ќе (чест.) - сум (гл.)

Не знам дали одам, дали се сеќавам како ќе сум одел или се сеќавам како сум бил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И јасно е, секогаш ќе се оправдам пред секој читател, дека Дури и да сум сакал, дури и да сум ја употребел целата вештина и сила, не ќе сум можел луѓето и настаните да ги внесам во повеста со сите својства што ги имаат навистина, туку само онака како што сум ги видел јас, како што ги виделе моиве очи и како што влегле во мојот слух.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И рече дека ако за два-три часа не го извадел ќе сум умрела, затоа што ќе ми отишол во мозокот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во мене: Кај се кријат И живеат И листот И Книгата. утеха Ако нема Измисли утешение: Штом заврши овој пат Овој друм Побарај ме на друг Там ќе сум.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Жалам дека докрај не ќе сум со вас...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Мозок, мозок сум, нели?“ Се пресегна и ја отвори десната врата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Марко на предното седиште, до возачот - а тоа ќе сум јас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Молам, господата да влезат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Како, џанум, не ќе су идел? Збор ли е тоа?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Туку што? Што ќе сум ти јас, за да бидам насамо со тебе?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како ќе сум те приберела јас тебе така?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кај првата железна врата скршнуваме в лево.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели се договоривме кој што ќе прави.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога Ѓурчин ми соопшти дека ќе сум морал да ја напуштам фотелјата и да се повлечам во предвремена пензија јас и нему му реков дека тоа е можеби најдоброто решение.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знаеш на каде ќе ќинисаат и каде ќе пристигнат тие негови шашардисани зборови, објаснував, а притоа ни самиот веројатно не ќе сум знаел каде бев и каде ќе отскитав, ако не ме прекинеше прилично збеснетиот Даскалов: - Од каде сега тие муабети?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зар ќе се изразев така ако не бев фатен за тој Пребег, и тоа изгледа со двете раце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чекориме речиси рамо до рамо со спроводникот кого за прв пат го гледам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога го спомнав воденичкиот камен веројатно мислев на умот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сега, забележувам, веќе се наоѓаме при крајот на долгиот ходник.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но сепак најде за потребно да праша дали не ми се чини малку кус и тесен?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И притоа уште додадов: "Знаеш, другар, повеќе и не сум сигурен што ми мели воденичкиот камен".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа ја спомна и сликата што најдоцна за ден-два ќе сум ја видел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рече дека убаво сум го стокмил и дека ќе бил уште позгоден кога ќе сум ги довршил и деталите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа беше ден кога разбрав дека во скоро време не ќе сум веќе дете.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
По долго натегање, посмото со искинти и невешто искрпени реченици имаше ваква содржина: Ангелијо јас сум добро и здрав сум сполја на бога живеам убаво и ти не грижи се за мене само те молам дај му на малиов ако имаш некоја паричка да ми купи леб и тутун а ако немаш остави јас пак ќе сум ти благодарен.“
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Сака ли уште некој? Не издржав. Се исправив. - Јас ќе сум трет.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Малку навреден, решив сам да се јавам. - А јас што ќе сум?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Еве, јас ќе сум викиншка девојка! – кликнува, и не чекајќи ми го прашањето, возбудено додава: - Поради норвешкиот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ден, два ќе сум мртов, на третиот ќе се вратам, ќе ожевеам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ден, два ќе сум мртов, на третиот ќе се вратам во себе, повторно ќе оживеам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад не се излажа дека ќе сум предавник, сеедно што тоа се случуваше поинаку отколку тој што очекуваше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Точно: пред тоа се спуштив од ридот, ја зедов торбата од Мечкојадовата кола на две преголеми тркала и пак зачекорив по врвицата на земјата со жилички. Потоа паднав од треска и глад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ете и желката стаса, Јас ќе сум принцеза од прва класа...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Галебите бели крај море од понор далеку ќе бидат со гостинка СОЛЗА ќе го свртиш светот Од умот твој со скршени џамој, јастреби ќе вивнат Јас не ќе сум тука, далеку ќе бидам...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Но уште нешто, Не ме прославувајте постхумно Зашто славата од мермерниот споменик Ќе му ја препишат на некој прочуен вајар Јас ќе сум олицетворение на замрено славје Честитката вреди само кога в очи се гледа А замокот вечен со катанец беден, Се проголтал и се збришал, сал неколку слова...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слогови чија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се нивни години, утре ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урнатината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт и станаа смрт дури и по својата смрт.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ми се стемни пред очи. Дури, иако бев посилен од некои деца, заборавив дека во ненормалните раце на Цанета ќе сум само играчка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но знам. Ќе дочекам уште едно зреење на ’рж и ќе сум страшно спокојство само за исповедта, не за друго, ти кажувам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мошне брзо ќе сум вечен во вечниот ден. Со избистрени очи погледнувам кон исток.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во манастирот барем можев да пишувам слободно, кога ќе сум слободен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Доаѓам петок стоп чекај ме мост. Кој мост?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мртовецу, вели, тоа сакаш да кажеш, жив си бил? Сум бил и не ќе сум, слуша. А и ти веќе не ќе си.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мошне брзо ќе сум вечен во вечниот ден.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но знам. Ќе дочекам уште едно зреење на 'рж и ќе сум страшно спокојство само за исповедта , не за друго, ти кажувам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слоговичија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се долги години, уште ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урна тината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тогаш не сум потребна, што ќе сум им таква.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не ќе бидам како вчера, утре ќе сум жерав џин.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Крај шупливото дрво минал истоштен човек.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Веќе сум свикнал жителите на Пупифанија да ги сметаат моите доживувања за измислици.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе ме одврзат и ќе ме напикаат во рудничка јама. Роб на Мортенија, тоа ќе сум.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Што ќе сум ви ваков со ушиве смешни?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И во лета жешки и во зими бели децата ги учел сто години цели.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Песната ја продолжи Пишпирик: Опа, опа! Многу ќе сум богат. Ќе живеам на висока нога.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не можев да се смеам. Моите нови господари изгледаа пострашни од другите двајца.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ако ме заборавиш Вечерва месечината е со чудна боја... а нејзината сенка ѕирка низ мојот прозорец... се обидувам некако да ја допрам. чинам ако ја допрам ќе сум блиску до тебе... зошто толку си ми далеку, колку ѕвездите .... како една најубава ѕвезда која ме мами...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Брат му кашлаше од влажниот ќош на собата додека тој прашуваше, каков ќе сум поп без брада? Во куќата сите се развеселуваа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вечен жидов ќе сум, Ахасвер, скитник, проклето месо.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Ќе сторам така, не ќе сум дембел“, се смири и уште еднаш не сфати: во крвта на Отец Симеон со протегање се разбудуваше питон: „Ќе сторам така.“ А келнерот притаено му рече: „Мојов пријател одлично се боксира.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сум рипнала од рацете на човекот што ме држел и тетин ми да не бил ќе сум паднела право на стомакот на мајка ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сега пак, кога си овде, многу ќе сум радосен да ми бидеш зет, Петре.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Како не ќе сум знаел, светол бегу!“ „Ајде! Камо да видам?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Христос им рекол: - Чеда, уште малку ќе сум со вас.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Или со нив или ќе сум бил против нив!”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тука ќе сум била најсилна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Стерна ќе сум вечна. Ако повтор дотечам Песна ќе су бесконечна.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Ако не ме најдете, пак ќе сум со вас...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сега сум светлост зашто ти умираш и долго ќе сум светлост зашто ти долго ќе умираш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во театарот тогаш погодив по сјајот на твоите очи дека ќе сум сам и сам и осамен, смешен до смрт, од оној ден коа ќе се вратам во собата да се заканувам и да му наздравувам на заборавениот палјачо. Пророк!?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе чекорам со поднаредникот и ќе сум поднаредник во четата на смртта. Тој ќе е капетан.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А во подземната колона не ќе сум сам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Удар како со весло и слободен ќе сум.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сепак некоја идна капетанова ќерка повторно да повторно ќе ги засака огреаните тела на непостоечката дивина... едно пливачко попладне или дали еволутивниот премин од водата кон копното претходно подразбира ист таков напреден чекор во спротивна насока ...влези во водата зарем не гледаш дека крвариш се насмевнува тате секогаш во право потрчај кон лековитите бранови нурни се јас со силното татковско тело ќе те дочекам ќе те сочувам од рефлекторите го намокрувам стапалото поспано ме допираат водените стопрсти мојата црвена крв потечува низ нивните сината низ моите вени нагоре над коленото толку лесно не боли тато пази на сѐ риба сум малечка засолнета во устата на таткото поаѓаме по топлите струи кон југ кон југ кон југ... но што сега се насмевнува ако те исфрлам од утробата до кога ќе се сокриваш во мене до кога ќе бидеш глува слепа ме турка ме истуркува од себе немој врескам тој немилосрден е немилосрден е ме протерува пливај сама нуркај сама храни се сама љуби сама греши сама сама сама... повторно на брегот на карпите со сонцето на влажниот стомак го чекам да се врати од водите од подводните пештери да ми ја залеп левата шака на старото место потполно сочувана сите живци капилари мускулчиња секое движење стисок допир само тате да плукне на раната ќе се врати отсечената шака пак ќе су негова негова негова негова негова...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Како да е некоја голема среќа мајката сама да се снаоѓа со мало дете.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам, друга помисла не ми идеше на ум освен онаа: што ќе се случи ако засекогаш ја загубам?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да сум го заборавела бидејќи само на тој начин ќе сум заборавела дека синчето личело на татко му!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кого ќе сум го означил виновник, неа или себеси?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дали ќе сум ѝ простел штом ќе ја пронајдев и тоа по првиот изговорен збор?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И не доаѓам! – рече Николче и седна на место како закован и продолжи: - Ќе сум одел јас да му бацувам рака на едно јатаче.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ѓорѓија само молчеше и јадеше, не со сласт, бидејќи му се мешаше дури и во тоа колку шеќер ставаше во чајот: - Шеќерна болест ќе добиеш!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ја истрошив целата ролна тоалетна хартија, се сетив како мајка ми постојано ме плашеше дека ќе сум ја затнел шолјата, но тоа беше само едно блиц сеќавање кое се разви единствено кога се обидов да пуштам вода и да се збогувам со мојата неколкудневна тежина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Може ќе сум баба тогаш, ќе имам внук или внучка, ќе доаѓам тука да ги шетам, и ќе им раскажува, за смрдливото Вардариште“ во еден здив кажуваше Нина - „а тие нема да ми веруваат“ „Десет минути!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Опаа, Огне, така, а? – почнав да го зафркавам. – Што ќе сум ти јас? Се упрпа, тоа ли е?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ај не бастај – го имитираше тој татко му Коче. – Од што да се уплашам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)