другите, а тие да не ми ги пријавиле.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Нападот не ќе беше во склад со неговата личност.” •Не би требало да се заборави и стариот весник што се провлекува низ чамецот, и со кој се послуживте за вашето ритуално појавување.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И којзнае што ќе беше со неа ако дедо ми во еден миг не ја тргна настрана, зашто еден од ѕверовите налутено замавна со кундакот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И ќе беше играчка - плачка и голем срам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Со Влатко секој вторник и четврток одевме во мандолинскиот оркестар.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дејко се запиша во новинарска секција, без многу желба, колку да не му е здодевно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пере и Петре му ја изложија нему каква е положбата внатре, и Ѓорче ја удри главата в земи, a по малку продолжи: — Излез, другари?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Митре му ги наброја Сивевите „мили" гости и Тодор разбра дека никаков аскер нема в село, бидејќи, ако го имаше, забитот сигурно ќе беше Сивев гостин.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште малку ќе бев вратен од Ќустендил назад со целата чета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе беше згодно некако. (стр. 27-28) Мајка ми и Госпоѓа Витрив, до мене, се грижеа, одеа горе-доле по собата чекајќи да ми спадне грозницата. Една амбулатна кола ме имаше донесено.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Барем моделите да беа подобри, можеби тоа ќе беше в ред.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Доколку не постоеше интернетот, сега сигурно сите ќе бевме вакцинирани со жива.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Најпрвин ќе ви измузеа 2-3 коњака или коктели, после следуваат мобилни, накити, гардероба и на крај ако се напраат пресметките поисплатлива ќе беше курва од МРТВ отколку скотска спонзоруша.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тоа не ќе беше тој, тивкиот толерантен цариградски дипломец.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Честопати, кога ќе беше задоволен од некој текст, ќе ме пречекаше со зборовите: Ова ти е, синко, ремек-дело.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Беше јасно, како ден, дека Мирон Донски сакаше да го намали, но не и докрај да го скрши Татковиот елан зашто тоа, сепак, не ќе беше во интерес на Архивот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И спасот ќе беше на дофат. Само требаше да се издржи, да се издржи - тоа беше судбински...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но Мајка, таа храбра жена, не ќе беше тоа, ако во длабочините на Татковите сини очи, во подзгаснатиот сјај, не ја забележеше потиснатата, скриената тага.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ама не смееше ништо да каже во своја одбрана зашто тоа ќе беше и во одбрана на Татко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој сметаше дека ќе беше подобро сандаците со сиџилите да се стават директно во камионите, зашто постоеше опасност тие да се оштетат.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но Климент Камилски не ќе беше тој, ако се предадеше лесно, иакопоразот беше јасен.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Зар Татко не беше, на Балканот,поблиску до Европа, отколку што ќе беше од Цариград?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Да не беше зад липите, како пред малку, или да ги немаше нив, таа ќе беше згмечена од камионот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Да ја префрли сета вина на Сокол Мечевски кој, главно, го состави предлогот, ќе беше пресмело од него. Избра да молчи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Со четири аса, сигурно ќе беше победник.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Да го добиеше тогаш кога го посакуваше, за доброто на своето семејство, за доброто и за иднината на своите деца, можеби ќе беше многу поинаку.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во мојата кожа ти ќе беше и полош. Или подобар.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Нејзиниот пријател, градскиот шут, претпоставувам поради тоа мошне ќе беше разочаран.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Можев - требаше - да носам фустани; се одрекнав од нив, се одрекнав од тоалетот во кој ќе бев поубава од умрената.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Да останеа сите тие луѓе, мислите дека денес ќе беше подобро?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кога пристигна во селото, сонцето веќе се капеше во езерските длабочини. Не палете свеќа. Можеби овој расказ не ќе беше интересен, ако тоа што стана не се однесуваше за мене.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
О, да можеше да види само уште еден, макар блед отсјај од онаа незаборавна игра, што далечниот залез ја одрази во водите на Преспанско Езеро - блажен ќе беше за навек тогај, да склопи очи...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не ќе беше ништо чудно, само по еден, необмислен и лошо изведен фат, Бојан да се стркала на зарамништето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби сѐ ќе беше поинаку ако се поздравев со тебе, ако ти се извинев за онаа вечер со светулките.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А тоа ќе беше поголемо зло од сите волци во планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Да одат на бригадирски казан, не што им беше под ниво колку што секогаш кога ќе се делеше храната тие ќе беа некаде на терен, а во најдобар случај можеа да им го оставаат следувањето во шаторот па тие по дневното снимање навечер да си ги најдат порциите залоени како штирак, полазени со црвени мравки и по некој полски глушец.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Имаше уште време, не да се забрише, туку да се забричи на брзина, па и да промени кошула - панталоните и патиките и така не беа важни, оти ќе беа под масата, а реата од нозете можеше да му се припише на сирењето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сам? - го праша еден мустаклија кому сите му отстапија пат до него и кој ќе беше најважен штом го допраша: - Неорганизиран?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Што ли ќе беше ако се играше со три коња?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Да беше останат насамо со неа пред половина од годините што ги имаше денес, Боге веројатно ќе беше збунет како средношколец пред матурантка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но, во тој случај, ќе беше изоставена убедливата истражувачка метода на Тортон Вајдлер во книгата „Мостот на светиот крал Луис“ (The Bridge of San Louis Rey) - една скрупулозна студија на биографиите, напишана со цел да ја оправда случајноста кога пет личности што не се познаваат страдаат при рушењето на еден висечки мост во Перу.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„И нешто, што никогаш да ти го кажам не втасав а остави длабока во споменот трага Помислував напати: Ти ќе беше прекрасна продавачка на насмевки за болни од тага“...
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Колкава ќе беше твојата изненада Да ја видеше мајка си со отворен чадор Додека шета низ Рајот!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ако можеше да избира, и цутот ќе беше ослободена убавина што може да создава илузии.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ниту еден извор одовде не истечува па сепак кренав наоколу ограда и ја затворив со врата Ги израмнив зад себе сите траги да не изгазат по нив птиците патеки за големи јата (О каков градител ќе бев ако не се зафатев со зборот) А можеби ова беспаќе што од светот јас го оградив ќе поттикне кај некого желба да открива нови патишта Сега седам скрснозе и знам оти сонот завршува наеднаш На преслапот некој друг ќе втаса и ќе мисли исто како јас оти ова напуштено лозје сал на него со години чека.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Изгубен во осаменоста ќе беше малиот Дом Без оној дрворед од сомненија И без приказната што ти ја принесуваат Духовите на тас од ветрови прачки Завиткани во срма од месечина, Негде во предградијата на реченицата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Подобро ќе беше дивите ѕверови цели да ги изеле и од нив да останеле само пердувите, како доказ за ѕверската грабливост.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Френк не ќе беше повеќе изненаден ако девојката го замолеше да направи куќата да може да оди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа можеше да ја почувствува топлината и силината на неизговорената љубов на Даниел, и нејзината љубов ќе беше целосна ако нејзината болест не беше дебела сенка врз тој светол пејзаж.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Син му да дојдеше дома и да ја претепаше жена си, со предупредување дека ќе ја остави ако пак ја најде како се држи за рака со некој друг маж, тогаш тоа ќе беше нешто сосема друго.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Тоа е името на првиот маж што го создал Господ.“ „Нели ќе беше смешно ако се викаше Ева?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Исто така, можеби умесно ќе беше доколку експлицитно се нормираше дека поднесувањето на уставната тужба не подлежи на судски или било какви други такси.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Сè повеќе последно време верувајте дека ако луѓето во младоста читаа повнимателно ќе беа многу попаметни ако не и помудри и, што е најважно, помалку глупави, мнозинска состојба што носи многу тегоби, па и несреќи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бидејќи ние со домаќинот мој бевме сложни, што се вели како со еден ум и со една душа, јас уште од вчерадента знаев што ќе ми работи човекот мој утредента и, утрото, пред него ќе бев станата, торбата со јадењето ќе му ја имав стокмено, ќе му помогнев да ги истера воловите од аурот и да ги прегне или да ја самари маската, ако требаше да му помогнам на маска да се качи, стол за поткачување ќе му изнесев, маската од порта надвор за водило ќе му ја заводев, до над куќи ќе го испратев, ќе му го дадев водилото в раце, ќе го пуштев да одмине и по него трипати ќе се прекрстев.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Наредба ќе беше, му велам, во времето на татка ти, попот божем наш селски, кој го опиваше народот наш со верски заблуди и, згора на тоа, уште и пари ни земаше - имаш-немаш на попот мора да му платиш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Што клетва и што судбина ќе беше тоа - не знам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, Иле Вегов Брчалото не ќе беше вистински Американец ако веднаш потоа не им објасни: "Таму ќе слегуваат чопери", рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во овој случај, тоа ќе беше сосема невозможно ако моите психо-вежби не ја покажеа својата корисност.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Најдобро ќе беше мене уште по првата ноќ свекрва ми и свекорот назад дома да ме вратеа, наопаку качена на стара магарица, одошто јас сега по толку години на моите, на пуста ми мајка и пусти ми татко, дома да им се вратам избркана.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Доколку само не притискаше со силата на политичкото, јас ќе бев и нејзин, и на народната уметност; доколку само ми дозволеше сам да го напишам текстот на пристапницата... доколку...
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Имаше отец Пелазгиј една маана: кога ќе беше притеснет во расправите со параболи, почнуваше да пелтечи и солзи му идеа на очи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција имаше право: јас сум можел уште тогаш да ја обезбедам својата иднина, со едно просто потпишување на текст што друг ми го составил; требаше само да станам дел од едно колективно, врвно јас – и сѐ ќе беше како треба. Вака, меѓутоа, јас бев на полпат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, тоа не значи дека не знаеш, оти знаењето не се мери во чекори; ако беше така, оној кој везден чекори и си нема друга работа освен да нѐ става во искушение, ќе беше најумен, асикрит на сите асикрити!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Правдата ќе беше победник.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа постојано ме измачуваше и прашањето дали воопшто да почнувам некаква игра чиј што свршеток и мене не ми е познат?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или, гласовине, што не избираа ни час, ни време, дури ни патека само за да допрат до мене биле и нешто друго освен нашепнувања?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Сите проблеми на округот не можело да се разрешат ако не се очешале од него“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но не беше и осуда. - Не спомна ништо во врска со затворот?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И да било така, не ќе бев подготвена да го прифатам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За третиот и самата не знам што да речам: сум била убаво повиена и оставена пред црковните порти во Чифлик.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Празникот едноставно ќе наидеше како драг гостин и јас ќе бев премногу среќна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со еден збор ќе беше доволно да ги прочитаме приказните што веќе се запишани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив дури дека ќе бев среќен да знаев оти некој млад и онолку срчен колку Иван, се има упатено да ме бара.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еднаш и имам речено на мајка ми кој знае колку ќе бевме несреќни нашите мисли ако ни се испишуваа и на лицата?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаев јас на каква беспатица може да ме одведе љубопитството на Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас сметам дека со неповторливо богатство се надарени само нашите лични доживувања, приказните што ние ги создаваме: разнобојни, шумни, богати, со насмевки на бои што ќе ги откриете само во опашот на паунот, и се разбира, да не заборавиме, кај виножитото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Уште не знаев дека и таа несреќа може да не снајде бидејќи не знаев за постоењето на иследниците.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Вети дека ќе разговара со иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби ќе му помогнам да се смести!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но не дал господ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да се беше потрудил да и изречеш барем неколку топли зборови, и да го стореше она...што се претпоставува дека требало да се случи, се ќе беше поинаку!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еднаш ѝ реков на мајка ми, и тоа на шега: „Колку ќе беше страшно нашите грди помисли секој еден да може да ги забележи и да ги протолкува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што ме запираше да го сторам тоа? Дали сознанието дека многу од тие случувања само ме допреле и одминале а за нив ќе дознаев откако ќе беа прогласени за недоразјаснети тајни? Или не ќе да беше така?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зарем ќе можев да го задоволам и тоа додатно љубопитство со одговор што ќе беше уште понепотполн и уште понејасен?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Тој Ведран ќе беше последниот за кого ќе помислев дека и се пикнал на Таша под јорганот“, беше неговиот заклучок.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вака батка, поттурнатите нејзини желба и изневерените очекувања биле вистинските судии кои се потрудиле не само да ја протуркаат својата правда туку да ја изречат и казната за поука на поколенијата.“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Напати и ќе си речев: не ќе да е случајно ова. Некој висок ги реди настаниве.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби токму оттука, од ваквото разбирање на разногласијата што се надвикуваа во мене, беше поттикнато и она мое решение што сосема неочекувано му го соопштив на Ивана: дека можеби најумно ќе биде и јас да дојдам со него до градот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И за нас ќе беше полесно да те спакувавме во сандакот!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и сега, мислам во моментов, јас можеби и не сум неговиот најжежок проблем!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да си седеше во водата уште ќе беше жива.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И сѐ ќе беше убаво ако едното од нив, без некоја зла намера, не му речеше на другото: - Насекаде гледам, само на страната каде си ти, освен тебе, ништо друго не гледам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Ех, колку ќе беше убава градината ако не замрзнеше Белото, - рече човекот во чија градина растеа јоргованчињата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Што ќе беше сега ова да дојдел вујко ми наврапито од Америка?! Ни писмо пуштено, ни кажано!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ФРОСА: Ама, вистина, што ќе беше бре, луѓе? Јас се разбудив околу полноќ и излегов надвор да видам кое време е, што ќе видиш: она небо ведро, месечина грее како ден, милина да ти е.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Море луѓе, за маки сме родени! Да беше така —не ќе беше вака!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Сполај му на господа, што ќе беше ова, само врне и врне, не престанува.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
АНЃЕЛЕ: Орајт. Да ми текнеше да донесев за семе не ќе беше лошо.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Не само што таблото зависи од теми кои Дишан ги начнал во претходните свои дела, туку и во финалната верзија тој свесно ги отстранил сите преостанати лични референци во „Етант доне...“ и неколку години по конечното прекинување на нивната врска (нејзиниот маж го преселил целото семејство во Бразил) Дишан изгледа дека го сменил идентитетот на женската фигура, менувајќи ѝ ја бојата на косата така што повеќе да одговара на бојата на косата на неговата идна жена Алексина Матис (позната како Тини), со која се оженил во 1954.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Изложбата во Палацо Граси не ќе беше можна без потполната соработка на мадам Дишан, која се заинтересира и во последен момент издејствува позајмици на некои од најважните експонати на оваа изложба.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога ќе беше запрашан, во што е проблемот, секој велеше „ние не комуницираме“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Нека дојде Карамба-Барамба со мене и нека види: негова ли е таа сенка или не е...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
А без Карамба-Барамба во малото село ќе беше тажно, зашто него сите го сакаа, и малите и големите, дури и дебелиот главатар.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
А кога ќе беше многу пијан и не ќе можеше да оди, ќе седнеше пред некоја туѓа врата и плачливо ќе јачеше: - Маја, Маја...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
(Да им беше наменет само на геј- мажи, ќе значеше дека не им е рамноправно достапен на сите квалификувани додипломци на Универзитетот на Мичиген и од моја страна ќе беше непрофесионално да го предавам.)
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„О, никако,“ вели засмеан, „ќе се испокараме кој да носи венчаница“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А ќе беше и двојно поомаловажувачка во контекст на машката геј-љубов: бидејќи машката хомосексуалност во мажественоста гледа суштинска еротска вредност, да се претставиш себеси или да го претставиш партнерот како да се одликува со женствена идентификација, па уште и да ја изложиш таа женствена идентификација на јавен потсмев, би било да се омаловажиш себеси или да го омаловажиш дечкото како сексуален предмет и како средство за остварување сексуална фантазија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Целта на сложеното впрегнување на алузијата, на конотацијата, на асоцијацијата и на сексуалното кодирање во написот веќе не е хомосексуалноста, како што ќе беше во старите лоши времиња.111 Барем тоа веќе не е хомосексуалноста ако под хомосексуалност подразбираме истополова еротска желба и избор на истополов сексуален објект.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, Пруст сметал дека единствениот начин геј-мажите да го надминат посакувањето стрејт-мажи и да успеат да се посакуваат меѓусебно, би бил да се прелажуваат, да ги глумат вистинските мажи какви што самите толку катастрофално не успеале да бидат и што е можно подолго да ја одржуваат шарената лага (иако никако нема да им успее да се преправаат многу долго).319 Така било, се разбира, во старите лоши времиња, пред геј-ослободувањето, кога геј-светот сѐ уште бил поларизиран поради поделбата на кралици и трејдови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Досеткава, да беше насочена кон друг, а не кон себе, или кон некого друг, а не кон саканиот, ќе поминеше како чисто омаловажување поради имплицитното уназадување на маж од благородната положба на машката достоинственост во пониската положба на женската тривијалност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И најсилната љубов на мајката ќе беше беспомоќна пред вителот на еротската опчинетост во која тонеа синот и самата таа.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сега ќе беше професор, со голема плата, тримесечен годишен одмор, и што е најважно – здрав.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Низ проѕирниот мрак, ако се сака, може да се насети дека младичот наминува → ПИСМО Драги наш сине, Се надевам дека вака обемното писмо пријатно ќе те изненади, иако ќе бев многу порадосна да го прославиме роденденот заедно со тебе.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Еее, да не беше таа, каде ќе бевме? Изедени од волците.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Што ли ќе беше во Корештанската котлина, каде беа концентрирани главните сили на владината војска пред големата и одлучна битка, ако би загрмеле оние 45 партизански топовски и минофрлачки цевки што беа поставени на околните планини? Не загрмеа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие, кои тука останаа, велат и повторуваат: нашите да не бегаа преку граница, сигурно нивните куќи ќе беа поголеми и поуваби.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како да верувам дека загинал во ров со уште стотина други војници?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да не очајував кога бев дете, неверството на Рајнер ќе беше само краткотрајна болка, нешто на што ќе му го завртев грбот и ќе заминев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некогаш ми ги кажуваше во миговите кога, заради болестите, бев на работ на бессознанието, сега ми ги кажуваше тие зборови полни со презир и потсмев, кога ќе кажев некаква наивност која им прилегаше на моите детски години, ги кажуваше и кога ќе направев некаква грешка што може да се очекува од девојче на таа возраст, а потоа започна да ми го кажува тоа „Ќе беше подобро да не те родев“ постојано, наместо „Добро утро“ и „Добра ноќ“, наместо „Како си?“ и „Дали ти треба нешто?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да го донесеа неговото тело, ќе беше поинаку.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но сега, новата болка ја засекуваше старата рана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа лето ме напуштија зборовите“. (Глувче) Навистина е прав авторот кога, во своето обраќање до читателите, забележува: „ќе бев сиромашен и лишен од големото задоволство да се почувствува изразноста на македонскиот јазик во прозен исказ“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега, кога книгата е обликувана, завршена и во конечното руво, доаѓам до сознание дека ако не ја напишев, ќе бев сиромашени лишен од големото задоволство да се почувствува изразноста на македонскиот јазик во прозен исказ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се придодаде Мире Ирчев: - Што за инсан ќе бевте, што за милет срамен?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така, односите на нашиот народ кон Турците и муслиманите воопшто повеќе зависеше од последниве отколку од нас: ако муслиманите гледаа на христијаните како на луѓе рамни на нив, тогаш нема сомнение оти не само ќе беа најарни односите меѓу христијаните и муслиманите, ами може и да немаше востание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да имаше меѓу Словените во Македонија национално и религиозно единство и да имаше сознание за нив во жителството, досега наполовина ќе беше решено македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Таков ќе беше излезот од востанието при поголем опит меѓу бугарските дипломати.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Уште една паралела со историјата на Србија: да беше Србија незадоволна од својата судбина во државата на Немањиќевците, таа ќе правеше обид да се ослободи и да им се спротивстави ним со стремежот да се присоедини кон Бугарија; но обидот ќе беше направен и ќе доведеше до саканите резултати само ако дозволуваа историските околности; но последниве не го дозволија тоа и Србија се помири со околностите и беше загубена за Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во таков случај секој ќе беше свесен оти не само Македонците, ами и Бугарите од Бугарија и од Тракија прават еднаква со нив отстапка во полза на центарот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да имаше, си помисли, ќе беше многу полесно, оти тогаш, како двајца што веруваат во различни богови, ќе седнеа и тој немаше да штеди од својата речитост, и од својата начитаност, и од своето време и од својата страст по Бога за да му објасни и да го убеди дека е во право.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тешко му паѓаше на секој што ќе беше одреден да биде окупаторски војник (Германец).
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Е, да го немав к’сметот на Цвајг, се ќе беше во ред.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Господ да го покрил со повеќе влакна, и самиот ќе личеше на намразениот Онисифор Мечкојад, ќе беше негов близнак, негова лика во неподвижна лочка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Пак тој прав станува камен, дрво, рекол Никола Влашки, еден од двајцата тревари.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тогаш не е вистина дека си ти.“ „Што дека сум јас?“ „Ти не си оној што го уби Осиповото воле. И не му го грабна залакот на старецот Неделко Шијак.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му беа набабрени, под нив висеа ќесички што видливо раснеа под тежина на јад и неисплакани солзи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ако го сторев тоа, сега не ќе бев гладен.“ Му понудив да му донесам леб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Земјата ќе беше мала и танка ако на неа или во неа не ќе се трупаше она што умира.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: Можеби ќе беше подобро да излезеш некаде.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ИВАН: Зар не ќе беше подобро да се допрашаме? Ги знаеш какви се оние горе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Барем да не ме видеше подруго ќе беше.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ако не беше тој или ќе бев сега умрена не закопана, или пак посрамена.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- И што ставиле на сред улицава, шмизла! Абе што народ ќе бевме, суртуци.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Заклучок: Врз основа на сето погоре искажано и имајќи ги предвид: од една страна неопходноста, особено во нашата широка татковина, да се воспостави една гледна точка по сите општествени потреби и мерки на владата; од друга страна - невозможноста на постигањето на оваа цел без дарување на поданиците со надежно раководство за составување на мненијата; - нема да кријам (повторно, одличен израз!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- си мисли тој.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој е жеден да почитува!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Штетната наклонетост 132 okno.mk на човековиот ум да размислува за сè што се случува на земјината топка ќе беше совладана и насочена на исклучително служење кон посочените цели и ставови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во улога на обвинител ќе бев поефектен”. * По селото оди пијано селанче, пее и писка со хармониката.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Задолжително ќе го користам што почесто) - нема да кријам дека најпогодно средство за тоа ќе беше воспоставување на повремено официјално издание, што ќе ги дава погледите на раководството за секој поединечен предмет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И Боже, што ќе беше со тебе помислив, ако се дрзнеше ова да го објавиш!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ако визуелната естетика на интерфејсот беше многу дива, ќе беше премногу забележлива.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Овој владин орган, бидувајќи поддржан со доволно полициско и административно дејство на власта, ќе биде за јавното мнение неопходна yвезда, патоказ, светилник.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, рожбата на онаа набиена темничина, која знаеше и толку да уплаши за веќе да не постои никаков завет, зад кој би можело подлабоко да се засолне, тоа животинче, што сега ќе беше уште една жртва на сета расплисната и ненаситна глад, што се клештеше со своите завивања по сета снежна пустелија надвор, ако не беше неговата врата, тој долгоушко, со своите кревки, растреперени високи ножиња, не можеше толку бргу да го заборави оној, што беше останал да крчи од другата страна на вратата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Понекогаш беше и интересно, тоа старче, имаше понекогаш и вакви, чудни мисли, и кога не ќе беше видлива од зад тоа неговата рачичка, тогаш Змејко можеше и да го слуша.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие требаше само уште да се поднасмевнат и сѐ ќе беше во ред.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш пак застануваше до некое стебло, си го смируваше полека сѐ поулетнатиот здив, а ако не гледаше зад себе, тогаш неговите очи ќе беа зачекнати напред, по угорницата, што требаше допрва да се преборува, допрва да се кутнува и да се остава, опорито и неизбежно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега мислеше и на тоа дека и заради нив, а и заради него, ќе беше подобро да ги испратеше малку подалеку, барем уште малку да им разгазеше, да ги пуштеше сами на почетокот на вистински добро сѐ со вишни стебла обрастената угорница, што синојка толку бргу ја слегоа само затоа што се стуруваа по неа, а сега ќе мораат да ја искачуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Лошо ќе беше ако не дојдовме ни денеска.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го дигаше на раце и го враќаше назад и тогаш за едно извесно време и двајцата ќе беа задоволни и заздишени, а срнчето продолжуваше да го прогонува и да му ги лиже прстите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да се случеше тоа тогаш, сега сѐ ќе беше јасно, ќе немаше потреба од правдања и објаснувања.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Е, де, ако не беше ти ќе беше некоја друга! - се сети Никодин. Но, не велам дека и вака ми е лошо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Целосната вистина и целосната лага ќе беа повторно претешки за Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сигурно дека не ќе беше во ред веднаш, следниот ден, да му се фрлам во прегратка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не, жено, ќе си останев јас на коравата смолница. И сѐ уште ќе бев таму да не ги собраа козите и да не ја заковаа земјата во колективите. Бевме меѓу чеканот и наковалната.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Можеби и ќе беше завршена ако имав десет раце, а јас имам само две. А не ми е само таа обврска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Да, ама тогаш изненадувањето немаше да биде изненадување, ќе беше само обично соопштение. - се бранеше Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само кога несвесно ќе беше допрена од жежлото на потсвеста, се потсетуваше на настаните.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Што, што! Зар само твоите. Моите донесоа граѓа, а ако не ми беа браќата за да ја изѕидаат, уште ќе бевме во старана колиба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А, што ќар ќе имавме и да беа, ќе беа само утрини.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Доволно ќе беше само да го претстави, да го бакне, да му се обеси на вратот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не. Тоа ќе беше премногу сурово за Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Колку ќе беше среќна коцките да беа наредени како треба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли, и цел еден аскетски живот не ќе беше доволен да го исплати долгот, за само еден нејзин грев.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Низ шепот само се прашаа: Што ли ќе беше, ако оваа вечер тука се најдеше и Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да беше тој тука, ќе беше поинаку.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Спомените од повторниот поглед на Ушќе ќе беа премногу болни за уште едно среќавање - Одиме на Авала. - Одиме каде што ќе посакаш ти.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да можеше некако времето да го врати назад се ќе беше исто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако беше тука, сигурно ќе беше со нив".
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да не беа Томо и Рада, Ана од поодамна ќе беше загубен случај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И, сè ќе беше едноставно и просто ако купончињата беа исти за појадок, ручек и вечера.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа е едното, а другото е што кога ќе стане збор за коњот што им го остави нив ајдутинот, а кој си го присвои Тахир бег Јаузоски, сосема се согласуваат, двајцата велат Добро направи Тахир бег што ни го одзеде, оти да останеше Мурад наш, досега ќе беше пцојсан за храна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зашто да пукале, сега место ти што седиш со нас овдека најгоре на Зедница, ние ќе бевме собрани на Рамник на Горник и ќе ти вадевме седум дена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да не направеше така, да не останеше сам во напуштената населба, сега бездруго ќе беше слободен од грижата дека ги предал луѓето, и бездруго ако отидеше, со нив, со луѓето, ќе споделеше една иста судбина...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И, што е најважно, во големи неволи ќе се најдеше сам пред себеси, викогаш не ќе беше уверен дека го посочил токму вистинскиот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но нивните други активности, сопрво, или барем само во текот на изведувањето на работите, ги разгневуваа христијаните, а потем, кога ќе беа завршени, гледајќи ја ползата од нив, пак ги благословуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Писмо во плетенка од коса - фер ќе беше да ни кажеа дека младите курирки ги шармираа војниците на Третиот рајх, а не дека го криеле писмото во своите плетенки.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Откоа беа го остаиле умо и к'сметот момчето, никако не беа се здружиле двата за да се видат и да си прогоорат помеѓу себе нешто за момчето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ако не го поткрепуале комшиите со леб и да не му давале понекоаш по нешто работа по дома: коа дрва да нареди, дрва да пресечи, вода да им залеи и друга работа, што била многу долна, и да му даваат по некоја пара за да си купуат леп, одамна ќе беше умрело тоа будалесто момче.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Арно ама и двата го беа изостаиле, тики си било така како избудалено, оту ако имаше еден од двата, ја к'смето ја умо, па не ќе беше дотамо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Арно ама тие комшии биле милостивни, тики го пожалуеле и го погледуале.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Онаква каква навистина ќе беше мојата ќерка ако не ја подгониле во некој логор, меѓу жици и пци. Ми доаѓа да се пошегувам сурово.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во гумното влегува Давиде Недолетниот и уште од далеку почнува да зборува: - Еда, вели Давиде Недолетниот, за малку денеска ќе бев мечкин измет.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Има и кавги, Ќе се истркала некој полжав пред туѓа мотика, и едниот ќе рече: мој е полжавот, а другиот: да беше твој, ќе беше пред тебе, ќе рече и ќе се фатат в гуша. Па ајде, брани откинувај.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пробивањето со две чаши шампањаско во рацете низ раздвижената балска сала секако ќе беше рамно на пропаст, доколку танцувањето продолжеше и понатаму.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Помисли дека Димитар ќе беше многу посреќен ако Бојана, него, го поканеше на балот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во друга прилика, Александар ќе беше среќен што јунската ноќ ја дели во такси со Бојана.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Петрович го работеше шинелот само две недели, зашто имаше многу прошивања, инаку тој ќе беше готов и порано.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Насликана е во масло, на платно со скромни димензии - 54,2 цм. х 39,3 цм, што ќе беше безначајно да се спомене, ако работата на неа не ТИПЧЕ траела од 1855 до 1864.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Бледа е. И скромна. Онаква каква навистина ќе беше мојата ќерка ако не ја подгониле во некој логор, меѓу жици и пци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Испуканите ѕидови и земјениот под на напуштената крчма ќе беа дел на затвор од старовремски прикаски за некој дрпниќесе или востаник ако празните прозорци ги замрежуваше железо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Крикнав ли? Не знам, никакво чудо не ќе беше ако тоа го сторев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
За четвртото лицешто ќе го слушаше разговорот попот ќе беше најблиску до вистината.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Крвта на гасеницата, на Чарли Краков, овдешен и манастирски, ќе беше жолта под човечка стапалка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На толку умни глави, до сега ќе бевме светска велесила, рамо до рамо со САД и Англија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Да слушав што предаваат, ќе бев подобра во училиштето.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во споредба со она што го доживував, соништата ќе беа само матна лелеавост.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Пајо, ме заборави ли? Крикнав во себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
До немај- каде сличен на сардина во конзерва, сардина со глава и со мисла во главата, прашав зошто сум на колата и зошто сум врзан.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Помалку ќе бев изненаден ако се разбудев на Тибет или во некоја сибирска шума.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Едниот беше висок колку што ќе бев јас ако му стоев на глава на некој свој врсник.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Никогаш не сме симнале роб од дрво.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога ќе беше заедно со другарите, беше среќен и правеше сѐ што ќе му речеа тие: одеше каде што ќе го пратеа, носеше сѐ што ќе му побараа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дури и кога ќе беше болна, кога ќе лежеше во креветот, не се откажуваше да го прави тоа задоволство. Ѝ го потпираа грбот со перници над креветот, ѝ ставаа во скутот штица и на неа ламба, и таа мрдајќи со рацете и прстите, фрлаше сенки на ѕидот и ги оживуваше животните и чудовиштата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Со ѕвер да ве правела мајка ви, не ќе бевте такви...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Понекогаш кога ќе беше сам, кога ќе ги чекаше другарите да излезат од училиштето, од здодевност не знаеше што да прави, та често скокаше да си ја прескокне сенката; кога ќе влезеше сонцето во облак, чекаше да излези за пак да продолжи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А можеби и поради тоа што секогаш кога ќе излегуваше сонцето, а тој ќе беше разбуден, баба му ќе му речеше: „Прекрсти се чедо...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не требаше Татко да нагласува дека тајните од нивните животи, какви што си ги откриваа еден на друг, остануваа само помеѓу нив, во спротивно ќе беше доведено во прашање нивното верно пријателство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко не беше начисто каде целеше Камилски со својата тирада за Рабле и неговата гастрономија, имајќи чувство дека тој се оддалечува од нивната тема, но тој веруваше дека е длабоко во темата: Имало многу обиди во историјата на човештвото во време на револуции и окупации, побуни и нови режими, да се чистат јазиците од зборовите на другите, со помал или поголем успех, но најтешко се менувале заемките за јадењата, односно за гастрономијата...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Според некои тоа ќе беше преголем залог за довчерашниот робијаш од Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да продолжеше францускиот јазик (уште некодифициран, помеѓу латинскиот и класичниот јазик) да го следи зборотворниот гениј на Рабле, а не патот на академизмот што ќе го следи во наредните векови, тој ќе беше еден од најбогатите јазици во светот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски повеќе не поставуваше прашање дали поимот кадија ќе влезе во нивната листа на опасните османотурцизми со изветвена смисла или, како што нагласуваше сѐ поретко со опасно значење!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да беше до нив, тие ќе ги тупнеа книгите без никаков ред во трите сандаци и работата ќе беше готова за час-два.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но Климент Камилски не ќе беше тој, ако лесно се предадеше, дури и кога знаците на поразот беа јасни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Та многупати децата зажалуваа што не направиле некој потежок престап, барем психолошки ќе беа мирни во рацете на татенцето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сигурно тоа ќе беше по ред, тоа на крајот таа го заслужуваше, - но вие ќе разберете дека човек понекогаш сака да избега од редот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не, се колнам, не се шегувам, ќе беше од него човек, градител и слично, само ако тој ден не се опаметеше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, тие кога ќе беа редари, дежурни, немаше тогаш пострашно место од домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Можеби ќе беше подобро човек да можеше за сѐ така да одговара. Не и точка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но од моја страна ќе беше сосема нечувствително веќе секое задржување, не сакав премногу да ги жалостам срцата на милите роднини. Проклет да бидам, таков сум по природа не сакам да останам ни минутче каде што не ми е местото.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сега, кога му се чинеше дека некому одамна умрен му го открива својот бог, оставаше да го лазат спомени и се мачеше да не шибне како дожд во својата исповед, како понекогаш кога ќе беше сам и згрчен во некоја бескрајна и болна тишина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ќе беше збунета. А кога вечерта и трепкавите светулки ќе ни појдеа пресрет, ќе ја прашав - те милувале ли досега помускулести раце.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Знаев дека Ниче бестрашно говорел за разрушувањето и обновувањето, но тоа ќе беше лесно изводливо - да не постоеше стравот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Не ќе беше лошо да појдиш до кај бакало една франџула да купиш оти леб немаме, тато ќе нѐ отепа!“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Паралелата ќе беше дури и поблиска модерниот знак да содржеше и цртеж на риба!
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Верувај, да можев тоа да го снимам на лента, немаше да има потреба да продолжам да трчам по дваесетина распаднати фабрики во Битола, Прилеп, Куманово итн., зашто тоа ќе беше сосем доволно за да се оствари изложбата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Подобро ќе беше да не дотуривте толку хлороформ!“
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Само дописникот на југословенската новинска агенција (Танјуг) со седиште во Алжир, со кого се познавав уште од деновите на новинарството во младинските весници, ќе ја објавеше веста за прошталниот прием кај Арафат, која ќе стигнеше сигурно до мојата Мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас всушност и не добив попрецизни информации од кои ќе беше задоволна Шестата управа на Сојузното министерство за надворешни работи во Белград.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мојата Мајка не ја криеше својата секогаш притаена гордост што за нејзиниот син се пишува насекаде и за неговата улога во палестинското прашање, но уште повеќе не ја криеше и нејзината голема загриженост за моите деца.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас бев дојден да ги добијам првите информации од почетокот на првите американско-палестински разговори во Картагина, за да го известам што побрзо југословенското раководство за историскиот настан од пресудно значење за палестинско-израелскиот спор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И таа кутрата ќе беше среќна што синот најпосле се враќа, но едновремено со притаена и изгубена гордост што тој повеќе не ќе може да им помага на Палестинците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да ја напишев првата телеграма во која јунакот ќе беше анти-херојот, картагинскиот градинар Раиз, ревносниот шифрант Петар Иваз, сигурно ќе ја испратеше шифрирана до Централата, колку и да му се видеше невозможна, невообичена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби ќе беше најсреќна што порано да се вратам, да ги споделам последните години на нејзината осама.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Амбасадорот на некогашната голема во мала земја, а сега на мала во голема земја се соочуваше со реалноста. Не инсистирав на одговорот!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не знам како ќе бев разбран. Ја избрав тишината за сојузник.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Хеленин да си, ти хеленски ќе беше.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Океаните ќе беа капки во твоето срце.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Можеше да го преврти говорот во вообичаена осуда на предавниците и на мислопрестапниците, но тоа ќе беше премногу очигледно; додека, пак, да измисли некаква победа на фронтот, или некаков триумф во натфрлањето на Деветтиот тригодишен план, би можело премногу да ги искомпликува документите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон не ја купи сликата. Таа ќе беше уште понекорисен имот отколку стаклениот тег за хартија и беше неможно да се однесе дома без да се извади од рамката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Речиси сите луѓе во неа беа грди, и ќе беа грди дури и да беа облечени поинаку, а не во униформните сини комбинезони.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа ќе беше несфатливо опасно, дури и да знаеше како да го стори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и да беше помалку опасно, сепак ќе беше тешко да се најде време за состаноци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и да успееше да ја разбуди Кетрин, да можеше да го постигне тоа, тоа ќе беше нешто како заведување, сеедно што му беше жена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ефектот ќе беше сосем ист доколку трите супер држави, наместо да војуваат меѓу себе, се договореа да живеат во траен мир, секоја од нив незагрозувана во своите сопствени граници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој кажуваше работи за кои ќе беше подобро да останеа неискажани, читаше премногу книги, често ја посетуваше кафеаната „Кај костенот“, собиралиште на сликари и музичари.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа ќе беше премногу нападно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да можеше да биде сигурен дека О'Брајан лаже, не ќе беше важно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби се ќе беше поинаку ако тогаш ти го кажев тоа што навистина го мислев.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да бев сигурна дека навистина не ми е мајка ќе ја земев со црнците и ќе беше задоволна. Ќе имаше и кур и пари.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако го направев тоа, сигурна сум дека вистината во која денеска двајцата се давиме ќе беше поинаква.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога ќе бевме сами со Лилица, а тоа се случуваше ретко, најчесто молчевме.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Овој детал ќе беше заборавен ако по два дена не се случеше нешто кое ги надмина границите на пристојноста, особено во однесувањето кон претпоставен во нашата служба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Богдан немаше одговор на ова прашање, но тоа природно му се наметнуваше, не толку кога ќе беа в кревет, исполнети со себе и доволни сами на себе, изделени од сиот друг свет, колку во миговите кога ќе го гледаше нејзиното голо тело низ објективот, работејќи на фотосесиите кои госпоѓа Мариела особено ги љубеше (во спалната, во кујната, во купатилото, на дрвените вртени скали меѓу едниот и другиот кат, на пространата тераса обрастена во густеж од бршлени) кои траеја долго, исполнети со сласт на себеоткривања и дооткривања еден со друг, со лес на дишење, со движења кои беа нечујни, со поместувања низ амбиентот кои беа спонтани и хармонични, во атмосфера која беше пријатна за двајцата, што, всушност, значеше предигра за она што потоа следуваше: да се спојат нивните растреперени тела во долга и страсна љубовна игра до исцрпување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Вистина пак, откога стана баш-аза и работата со азите тргна на подобро, та само опак човек не ќе беше задоволен од тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Или зашто џамијата одамна почна да му се гради и наскоро ќе беше готова, а нему во сон му се чинеше дека ги слуша клетвите на каурите, или прекорите на Влаинката и стариот Тајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Глупаво ќе беше од него, внук на еден од тројцата синови на Исхак бег, најголемиот градител на Скопје, да не отвора очи и уши.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Марин Крусиќ пак се исекна. Се исмеа, кивна и гледаше во Сандри помалку победнички отколку да го кажеше сето тоа кога не ќе беше солзлив.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дали ќе беше тоа татко ѝ на Калија, самарџијата Димо, дали попот Ставре, дали пак еден стуткан туѓинец, Унгарецот Миклош, кој по несреќа попадна во Скопје и кој, сличен во судбината со Бошко, Калија ја сметаше за единственото невино суштество во оваа превара со војни, освојувања и робење.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, доволно ќе беше и да го наслушнам скриениот говор на моите соништа...Зар не беше, во суштина, сѐ кажано во оној сон со двете врати?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Таа пот што ја даваше таму, да ја дадеше како помош за носење материјали до гробот на брат му, ќе беше работата што ја презедов јас, каде-каде напредната.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас таму во очај појдов и не ќе беше право да мислам дека ќе има нешто уште полошо и пострашно што би требало да очекувам. Не ќе беше право.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ако она што требало да биде, беше – јас ќе бев блудница, а ти чист и безгрешен.
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ако она што требало да биде, беше – јас ќе бев поет, а ти само, стих згрешен. 2002
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
„... Ако она што требало да биде, беше - јас ќе бев поет, а ти само, стих згрешен.”
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ако она што требало да биде, беше – јас ќе бев самовила, а ти дете Голомеше.
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ако она што требало да биде, беше – јас ќе бев искушение, а ти за строгости решен.
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Во почетокот на есента најдов работа во една агенција, подобро ќе беше да не најдев, да знаев што сè ќе се случува следните месеци.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Бевме сигурни дека ќе беше импресиониран и горд што твојот син беше на пракса во една вака средена болница.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Имено, работниците уште имаа право да бараат заштита на своите права пред надлежниот основен суд, но повеќе не во наведениов случај т.е. кога ќе беа прогласени како „технолошки вишок“ – што, секако, беше на работ на неуставноста. 25 д) бројни негативни промени претрпе одредбата од ЗРО (1993) според која работниот однос не може да престане ако на работникот не му е обезбедено барем едно од следниве три права: (1) вработување кај друг работодавец; (2) стручно оспособување, преквалификација или доквалификација; или, пак, (3) испратнина – чл. 130, ЗРО/93: •  во врска со испратнината, со промените до кои дојде со носењето на ЗРО (1993) веќе не се предвидуваше дека работникот, кој бил прогласен за технолошки вишок, а на којшто работодавецот не можел да му обезбеди ниту едно од правата во согласност со закон – има право на паричен надомест најмногу две години, а кој не може да биде помал од загарантираниот личен доход, како и право на пензиско и здравствено осигурување за овој временски период кога е без работа (чл. 18, ЗРО/90).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Сѐ ќе беше добро, ако војната завршеше не така како што заврши...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Каде и да живееја, ќе беше поинаку.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеби ќе беше полесно да се залажува дека Карл одвај чека да ја види.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Што ли ќе беше ова... - се чудеа луѓето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гореше и тој. Во топли денови, или кога варницата ќе беше исполнета со камења за печење вар, се состануваа во плевната на Оруш.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И така, кога мајка му не ќе беше дома, ја носеше Злата на таванот и застануваа крај огледалото, кое, како некој маѓепсник ги поземаше и тие се губеа во него.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И да не умреше Сулејман под Сигет, ништо чудно не ќе беше ако и Виена паднеше во неговите раце.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Дури сега стануваме свесни дека еден од нас ( може и двајца) веќе ќе беше мртов!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Танаскоица, за која тој знае дека знае што ѝ е на момата, како да стана сојузник со Пелагија, не ја отвораше така често својата уста, а кога ќе беше притисната од грлениот глас на Танаско како од надојдена река, таа само проломотуваше Ки дое ред, ки са виде!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
По околу два месеца ќе беше мојата изложба...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Уште еден сантиметар - и ќе беше здробена коската.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А јас ќе можев - малку ли работи можев - можев да излезам писмо да пуштам, што ќе беше тогаш?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А потоа ќе наполнеше петнаесет, ќе пушеше, ќе добиеше струпчиња, ќе беше простак и ќе се загледуваше во дамските деколтеа. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 157
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа: раскошна, со свилен фустан, да живееше половина век порано, ќе беше со ноќно капче со ленти.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мака ти сторив...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Да ти беше тој жив, инаку ќе беше...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
И не само што ќе се учеше и што ќе беше вака облечен, да не ја гледа пуста Анѓа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
18. Додека се урнисуваа царствата како плочки за домино Со кои некои Македонци се залажуваа на стари години И се правеа дека ѓоа не знаат дека со секоја урната плочка домино Им се урива и дел од живеачката И дека живеачката всушност била партија домино Особено живеачката во транзиција во која луѓето се струполуваа И кога не беа љубители на домино Туку така се струполуваа и ничкосуваа Откако ќе ги дофатеше некоја од многуте агенции за глобална благосостојба Така демек досека се урнисуваа царствата како плочки за домино Се ничкосуваа и светските наслаги од темни кристали Секаде каде што ќе цапнеше Чарлс Дарвин Се распаѓаа кулите од темни кристали Колку што се смалуваа светските резерви од темни кристали Толку стануваше кристално јасно Дека преживувале и ќе преживуваат Само оние кои се во состојба да се прилагодат на средината И дека се изџвакани преживеани и надживеани прикаските За тоа дека билките и животинките ги создал Бог Макар што и век и половина после Дарвин остана навиката Некои тукушто испилени големци во Македонија и не само во Македонија Ептен да се извештат во техниката на прилагодувањето И најмногу да се прилагодат на крстењето во божјите храмови Па се крстеа ту со десна ту со лева рака Самите не си веруваа ама се прикажуваа како големци и големи богомолци И самите епитропи клисари попови владици Не им веруваа на големците дека се големи богомолци Ама катаден седеа со нив на големи софри Богохулие ќе беше да се рече какви големци такви великодостојници Но остана забележано во Транзицијата Дека со пари се прават и големи сојузи на лажните богомолци Парите дупчат и таму каде што и самиот Бог не може На Чарлс Дарвин му доаѓаше да стане од гроб Да земе еден бастум и да почне да им ги прави црвени газињата На големците кои се прикажуваа како големи богомолци И сакаа да си играат мајтап со Чарлс Дарвин Колку што беа поучени новите големци се правеа поголеми богомолци И неуко си се убедуваа дека ќе го вратат тркалото на историјата наназад Во тој случај секако ќе му го сменат и името на градот Дарвин Ене онаму на влезот во северозападна Австралија И којзнае во кој град тогаш ќе живеат коалите Макар што сите од родот на коалите знаеја Дека тоа ќе биде кога врба ќе роди грозје И дека е ограничен и кусовечен рокот на прилагодливоста На новите големци големобогомолци Од што произлегува дека Чарл Дарвин пред век и половина Воопшто и не помислувал на таква прилагодливост И на толку ненормално размножување на камелеоните од сите видови И на камелеонството како начин на мавтосување И на гласачите и на Бога При толку мавтосувачи не беше тешко Да воскреснат смачканите митологии И да се смачкаат нововековните митологии При толку мавтосувачи народот не можеше да види Дека веќе се спуштени капаците на агенциите за глобална благосостојба И дека продлабочувањето на нееднаквоста станува светски процес При толку мавтосувачи одвај некој ќе забележеше Дека добриот слуга бргу бргу станал зол господар А сите окоруваа очи кога ќе ги видеа европејките Во потрага по оргазам на далматинските плажи Колку пари толку оргазам си знаеја европејките Кој Господ ги донесе европејките и во нашите краишта И го преиначи нивниот лозунг та сега мнозина мува не ги лазе кога велат Колку пари толку удентитет Во агенциите за глобална благосостојба Се измислуваа и други лозунзи поретко црвени почесто зелени Измислувачите на лозунзи неа знаеја дека овошјето се јаде кога е зрело Ниту беа чуле дека секоја трева си бара редовно косење Измислувачите на лозунзи шиткаа вообразена историја на парче На Чарлс Дарвин често му се слошуваше Од големци големобогољубци и измислувачи на лозунзи И тогаш тој се смируваше така што ги гледаше полжавите Како си прават пошарени куќички И со време си се вардат од глобалното затоплување.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Ете! Да не се случеше таа случајна средба помеѓу мене и тој стрип, можеби јас денес ќе бев некаков успешен банкар, или еминентен политички коментатор, или флексибилен деловен човек, па дури и ептен угледен правник (за каков што ме мечтаеше татко ми во своите родителски сништа)...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ха, па доколку Ромео беше од овдешната населба Венис наместо од оригиналната Венеција, гарант ќе си ја качеше Јулија на чопер и за два саата ќе беа во Мексико, ни самоубиство ни бутур!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Немало да има ни граѓански отпор, ни борба за човечки права, ниту Роза Паркс ќе седнела на предно автобуско седиште резервирано за белци, ниту Кенеди ќе ги добиел изборите, ниту Мартин Лутер Кинг ќе држел историски говори, ниту Врховниот суд ќе ја укинел расната сегрегација по училиштата и универзитетите, ниту ќе се случел маршот на Вашингтон, ниту Црните пантери ќе имале муда да кренат глава, ниту демократите ќе се степале со полицијата на својата чикашка конвенција, ниту ќе се изродел студентскиот бунт, ниту ќе имало мировни движења, ниту ќе дошло до сексуалната револуција, ниту до флауер-пауер, ниту до мејк-лав-нот-вор, ниту до филозофијата "грлс сеј јес ту гајс ху сеј ноу", ниту до појавата на феминизмот и женската рамноправност, ниту ќе имаше слободен печат да го раскринка она лајно Ричард Никсон, ниту ќе имаше нудистички плажи и кампови, ниту ќе имаше екологија и борба против индустриските штеточини, ниту Латиносите и Азијатите ќе добиеја пристап до раководните места во државната администрација, ниту хомосексуалците ќе се избореа за право на слободна љубов, ниту поп- рок ѕвездите ќе држеа концерти за гладните во Африка, ниту јас како тинејџер ќе можев да носам искинати фармерки пред жива мајка Милена, ниту ќе можевме глас да кренеме против крвожедните корпорации, ниту ќе смеевме попреку да ја погледнеме воената индустрија, ниту ќе беше можен антиглобализмот, ниту пак глобализмот, ниту секоја сабота ќе одевме на протести против војната во Ирак, ниту денешниве манекенки ќе шетаа по писта во танги и со разголени гради, ниту Клинтон ќе смееше да зуцне дека дувал хашиш и ја таклабасал Моника Левински, ниту Џена Џемисон ќе направеше толку пари, ниту Ал Гор ќе можеше да попува против глобалното затоплување, ниту Бил Маер и Мајкл Мур ќе можеа осум години да плукаат по Буш и Чејни, ниту медиумите ќе признаеја дека Сара Пејлин е бимба бимбосана, ниту сега јас и ти ќе седевме овде со зелена карта, со другарот Обама на чело.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
ВОСОК Да пишував за време на Тито Денес ќе бев привилегиран Ќе добиев восочна фигура во музеј
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Тој добро знаеше дека, кога пламна грчко-италијанската војна и се пренесе до нашиот град крај Езерото, дали беше тоа прст на судбината, што ли ќе беше тоа чудо, на Мајка да ѝ оживеат и грчкиот и италијанскиот јазик, да ѝ помогнат да си ги спаси чедата од војната.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не си замислував, тогаш, дека со мојот многу мал напор, таа и Татко ќе беа најсреќните кога ќе го доби­еја моето писмо.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Каков мајтап ќе беше тоа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кој не ќе беше со нив, го сметаа за противник.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во други времиња, да беше жив Татко, ќе беше вистински празник за неговата душа, а и Мајка немаше да го крие своето љубопитство, својата возбуда. Но сега беа други времиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не можеше и овој пат да го изговори своето „не“. Тоа ќе беше за прв пат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ќе бев ли сѐ? Немаше ли да те мачи пак она што те мачеше - жед и досада?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А ако бев друго, те прашувам во себе, ќе бев ли друг за тебе?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе беше позабавно, времето не ќе се развлекуваше, или да се занимавам со друго во оваа здодевност? Со што друго? се праша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Повитoт тогаш ќе беше сочен и зелен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И ќе бев ли помалку уморен в постела и помалку ли ќе мислев на своите болни (часовници, шуми, едра), кога ќе го чувствував крај себе твојот врел колк?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не сакавме во таква атмосфера да го повториме прашањето за судбината на нашиот чун. Ќе беше премногу.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ако Јагулче ова не го речеше, не ќе беше вистински тој.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Да беше Цветан Дримски член на Партијата сè ќе беше подруго. Ќе беа пријатели.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Само збор да кажеше веднаш ќе беше во првите редови.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И тие ќе беа останатиот свет. Тотално небитен за нас.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ќе ги бркавме како јас Јеховини од пред врата. Ќе бевме едно џукело една.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
И ќе ти праев кајгана и кога ќе ме мрзеше и да мочам. И ние ќе бевме едно.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
- Да имаше добро ќе беше. Ама, ете... Нема!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Да имаше, добро ќе беше! Ама, ете, нема!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ако станеше научник, што ќе беше? � Д.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но, бидејќи не му бев одговорил а помина поприлично време Пачев ја тргна раката од моето рамо и седна на креветот. – Подобро ќе беше да ја фрлиш в оган а не да ми ја донесуваш. – Секој ден идевте за да видите како ѝ напредува работата на Пеперутката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Утрешниот којзнае кому ќе му припадне! ќе беше нејзиниот коментар, но ќе го соопштеше откако ќе се согласеше и ќе ги прифатеше сите мои размисли и предлози.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Изгледа во моите очи Загорка Пеперутката го беше наѕрела сомнението, или неговата сенка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина ми се пристори дека доктор Пачев ќе беше во право но само под еден услов: ако се случило овие настани да ги забележувам во деновите кога се случуваа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Каков ќе беше нејзиниот одговор?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Неговиот прв впечаток од патот по кој се оддалечува од нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- реков и се насмеав -Знаев дека Пачев не ќе беше доктор ако не ми дозволеше да поверувам дека со моите досетки можам да си обезбедам барем еден лет со мојата девојка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
По секое вакво патување сè повеќе сум убеден дека ќе беше многу тажно ако ми беше одземена и можноста за патувања, за преселби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да ги фатеше некој за раце и да ги одведеше сигурно дека сè ќе беше решено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Одлучив да му го предложам ова при првата можност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Требаше и ти да го употребиш прстот! Тогаш ќе бев посигурна за кого прашуваш - се смееше таа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Помислив тоа го правите зашто ви се допаѓа сликата! – го потсетив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но не знам дали ќе бев искрен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа навистина можеше да се случи и ќе беше протест, дури сега сфаќам - дообјасни Стариот писател. – Веројатно сакаше да ми укаже тој делегат дека е смешен ставот за промовирање заслужени поединци од областа на културата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она што ќе се насели во просториите на нашиот сон, сè едно во кое време се случувало тоа, не можеме тукутака да го парчосуваме и да ги искористуваме само оние делови што нам ни се чинат прифатливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За неа летот беше само движење или пат за да се втаса таму каде што има одлучено; летот веројатно ѝ бил само упатство како да помине во другоно време каде што сакаше да ја одведе нејзината желба!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колку ќе беше пополезно и за стражарот а и за мене ако му наредеше да влезе во собата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Додека ортомите на гробарите го спуштаа во зинатата јама ковчегот со телото на Денко Самоников јас ја уверував Катерина дека погребите ќе беа многу поинтересни ако можевме на нив да ја слушнеме и пораката на покојникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Подобро ќе беше да речеш дека љубовта е слепа!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но нашите постапки ако беа секогаш во договор со разумноста каде ќе беше ризикот од љубовта?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност и не правам ништо друго, чекам да ги одведат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сум сигурен - реков - И мојот одговор ќе беше сличен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури ќе бев многу среќен да можев да ѝ поверувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Животот на Загорка Пеперутката ќе беше безвреден да постоеја дури и десетина слики слични на онаа што ја симнал Пачев од ѕидот ако желбата на Пеперутката не се наоѓаше во неа самата..
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога реков: протрчавме низ животот мислев токму на тоа. На животот и на трчањето. И ќе беше в ред ако...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„А ќе беше поумно да останев дома.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Ако не беа приказните и животот во нив, којзнае дали ќе нè имаше нас и колку ќе бевме оние што сме - рече Бојка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ако не беше присутна нејзината рака, во станов сè ќе беше испорастурено, заклучуваш следејќи ги нејзините постапки.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А белезицата!? Сепак, ќе беше многу посреќен, дури и овде, во ќелијава, да не ја видеше таа белезица на раката на секретарката Ботка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Филип Д. од своја страна не пропушти да напомене дека според негово мислење сепак ќе беше подобро недоразбирањата да се расчистуваат овде, на влезот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Животот можеби не ќе беше ни овен ни бишка, ако не бевме ние, вели речиси налутено Крсте Манев обѕирнувајќи се да види кој сѐ го слуша.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И ќе беше така да не дојдоа сите гладни.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Среќа што сум доста суптилен, романтичен, сензуален и сентиментален. Инаку, ќе беше крваво.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КРТОВИЦА: Другар Курта, да бев невина, мојот химен, твој ќе беше!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Да ве издави, како сите прилепчани што ќе беа издавени да не бев јас?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
„Ме слушаш ли Клеманса?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Градот ќе беше на работ на Европа, а тоа веќе не е така откако Шпанија е во Заедничкиот пазар.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сигурно сè ќе искрши.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тулуза ќе беше далеку поздодевен град Шпанија да не беше во Заедни­чкиот пазар.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ете! Така ќе беше готов!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ех, да знаеше барем малку да држи ножици и да потсечува ваму-таму, тогаш косата на Зоки Поки сигурно секогаш ќе беше убаво поткастрена. Но, можеби и за среќа!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ќе беше новост некој да почне да тврди дека водите стојат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако беше точно тоа, ако на цели народи им е дадена таквата способност, тоа ќе беше најголемиот грев на оној кој управува со нас луѓето и со нашата волја, па нека е тој господин и самиот Господ.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби ако беше така ќе беше најдобро.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само тешко им на оние кои ќе се најдеа в бездна!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но и да го знаев тогаш тоа што подоцна се дозна зар ќе бев поумна или поправедна?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Подобро ќе беше да платам уште еден човек одошто и јас да влегувам во стомавот на земјата“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Без нивното јавување ќе бев многу поспокојна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тоа за него ќе беше најголемата загуба, "Како ти помина денот?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но само дотогаш додека сите тие нешта ќе беа обвиткани во тишината на неговите сонувања.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар ќе можев нешто да изменам? Не верувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зашто ако тоа не истрчаше напред да ги запре кучето и Германците, ќе бевме опколени и фатени живи.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Мое е. - Од каде твое? Да беше твое ќе беше кај тебе... а не на мојана слива - рече соседот Лешо.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А ако не ослепев, сега не ќе бев жив.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога јадењето ќе беше готово, го тераа првин тој да јаде, а потоа офицерот им даваше на војниците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сполај му на господа, што ќе беше ова чудо, зборуваа луѓето и грабеа на рибите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Костурска глава низ платно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
“Jasper Johns: Stories and Ideas”, A Year from Monday, стр. 73-84. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 191 Д а не живееше Марсел Дишан, ќе беше потребно да живееше некој потполно налик на него, т.е. да создаде онаков свет каков што почнуваме да го познаваме и доживуваме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа заслужи процент од вкупниот доход за книгата што Енди едноставно одби да го земе предвид.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ворхоловите ко-автори, тие не беа толку чираци на големиот волшебник колку вистински алхемичари кои успеаја да ја синтетизираат нефатливата аура на Ворхол во литературен стил што ќе беше од огромен значај и во случај Ворхол никогаш да не фатеше сликарска четка во својата рака.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Му ги предадов овие белешки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вистина, Били Нејм направи нешто повеќе од само печатар­ ските корекции (вклучувајќи ја и новелата “а”), но Хакет и Коласело заслужуваат многу поголемо признание за нивната работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сакав да му кажам да се избрише, но поради начинот на кој ме гледаше и поради сериозноста на моментот ќе беше непристојно да му го речам тоа, а впрочем и ми беше страв.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Автомобилот, секако, не се паркираше во кујно-гаражо-влезо-излезот; ќе беше премногу нехигиенски да се чува автомобил во исто место каде што се подготвува храна - па затоа тој си беше паркиран надвор, пред оградата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја погледнав втренчено мајка ми и прекорно изустив без глас „десет? не може!“ а таа се обиде да застане на моја страна, исто поради тоа што незгодно ќе беше толку време да им се тупнувам на луѓето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Подоцна некој ги искрши и тие седишта, па остана само седиштето на најмалата клацкалка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Некогаш ако ни беше многу здодевно, ќе се качевме на највисоката и ќе си правевме „плескавици“ - тој што беше на земја ќе подрипнеше, а тој што ќе беше искачен горе исто така ненадејно ќе потскокнеше и ќе си го плеснеше газот од седиштето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ау! Нема потреба. И онака тетин ти си спие таму.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Очигледно беше дека нешто не е во ред - водата нејќеше да си оди, а ми беше страв, кога казанчето повторно се наполни, да пуштам пак вода за да не направам уште поголема белја.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тогаш мачката молскавично ја крена предната шепа и силно ме изгреба долж целата рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Непишана потврдо на неправдата – да беше попаметна ќе беше погрда а со тоа машкиот род би загубил многу.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Тоа ќе беше најрастропаната свадба на светот, а кралот Вок ќе се чувствуваше прекрасно, прекрасно.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Бре, бре, што насмевка ќе беше тоа, да ти го раскине срцето со нож од јагоди...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Мими, мама таму сите ги советуваше и не ќе беше фер тебе да те фали.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„А ти, Влатко си ми најубав брат, ти ќе беше МИСТЕР!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- „Ќе беше подобро да не го вклучеше!“ воздивна баба Мирјана.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Да бевме таму, Теми сигурно ќе беше МИС!“ го прекина читањето Мими.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Да беше ракописот смирен, прецизен, јасен и да беше пишуван во подолг временски период, сигурно ќе беше многу пократок.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И додека на излезот од големиот цариградски аеродром го барав и го забележав своето име на малиот рлакат што го држеше еден од домаќините, си помислив, колку ќе бев среќен, како некогаш овде да го видам добродушното, ведро и светло лице на братот Осман Окијар, кое многу ме потсетуваше на татковото.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А.Ш. Отсекогаш те замислував таква и коската карлична ти е заоблена ко кокиче на дожд ми мирисаш најсилно- гол дождец-пргава синоличка со трње и намовната кожа; Отсекогаш те знаев таква како ми доаѓаш по преѓата на Ленинова: Сива улица, мокра од железните намирисани капки- пауница со црно прецрно око; Клетва модра, парталава во устата ми капеше, како нечовек да бев; Прости, мајко и жено не видов кога капна капнатата ти става; Црница само остана а да можам земја и ќе бев.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Да се родев пред сто години, сега ќе бев мртов и ќе имав живеано среќен живот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Нема начин да се утврди до кој степен ЛСД придонесе за архитектонското решение, но мое цврсто уверување е дека без искуството со ЛСД многу од овие увиди не ќе беа можни, особено во релативно кусиот рок кој го имав за изработка на проектот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Исклучително брзото давање на визата сигурно не ќе беше најдобро за мене поради овдешните, кои тајум се сомневаа на мојата лојалност кон нив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. само што не ми рече дека се согласува со моето мислење, но тоа ќе беше пресилна доза.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да не беше оваа фарса и трагично замислена, сигурно ќе беше гротескна и комична.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да можеа добро да ме слушнат и да ме разберат провокаторите на блиската маса, сигурно ќе беше поинаку.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да останеше подолго жив, ќе беше поинаку и денешниот свет ќе имаше друг изглед.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сигурно ќе беа ангажирани и вознемирени, но вешто сокривајќи го тоа, доколку дојдеше повикот до нив од мене.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ни Борхес ни Дерида не ја преземаат хегемонијата на грчко-римскиот дискурс здраво за готово; обајцата се наклонети кон извесен јудаизам во своите контакти со текстовите, а Борхес сака да зами­слува: “Александрија да однесеше победа наместо Рим, необичните, вознемирувачки приказни што овде накусо ги раскажав /пишуваше за гностицизмот/ ќе беа складни, величествени и обични.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тврдењата како она на Новалис, “животот е болест на духот”, би се трупале во канонските книги”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кој знае како ќе ми одговореше, а не ќе беше чудно ако ја наврти во мене и својата воздушна пушка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Ама да не беше мојата наметка, сега ќе беше мокар до кожа! - рекол оној што му помогнал на својот сопатник.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Дедо сигурно ќе пукаше во неа со пиштол, - си велев, - и ќе беше ужасно возбудливо. Штета!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дури ми беше и жал што ѝ реков попладнето дека не ја сакам и што си мислев дека ќе беше подобро да не се родеше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Да беше тука татко ми, ќе беше лесно, - гласно размислував јас: - Што да сториме: Чавка вознемирено рече: - Таа може и да умре ноќеска.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јоле наш не ќе беше толку интересен за прикаскава ако еден ден не му се случеше ова што му се случи.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Да бев јас за добро не ќе бев момок со целата фамилија.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- По едно наполеонче ако имаат, ако не –добро ќе беше, ама што да правиме.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман виновно рече: - Можеби ќе беше подобро ако одевме со кренати раце, а, - присторе и тоа А- то зататни.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Шипинки ќе беше, - рече Србин подотварајќи ги очите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Ама кутивчето го немам. - А што ако го имаше кутивчето? - Друго ќе беше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Служењето војска во животот на Едо Бранов ќе беше безначајна и заборавена епизода ако тој таму не се здобиеше со една рана и со еден мелем.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мозокот ми се вжештуваше при секое подзамислување на неа, а Очите секогаш, кога таа ќе беше пред мене, ми беа ококорени во неа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас поради тоа сметав дека сум излишен овде во ЈугоМак и дека ми се готват да ме избркаат од работа, а малку да ми покачеа плата, колку да се смирам, ни несреќата ќе се случеше ниту пак јас ќе бев нервно поболен и позависен од алкохолот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Најдобро ќе беше да не раскопувам, ама јас си го знам кумот Танаско, тој тоа и онака ќе го откриеше.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Ако организирав дезертерства, велам, и самата ќе бев дезертер.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае дали ќе имаше и Македонија, велам, и којзнае дали јас ќе бев овдека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Подруго ќе беше да имаше татко, вели, кој не помина, тој не зеде, вели, ко гасеници нѐ опасија, ама најлесно е гладен човек да најадеш, вели, и само се шутка, оптрчува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Да беше толку умен не ќе беше врзан, му велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да ме фатеа на албанска граница, вели, не ќе беше ништо...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина, уште ќе беше таму, ама барем жив...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ ќе беше прекрасно ако не беа неговата нескротлива желба за слава и пари.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мило ми беше што ме одби зошто ќе беше вистински циркус да требаше да ме придружуваат двајцата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби долу во Пеколот, во циркузот на чичко Ѓавол, аплаузот ќе беше вистински.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сепак, тоа нешто за мене ќе беше само мачење и ништо повеќе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Навистина, голема беше веројатноста дека ќе беше така. Тоа го дознав утрото.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чини ако не беше тој ќе беше некој сличен на него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да си седеше во водата уште ќе беше жива.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И сѐ ќе беше убаво ако едното од нив, без некоја зла намера, не му речеше на другото: - Насекаде гледам, само на страната каде си ти, освен тебе, ништо друго не гледам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ех, колку ќе беше убава градината ако не замрзнеше Белото, - рече човекот во чија градина растеа јоргованчињата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Да не беше така, ќе бев раат од Дена, таа би цртала и додека спие, толку многу сака да црта и тоа го прави супер.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да беше порано, поинаку ќе бев среќна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако пак, заминев во Маврово, ќе бев по цел ден со мајка ми, татко ми и брат ми, друштво што го обожавам и со кое ми е особено убаво таму, зашто нема ни телевизор, ни телефон и ништо што би ги прекинувало нашите разговори, раскажувања, читање книги, уживање во природата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Требаше воопшто да не го ставаш штом веднаш не го стори тоа, така ќе беше почесно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сосема природно ќе беше да се уплашев, или барем да се вознемирев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Светкањето на конецот и шаренилото на боите, му даваа живост и радост на тој простор, инаку ми се чинеше дека таа глетка ќе беше многу тажна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По некое време успеав да ѝ речам: - Немој да се изненадуваш што не покажувам знаци на радост, едноставно не можам сè уште да се радувам – а таа не престануваше да ме гушка и да ме бакнува и да повторува: - Знам, знам, мило мое, најмило мое, знам како ти е.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ништо друго не ми преостануваше освен приказните.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не ти се допаднал, не ставај го, биди искрена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Му велам на Игбал, да не постоеше, мојот живот ќе беше сосема поинаков, обичен, како сите животи на девојчињата од моја возраст, а тој нишка со главата лево-десно и повторува неколкупати: О.К., О.К., О.К. и се смешка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу повеќе отколку тогаш. Разбираш? Доцна беше. Како со прстенот – ѝ спомнав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сè до лани не сум го имала тој проблем и таква дилема никогаш не ме мачела.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Молчев и ја гледав право в очи, како да сакам да се уверам дека не се шегува со мене, иако добро знаев дека ја зборува вистината, оти тоа ќе беше недозволено ужасна шега ако ме лажеше и таа никогаш не би ми го сторила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)