ќе (чест.) - зачекори (гл.)

Со такви мисли, тој ќе зачекори во Битола, во потрага по старите отомански списи кои се чини дека неколку векови се криеле токму во еден од битолските вакафи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Хироши ќе зачекори зад „Мерцедесот” со хидрогенска ќелија и ќе исчезне.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога Сане ќе стане од ковчегот и ќе зачекори низ воздухот, кон своето успение, авторот ќе се запраша: „Му ги одврза ли Господ нозете на Санета од земјата, му ја пресече ли ортомата со која беше зајамчен за неа...“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тоа можеше да се види и од подалеку: ќе зачекори - ќе застане, пак чекор - пак вкочанетост, сѐ така, со бавност на човек што со рамните стапалки испитува не ли е пред него жив песок или гнездо на поскок со рокче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Косите, повеќе лилави отколку црни од јад или побелени од спомени, ѝ ѕиркале од под забратката и биле некако призалепени за скаменетото лице што не познавало насмевка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јастрепски остроока, подгрбавена аглесто и со машки објала под црната калуѓерска облека, така што дури и рамениците ѝ личеле на скршени или преморени крилја, изгледала дека никогаш веќе не ќе зачекори по таа земја на тага, дека ќе остане на тоа и свето и проклето место, помеѓу две нездрави црни борови стебла, и самата да пушта од себе испреплетени корења и да го наслушува со накривена глава минатото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ломбачките нозе му беа исповиткани во крпишта и во секакви сури кожи во митарење. Го болеа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Особено кога токму со нив ќе зачекори во пределот на отсутноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„А моите чекори се секогаш премногу бавни…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Можеби,“ рече. „Страшно и едноставно, како и менструацијата, првиот чекор кон станувањето мајка,“ рече, потстана со мака, ја испружи несигурно едната нога како да ќе зачекори, а всушност ја остави да лебди ниско над подот, а потоа пак седна на столот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште еден миг и тој ќе стане полека и ќе зачекори кон неа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)