ќе (чест.) - прошета (гл.)

Тоа кружи со сонцето и прашање е само на чак кога тоа одново ќе прошета тука.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Ќе прошетам и вистински по тој стар орев ако се вратиме некогаш во наше место, си ветив на себеси.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Иван Никифорович цел ден лежи на тремот - ако денот не е особено жежок, тогаш со грбот кон сонцето - и не сака никаде да оди.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но кога одново се жулнаа на скелето, кога одново ѝ рече: „Ќе прошетаме ли...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Му текна нешто и рече: - Те молам, старче, почекај ме малку, а јас ќе прошетам низ градината, да размислам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Агларон шета, - вели тој и злобно додава, - уште малку им останува. После ќе прошета динамитот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ако му падне напамет наутро, тогаш ќе прошета по дворот, ќе го погледне домаќинството и повторно, на одмор.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ќе прошетаме голи како Архимед. Без да ги растураме круговите.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Ќе излеземе, мислеше, ќе прошетаме по нешто такво.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)