ќе (чест.) - ме (зам.)

„Не ќерко, ѝ ветив на Мирјана деќа ќе се вратам Петре ќе ме придружи до автобуската.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Ти ќе ме наследиш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми и сестра ми ќе препукнат од радост. А поручек сигурно ќе ме поведат в кино а може и во слаткарница.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Собирав повеќе од сочниот воздух и вода за да имам кога во Скопјето сиво и студено ќе ме завладее зимската суша.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
ТАТО Често мојот тато ќе ме чукне по рамо и ќе рече: - Сине мој, кажи, нели јас и ти сме вистински мажи?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Несреќо една, за малку ќе ме натераше да си го убијам сопствениот син.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Што сакам сега да си умрам, па да видам како ќе му биде после нему, дали ќе ме жали и дали ќе плаче по мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ти ќе ме чуваш мене, јас ќе те чувам тебе, - рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој гледаше во мене воодушевено; очите му сјаеја како на младич; му реков дека ме става во многу неудобна ситуација, и дека, ако некој помине и види дека среде пладне му го покажувам стомакот на некој непознат маж, ќе ме прогласи за луда; му реков дека имам ќерка и дека годините не ми се за адолесцентни забави под некакво дрво, но тој не попушташе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе ме полаза пајаче и јас веќе знам дека некое негово писмо ме бара по адресата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Постојано ми пишуваше писма дека ќе ме чува како кралица и дека ќе создаде за мене богатство со тие негови десет прсти.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
17. Како било... Пак ќе одам кај началникот на логорот. Можеби, овој овдека, ќе има поблага душа, си мислам, и ќе ме тргне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Понекогаш, кога ќе ме фати меланхолија, паркирам покрај океанот и поминувам некое време ѕверејќи се во таа бескрајна површина, во сите тие сурфери, галеби, фоки, делфини, алги, школки, ајкули...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Години пред тоа, кога бев девојче исплашено и очаено од омразата на својата мајка, верував дека еден ден ќе се појави рака која ќе ме одведе кон едно поинакво постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Води го малиов јунак. По бојот со Мортенија, победата ќе ви е круна.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе истрча да полае, и пак ќе се врати, ќе клекне пред мене и ќе ме гледа, ќе се гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сепак, напорно е, мили, да се справам со нив, помислувам на моменти ќе ме нападне некој, ќе ме силува, просто.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И токму кога бев сигурен дека мајка ми ќе ме пофали заради тоа, таа почна гласно да се смее, ме погали по косата и рече: - Не е убаво да лажеш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Денес јас сум среќна братче ми се роди секој ден в училиште за раче ќе ме води.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ќе ме погледа така и пак ќе ми се фрли, ќе ме гушка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ами нешчо друго да направиме, ќе ме послушаш ли ти мене? — го праша по третпат и остро го погледна кон повреденото место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Как паживајете?“, го прашав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
По неколку минути пак ќе ме скорнеше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бргу потоа силно ќе ’рчнеше, ќе се вкочанеше, уште еднаш ќе ме гризнеше за вратот, оставајќи ме сама откако ќе излезеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми е срам: сонцето ќе ме изеде, виделото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ако целосно ги кренам ролетните ќе ме гледаат сите од другата зграда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вика и се вцрвува. Му набрекнуваат жилите, небаре гуштерици му скокаат. И оп, туп, ми се наднесува, ќе ме удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И токму кога помислив дека вознемиреното јато ќе ме растргне, етерот го запара истрел.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тој почна да се нервира и верувам дека наскоро ќе ме испади, и тоа со лоша карактеристика.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Господару, вели Васил, сака да рече Знам што ќе правиш но некако решително и во исто време и молјќи вели.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По лицето ќе ме полееше светлина, а врелата плетенка во очите ќе се расплетеше и ќе исчезнеше во собата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Си мислам: ќе ме стрелаат или ќе ме пратат во некој логор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ќе ме сакаат и штитат, до моментот кога ќе треба да се вратам таму за некоја друга мисија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А поручек сигурно ќе ме поведат в кино а може и во слаткарница“.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Повторно 118 okno.mk полицајците се курчеа пред мојата врата и ми се закануваа дека ако не те кажам каде си ќе ме набутаат во ќумез!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таму по полето барем сонцето ќе ме грееше, а овде и тоа е зајдено за мене.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А што ако самиот Црн Господар ме мами, па сè ова е само сон, а девојката ламјина ќерка со три змии во срцето што по полноќ ќе доползат до мене, заспаниот љубовник, и отруен ќе ме вратат на јавето.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Можам да отидам на компјутерот и да се обидам да си го исчукам стихот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе направам еден разбој - и на него моја лика - ти ќе ткаеш, ќе ме гледаш - и за мене ќе сонуваш.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И пак ќе се стемни и пак ќе ме викнат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со недели размислував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вешто им бегав на камионите по пат. Возеа споулавено и носеа земја за покривање гробови, се надеваа дека ќе ме легнат во влажна дупка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Јас ќе се фатам за него, а тој ќе ме фати за раце и си пее: „Колку години и да минат, првата љубов не се заборава“. Некоја шпанска песна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
АНТИЦА: (преку песна). Ти си спремаш брзата коња да врвиш Мене, лудо, кому ќе ме оставиш?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега ќе ме подберат, ќе ме соберат, си велам и се готвам да си ги голтам забите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Престани, проклетнику. Ќе ме осакатиш...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Возев умерено. Видливо ја смалив брзината, со надеж оти транспортерот, ќе ме одмине. Но тоа не се случуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Тоа и мене ќе ме изморува.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
„Тато, би можел да ни одржиш предавање за користење на нечисти и чисти технологии.“ „Со голема радост. Кога ќе испланирате, ќе ме поканите.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А кога платив петстотини златници вкупно за црниот отровен створ со крст на грбот, го зедов чудниот товар, кој од не знам какви причини, за Писмородецот беше поскапоцен од товари злато (оти рече ќе ме убие од биење ако не дојдам за шеесет дена) и тргнав назад.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сака да ми го закочи чекорот, зошто јас сум пионче и треба да одам само таму кај што ќе ме помести господинот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Интересирањето за предметот ќе ме оправда ако овде опширно и буквално ги наведам клучните места од Абеловата расправа (иако испуштајќи ги повеќето примери).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Затоа во еден момент на просветеление се обидов да се измолкнам од оваа моја дивоградба; но навистина не бев сигурен колку држеше вода она подоцнежно настојување да го каширам тоа што го бев веќе извалкал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А сега морам да одам, ќе ме бара мама.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сеедно што била магла, овој момчак габи барал и барајќи пеел на глас песна стара: „Есен, магла...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од таа светлина, вели, наеднаш ќе се измолкне некое непознато привидение и брзо- брзо ќе ме одмине.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Застана пред мене со стиснати тупаници како да ќе ме нападне, со мака задржувајќи го солзите што му се нафатија по клепките. Ја стискаше со заби долната усна, очите му светкаа, беа однатре запалени.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас одев на работа. Сѐ уште не ми кажуваа дали ќе ме вработат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И ќе ме демнат со увереност дека еднаш ќе ме пратат да кршам мрамор на некој безимен остров заграден со море, со жици и со митралези.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
БОРИС: Ќе ме извиниш Алексеј, процедура е процедура. (Американецот витка цигара. Забавна му е новонастанатата ситуација.) Хашиш?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ми ветија дека ќе ме остават на мира. Биди храбра, само уште овој пат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Се разбира дека е доцна за каење дека ѕвездите веќе се клапнати и дека продавачите на пуканки пак ќе ме прогласат за почесен издишан балон.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Повремено придружував еден учител по пеење на кратки концерти, кога ќе ме побараа одев на забави, свирев во мали групи, на свадби, приеми, компонирав неколку песни.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Потоа, насекаде кажувал: За малку ако не ја пуштев пушката ќе ме убиеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И знам: во писмото лежи ампула од пренежно стакло - а) ќе прсне, б) ќе ме удри в ноздри испарување на отров, в) ќе ме собори.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Знам дека казната ќе ме стигне.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Веќе сум меѓу многу народ. Во толпа која може да се разбранува така што ќе ме стегне, ќе ме исцрцори и ќе ми ги дроби коските земајќи ме низ нозе.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И ќе ме демнат со увереност деак еднаш ќе ме пратат да кршам мермер на некој безимен остров заграден со море, со жици и со митралези.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ами сепак јас ќе ви го кажа и ако успеите да го кандисате, за вас ќе биде од голема корис, a јас пак ќе го симна товарот од мојот грб и мирно ќе си ода на почивка кога севишниот ќе ме прибере.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дотрчал Никифор Абазовски и ќе ме праша: — Жива ли си?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
” Од долго дежурање крај него, на неговите домашни им се раскапа снагата, им се зеде сонот, спокојството, здравјето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ти беше нервозен по природа, јас лута, ќе ми речеше нешто, ќе ме на­вредеше и јас го напуштав ручекот, но пак се враќав, како мало бесно дете.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Од една рака ќе ме одбијат, на друга ќе ме начекаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
(Со памук го брише исеченото место) Вчера ми вети дека ќе ме водиш да го гледам оној пијанист.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Господ ќе ме чува мене, јас луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во понеделникот пак отидов кај невестата и за малку ќе ме грабнеа за оној училишниот другар од Марена, ако не беше едно друго беќарче да ме заштити.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дали ќе видите некој сон оти јас се избавив од улавото море што ќе ме удавеше?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ти ќе ме одведеш , мене и дететео, кај него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- „Возот со голема брзина се движи накај планините, дали еден ден ќе ме врати во твоите прегратки?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Митра, бесна од Илковата блага постапка спрема Доста, секој ден почна да ја дразни и предизвикува. A кога Доста ѝ се фалеше со Стоја оти ќе ѝ го „потполни самарчето“, одговараше: — Море бре, со шо ќе ме плашиш!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ем ќе ме чува по цел ден, ем не ќе мора да ја плаќаш“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Оставете ме без работа два дена и ќе ме фати паника.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Бевме сами дома и тамам јас очекував да почне да се интересира за моите дневни новости, таа сосема мирно, како да ме прашува дали сум гладна, го изговори следново прашање: - Бреза – праша со обичен глас – дали мислиш дека ќе можеш да се спакуваш до утре, за во среда да заминеме за Париз?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Исто онака како кога дедо ќе ми ја ставеше раката на главата и ќе ме помилуваше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Признавам, по малку се плашев да не загазам на некое место со „жива кал“ што ќе ме проголта додека да трепнам, ама, си реков: морам да бидам храбар и подготвен на сè.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Филозофот се сврте кон мене, ме погледна, и јас знаев дека мене ќе ме одбере за сопатник свој во подвигот што се готвеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кој ќе ме препознае во овој кафез Со уста на океан, со полици од коски Во кои се робува слободата?
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Не сакав да го направам ова бидејќи се плашев дека философијата ќе ме присили да побарам нешто зад и под дијалогот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Па неоти ќе не остават сега агите живи?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како боли Секоја минута живеам од магијата на твојата едноставност... секој миг се надевам дека ќе ме допре твојата мила рака.. ќе ме погали и ќе ми дари мир во душата...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ќе ме препознаеш во гужвата и весело ќе ми мавташ со левата рака, држејќи некој друг со десната... а во твојата насмевка јасно ќе се чита прашањето: „Од каде ли ја познавам... и како ли се викаше?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас - како Снешко декемвриски, а ти смрзнати грутки снег, со срце врело зашто ќе се врати оној „првиот“... и пак со љубов и поглед ќе ме топиш мене. Твојата снегулка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мигот со тебе И повторно талкам во овие доцни часови до твојот ум, и никако да сфатам дека и да стигнам таму, ти пак ќе ме болиш...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Кога мама ќе ме погледне со грижни очи, заџарени - чиниш сега ќе одрони солза, на срце ми легнува голема тежина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- А потоа ќе ме пуштиш, нели? - пак праша рибата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Таа внимателно ме ислуша и рече: - Немало потреба да нè лажеш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Совршенство И како повторно да ќе ме гали твојата болка, ме стиска одвнатре ме боли.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Но ајде да бегам од оваа фрка Полиција можеби мене ќе ме брка Вистина е ова ништо не ве лажам Но само сон е право да ви кажам.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Душичке, ти се молам, разбери. Ако им се спротивставам, тие ќе ме откинат од тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас ја фаќам за рацете, се извинувам, молам да ми прости.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Којзнае дали ќе ме разберете и којзнае како ќе ме разберете ако ви кажам дека секое отворање на цртанката е танц на распалавени погледи и свечен отпоздрав на сончевата светлина, како што впрочем и секое влегување во океанот е нов чекор во вечноста чиишто сенки старите рибари се мачат да ги уловат во мрежите.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Ќе ме одврзат и ќе ме напикаат во рудничка јама. Роб на Мортенија, тоа ќе сум.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Таа, сепак, најдобро ќе ме разбере.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ќе види — невиди ќе извади нож, ќе ме исече.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Оној кој ќе ја замени светилката на ќошот од бројот 12 ќе ме растажи многу.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Можеби некој таму ме очекува, некој кој ќе ме одведе и ќе ја одреди мојата судбина.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Им викнав, иако не бев сигурен дека ќе ме чујат: - Збогум, Ќе ви пишам...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Секогаш кога ќе ме замолеше да ѝ го подадам тоа кожено коланче јас грубо го нарекував каиш. Нели, само за да ја збеснам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не бев само сигурна дали куршумот ќе ме погоди однапред или одзади.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
До нас беа странците што ни се предадода.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И кога еден човек ќе ме изневери, имам право да му судам.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сигурно ќе ме разбере. И да не сака ќе ме разбере.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Шумот на нивните весла се доближуваше кон нас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А кожарот, кој секогаш го снабдуваше Маркота со оној преубав жолт сафтијан прочуен надалеку, само заклати глава: „Вистина“, рече тој, „ако не ги платам испенџето и џизието, сосе семејство ќе ме продадат на џизаедарот Мурат-ага од Кожле, кој е откупник на државните даноци за скопската нахија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не знам кој сè ќе ме оценува, ама до петката ќе пишува „екселент“ со кирилично писмо, без превод.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
СИМОН: Прво мене ќе ме прашаш дали смее да ти пегла панталони.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Си мислам како ќе ме види Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Јас никогаш не претпоставував дека судбината ќе ме постави во положба на таков трагизам.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Всушност и свртувањето кон мене може да биде само во служба на неговите обвинувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со тие опинците што јас ги имав за малку ќе ме фатеа жива.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во секој случај, јас, будалата, излегов од нејзината куќа извалкан и истуркан, со убиена надеж дека сепак Гала ќе ме прифати.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дадов отказ. Човекот што ме вработи се закануваше дека ќе ме убие ако заминам. Не ме уби, најдов друга работа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе ме боли срцето ако тој збор пречесто излегува од твоите усни, ако како флаер го делиш по сокаците, сквернавејќи го неговото вистинско значење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А татко ти слушнал кога некој поднапиен Козак, чиновник, се фалел дека има голема љубов во Новодеревјановское.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кој инаку ќе ми ги затвори очите кога горнион ќе ме викне.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А да му речам: оти крвта си ја пиеш, оти џигерите и умот си ги пиеш, не знам како ќе ме разбере.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам дека Весна не ќе ме остави додека не ѝ објаснам сѐ за студената чешма.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ќе ме исќофта, хи хи хи... - се смееше Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се плашам да ги отворам очите, зошто не ќе те видам, Се плашам да пуштам солза, зошто потоа не ќе ја сопрам, Кревка од болка се виткам пред ветрот во денот, Се плашам ќе ме скрши и снема.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се разбира дека имам многу размислувано за моето заминување и за се она што се случуваше дента кога го сретнав човекот за кого помислив дека ќе ме усреќи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Можеби ќе ме води човеков со два гласа?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Господи, Дудо, колку си директна! Ти реков, не смееш да се предаваш!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да го барам Јон, не знам каков ќе го најдам. Ќе ме напади пред сите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, јас знам дека ќе се врати. ќе дојде, ќе ме земе со себе и ќе ме однесе засекогаш. ќе ме оттргне од пустелијата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мајка му еден ден ќе ме забележи Трпо шоферот, ќе подзастане и ќе ме земе...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Процесот ќе потрае, но со текот на времето, искуството ќе ме научи да не паѓам на секој чекор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И така, така, ќе се премислат, ќе ме пуштат. - Ајде, оди си, ќе ми речат, ние пак ќе те побараме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе истрча, си велам, и уште пред скали ќе ме крене в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секогаш кога дуваше ветер баба ми ќе ме најдеше на истото место како спијам и ќе ме покриеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Требаше да ме видите како легнат на каучот во темницата на “мојата” гарсониера, упорно се обидував да најдам внатрешни сили што ќе ме исправат и ќе ме натераат да излезам од безволноста и очајот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Ти благодарам Лисо, на "добрината", но ти ќе ме извадиш не зашто ме жалиш, туку за да ме изедеш.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Сум бил, ме немало. Овде сум, утре пак ќе ме нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го прашувам Јона дали ќе ме пушти. - Оди, што ме прашуваш, ми вели Јон, толку години поминав без тебе, па зар два дена да не можам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај ќе ме водиш, ми вели Мирче. - Во заробеништво, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите ќе ме гледаат и ќе се чудат, зашто ниту еден лист не ќе биде стуткан или извалкан.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Утредента ме викна класниот, Фискултурецот и ми рече дека ако продолжам да говорам такви гадости за партијата, и тоа уште за партијата на која не ѝ припаѓам, ќе ме отстрани од училиштето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Е, никој веќе никого не истерува”.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако е длабоко, ќе ме пренесе в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
врескаше, а откако ќе се припиеше до мене глумеше некој неочекуван, чуден вид самосожалување: „Ти сета ќе ме разголиш. Ме засрамуваш“.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знам оти ќе ме задржи и тоа ме лути, положбата ми ја прави уште понервозна и попанична.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кај го натера врагот да дојде, ќе ме стави во некој грев...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
По сето она што се случи, пред тато и мама се чувствував виновен.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па, си реков, не вреди да бидам упорна, тој секако ќе ме игнорира. И тоа се потврди.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако доцнев јас, а тој ако беше овде, ќе ме чекаше? Жими кур ќе ме чекаше.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Мојата цевка секогаш беше толку светната што можеше на цевката да се огледаш, за чудо многу ме привлекуваше оружјето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Простено ти е Велико, вели Неделко Сивески, кај ќе ме познаеш кога и јас не се познавам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како што се наближуваа деновите за враќањето во Македонија се чувствував сѐ полошо и полошо, бев повеќе свесна дека кога ќе се вратам нема да ме чекаш, зошто на моменти си замислував дека сум дојдена сама во САД, а ти ќе ме чекаш во Македонија.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А јас мислев тие ќе ме пофалат!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Испаѓа како да му се ситам со неизбежното грдо и грозно доживување во моментот кога, откако ќе влезе дома, ќе се сети што го очекува горе во спалната каде што ќе ме најде легнат на плеќи, со устата зината, можеби и полна со муви и со очите оврлени, дека умот ќе му штукне од тоа од што веќе и мене ми се крева косата и ми се гади.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ќе живеам на дното од езерото, вие ќе ме научите да пливам како риба и никогаш нема да се разделуваме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
После ќе ме бркаат и јас ќе паднам во некоја длабока дупка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ајде, јас туѓите да и пригледам, бели и мене госпо д ќе ме замеша со некое", си рече во себе и го понамести малиот Илка поблизу до тавата за да може да си макне од тукот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со кого се среќаваше во сонот, копилешке низаедна, ќе рече и ќе размавнува. Со клоци ќе ме истерува од дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој што ќе ме сфати и ќе ги излекува сите болести на моето собеседие.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ти се радувам зошто знам дека некаде и некогаш помислуваш на мене и слатка болка ти го одзема здивот, кога те буди мојот шепот од сонот кој ни беше одземен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како што за навек ќе ме облажува шеќерот посолен врз парчето леб (хм, шеќер па посолен, така се рекло, не дека има солен шеќер!) и задолжително испрскан со вода за да се залепи на лебот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
„Ќе ме кренат волци“, помисли, сиот обземен од ненадеен, засилен страв.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А и вие, вели, ќе ме посетувате.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
СТЕВО: Господин Херцог ќе ме спаси.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ќе ме убедува дека ова не е Среден век ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Ќе ме боцкаат, знам дека ќе ме боцкаат!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Смртта на пајакот, на тоа парче жив сафир од златно зрно на себе, ќе ме растажеше за сите времиња.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ете, јас су брго дојдена од Солун. Немам ни кошулка, ни саѓиика. Co виа ѓупцките дали ќе ме сајдиса. He су работила побрго, кој знае дали ќе може да му а гледам куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Лежев, лежев, а кога ќе ми здодееш гледањето во таванот, кога ќе ме опфатеше тешко чувство на осаменост, се искачував на прозорецот и гледав низ него, го шетав со очите сиот простор што се наоѓаше зад него.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
САЗДО: И поради тоа, утре ќе ме преместат.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
И плу, плу, ќе ме поплукаат за од зарек, за од лоши очи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно за мене - патот да ми го осветлува Едно за тебе, Сонце мое, кога ќе ме нема, да те прегрнува.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Стига да не ме придржиш и повеќе ќе ме нема ако веќе го посакуваш тоа - ѝ реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Па, ти не си нормална! Моиве да ме пуштат, па небото ќе се сруши, земјата ќе престане да се врти. На топ ќе ме качат ако спомнам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Среќни се кога ќе ме видат, а и јас исто така.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- А, ако ми се кака? Кој ќе ме избрише?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не знам зошто е таков, а толку би била внимателен соговорник, никогаш за ништо не би го предала, па дури би можела и да му бидам од помош со некој совет.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја видов и Маци како се качува врз масата и како почнува да јаде од чинијата на свекрва ми, ама ништо не реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги погледнав чевлите во новата хотелска соба и решив да ги оставам тука, зашто новите чевли ќе ми ги фатат цариниците и ќе ме изгорат со царина, згора на тоа, ќе ме обвинат за морално-политички скандал.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој веднаш ќе ми речеше дека сум суеверен и можеби и на конференција ќе ме критикуваше пред сите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Знаев дека мајка ми ќе ме кара, но сепак, побрзав да стигнам дома за да ѝ раскажам за лулашките и за да не ме чекаат Мони и Бистра.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дал' и она, би сакал да знам, рамнодушно мене ќе ме мине? О не, нема!..
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
- Ти ли ќе ме водиш?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе застанат окол-наокол и ќе ме изведат од селото. Пак, горе, во долот. Под Чучка. Селото мртво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мене татко ми и мајка ми ќе ме убијат што не сум вратена дома – додаде Мила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Чкрапа, ќе ме изеде чкрапјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме наречете жалопојка. И сум, признавам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Огледалото како срамежливо невинче црвенее кога ќе ме здогледа. Ја голтнав четкичката за заби.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
До последниот здив, до последното затворање на очите ќе ме мачи тоа прашање.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Благодарам“, повторував; јас влегувам внатре; тука е Ина, таа ќе ме спаси.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таму веќе ќе најдеме како да ја исплашиме.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Море, губи се оттука – ќе ми свика тој и, ако е лошо расположен, дури и ќе ме истурка со раце.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Црн лебед „Признајте: имате чувство на нелагодност кога ќе ме здогледате необичен, што од убост, што од суета од таа метафизика на спиралата нотниот клуч, змијата - мене, бесрамно бел - порив кон сакралното неутешна жед за созерцание - езеро милиони години сѐ тука, сѐ внатре во времето, неизглаголена глоса искубан крик!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тие секогаш многу се радуваат кога ќе ме видат и дедо Роман никогаш не пропушта да ми даде чоколада.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мене ли ќе ме лажеш? Ама другар си...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ќе свенат ластарите. Ќе се исушат тие раце што ме негувале, што ме раснеле и на овој рид голотијава и ветерот ќе ме дојадат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Овој е Ѓорго, кумот го крсти Ѓоргија. А овој е Ристе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Кога стадото замечтано од ливадата зачудено ќе ме погледне а малото овчарче ми мавне со раката Таго на детството напуштено Тоа ти ме викаш назад во своите сонливи длабочини.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Цел ден ја газам оваа калдрма и ноќе излегувам дури горе, на раздрумот, со надеж дека некој од шоферите ќе ме земе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ми се чинеше, да имаше вода и кај непријателот, дури и да знаев дека ќе ме убијат, ќе одев да се напијам, а потоа нека се случеше што сака.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Проклетнику, така ли ќе ме измачуваш! само што не се провикнува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога наближавме на педесетина метри пред окопите, една кртешница што ја штитеше нивната отстапница, за малку дрмон ќе ме направеше. 210
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
“И кога ќе огрее сонцето,” се смееше Ливајн, “ќе ме спржи и ќе ме истопи.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Наведнат, почувствував како ме поткрева чукањето на срцето, големата возбуда, која мислев дека ќе ме строши.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кој ќе ја чува неа, кој ќе ме чува мене?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За Мајка, непредвиденото заминување значеше уште поголемо одда­лечување од нејзиното семејство, за моите браќа замину­вањето значеше крај на детскиот рај, а само за мене, тогаш двегодишен, ова заминување, во подоцнежните години, прерасна во вистински мит кој ќе ме обзема со години и ќе биде еден од битните генератори на моето пишување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Децата ми викаа: Ајде Миле, станувај за на училиште, а мајка ми ќе ме замолеше: Ајде уште малку, па ќе потрчаш и ќе ги стигнеш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Од сојот на кучките - ме префтаса помеѓу гробовите гласот на Катерина. - Што наоѓаат кај неа мажите?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се исплашив дека можеби нешто ќе ме кара, можеби дека им пречам во работата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сè се мислам дека во публиката некој ќе ме забележи мене и мојата игра.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Одам: лева нога, десна нога, не знам која нога ќе ме задоцни. Мислам: мивка, бришка сум станата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А он ме свиѓа, трепка кога ќе ме здогледа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
ЕДЕН ГЛАС: Слези долу ќе ме видиш.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ќе ме најдеш во опинок, ќе ме најдеш во копито, ќе ме најдеш во кожурка, во џбутаре, ќе ме најдеш нигде-никаде...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мислам дека јадам само кога ќе му се јаде нему, спијам само кога ќе ме пушти тоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Погледнувам во часовникот и почнувам како да ќе ме обземе паника. Треба да брзам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Раната не ми е тешка, ќе ме спасат.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Добар ден, - вели тој. – Ви дојдов на гости. Ќе ме почестите ли со колачиња?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тоа попладне кај мене дома дојде Земанек и ме извика; ми рече да дојдам со него, оти има нешто што би сакал да ми го покаже а што сигурно ќе ме развесели.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- А мене жив ќе ме растргнеше - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пријатна е утринската свежина, главоболката ќе ви помине, вие мене ќе ме испратите...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сето ова му го изнакажав набрзина, без да заправ, зашто знаев дека ќе ме распрашува, како и секој пат кога ќе ме види.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знам дека Весна не ќе ме остави додека не ѝ објаснам сè за студената чешма.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога не сум фина, ќе ме изедат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ама во време на одморите бевме заедно во училишниот двор. Најчесто игравме брканица.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Шири капата, побратиме! — му вели на Бешот. — Десет, дваесет, триесет, сто, двесте, и педесет. — Еве, за педесет пушки јас плаќам, a за педесет ќе ме почекаш за некоа и друга недела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој запре пред Винстон и почна вознемирено да го преколнува: „Што мислиш, пријателе, дали ќе ме стрелаат?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа, Гркинката, Анастасија, жената Арслан бегова, секогаш кога ќе ме издемнеше сам на чифлигот, се раскопчуваше пред мене и ми се отскриваше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе се изненадиш кога ќе ме видиш без најмалку четири килограми.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тргнав кон скалите и само што почнав да се симнувам кога Мони ја отвори вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пак си локал ракија. Тфу, смрдиш како бочва! Потаму од мене, ќе ме задушиш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТРОШЧЕЈКИН: А, за тоа - ќе ме извиниш!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Тој ќе ме повела! рече штрбавата насмевка, оној чуден грч што ги плаши луѓето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Вечерта погледнав во нив и си реков оти треба некаде да ги оставам, да не ги влечам назад со себе зошто цариниците ќе ме откријат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ќе видиш!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Знаев дека наскоро ќе се лизнам и паднам, знаев дека моите црни чевли што ги купив за вечерта на Еди Бакс ќе ме предадат и ќе ме однесат доле, во Најт Таун.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ниту ќе го крене погледот кога јас ќе дојдам и ќе ме праша - дека си чупе... што ќе кажеш... Дома, арни сте сите...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ми ја знаеше положбата и кој пат ќе ме сретне, ќе ми рече: Ако осетиш големи болки да ме бараш, да не се срамиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немој, Љуба, не те пуштам. 204 Margina #17-18 [1995] | okno.mk ЉУБА: Не, ќе ме пуштиш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Не мачи се...“ ѝ велеа. Но таа со шепот одвраќаше: „Ако... дури ми мрдаат прстиве ќе правам за кога ќе ме нема - во нив да ме барате...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ама ако е сам, може е некој чудак, или будала, ама, ме свиѓа, му ја чувствувам хемијата, и оној тик го има само мене кога ќе ме види. Инаку, не трепка со другите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нека ми е живо коњчето, та какво и да е самарчето, ќе ме носи! — зборува Бојана и ја бели жолтата грчка волнена шамија, продолжувајќи: — На Вилка ѝ „навеза“ Ристе, да му даде господ илјада добрини ! . .. Море, море, море! Со злато не се докупува вој Ристе мој! — почна пак да го фали.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Или пак ќе дојде некој мој непријател и ќе ме изеде.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ете, нека ти е жив 'рсланот, брго ќе ме викаш да венчам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не, тој слушаше, јас си мислев на улицата, на прекинатата игра, на изразот на лицата на децата кога повторно ќе ме видат покрај нив.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Профим ми се закануваше дека ќе ме убие ако не му ја вратам.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Една жена само си ги брои копчињата од фустанот: ќе ме земат, не ме земаат...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога се почувствува дека ѝ нема спас, само жално ќе ме погледнеше, мене ми се чинеше дека таа знаеше дека јас најмногу ја сакав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А какви се аждерите на иконописецот од Побожјане? - Вакви, вујче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оваа мисла сосема ме дотепа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали ќе погледне еднаш и Горачинов, дали ќе ме види како јас што го гледам?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Леле! Требаше да купам леб, мајка ми ме чека!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На стари години ќе ме фрлиш во грев. Ќе убијам...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Неколкупати ми дојде на врв јазик да му речам дека постојано го мислам мојот редок гостин, кој како подарокот тебе (најскапото) ми те остави; дека заспивам и се будам мислејќи на него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ме нацрпува и ме крева в раце Горачинов и ко невеста ме внесува во кабината, да не сум ти тешка, му велам, чевлите ти се тешки, ми вели Горачинов, тоа е најтешкото на тебе, ми вели, а пред вратата аплаудираат и Силјан Лилјаков и Филип Хаџиевски и Ристо Коларов и Лазор Рогожаров, што ќе правиме ако нѐ разделат, му велам на Горачинов, ништо, вели тој, в затвор не можам да те изневерам, а на бесилка уште помалку, ми вели и ме легнува на креветот, којзнае дали ќе ме сакаш после, му велам, којзнае дали ќе можеш да ме сакаш,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И по тоа што кога ќе ме погледнеше, за миг ме гледаше интензивно, а потоа го тргнуваше погледот, а најмногу по говорот, по отвореноста и должината на самогласките, што, се разбира, е одлика на сите од овој крај, ама во случајов и бојата на гласот беше иста, и поставеноста на забите, и линијата на усните.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Да останав без нога ил без рака, пак Жаклин ќе ме сакаше, пак.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сум поместувал јас и цели вселени, некогаш порано, па зарем еден експрес ќе ме исплаши, Луцијо!“, викаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе си живеам сам и како што умов ќе ме учи...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
СТЕВО: Ти ли ќе ме избркаш? Ајде стани избркај ме.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ги ослободувам градите од воздух немајќи кого да прашам до кога ќе ме на најневозможни чинови само заради тоа моето досие да порасне.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Партнерот ми вети дека ќе ме вработи во еден мобилен оператор.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во мугрите, премален од патешествието и застрашен од тоа дека ќе ме откријат, ја вратив униформата во куферот во нивната спална соба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Која ти е жената, ќе ме подбидуваат, вели, а јас ќе им речам: една вдовица со мало дете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зошто? Па затоа што, откако го прочитав Гете, кој по малку и тормозеше со оној свој баксуз Вертер, решив малку да „мењам жанр”, што и рекол брат ми, и да прочитам нешто од писанијата на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми ќе се исплаши кога ќе види дека ме нема мене и ќе плаче, ќе ме чека...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Којзнае како изгледав затоа што тој ми удри една шлаканица за да се смирам, а во тој момент влезе мајка му, со Маци во рацете.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Порано секоја вечер, без исклучок, ми раскажуваше различни приказни, нејзини, измислени, а сега сè поретко, оти наместо нив имаме други интересни теми за разговор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пак почнува со нежен глас за некакви мои татковски обѕири убедена дека ќе ме расчувствува со солзи, со притаено липање што божем ја подргбавува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
–„Арно, за тоа ми кажал, ами за Лиса, што ќе ме испердушеше ако не беше Смиле овчарот да ме одбрани, се сврте кај овчарот и му рече: не беше вака, бре Смиле?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Грета (Станува од шољата): Опушти се, Лобо! Зошто си така напнат?! (Од шкафче вади ханзапласт, памук и алкохол) Дај ваму.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кој да го земе на душа? Ќе ме колнат и живи, и мртви“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Сега ќе ти раскажам нешто многу интересно за Маврово, ама ќе ме слушаш внимателно, важи? – ѝ реков на Дена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А ако ми се испрска прозорецот тогаш ќе ме нервира преку ден кога ќе изгледа сиот измастен, како некој да пржел компири.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само, тоа чудо што ќе се случи не мора да биде и чудо што ќе ме израдува и мене.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таа ми ги кажуваше приказните исклучиво усно и само кога ќе ме посетеше во Белград.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ако почнеш да ме убедуваш, сигурен сум дека ќе ме лажеш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мислев што ќе облечам и каде ќе ме носи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Зошто, бре, не ме погоди в глава? Барем ќе ме спасеше...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе ти кажам и што се случи со мене откако заврши бурата: поостарев, станав повозрасен во разбирањето на нештата, а истовремено помислив дека на мојата кожа, (ова го велам најодговорно) животот запиша уште едно правило што го заслужува нашето внимание.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И кој пат ќе поминам по тие места, туку ќе ми се втурне нешто наеднаш оттаму, ќе ме потплаши, што се вели, ќе ми ја замати душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стариот даб се зарадува и си помисли: “Еве кој ќе ме развесели“ - па ги разниша гранките да го поздрави славејчето и рече: - Запеј, славејче! Развесели ме!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
На чекор од нив се згрчив и јас на земја.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Тоа и сега го велам”, им рече тој, „ако имаше држава, зарем ќе ме пуштеа жив...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- И јас сум од Македонија! - И вие? - ќе ме праша таа. - Да, и јас, ќе ѝ речам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Очекуваше сцена и солзи. Место сето тоа, таа замислено рече: „Јас те сфаќав и мислев дека и ти ќе ме сфатиш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Најпрвин треба да прашам дали ќе ме примат во автобус. Сега сè се млади шоферчиња, ама ќе најдам син од некој мој другар.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Јас, која треба да ги лекувам пациентите- не ја чувствувам сопствената душа -сè заборавив- што сум јас- извршителка на должности- должна сум наутро да ги облечам и да ги нахранам децата-должна сум во седум часот да се јавам на работа-должна сум да давам дијагнози-должна сум да лечам-должна сум да водам љубов со маж ми-моите деца моите пациенти мојот маж-зошто ги нарекувам мои-неподвижна седам пред телевизорот-се дава некој глупав историски спектакл-мажот и децата ѕурат во екранот-мракот ме одвојува од нив-мракот ме носи во големата сала-исчекувам ли нешто-редици од свеќи-свеќи танчери-запалени свеќи-прегорени свеќи-студено ми е-толку ми е студено-кој ќе ме стопли-кој ќе ме извлече од овој подрум-само да се помрднам-да побегнам-да исчезнам-јас тука се убивам-боли ме боли-телото ми е претешко-ми треба воздух-да се одлепам-само здив-не можам-не постојам-пропаѓам-помош-помош-помош_
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Зарем веќе никој не ќе ме сака?!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И затоа тие мене и политички ќе ме згаштеа, ама јас имав еден марифет со нив.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Само вие нервирајте ме, - рече тогаш, - ќе ме умрете еден ден, ѕверови ниедни!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Дај ми малку да лизнам, вели, белки ќе ме стопли и ќе ми се развидели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај ќе ме сретне едно исто ми повторува: полошо е ако не земеш, полошо е ако не земеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
2. Дојде визита и главниот лекар ќе ме праша: — Од каде сте, другарке? — Од Костурско, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога влегувавме во неговиот апартман, писателот што работеше преку ден, само ќе ме погледнеше со чувство на вина и ќе ја скубнеше низ вратата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Тие мислеа дека вградувањето на железни прачки ќе ме одврати од намерата да летам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Немој, ќе ме исплашиш. Си ме видел - и што?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но сѐ го предава, што се вели, и кога ќе ми проговори и кога ќе ме погледне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ќе ме нема повеќе.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
А тој вели: О, па ти си луда. Јас му велам: Море требаше да пукам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
КРИСТИНА: Уште јас останав. Камо мене ќе ме просветлиш?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Да ја кажам некому, дали ќе ме разбере?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
На Велигден или Божиќ тој ќе ме разбудеше со првите петли, и одев свечено облечена, меѓу првите во црква на причесна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еве, ги молев да влезат палениве госпоѓици, реков белки ќе ме бендиса некоја да фрлам око и да ја земам, ама се заинаетија и не влегоа.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Причината беше што помислував дека при средбата со вас ќе се судрам со вашите потсмешливи и презирни погледи, па сето тоа тешко и непријатно ќе ме сневеселеше...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Стражарот ќе ми ги држи рацете, а таа ќе ми гнете јадење, ќе ме клука ко гуска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А Кузе, кој стоеше на прагот, кога виде дека ја снема во темното сокаче што свртуваше лево, погледна на сите страни и тогаш со десната удри на лактот на левата рака и полугласно рече: - Е, на, шо ќе ме стрељаш, натемате...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Многу знаат тие кога ми е време, а кога не!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Седната на една импровизирана клупа на плажата, широка штица прикована за два трупца, Надица ме потсети дека токму во нејзината париска гарсониера го слушнав гласот на Киш.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се обидов да му објаснам дека не било до тоа што ме гребнала и гризнала мачката, туку до тоа како се однесувала мајка му со мене, но тој само превртуваше со очите и одвреме-навреме ќе ме прекинеше да ме праша: - Добро, и што точно ти направи? Кога точно?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе помине извесно време и сама мајка ми ќе ме моли да си се вратам со Илија дома.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Ти ќе ме заборавиш - велат тие темни очи...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Капетан Мирковиќ, едно-две, ќе ме испрати во Воден за да купам нешто за јадење, за пиење, за светење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И мене одвреме-навреме ќе ме стресе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако го одведев дома, ќе ме разбереа па и јас ќе настрадав.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сега, патувам со авион, кога ќе ме поканат на некој симпозиум, спијам по хотелски соби, кои во сеќавањето се рециклираат во една безлична соба со божемен уметнички акварел.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ајде да заминам в гора можеби лавот ќе ме земе јас сум од негово племе Ќе го замолам уште еднаш чесно можеби ќе ме прими лесно.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Сега очекувам да го видам нивниот лет и да го чујам нивниот кликтеж, кој ќе ме слави и прославува, кој ќе ме штити и заштитува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со моето тело го покосивте и мојот говор. Ме оставивте сама и црните сокови на вашата неизбежност. Ќе ме хранат дури не легнете крај мене.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
И не верувај дека ќе ме сотре натема. Рано е да се подгрбавам под клетви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го рече ова и се свлече на подот во Соколаната како испразнета вреќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нормално и неизоставно е дека ќе ме убие.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Можеби забележа дека сета таа ситуација ми е привлечна и сфати дека со тоа полесно ќе ме освои.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мајка ќе ми раздаде за душа, татко ќе ми запали свеќа и попот ќе ме спомене в црква, ако не на гробот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сѐ уште си премногу изваден од памет? Можеш само сè да гомносаш...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си го утепав најдобриот пријател. Ќе ме пријавите?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
- Е, ова дете ќе ме пукне, - рече таа очигледно мислејќи на татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Што ќе рече за мене, си мислам, ќе ме исмева ли уште повеќе?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Често ѝ префрлав поради тоа, но да знаев што сè ќе ме снајде откако ќе се нафати да го заврши, можеби и ќе ја прекинев навреме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Ќе можам. Како ќе ме управуваш, така ќе одам. Висок сум и жилав ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Скарана сум со тоа, што се вели, уште на првото ќе ме фатат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Госпоѓо Рада! Ќе ме удостоите ли да ми објасните ...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Онисифор Проказник ја гребеше со нокти брадата. „Да појдам и да пијам со нив? Не верувам дека ќе ме пречекаат со раширени раце.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе веслаат на корабите, ќе ме колнат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако скокнам долу ќе се убијам или стражарот ќе ме фати!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ќе бувне ветерот низ решетката и ќе се срони ко песок на мене, ќе ме згугурави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме поздрават првин Албанците од ќелијата, па ќе се јави Михајло Горачинов. ,Пилето ми пее, рано на сабајле", се тешиме, се крепиме. ,Па и робовите се казнети да го сакаат животот, исто како и нивните господари," рече еднаш Апостол Макаровски. 34.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само мене ќе ми купуваа играчки и сладоледи, и само мене ќе ме сакаа тато и мама.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Двата гласа на човекот со чадор се разбудија. Најпрвин врескавиот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Ајде, бабо мила, крени ја мама... лека полека одете си до домата наша... вратата и дење и ноќе да биде отворена - него да го пречекате... ќе се врати... мене ќе ме бара...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Во секој случај, едно е сигурно: ако јас сум црна овца – иако во тоа лично воопшто не сум убеден – но, ако сум, тогаш јас сум од поинаков вид од онаа на стрико ми Ото: ги немам неговата леснотија, неговиот шарм и, згора на тоа, ме притискаат моите долгови, додека нему, очигледно, не му пречеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се фаќаше за џебот од пижамите, вадеше пари и ни даваше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Утре мене ќе ме нема", ќе му рече и сè, сè со ред ќе му раскаже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ама пред тоа мене да ми земете метро - по должина и ширина и најдете ми добро, проветриво место, со широк поглед во далнина и висина, на врв рид, каде ветерот на зајдисонце меѓу дрвја и лисје приспивни песни ќе ми свири, во рани зори славеј ќе ме буди и дождец во спарни долги лета ќе ме лади...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе ме попушти и пак ќе скокне, ќе ми се фрли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Поточно, за малку ќе ме удреше автомобил, ама некако успеав да се одбранам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби затоа толку многу се радува кога ќе ме види ненадејно пред вратата, и тоа секогаш со некоја другарка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Па после друг ум ќе ме удри.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од една страна помамата понеа во мене беше разбудена до подивување, а од друг ми беше јасно дека тоа ќе ми биде пуста желба што ќе ме измачува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Одбивам да шетам со цревата во раце, да гледам како нестручно ме оперирате, сечете и шиете, како ми гнојат раните и да се прашувам колку ли ќе ме боли кога ќе дојдам на себе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Колкупати горе во планината ќе ме поткренеше од сон неговиот глас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Модрици по телото, очај во душата, чиста рапсодија и ужасна мелодија во умот за нагрдената убавина и помодрената слика на платното.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Светот ќе ме сака, ќе лудува по мене. ќе бидам носена на раце, сосе мојот златен трон. ќе бидам меѓу најголемите освојувачи на сите времиња.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ако се погоди зимно врме никој нема да дојде па волци ќе ме извлечат од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Можеби ќе ме одминат и вечерва“ - си помисли, сеќавајќи се на онаа ноќ кога волците се јавија со својот виеж откај Гола Глава, а потоа се изгубија.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Исус го видов кај чичкото и тој ми рече: - Отсега само мене ќе ме слушаш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тогаш ќе ме здогледаш мене, убав, кршен, обвиткан околу тебе, во тебе.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Дали го сфаќаш тоа, даскале: на природата наеднаш ѝ се присакува некои изгубени времиња да ги надокнади за да втаса таму каде што требало да се најде пред неколку месеци или дури и пред години?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А бог, кога ќе ме повика кај себе, нека ми пресуди за сè што сторив и што не сторив на земјава.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И само ќе ме стега во себе, ќе ме прегрнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако влезам, ќе ме направи од лепешка подолу.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми дојде да ја прегрнам, да се исплачам на неа, чувствував дека таа ќе ме разбере.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За мене таа поговорка не важи.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас му реков дека врне, тој ми рече дека кај него не врне.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Всушност влегов во една игра (наеднаш дојдов до ова сознание) влегов во една игра за која не сум свесен како се игра и каде ќе ме одведе!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш ќе можев да бидам сигурна дека таква ќе ме сакате.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сега ме пречека овдеа ѕгора со пагурчето и ми рече да бида азар за вечер, ќе ме викал да венчам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„И таму, ќе ме мажеле.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Расцепот меѓу нејзиното „вистинско јас” и нејзиното тело е живописно изразен во следниот извадок: Да ме приклештевте, тоа ќе расипеше сѐ, ќе ме увереше дека вас ве интересира единствено моето анимално тело и дека воопшто не ви е гајле за оној дел од мене што е личност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сигурно тие што чекореа набргу ќе престанат, ќе се смилуваат, ќе ме остават нивните газди барем малку да отспијам, за да можам да ја продолжам утрешната етапа на патувањето кон морето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но, како што итав по улицата на тетка Олга и тетин Јован сфатив дека всушност тоа и не ми беше многу битно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од истргани зборови прават нови реченици што ќе ме обвинат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ти, Васил, вели Максим, овдека ќе ме чекаш.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И којзнае кај ќе ме однесе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имаше две момчиња од Свети Николе, мислам дека едниот се викаше Никола, ќе го заглавеше затворачот на пушката и ќе ме замолеше јас да го вратам, но да не знаат другарите за да не го зезаат после.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Ќе ме земеш ки со тебе, мамичке? – прашува Зоки. - Не – вели кусо мама.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Не ни помислував кога почнав да го гледам спроведувањето на терапијата како разговорна активност, дека тоа ќе ме доведе до задлабочување во современата философија (de Shazer, 1991).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
КУРТА: Ќе му падне кога ќе ме види во право светло!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Не брзај со осудата за мене, пред да чуеш сѐ, зашто знам дека ќе ме осудуваш најстрого, како што се осудува жена што си го предава мажот“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А ќе ме обвинуваше ли сега да не ги спасев?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе ме сменат за некој нивни офицер или нешто ќе разберат. Вака и јас ништо не разбирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сега...сега не ти преостанува ништо освен да отидеш во кино, а таму ќе те чека...тој.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А тие, ќе ме сетат уште оддалеку и уште оддалеку викаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакам да речам дека всушност зборувам за оној момент кога и во нашите размисли менливиот дел на вистината ја исмејува нашата лековерност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Хелвиг ќе ме остави.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И заборав утре кога ќе ме скрие и сто сонца светнат над нас во висината – во моите очи еден зрак ќе бие, една жива струја и дах на вистината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Пребледев кога ми текна колку ќе ме кара.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
ПЛОТ - Плотин му одговорил на Платон: „Кога ќе ме плесне похота (плотта бара!) рипам плот, одам на плоштад, уверавам по плочници, ја наоѓам госпожа Топла, „може ли за две-три плочки?“, „може“, океј, плотун испалувам и чао.“ Тогаш Платон ја повлекол теоријата за платонска љубов.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
АЦЕ: Овој се стрча кон мене и се дереше дека ќе ме убие.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Ќе ода долу Тиквешиата, ќе се потпра прво до поп Илија во Бешишча, а он ќе ме ставе со Ѓурлукот, Шаќира и други мои стари другари и дејци од комитлакот, белки не ме имаат заборавено за виа дветри години“, — донесе итриот Ѓуро решение, и така направи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се надевам дека еден ден ќе ме посетиш и ќе видиш каде моментално живеам.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Му доцнам на големото, нервозно е, а јас мотам низ главата, како изгледа невработена со мобилен, па глумам глува и го муабетам пријателов, оти ми спомнува казна за на лице место, па како тој е всушност разбран, па како, не дај Боже, колегата од колата да излезе, двојно ќе ме кошта.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И мислев дека коските ми се без тежина, ветришта свират низ нив, ќе ме покријат, заспан и без соништа, без треви и без облаци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Или нешто друго ќе ме пофалеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сѐ уште си премногу нервозен!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Слушна? — Слушна, брат Толе, слушна. И кој ќе ме слуша мене сега да му дада?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сега овој зрак ќе ме памети и мене и тој ќе ни биде на сите наш заеднички епитаф...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да бев Грк ќе ме спасевте, вели, вака ми се удвојува вината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зошто, тогаш ќе ме прашаш?!
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таму нема човештина, ќе ме отепаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога им спомнав на моите, жива ќе ме запалеа на клада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас да те чуев, веднаш ќе станев од местото и ќе се тргнев некаде настрана, ќе одев онака кон говедата, да се затскријам некако да не сум овде на отворено кога ќе ме најдеш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А баба Стеве, тетка на мајка ми, сестра на нејзиниот татко, секогаш кога ќе ме види радосно ќе свика: - Кај си, мила моја, онаа мајка ти, кучка една, никогаш да дојде да ја видам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Легнав на ќебенцето. Но еден куршум за малку ќе ме погодеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Како да не влезам во дуќанот кога ќе ме покани Генералот“?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Ајде, де?! - Го видов од камионот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Понекогаш ќе се сретнувам со студентите. Ќе им расправам со фаталистичка сериозност измислена одмазда а тие ќе се смеат, ќе играат околу мене и ќе ме збунуваат со чудни прашања.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Знаев, ќе ме сретне некој и ќе ми зборува, ќе ми рескажува дека со Калча е готова работа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во глава само ми се повторуваа зборовите од видението на ѕидот: - Отсега само мене ќе ме слушаш!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
— Ти си ми орден, вели и ме гледа, во чаша ќе ме испие. Улава младост...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ден потоа ќе ме боли секој поглед рамнодушен, секој збор обичен, секоја ладна прегратка, погрешно и лажно искажана љубов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тој мисли дека ќе ме уплаши, ха“!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Си помислив: „По какви сѐ свиоци татко ти ќе ме поведе само за да ми нашепне што точно мисли за таа Пелагија што божем се изгубила на не знам која улица на Одеса“. Бидејќи, да се разбереме, Пелагија била убавица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Си го прочистувал грлото, така ги подучувале в Белград, на Конзерваториумот, а мене морници ме полазуваа од можните последици поради ваквата недисциплина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе потргнам јас и ќе ја отскријам неа, ќе потргне таа и ќе ме отскрие мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Поради тоа ќе треба самата да измислам некој нов термин, за некаква нова болест што ќе ме карактеризира само мене (хмм... којзнае дали ќе можам, дури и свински грип измислија), ... и јас, така да речам, ќе бидам основачот на таа болест.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ќе биде гладен и можеби поинаку ќе размислува, ќе ме искара малку затоа што сум го вознемирила додека пишувал и потоа ќе се смириме.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Устата ми беше сигурно подотворена исто колку и очите, кога ми рече: - Отсега само мене ќе ме слушаш, чедо мое!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ќе видиш Тото!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ќе ме поздравиш и ќе ме прашаш: „Како си? Убаво изгледаш... не си се променила“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Некогаш ќе ме види и Уља, ама се плаши да ме праша што правам во глуво време, надвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оди, мила наша, а ние ќе ти ја наполниме таблата со турли-турли јадења, мажите со насмевка да те пречекаат, тебе аберџијке, што ќе им ја заголнеш душата.’ И така ја наполниле таблата со езерски риби прелиени со мед и со суво грозје, со сарма од лист од винова лоза, со сирење од немркана овца и со слатки од бадеми.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа ќе одам во сандакот да ги видам алиштата со кои ќе ме закопаат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Зар мислиш дека не знам дека, штом ќе ме видиш, без мене не ќе можеш ни да дишеш!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кој пат ќе ги сретнам, Коста ќе ме задева.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Меѓутоа, изгледа чувствувале професионална должност самите да си се информираат, како да мислеле дека дури и да ме замолат да им објаснувам или да се правдам би значело дека можеби ќе ме понижат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Често ќе ме допреше со него по образот, додека, меѓу шумолењето на лисјата, ме впиваше во својата прегратка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
АНТИЦА: (спокојна) Ако, сега не сум сама, вие ќе ме чувате. (сите освен Антица ги фаќа треска од страв).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ви велам, со ноќи се вежбав да се убедам дека одењето на Бит Пазар е прашање на честа, но таман ќе се убедев ќе навалеше она друго чувство и ќе ме фрлеше во повторно себеиспитување, повторно пребројување на фактите “за” и “против”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ти ќе го дознаеш сето ова што ти го пишувам и ќе ме гледаш пред себе како неповратно се оддалечувам бледа и студена, немоќна да ти кажам било што повеќе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„А јас мислев, Теми, ти ќе ме разбереш!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
— А вие денеска ќе излезите до Црничка пресоп, ќе лежите по ридот и околу ужина ќе ме чекате на локвите. Ги знајте, нели?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе ме праша некој нешто, а јас ќе му речам: еве, сега се вратив од Костур.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа ќе офне и мене пак студен нож ќе ме удри овде, во срцево.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Син му на мудрецот, кога ќе ме видеше каде што спијам, ќе ми свикаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Утредента во ќебапчилницата си влегол маскиран со пиштол и си украл 250 ќебапчиња!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дали е живо, господе, ќе си велам, и ќе ме тера нешто да купувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Старице, ме гледаш со сините очи низ топлата пареа од витлерите на твојата седа коса -такви ми се очите од раѓање; Го пушташ твојот јазик и гледам ќе ме прашаш, низ прозор не умеам да гледам а колку ѝ е чудесен тој на девојкава до тебе; Избрчкана рако, помрднуваш кон мене не ти се моите очи мета на кому кому како што ли ни смета?
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Или ќе ме земеш Боге од Бањи или ќе те истераат од партијата!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Утре некои ќе ме фалат што измислив сказна мала.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И ќе ме прејде, ќе ме преведе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Идам, мама. Ќе стигнеме на тој твој Бах и на тој твој Брамс.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако си решил малку по малку, твојата љубов да ја снемува... ќе ме снемува и мене, дел по дел од мене ќе умира... како ветар ќе минуваш низ мојот живот, и ќе ме однесеш до безживотниот брег, и таму тивко ќе ме снема во бескрајот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Така ли е, Пишпирикуле?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го прашав каде ќе одиме; тој рече дека ќе ме води на едно место.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- „Сега ќе ме фали пред сите“ - си мислеше Милка а срцето ѝ скокаше од радост.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И кога ќе ми се јават од стариот крај и ќе ме прашаат како е во Холивуд, не знам што да им кажам и притоа да не им ја расипам илузијата... бидејќи Холивуд, всушност, не ни постои!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А и како награда на оној што ќе ме најдеше некаде умрен - да ме закопа, да не ме разнесат мршојади...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Обуката траеше веќе еден месец и сè уште не добивав одговор дали ќе ме примат мене или другото девојче.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дора исто така почна да се кикоти, па случајно и таа го испушти своето ќофте.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Одвреме-навреме туку ќе ме жегне прашањето: како сум можел да бидам љубоморен на овие луѓе?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тропање на приборот за јадење. Чаши. Непознат број.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Утре, дај Боже здравје, одење в град и назад нема да се вратам од овие тешки лакрдии што ми ги рече стариот, да знам оти за вистина клетвата негова ќе ме фати; пиле да се сторам, бело море и црно да прелетам, ама уште еднаш при татка не дојдувам.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Вечер или утре ќе ме распрашува за сѐ, а потоа ќе се фали пред сите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Иако можеби следниот пат ќе биде полесно, ќе претпоставам што ќе ме чека, ќе се подготвам за нејзиниот изменет изглед.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Таму, сам, само со едно врзопче зборови покрај мене, допрен врз нешто безоблично и штуро, ќе се обидев во голем мир и на времето и на крајот нов да им осмислам почеток и нова смисла - според душата како ќе ме поучува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Повеќе заради тоа што се надевав дека ќе ме земе со неа во Мичурин затоа што јас сакав да бидам со дедо ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
ВЕТА: Не зборувај така, Тодоре! Кој мене ќе ме земе!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Понекогаш ја прифаќам шегата, а понекогаш имам желба да му скокнам и да го убијам, особено ако се најде уште некој кој ќе ме земе во одбрана и ќе рече: „Мала е таа сѐ уште за дечковци. Не ѝ е уште време“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Неотпорот понекогаш и мене ме зафаќаше, ме тркалаше по кривата нерамна калдрма кон широчината, чиниш ќе ме искрши од слепиот ѕид ишаран од раката на инспекторовиот син со зборови што не требаше да ги знае во своите години.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Како може да не знам што рекол.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Помалку, тоа секогаш го правам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И престани со овие модерни теории оти многу ќе ме налутиш.“ подвикна газда Таки строго.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Задоволното убаво лице и мебелот велат: „Јас сум среќна и богата“. Но, не верувајте, читателу!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Што има ти мене да ме чекаш? – грубо ми возврати.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И после ќе ме викнат во штабот на 670. бригада, кај комесарот Стрингос и командирот Лушас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А можеби и ќе ме отпуштат.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Ти веројатно ќе ме исмееш но јас сепак ќе ти спомнам еден мој важен заклучок, а на ваков заклучок ме наведе спомнатата бура.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
СИМОН: Нешто ќе ме одере и онака порано или подоцна.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Жалосно, мори, ти ќе ме умриш, Никој пат не ќе се стопиш!... (арија). {Кумот и старосввтот уживаат па песната, но при завршувањето на аријата кумот забележува, дека Антица силно плаче и забранува понатаму да се пее).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ГАВРИЛ: Во шума сум. Ќе ме изедат волци.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А кога ќе ме видеше легнат, со гордо крената глава се враќаше назад кон овците.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ќе ме фатат жените под мишка и ќе ме држат над пареата, ми кушаат. Неколку дена така.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со гневен шепот ми рече дека ќе ме убие поради тоа што го правам. Ги разбрав тие зборови.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Руенот процутел, дедо! - Заесенува, синко - одговори со тиха тага старецот. - Набргу и ти ќе ме напуштиш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Каде одите? - ги прашав задишана.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
САРА: И не очекувате дека ќе ме најдете токму во мојата соба.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И така ќе ме остават на некое жешко сонце, на горештина...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Штом огрее ден ќе ме втаса крај мирната река: „Поведи ме во Boulogne i Vincennes, столетија јас тебе те чекам."
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
- Ајде, биди искрен – инсистираше Дуда – ако не беше Катерина дали ќе ме земеше?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Престани ти со тоа, ќе те убиеле – ѝ подвикнав – само ти имаш татко и мајка, мислиш нашите не се исто така загрижени како твоите!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Простено ти е, Луцијо!“, рече. И потем рече дека без разлика на сѐ, сѐ уште ме сака, и дека секогаш ќе ме сака; рече дека си оди засекогаш, затоа што му се гади од сѐ и дека сака да најде мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Како?“ тивко залипал. „Како да одам во Европа? Ако летам дење, ќе ме видат и, бедна ли шега, можеби ќе ме застрелаат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ако умрам и го оставам цвеќето, си велев, Господ ќе ме укори, ќе ме прекори, ќе ме пизмат и темјанот и ангелите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А, и назад кога се враќам,дома, не дека имало некој што во несвест ќе падне кога ќе ме здогледа (со исклучок на ТОТО, кој како луд скокаше по едно метро во вис): „Дошла мама, ќе ми даде кучешки бисквит“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе ме убиеше Љатиф, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога од студ поради туѓиот суд пукаат пријателствата, раскажувај ми за огнот. Ќе ме топли пркосот.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Зарем тој ќе ме остави мене на мака! — Никогаш!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во неговиот фрижидер не може да се случи да нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сè беше како секогаш кога се враќа од работа: ќе седне малку да здивне, ќе ме распраша како ми минал денот на училиште, ќе почека да дојде татко ми и да се прибере брат ми, па да ручаме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Момичке, ти си сега челична пеперутка, ништо не може повеќе да те скрши, и што е најважно, ѝ рекол еден од докторите, сега многу поцврсто си врзана за мајката земја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кој сега ќе ме препознае Во овој кафез од зборови и метал Под кожата што е само моја? (Додека го пресликувам јазикот на ѕверот Додека тајно ја шетам болеста во ѕверот Додека си ѕидам сон крај ѕверот Додека го смислувам посланието до ѕверот Додека испраќам потера по ѕверот Додека склучувам сојуз со ѕверот Низ клучалката на книгата Ме читаат ѕверови, ѕверови, ѕверови.) Сега сум сам меѓу овие корици Во оваа архитектура од претпоставки За изворот на светлината Што ме допира откосо Во иследувањата на мостот Под кој тече Долго тече обидот Да се наслика нечија смрт. (Додека ламентирам во крвта на ѕверот Додека рикам со планината во ѕверот Додека го враќам светот крај ѕверот Додека го оставам аманетот до ѕверот Додека пекам пеколно по ѕверот Додека во крзно заспивам со ѕверот Низ клучалката на книгата Ме читаат ѕверови, ѕверови, ѕверови.) Кој ќе ме препознае во овој кафез Од зборови и метал, со реа на пресна Моч од животно што ја слави слободата?
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
И јас молчев и се прашував: кога Билјана ќе ме запраша: „Тато, а што има зад ридот?“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Попрво мене ќе ме направат луда.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А штом ќе ме види, ме зграпчува за раце и ме седнува до неа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И пишувам зашто некој ќе ме прочита, ако сокакот е вистински.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се разбира дека се плашев. Мразев да си го поарчам животот поради неконтролираното однесувње на своеволните и недоволно внимателни индивидуи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сето ова го кажуваше со тешка душа, слог по слог, страшно се замори и рече: Е, сега ќе ме носиш на лекар, Лазо, изгледа јас ќе оздравам, за срамота само се облекував и соблекував, ќе ми се смеат луѓето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мене само ќе ме погледнеа и ќе речеа -сирото грче нема кој да го посети...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сон не ќе ме фатеше да не го сторев тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Или можеби ќе ме задржат во зоолошката градина, каков би бил тој живот! Брунила, кажи ми што да правам?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ќе ме тераа да се оженам, вели, а јас ќе им велам: имам жена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како што сината светлина наидува, има еден миг во кој помислувам дека е најдобро да останам во белата светлина но таа станува толку блештава што имам чувство дека ако остана во неа, таа ќе ме слее во својата блештавост до исчезнување и затоа ѝ се предавам на сината чадлива светлина устремен кон она сјајно зрно во неа од кое таа се шири.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мене, кога ќе ме прашаа чиј сум, јас велам: „На Илија Кираџијата“.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Што мисли, ќе ме лаже цел живот?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Му се вдена в лице на класниот раководител и отсечно му рече дека ќе ме казни со тоа што ќе ме отпише од гимназијата во нашиот град и ќе ме запише во некоја каде петли не пеат, каде зора не зазорува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- И пред сто години сум се мачел вака. И пред илјада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На сличен начин од камен до камен доскокнував и јас преку истенчените летни води на далечната Брегалница за да втасам до другиот брег, но секогаш ќе стрефев барем еден нестабилен камен што ќе ме спростреше во водата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И што поскоро си одам настрана, инаку, си мислам, ќе ме соберат во милиција, а јас дама очекувам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Ако ме види со овие, ќе ме каже на татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Така ќе ме караат дека го споменувам господ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
МАНЕ: Кога ќе ме нема.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
А во командата на баталјонот дознаа и по телефон се раскараа со пцости и ми се заканија со воен суд, демек ќе ме стрелаат, ако јас неа не ја стрелам. Како да стрелам осумнаесетгодишно девојче?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
— Ќе ме носите и ништо друго. Ме послушаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никогаш не ѝ го простив тој нејзин каприц да се покажува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го замолив пред претставата: Немој никако да ми суфлираш, само ќе ме збуниш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не знам како ќе ме разбере.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште малку ќе прејде и ќе ме напушти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Татко ми ми велеше да ме носи на лекар, а јас не сакав затоа што лекарот ќе ме соблечеше, па ми беше срам од татко ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе ме врати на кораб со едра исткаени од светлота на муграта, за која поетите наоѓале низ векови вистински зборови, а еден од нив ја нарекол и колепка на денот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сега сум сигурна дека ќе ме стрелаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јасно ми беше дека ако ја убиев, истото и мене ќе ме снајдеше, не смеевме никако да убиваме за такви причини.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас разбра сега шо сакаат, тиа, и зошчо тоа го сакаат, и како ќе ме вати умот, ќе работа, бидејќи патишчата, и мојот и нивниот, на едно место воделе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И ќе ме тера на дрво, со кози или некому да му ги пасам воловите колку да не јадам дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Време е да ги откријам знаците на лагата кај момчево“, можеби си мисли токму сега и навистина очекувам да се сврти за да ја реализира својата намера.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И така чекајќи полека ќе ми препукне душата како огномет... и ќе се распрсне дел по дел од мене... и ти не ќе можеш да ја најдеш... ќе те сеќаваат само минатите времиња... и ќе се научиш да се движиш по лизгава улица... по која и јас еднаш чекорев.. можеби тогаш ќе ти бидам најпотребна , но ќе ме нема...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Не ќе ме продаваат веќе и не ќе ме купуваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сигурно мајка ми ќе ме караше што така си дозволувам да ги вознемирувам луѓето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Никифор ќе ме баци, па ќе застане да ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакајќи да ѝ остане во сеќавање овој посебен ден во нивниот живот, тој почнува да пее песна за неа, на што таа се надоврзува и завршуваат во дует: „Ох, љубовта е толку слатка напролет, кога две срца пеат во мај....мила, мила, мила, ќе ме сакаш ли некогаш?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Имам жена што ќе ме скрши кога ќе се вратам дома.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ќе ме ископаат од гроб, нели, да го сторат тоа? Каков - обновен, нов, флуорсцентен?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Прво ќе речеш добарден, па после ќе ме прашуваш каде сум, - се слушна гласот на мајка ѝ.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ќе ме молат да ја симнам шинелата од мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега се фурам дека милото мое, како што го викам, ќе ме остави.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Зошто? - ме праша и ми упати поглед полн со недоверба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тогаш со нажалена душа Христос им рекол: - Вистина ви велам, еден од вас ќе ме предаде.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Единствено ми е страв од оние грди луѓе. Тие не ме тепале туку сум знаел дека ќе ме тепаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кој ќе ме сфати?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ќе ме носи и ќе ме воздигне, за да воскреснам од мртвите души.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
СЛИКА: ДЕДО МУ АВРАМ Ковчесто лице со испакнати јаболкца, изразито четвртаста вилица, поврзана со горната со еластични мускули, чиниш како отпосле да е додадена, така што при џваќањето му се спушта подолу од вообичаено, но тоа не се забележува од густата брада; забите прошарани со по некој златен заб, како што ги топел прстените и ги преселувал на нив; со нив прегризува сѐ што ќе му притреба: нокт, конец, или да отреши јазол; кога луѓето ќе му заблазнеа на златниот блесок на забите, ќе им речеше: „Кога по смртта ништо не ќе остане од мене, по нив ќе ме препознаете...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Занесувајќи се во одењето, слаб или пијан, ни се доближи и без да нѐ погледне, замоли: - Ќе ме пуштите ли? Колку да се погреам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ќе ме разберете дека морам да почнам со тоа што ќе ви поставам неколку прашања.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ѕвездан пак се мешколи и со напнување, со триста сили, ќе ме праша: - На што лае мамо кучено, вели, на што лае онолку Чако? 171
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога мајка или баба ќе ме замиеја, веднаш чувствував олеснување, како некое пролетно ветре да ми поминуваше низ телото, ми го однесуваше огнот и јас во тој миг се чувствував веќе оздравен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Очите сиви, големи, му играат, ќе ме голтне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ТЕОДОС: Оставете! Оставете! Вие ќе ме чистите, и чист ќе бидам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Речиси дека се подобри твоите браќа и сестри, кога се борам со нив барем времето ми поминува, сè оди подобро кога човекот ја брани слободата и надежта; но ти, ти не ми пружаш ништо освен празнината на останувањето дома, сознанието дека пријателството во сето тоа се подразбира, дека ноќта ќе стигне како задоцнет воз на перонот низ кој фучи ветар, ќе стигне по многу матеа, многу вести, со твојот брат понеделник што пред вратата го чека моментот кога повторно ќе ме соочи со него, најлошиот, прилепен за тебе, но ти си пак така далеку од него, зад вторникот и средата и така натаму.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тогаш јас не можев да поминам преку тоа, ја зедов пушката и без многу размислување за малку ќе ја убиев да не ме спречеа тие странските борци, само реков: А за кого ние се бориме?!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Што сѐ сторив јас, за која ќе ме мислиш ти мене потоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
СИМОН: Браво! И кога јас ќе седнам во меана, а газда Трајко ќе ме служи.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Слаба бешика добиваат кога ќе ме видат.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
А со кое право можев да го кажам тоа а Иван да поверува, кога и мене напати, без да очекувам и без да се надевам, луто ќе ме каснеше сомнението!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега ќе ме убиеш ли, ќе жртвуваш ли жив човек за мртовец?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе ме дочекаа другарките и ќе се распрсневме да играме по улицата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој се пресоблече, ме прегрна и јас тогаш помислив дека ќе ме земе со него.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Особено затоа што не ме караа, не ме казнуваа, туку со мене се однесуваа особено внимателно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Жената на средниот брат ја наполнила тавлијата со алишта и тргнала, па клекнала пред жената на најстариот: „Сестро, ѝ рекла, сестро мила, денес јас сум редница, мене ми е редот да им однесам храна на мажите, арно ама маж ми ми рече оти ќе ме убие ако не му ја исперам преслеката, а тавлијава ми е полна, дури и преполна.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се уште ти се радувам кога секоја капка дожд ќе падне на моето лице, кога зората ќе ми ги разбуди спомените, кога копнежот по тебе ќе ме обземе, кога будна сонувам, кога во мислите, во срцето и душата со тебе заспивам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Согласи се да ја водам тајфата и благослови ме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мене крив ќе ме стори.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
А кога ќе ме погледнеше, така насолзен, уште погласно плачеше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа „вистинско јас”, секако, не беше лесно пристапно заради опасностите кои му се закануваат: Нашите разговори беа единствено место каде што се чувствував доволно сигурна да бидам со себе, да им дам израз на своите чувства и да видам како изгледаат навистина, без стравот дека ќе се налутите и ќе ме напуштите.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас размислував за тоа. каква Изабел ќе ме пречека на аеродромот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
„Драги ученици, откако ќе ме сослушате ќе можете да поставувате прашања за она што не ви е јасно и за се што ве интересира.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Кај ќе ме водиш, ми вели војникот и седнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зошто? - Ха, мислат тие дека јас ... божем ќе ме поткупат ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зарем во замрсените линии на дланката не ми е претскажано дека Владетелот на Темнините постојано ќе ме демнее, искушува, вознемирува, обессилува?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ми даде амајлија и вода преку која ќе ми гледал додека ја пијам и ќе ме лечел од „Злото“.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И знам: во писмото лежи ампула од пренежно стакло - а) ќе прсне б) ќе ме удри в ноздри испасување на отров, в) ќе ме собори.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Беше пладнето од концертот на Елса Пијаџо де Тарели во Одеон, се облеков неволно, насетувајќи дека потем ќе ме очекува несоница.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Слушам – се согласи таа и ми се загледа право во устата, приближувајќи се сосема до мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие ќе ме згмечат, сосема, Зашто се уште потешки од овие Овде, мислам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И како ќе голтнам така ќе ме жегне под скутината. Си мислам: сум голтнала мрава и мешам во маштеницата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нема запреги и нема маѓесници, русалки со коси од ѕвездени нишки, мислев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
– „Ако се раздени, ќе ти кажам јас тебе клетва ќе добијам и друзи маслаати што ми ги кањараш ти мене, си велел сам со себе Силјан, дури да си појдам в град, да ќе ме видиш ти овде да ме тераш ти на жниење на оваа силна горештина, бидејќи има в град ладни меани, да седам и ќеф да терам со граѓаните.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ќе ме земат, не ме земаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А, ако сепак одиш – продолжив – вети ми дека и мене ќе ме земеш со себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
СИМОН: Курво една. Кај ќе ме допратиш ти?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ги ослободувам градите од воздух немајќи кого да прашам до кога ќе ме присилуваат на најневозможни чинови само заради тоа моето досие да порасне.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Те знаев сосем друг.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Господ неа ќе ја однесе во иднината, во животот, а во минатото ќе ме остави мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мајка му потура вода на вратот, а татко вели, чекај, разлади ја, ќе ме попариш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ја негувам да закрепне, ќе ме засака и ќе ме изненади со цветот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Денот кога мене ќе ме нема повеќе, ќе видиме дали возот ќе излезе од шините.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
-Ако постојано го тинтарам, ќе ме отера во зијан. -После ќе го откачиш.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Веројатно нема да го излажат Ралфи Фаца, но можеби ќе ме донесат поблиску до неговата маса.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Татко ми вети дека ќе ме пушти.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Моја жалба ете мина, оти либе од туѓина венчан прстен ми донесе, ќе ме земе таа есен.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Тој веднаш ќе ме откачи, а особено ако станува збор за девојки, на крај памет не му е мене да ми раскажува и да ми се доверува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Утрото ќе ја отвори вратата Јон и ќе ме викне, ќе се мири.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги замислував сите мои најблиски суштества, пријателите и сите оние што ги познавав, и постојано низ главата ми минуваше сè она за што со нив би сакал да зборувам (и си префрлував себеси зошто за тоа не зборував со нив додека бевме на слобода), но не само тоа: си замислував како се потам во купатилото, како се шетам по кејот, како спијам во постела облечен во својата пижама, како јадам бифтек во овој или оној ресторан, пијам коктел или се засладувам со торта со шлаг, печам пиле и подготвувам од него сос, притоа си потпивнувам бело вино и слушам секаква музика, лежам во тревата и се сончам, го пијам своето утринско кафе, ги посетувам галериите и кафеаните, гледам добри филмови и влегувам во ателјеата на своите пријатели...
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Гронинг: Бев заглибен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Прво ќе речеш добарден, па после ќе ме прашуваш каде сум, - се слушна гласот на мајка ѝ.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ако ме има за челад, сполај му, белки не ќе ме забораве и тука! Mope, ќе си издутна ошче едно машко, та шо сака нека биде!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ами как не, ќе ме маѓепца! He ме ваќаат мене маѓии; веле мајка дека си имам наврзници во косата — одговори Нешка и нешто ја штрекна, поцрвене како секојпат кога го напомнуваше Крстета во себеси, мислејќи ота сите што ја гледаат разбираат што мисли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сè повеќе бев убедена дека е така, но спротивно на тоа, некоја лоша сила ме влечеше кон пустиот Запад. 7 Првиот пат кога седев на чаршијата, во кафе-барот во Западот, знаев дека судбината кој знае поради што, повторно ќе ме врати таму.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Господи! Господи! Зар уште ќе ме казнуваш? Зар не можеше со нешто да ми најавиш да не одиме токму сега кај Пена и Танаско?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Уверена дека не постои наслов кој ќе ме натера да застанам, се задржав на книга искината од препрочитувања.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Јас бев зелен вир на многу дни од штедрост сега молчам сосем жолто За старецот во мене не плачат и грубо ќе ме натрупаат в кола Но сепак едно сеќавање имам: корењето ми остана на брегот Брег од риби и од камење каде растат многу млади дни Трева бев ќе бидам трева пак затоа така чудно мирисам
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
А мене ме чекаш, мајчето твое, вели, којзнае кого го чекаш, вика и почнува да ме клоца. Не гледа кај ќе ме удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Заробија многу.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Само одвреме-навреме некој звук како подземен татнеж ќе ме потсетеше на сето месо што го изедов.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Стоев над ковчегот не осмелувајќи се да го отворам и да се осиромашам со мнгогуте претпоставки што ќе ме следат со години.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се сеќавам на еден клинец, го доведов во состојба да се посере кога ќе ме види.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Албанците ќе ме поздрават, а Горачинов го нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме каже или не ме кажува?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се будиме ли еден ден сами со своите тајни, тешки како олово, поради изборите што сме ги направиме за да преживееме или тоа ни е само изговор зошто немавме храброст да останеме и да се соочиме со животот!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Потоа почна да пишува со брзи неуредни чкрабаници: „Тие ќе ме стрелаат не ми е гајле тие ќе ми пукаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат тие секогаш стрелаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се држам така за Перипелицина, ми удираат жилите, ќе ме исклоцаат дамарите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Забите му пораснаа и ги расцепија стиснатите усни: „Пралуѓе, ако би пошол да ја барам својата смрт под една палма дали ќе ме сметате за луд?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Знам тетице, дека ти, и многу други, ќе ме осудат за овој потег.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Извршував и некои други задачи, покрај оние зададени од училиштето, за кои ќе ме задолжеше одвечер мама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Море, ќе ме измоча, си велам. 102
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Јас сум маскирана, - си мисли таа, - утре или задутре баронот ќе ме замени со Nadine и ќе ми го земе сето тоа“... *
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Во која шума, бајченце, со кого? - Со Фиданка Кукникова.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гаро се вдава кога ќе ме види дека тргнувам кон него и бидејќи од десната страна има мал подѕидок, тој од левата ми скокнува на бокот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
ПЕТРИЈА: А, да му врзам една мокра крпа на кумот на главата (Ја кваси крпата од кофата од бунарот.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Молчев, надевајќи се дека ќе ме остави да спијам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
КРТОВИЦА: Да му фрлиме крв кокошја!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кога дојдовме до водата видов дека двајца партизани ја чуваат за да не се напиеме изморени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На враќање, ќе ме фати вака Оливера и ќе ми се обеси на рамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
(...) Вистинската фантастичност не се состои толку во строго прераскажаните околности колку во одекнувањето на отчукувањата, ненадејните удари на срцето нам непознато, поредок што секој момент може да нѐ искористи за некој од своите мозаици, исфрлајќи нѐ од здодевноста, е затоа за да ни турне молив или длето во рацете.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
THE SEEKER ON THE WAY OF SOUND
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Си мислам дека и овој пат ќе ме седнат на малата трпеза со децата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Само мајка може да ме види гола, ќе вели жената, и само на судниот ден кога ќе ме капат за на гробишта, ќе вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Наталија наеднаш ќе ме фати, ќе ме запре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наутро ќе отидев на гумното, имавме плевна и таму едно десет минути ќе одремев и кога ќе ме прашаше каде сум била, ќе им речев кај плевната бев по нужда, па ќе продолжев да влачам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
СПИРО: Аман, чорбаџи, само тоа не, каде се видело тоа чудо, ѓавол без рогови, човек без мустаќи!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Стрина ти ако уште некој ден не каснеше кртули, сигурно ќе ме оставеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Еднаш ми рекоа дека ќе ме крунисаат за цар на автономна Македонија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Баш му е гајле кога и зошто ќе ме погледне!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знам, и тоа проклето знам за колку време ќе ме поклопи плаштот на темнината ако не видам подадена рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се разбира, прва излегував на бината. Суфлер беше Киро од Кавадарци.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Да, малку подолу, во зградата зад оваа, - му се правдав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе ме погледнат и ќе почне да им линее, да им се завирува влагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од каде ќе ме знае?...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се занесувам, но потоа со две три тупаници (не мислам буквално ), ќе ме кутнеш на земја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Имаше една Кира, што ја прекарувавме ,Сталинова кашлица", ќе ме изеде сосе алишта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бев многу побожна и си мислев ако заиграм пред да помине година од нејзината смрт, ќе ме гледа и ќе ми се лути.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Лесен сум на сон и не сум далеку од твојата куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Мојата крв, мајче Минадора ... Таа не се покорува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Мене ќе ме обесите“, му викна тој на претседателот на судот Груица, „ама оној, главниот, ќе остане и по мене за да ви ги мати работите. Нема да куртулите од него“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Доксим не смее да го истера, а Јон не излегува, И не му текнува да излезе. Ќе ме остави сама дома, ко темница.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме гледа кондуктерот и ќе ме праша: — Вие да не се враќате од логор?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Леле! Дома ќе ме убијат! Сум го загубила чувството за време. - И за простор, Срцка!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
АНТИЦА: Среќо моја, за малку да не те донесеше на време ангелот, умрена ќе ме најдеше под пенџерињава. (Го прегрнува.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Имав страв дека излегувањето ќе ме премисли и ќе ме натера да го скршнам патот кој ми е речен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бев многу среќна кога тој ќе ме бркаше мене.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Веќе сум свикнал жителите на Пупифанија да ги сметаат моите доживувања за измислици.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се вљубив. Човекот во кого се вљубив не ме сакаше. Ми рече да се чистам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дојде и Куно Бунгур. „Слатка им е ракијата. Борис Калпак не ја пушта абердарката од раце. Појди, опамети го.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И јас молчев и се прашував: кога Билјана ќе ме запраша: „Тато, а што има зад ридот?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сета оваа проверка на минатото и на она што е околу мене сега, проверката на живото и на мртвото, како и на она што го правам, ќе ме натера да се запознаам и да се проверам и себеси.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Каде ќе ме „пријави“ незадоволниот актер?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И спрснав по гробиштата вдолж и попреку да барам кај ќе ме закопуваат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
— Ти си спремаш брзата коња да врвиш Мене, лудо, на кому ќе ме оставиш?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Леле, ќе ме фати! - ја држеше чашата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Утре пак ќе ме сослушуваат, ќе ме мачат...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Копнеам за денот, тој убав светол ден, што ќе ме просветли и ќе ме оплемени со твоето присуство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ако се во прашање грблести вештици, еднооки џинови или зли волшебници со свински чурила, ќе ме снема пред да трепнеш. Ни ураган не ќе ме стаса.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со не така бистар ум и замаглен поглед ќе го зграпчам и ова утро како секое претходно залудно поминато и секое наредно што без траг ќе помине, без совест ќе ме одмине.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Истегнувајќи се на креветот, замислував како ме чека личноста од запишаната средба на листата со обврски во факултетско бифе, и можеби ќе ме бара на телефон без батерија.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Знам колку грдо ќе ме тепаат и седам тука измачуван од ова зимско палто.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога одиме во парк, бидејќи блиску живее до него, наминуваме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дедо многупати така ќе ме праша да не ме пречекорил некој што не растам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Нормална сум и тоа како – го повиши гласот тетка ми – ти многу добро знаеш зошто го зборувам ова.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пенчо се одвои од него и ми пристапи, ќе ме изгазеше со војничкиот чекор ако лежев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И морав премногу да размислувам за тоа што ќе работам кога ќе ме пуштат од затвор.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И морав премногу да размислувам за тоа што ќе работам кога ќе ме пуштат од затвор.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ќе лета со авион, ќе запознае нови места, нови другарки, можеби дури и ќе ме заборави?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе се сретнам со Агна, ќе ме прашува за доаѓањето, но ќе ѝ кажам само бегло, без поединости, сѐ дури не се завршат работите до крај.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Што да се прави, мајче нејзино, еда, оваа ќе ме окрка, си велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но во собата веќе не беа ни старецот ни кучето Роско.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Помислив, а до денес не сум го променил овој мој став: јас мислам дека бурата не е ништо друго туку забрзан начин на живеење на природата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А јас, Пандо, кога ќе ме нема, не би сакал врз мене да има само земја...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- „Сега ќе ме фали пред сите“ - си мислеше Милка а срцето ѝ скокаше од радост.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кисело се насмевнав. - Ќе ме купувате еден од друг, - со надеж изустив. – Ќе си поиграте троа и ќе ме одврзете.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- И ќе ме запросите ли? – исцеди куклиното грлце натопено од среќа – О, колку ви благодарам што ќе го сторите тоа и ќе ме понесете со Вас на вашиот далечен југ!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Јас пак ќе разврзам за нежното отворање на школката и ти пак ќе ме убедуваш дека не сум прибран и пристоен.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Тој ме застрашуваше дека ќе ме повределе со својата груба душа, ама јас не се обѕирав на тоа, пред мене тие ги исцелуваа своите болести, не беше тој во право, и немтурите се насмевнуваа пред мојата озареност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе ме драсне некогаш, а јас мислам дека среќата со гола рака ме фатила за лице, за срце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Другарите се пресреќни кога ќе ме видат со шубара: таа ти е, лебами, добра и од фудбал: се качува на прстите и фучи низ воздухот како надуена машина.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
СТЕВО: Ќе ме видиш ти мене наскоро.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Да ја видеа луѓето од полицијата сликата на Сталин, во нашиот дом, сигурно ќе ме одведеа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега и јас ќе одам по неа во станот каде што ќе ме очекува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Понекогаш дури и ја сонував таа рака, и во сонот ја подавав својата рака кон неа, и мојата рака удираше во ѕидот па се будев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еве, тебе те чекам – ми текна да го излажам во моментот, оти се сетив на неговата идеја за велосипедот и оти ми рече дека ќе ме земе со него да му го покажам местото во паркот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ова заспивање не е вистинско, како што мајките ги заспиваат малите бебиња, туку е наш заеднички ритуал секоја вечер, кој изгледа вака: јас ќе легнам, мајка ми малку подоцна ќе влезе во собата, ќе седне на мојот кревет, а понекогаш, кога има повеќе време или кога е порасположена, и ќе прилегне, па ќе си разговараме нешто и таа ќе ме гали по грпчето, по косата и по рацете, а многу често и ќе ми раскажува приказна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си го поминав животот како што сакав... Ѝ дадов на душицата сè што бараше, зашто знаев дека е гостинка во мене - еден ден ќе ме напушти...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Цел живот мислев дека ќе ме огрее сонце и дека ќе бидам среќна, но попусто.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Питон: Кога нејзиниот вел ќе ме допреше, вие збеснувавте.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Свеска ми уште се надева дека сексуално ќе ме предизвика. Од секогаш била таква глупача.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме погледна низ полузатворени клепки и знаев дека ја совладуваат чувствата и дека можеби токму во тој миг ќе ми ги подземе рацете, ќе ме повлече и дека двајцата ќе полетаме за, конечно, да ја прелетаме оваа долга, бескрајна ноќ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сигурно дека ќе ме закачат!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
МИХАЈЛО: Па оди! ЕВТО: Кој ќе ме прими мене бе?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
— „Да ода со Србите во Грција, ошче во Баово Чочо ќе ме познае и ќе ме предаде на Кондилис", — си мислеше Ѓуро.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дека можеби тоа ќе ме омекне... ама никогаш не настојуваше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- А потоа ќе ме пуштиш, нели?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ќе ме издадеш. - Зошто си таков?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Секогаш кога тој идентитет ќе се навести, секогаш кога некоја припадност ќе ме ограничи, некој или нешто, ако така можам да кажам, извикува: позор, замка, фатен си во стапица; ослободи се, ослободи се.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бев во џунглата во која лавот му ја изеде сенката на Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ова, исто така, било скриено на површината на нештата додека терапевтите, под влијание на нивните научни рамки бараа нешто длабоко и скриено.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ќе ме фати некоја жал да го оставам. Мислам дека некое насолзено око гледа по мене, вели, и чинам ај, пак врати се.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Болката која преминува во сладост ќе ме потсети дека јас сум во реалноста, но дека и јас имам право на свој сон.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Грета: Кој ќе ме чека?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога фантастичното ќе ме пресретне (понекогаш сум и јас посетител и моите приказни се раѓаат од доброто, взаемно воспитување долго дваесетина години) си припомнувам на засекогаш извонредниот Игоов фрагмент: „Секој знае што е едрена точка на некој кораб; точка на пресек, центар таинствен дури и за самиот градител на коработ, во кој се сретнуваат силите распрснати по целите развиени едра.“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Наеднаш ќе ме опседне помислата дека не сум во состојба да ја разлачам лагата од вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И Јон ќе ме погледа, погледа, па ќе го земе кандилото и ќе појде кај Доксима Тренчески да му тури газија, да му го намести фитилот. ***
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но, како божем од некое искуство сега знам дека жолтата боја полека ќе добие еден сјај до вжештеност и ќе ме обземе во доживувањето што ми го носи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- А потоа ќе ме пуштиш, нели? - рече рибата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ах, село златно, ах град Прилеп златен, дали ќе ме донесе Господ уште еднаш тамо!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Таа ќе биде мој пораз. Ќе ме уништи и пеплоса.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Кога ќе ме праша ѕидот: те потпира ли видот одговори место мене: Јас не сум Јас Кажи: Откога ме познава не ме дознава? Излажи: Јас сум ту си одам- ту ти идам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Леле, ама давиш, ќе ме умреш со таа Хармонија – се налути Саше – ти нормална си или не? Јас одам на летување, а не на учење.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да е ноќ со месечина, Ангеле може ќе ме праша: оти, тате, само по нас оди месечината? Кај ние, таму таа... Напред!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги отворив очите и почувствував нешто влакнесто на вратот и на целата лева половина од лицето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ти, кој што ќе ми ги излижеш раните како пес, и ќе ме зацелиш.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Дали тоа што го чекам ќе ме направи среќна?!
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Отворено да речам, се исплашив дека ќе ме остави.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И силно ќе ме гушнеш, со љубов ќе ме гледаш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Саат вадам од рака зашто вредам, па ќе ме чека колку е нужно, а јас, јас и така доцнам триесет години.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се плашев од татко ми, дури кога ќе ме погледнеше нешто ќе ми паднеше од раце, толку многу беше строг, а ние децата бевме од различни мајки, сите бевме на свој начин различни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме трга земјата, калта. Ме влече, ќе ме голтне. 94
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во деновивите кога Милја и Нино не можеа да доаѓаат бевме како врзани без нив, моравме да се снаоѓаме сами, среде ноќ ќе ме молеше: "Носи ме во болница, тешко ми е".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога ќе ги снема. Тогаш ќе ме осетиш. Целосно.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Можеби мнозина ќе ме осудат како србофил.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сè немаат време со татко ти за кај нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вечерта ќе ме изведат надвор и ќе ме шеткаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лели ќе ме земиш со тебе? Како ми велеше зимоска? Сети се само колку убаво си а поминаме ваа зима!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Отец Висарион, ќе си ја пушти сенката кон мене, ќе ме покрие ко облак неговата сенка и потоа ќе ги чујам и неговите чекори од квачка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ТЕОДОС: Оф, главата! Ќе ми пукне главата... Дамла ќе ме удри! Оф, отидов од рака, Арсене!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тогаш Шишман рече: - Брачко, мислам оти пак ќе ме фаќа страв.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Моето будење го пречекаа четири ококорени очи. Лицемерно насмевнати.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)