ќе (чест.) - е (гл.)

Не ќе е добро, според овие одговори, во ниедна варијанта да му се суди на Чанга во присуство или во отсуство, жив или мртов, зашто со ова конечно ќе се придонесеше Чанга дефинитивно да стане козји светец, дури и да го надмине славењето на хероите од војната, дури и сегашните главни водачи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Веста на најстариот брат за пописот го собра сето семејство на чардакот. – Попис на козите, ја прекина мајка ми прва тишината – не ќе е на арно! – Тие сакаат да видат колку кози имаме па ножот! – рече еден од постарите браќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само црцорот на птиците потсетуваше на другите обични денови. – Ова не ќе е на арно! – промрморе мајка ми и се упати кон кујната во дворот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како што се приближувам кон човекот така сѐ повеќе го препознавам. Како да е тој, како да не е тој, ама тој ќе е.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Баш си го избрала! Подобро ќе е маѓијата да не ти се фати…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
„Можеби сепак ќе е подобро да не патувам, да останам дома, да се грижам за малиот. Таму ќе седам - ваму ќе ве мислам“, - длабоко воздивна баба.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Доцна е“ реков, “веќе се стемнува.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не е доцна, мајкин, за петнаесет минути сѐ ќе е готово.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Имам план! Бомба акција! “ викна Љупчо, удирајќи го Дејко по рамото.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Околу пладне, штом ќе е готова летната манџа, и штом ќе се курдиса сонцето како што треба, младите охридски мајки (што не значи дека во Охрид нема од стара мајка деца) ги дотеруваат бебулињата, ги сместуваат удобно во количките кои задолжително имаат чадорче или нешто друго за да им држи сенка, па полека тргнуваат кон езерото.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ОХРИДСКИТЕ МАЈКИ
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Што ли ќе е ова сега? Зар се премислил? Не, не верувам!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Да, тоа ќе е најдобро. Судот нека реши! - се сложија повеќето од ластовиците.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- О, ти не спиеш! - се изненади Месечината кога ја догледа куклата со широко отворените сини очи. - Доцна е, полноќ ќе е скоро...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Најпосле главатарот го нави часовникот за да заѕвони и за да го избрка стравот и викна: - Ќе го пратиме белово дете да го најде лавот и да му ја земе сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Им мавнав со рака и тие потрчаа кон мене со ластегарка в раце (држи се кроко, весело ќе е).
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Набожни, озлобени, додворливо наведнати пред власта, иако многумина од нив луто ја мразеа нејасно и потајно барајќи нешто што не ќе е вака - жандармско, даночно, грабливо, нешто што ќе е без тешки потковани чевли под чии клинци тие се виткаа со бавност на црви.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пред тебе клетва ќе ветам; Албанецот нема да згазне на зборот и лага не ќе е клетвата света"!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Знам, нечесно ќе е да почнам со играта овде, зашто со милост сте дошле.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Та тажен ли е живот клет; од денес полн со болки, низа крвава тој ќе е од солзи, преполн маки сет.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Зошто ми е животот кога син ми неодмазден ќе е?
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Со одвратност од себе сонот го оттурна она, мислите црни ги гони; но пак ја обградија мачните слики од сонот ноќеска што ѝ се сони. Штом шушнува нешто - смуртеното чело го крева сигурно синот ѝ ќе е!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
И веќе знаев дека сѐ ќе е брзо готово, дека земјата обеспокоена од ѕверското будење на човечката крв нѐ чека да нѐ награди со црви, нас или тројцата со фесови: дотрча Ганка и се наведна над мајка си, се обиде да ја крене на нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мавале доаѓајќи и се распаѓале во прав и пепел за иднината, могила или тулбе на она што било и што ќе е трева или куп непознати цвеќиња со горчлив мирис на смртта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ноќ, воловите жеволеле во туѓа стаја туѓо сено, стопаните фаќале бессилно суштество што до вчера се наоѓало под заштита на светените манастирски ѕидови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доаѓаа и разговараа над мене, не знаев кој и не знаев што, конечно легна врз мене мрак на треви или мека сенка на облак, или можеби ме фати стапица на недолговечна смрт, умирав, мислев дека сум мртов, дека смрзнатата кожа ми е гроб под кој веќе нема ни движење ни надежи, нема ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стравочудебното село било куп човечки седалки од кал и со сламени или 'ржени покриви, некои од тие куќи дури и без прозорци и бездруго однатре со залостени врати зад кои ноќе над заспаната челад бдеел домаќинот со секира, со вила или со прешилест чекан за кршење камен ослушнувајќи ги шумовите и стрелушејќи се од душите на мртовците и од арамиите или од организираните одметници на распашаните глутници на башибозукот и на аскерот што станал безредие во безредието на пеколот ширум по вилаетот и исто толку по осоговските масиви на кои некогашниот деспот Оливер мислел дека ќе е исто толку вечен колку што е и господ во заблудените срца на луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кажувајте, бре, тозлуци ќе направам од вашите кожи, од чабур ќе ви ја пијам крвта.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе им пуштиме абер кога ќе е време за товарење. Послушај ме, Доце, за наше добро.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сето тоа, жив оков во оков, се стеснувало и се ближело без доаѓам, немо; најпрвин ќе удреле едни и тој ќе станел несуштествување а тие слеаност во точка, и другите да доаѓаат и да стануваат дел на точката, сите - скорчавите костури, призраците со кациги и штитови и костурите со чекани.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Удирал и не броел. И не гледал каде паѓа изделканата јасенова гранка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак Арсо Арнаутче можел да го види Лесново и низ метежот на сеќавањата. Тогаш и уште повеќе подоцна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да ги вратиме. - Немаме камења. - Ќе дојдат кога ќе имаме. Или в гора нека се закулничат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Немој, викал другиот и сѐ повеќе ја пикал главата во кожите. - Јаков ќе е татко и на деветто дете.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој чекорел во свечена осаменост на обред во кој се кадат со темјан слабушкавите за битка, всушност не ги подавал рацете кон копнежи туку со здив, со чело, со врелина во врвовите на прстите џбарал слободен простор по чии невидливи врвици можело да се стаса до златни бранови на 'ржено море а во нивната лелеавост да се живее и да се чека на доаѓањето на русалките и девојките; со нив ќе е и таа, Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ што било пред тоа Лозан Перуника утре ќе е призрак на скрб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Другите две можеле и да останат свиткани под твојата дебела кожинка и тука задржани, без да бидат во состојба ни да те раскрвават, едното од нив можело и да се слизне по твојата четина и воопшто да не те повреди, но ова, што те тера да крвавиш вака, не ќе е на некое многу згодно место, тоа може уште оддалеку да се види, му зборуваше на својот самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Туку, Радо кој рече дека ќе е кавалерот што ќе те земе од дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Под огледалото стои масичка, а врз неа - леѓен со вода. Поарно ќе е да се наплиска и освежи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во дуќанот, мисли, не ќе е арно да отвори разговор за Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зад третата дабова шумичка, отаден напуштените бачила, живеат горноселаните и докажуваат: гаврановата предвечерна песна на Бадник е песна на смртта. Тешко дека тоа ќе е така.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Расфрлени од ветар и од претчувства дека ќе се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел во историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Или ова ќе е последно нивно видување, збогување, што ли?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе појде кај својот началник, кога ќе ѝ се здодее да ме чека, ќе стапне на првиот дрвен басамак и веќе не ќе е ни агент ни копнеж по шампанско.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Рафрлени од ветар и од претчувствства дека ќе му се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел од историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тешко дека тоа ќе е така. А ако се тие прави, нека биде така: живее в село човек преку сто години, слеп и сив како земја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А над нив блеска големо око, позлатен жолток од џиновско јајце; удира дожд: веќе нема луѓе и нема живот, сонцето се гасне, утре ќе е парче прегорен јаглен во темница без волчи завивања и без љубовни воздишки во која заглибила лагата на верувањето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со таков извик, мошне загатлив, ќе е крајот на осаменикот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Семоќни волшебници со змиски очи се спогодиле да ги состават овие луѓе во мачната и тешка илјада деветстотини и дванаесетта година, во која не се знае колкав ќе е откупот на поразените ни колкава ќе е и каква награда за оние што ќе слават.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Полесно пред Него ќе си го посипуваат лицето со пепел, доколку пепелта ќе е моја, од ова месо и од овие коски.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Откриената тајна не е и не ќе е тајна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не убедувајте ме дека сончевата солза беше капка моја пот. Попусто ќе е.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе им раскажам за Шумшул- град и за таинствениот рудник на дијаманти, како и за страшното чудовиште Мортенија, за која некои мислеа дека ќе е идна господарка на светот, од исконски времиња сит од секакви господари.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На овој пат низ неоткриени географски места, стварноста ја доживував поинаку отколку таму, во Пупипафија, Во таа моја улица и моја татковина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На тревка, на сламка ќе се сопнуваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Скрши го и како јајце истури го во супа. Повкусна и потопла ќе е.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И колку и да мислиме добро за својот живот, за смртта треба уште повеќе - зашто таа вечно ќе е со нас.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Во сабота попладне одиме на гости кај чичко ви Ѓорги на слава“ проговори татко Таки по повеќеминутна тишина, „ Ќе дојдат Ѓуше, Пандора и Тиро со фамилиите, но ќе има повеќе видни гости, грчкио конзул е најавен, некои битолски чауши, газди и стопани, ни јас не знам кој се ќе биди таму, ама, некој ќе е со фамилијата, а сигурно ќе има и некој ерген за женење.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Знаеше, отпорот на гаменот ќе е страшен; сеќавајќи се на неговите долги раце со тешки шепи, беше сета со Ивана, со неговите бистри, жолти очи покриени со сенка на густи кадри врз челото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Мислев дека ќе е поарно....“ Шепотот на повисоката сенка стана поврел.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Што му го знаеш? Дали ќе е султанот во Скопје.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега, додуша, Свети Ѓорѓија-Горг одамна е метох на Хилендар, му дава половина од житото, виното и сирењето, може и од грнците, но така сепак ќе е најдобро и вие да направите, ќерко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дали ќе е сега Бајазит во Скопје? - си думаше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кајмакамот зеде воздух, воздивна. Какво ќе е ова брзање?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тодора разочарано олцна, а детето ја клоцна: „Дали ќе е така баш најдобро, оче?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама, нешто звукот не ми е убав, не ми е по ќејф, изгледа тој мене не ме сака. Во што ќе е марифетот, знаеш?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Божји чеда изместени од престолот, со заедничка среќа и со заедничка несреќа, каква што господ им наменил на сите свои чеда на земјава, без тие да си стават во акалот не дека ако едниот е несреќен другиот ќе е среќен, туку дека божјата рака тешко ги разделува нештата, зашто грстот ѝ е широк, па фрла наеднаш од сѐ добро и од сѐ лошо, на сите страни. (Бела пауза)
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
4. ТРЕВАТА ЈА ПАСАТ, КОРЕЊАТА СИ СТОЈАТ - затоа и веруваме сѐ во идната пролет: белки врз некој корен ќе израсте билка, која за стоката трње, за луѓето цвеќе ќе е в поле...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
10. ОД ОВАА КОЖА НЕ СЕ ВЛЕГУВА ВО ДРУГА - така ќе е, веројатно, сѐ до часот смртен, нацртај си ги, затоа, своите девет круга и со Данте појди си од цртеж во цртеж...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
35. ПОАРНО СО УМЕН ПЛАЧИ, СО УЛАВ НЕ СМЕЈ СЕ - но јајцата велигденско шарени, божикно се исти - кое пиле ќе изведе, а кое ќе е смутка?!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
20. ГЛАВАТА НЕ Е САМО ЗА КАПА - а за што друго ќе е?
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Е, па ова ќе ѝ е последно моминско. Свршена е. Наесен ќе е невеста.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
За денот денешен ама и за утрешен. Утре ќе е Велипеток.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
На врвот на разлистената крошна Врабецот брсти безброј искуства Јас си брстам една вкусна овошка Врабецот не мисли на снагата трошна Ниту на можните латентни зла Мислам помудар од мене ќе е – блазе нему А тој пак може си вели – оваа ќе е без ум! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Глупост! Тој ќе е удавен и нема ништо да рече. Само ќе лежи глекав и ќе гледа на две страни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И што ќе е тоа, тој замав, тоа запенето задоволство, тоа исчекување: остра светкавица, сребрен блесок на рибји стомак, проѕирен мразулец? Јасно, човеку: нож!
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
14. Набргу пусто ќе е сѐ и некој далечен ќе се насели мир од пештерите, од небото каде што зајде сѐ и од летото обоено со билје изгорено.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
„Подобро ќе е ако се иставиме од сонцето.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Бидејќи сите го сакаа и го сожалуваа Мирчета, рекоа дека тука бездруго ќе е виновен и Бошко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога ги гледа, тој тогаш дознава каков ќе биде и самиот кога ќе е многу, многу голем. А тоа го радува.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Од ова место, од овој брег, Профим наутро прв узнава каков ќе е денот; прв наутро со очите шета по езерото, и по неговата мирна или разбранета површина, заклучува каков ќе е денот: убав или лош; одовде тој прв го здогледува и раѓањето и умирањето на денот; одовде прв на дланка ги дочекува дождовните капки, првите снегулки, ветровите, маглите; по сите пролетни и есенски поплави што го зафаќаат селото, тој прв излегува од куќата како дедо Ное од ковчегот, и проверува што сторил господ; што однесле суводолиците од селото, а што оставиле; одовде тој секое утро се прекрстува кон манастирчето Св. Арангел, молејќи го за здравје и долг живот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Подобро ќе е - ако повеќе светци ги чуваат”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И каков избор имам пред смрта, да го кажам тоа што толку долго чекаше да излезе од мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Една насмевка ќе е доволна да ја разбудам нежноста во секое магливо утро, а нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта во твојот и мојот сон и можеби таму искрено ќе се исплачеме и ќе си простиме...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На каков начин тој ќе е учен од боговите роднини што му се редум сите да ги навјаса, на друмот благост да му постилаат!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
„Не знаеме како ќе е. На работа зборуваат дека може и октомври да биде топол.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Влатко немаше време да се вклучи во разговорот на родителите: се повлече во својата соба да ги напише домашните задачи, да ги повтори лекциите за петте часа - а шестиот ќе е ликовно - треба само да се подготват блокот и приборот. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Импресионира? Изненади, зачуди, восхити, вчудовиди - што значење ќе е?“ го запраша Нина Влатко.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Да одделиш миг, минута, час, оваа поезија кој ја чита бесплатно нека ги земе, сѐ што е бесплатно највредно ќе е.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
БОРИС: Веднаш си реков не ќе е ова дупено овде. Со здравје да си ја носиш. Дупат и на постари.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Така се движи светот и во него векува човек, така било од секогаш и така ќе е довек.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Шитлики- митлики, - рече Србин и ја батали таа работа. - Оди, па што ќе е среќа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ама не е така, не ќе е така, ќе си речам после, не може да лаже радиото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ќе е ова осигурување, се чудиме, војниците на секоја стапка ни газат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ли ќе е? Сосем близу до него нешто шушкаше, се помрднуваше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)