Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Или можеби да се пентари по запуштеното задно скалиште во надеж дека ќе ја сретне уморната жена со лице на провинцијалка, бело како брашно?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

304 Револтот и сомнежот за корупција во редовите на овие јавни функционери и службеници, кои се блиски до локалните моќници, а којшто е јавна тајна меѓу работниците, и кој на моменти оправдано преминуваше во отворен гнев и презир – со право, пред нас, ја постави дилемата дека, во наредниот период, треба да направиме студиозно истражување на оваа доста загадочна и мошне скокотлива тема.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, одговорно лице – кое со намера да прибави противправна имотна корист за правното лице во кое работи или за друго правно лице: создава или држи недозволени фондови во земјата или во странство или со составување на исправа со невистинита содржина, со лажен биланс, процена или 270 инвентарисување или со друго лажно прикажување или со прикривање на факти ја прикажува невистинито состојбата и движењето на средствата и на резултатите на работењето и на тој начин ќе ги доведе во заблуда органите на управување во правното лице при донесувањето на одлуки, ќе се казни со затвор од една до пет години (чл. 287, ст.1 од КЗ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Исто така, во групата на казниви дела против службената должност – постои и делото „Измама во службата“, според кое службено [или одговорно] лице кое, во вршење на службата, со намера за себе или за друг да прибави противправна имотна корист со поднесување лажни сметки или на друг начин ќе доведе во заблуда овластено лице да изврши незаконита исплата, ќе се казни со затвор од шест месеци до пет години (чл. 355, ст.1 од КЗ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Па така, како повреда при работа се сметаше повредата на осигуреникот причинета со непос редно и краткотрајно механичко, физичко или хемиско дејство, како и повредата причинета со нагли промени на положбата на телото, ненадејно оптоварување на телото или со други промени на физиолошката состојба на организмот – ако таквата повреда причински е врзана со вршењето на работите на работното место.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога судот ќе казни со парична казна или ќе отстрани од судница адвокат или адвокатски приправник како полномошник, за тоа ќе ја извести Адвокатската комора на РМ (чл. 304, ст.4 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Денес таа работи на позиција дактилограф- администратор во Одделението за водовод, кое според систематизацијата на работните места носеше вкупно 802 бода (вредноста на бодот е утврдена на 12,5 денари).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И конечно, во казнивите дела против правниот сообраќај постои и делото „Фалсификување исправа“ според кое тој што ќе направи лажна исправа или ќе преправи вистинска исправа со намера таквата исправа да се употреби како вистинска или тој што лажната или преправената исправа ќе ја употреби како вистинска, ќе се казни со парична казна или со затвор до три години. Обидот е казнив (чл. 378, ст.1-2 од КЗ). 271

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако како полномошник се јавува лице спротивно на одредбите од ЗПП судот ќе донесе решение со кое на тоа лице ќе му оневозможи натамошно застапување и за тоа ќе ја извести странката (чл. 81, ст.1-2 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

210 Имајќи ја предвид сериозноста на ситуацијата, големите трошоци за евентуалната операција и лекување, како и намалената животна активност и претрпениот страв – работничката, после консултација со адвокат (А.Ѓ.Танчевски) кој правно ќе ја застапува во сите понатамошни фази на спорот, летото 2008, се решава да тужи по основ на повреда на работно место и на тој начин да бара обесштетување со кое што ќе го продолжи понатамошното лекување и ќе ја надомести направената нематеријална штета.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второстепениот суд може – на седница на совет или врз основа на одржана расправа – да ја отфрли жалбата како ненавремена, нецелосна или како недозво- лена; да ја одбие жалбата како неоснована и да ја потврди првосте- пената пресуда; да ја укине оваа пресуда и предметот да го врати на првостепениот суд на повторно судење; да ја укине првостепената пресуда и да ја отфрли тужбата или да ја преиначи првостепената пресуда (чл. 355. ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Странката која во целост ќе ја загуби парницата е должна, на противната странка и на нејзиниот замешувач, да им ги надомести трошоците (чл. 148, ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во делумна пресуда или во меѓупресуда судот може да изрече дека одлуката за трошоците се остава за подоцнежната пресуда (чл. 159, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како повреда при работа се сметаше и повредата што ќе ја претрпи осигуреникот во вршењето на серијата таксативно наброени „општокорисни“ работи (в. поранешен чл. 44, ЗПИО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Договорот нема да се раскине ако другата страна понуди или се согласи соодветните услови од договорот да се изменат справедливо.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Стечајната постапка се поведува по предлог и таа е итна (чл. 8, ст.1-2 од ЗС). 3. Полномошник на странката може да биде: адвокат, лице дипломиран правник кое со странката е во работен однос и роднина по крв во права линија, брат, сестра или брачен другар, доколку е потполно деловно способен.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како повреда при работа се сметаше и повредата причинета на опишаниот начин што осигуреникот ќе ја претрпи на редовниот пат од станот до местото на работата или обратно, на патот преземен заради извршување на работни задачи и на патот преземен заради стапување на работа, доаѓање на работа од одмор или отсуство прекинато по налог на работодавецот, како и користење право на преквалификација, доквалификација или вработување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Додека тече парницата, во поглед на истото барање, не може да се поведе нова 121 парница меѓу истите странки, а ако таква парница биде поведена, судот ќе ја отфрли тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме – правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов – бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во ЈКП „Дервен“ – кадешто работат преку 250 вработени првенствено по партиска линија, во зависност од која која од двете најголеми партии ќе ја освои локалната власт – денес постојат два синдиката во кој своеволно и на недемократски начин е поставено раководството – кое само ги информира своите членови за направениот избор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Наградата и другите трошоци на адвокатите се одмеруваат според тарифата за надоместок на трошоците на адвокатите (чл. 145, ст.2 и чл. 149, ст.2 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второстепениот суд, со пресуда, ќе ја одбие жалбата како неоснована и ќе ја потврди првостепената 116 пресуда кога ќе најде дека не постојат причини поради кои пресудата се побива, како ни причини на коишто внимава по службена должност (чл. 357, ЗПП). 6. Измените на ЗОО од 2008 година воведоа значајни промени не само во терминологијата, туку и во начинот на пресметка на каматата, бидејќи престана да важи дотогашниот ЗВСЗК (1992) – в. чл. 73 – чл. 77 од ЗИД ЗОО/08.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Правото на државата да ги наплати таксите [во никој случај] не може да биде поважно од правото на [пристап до] судот! 5) Недоверба во „институциите на системот“ Во овој дел мораме да ја истакнеме изразената недоверба на работниците кон надлежните државни институции, кој се најповикани да ги разгледуваат прашањата од трудовоправната сфера (покрај судовите, тука пред сè мислиме на: МТСП преку своите подрачни единици, АВРМ преку своите центри за вработување и „озлогласениот“ Трудов инспекторат преку своите локални, општински одделенија).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Секоја странка, претходно, сама ги поднесува трошоците што ги предизвикала со своето дејствие (чл. 146, ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Исто така, со оглед и на постојаниот карактер на оваа терапија која мора континуирано да биде спроведувана, квалитетот на животот на Ф.И. значително е намален.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

6. Судот ќе ја ослободи од плаќање на трошоците на постапката странката која според својата општа имотна состојба не е во можност да ги поднесува овие трошоци без штета за својата нужна издршка и нужната издршка на своето семејство.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако изрече раскинување на договорот судот, на барање од другата страна, ќе ја обврзе страната што го барала да ѝ надомести на другата страна справедлив дел од штетата што ја трпи поради тоа (чл. 122, ЗОО – rebus sic stantibus).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ценевме дека токму со ваквиот пристап [„лаичка“ наративна верзија + стручен текст во фуснота] ќе ја постигнеме нашата основна цел: текстот да биде лесно „сварлив“ за читателот кој не е правник, односно да не биде премногу правнички, несфатлив и тежок за читање; додека, пак, стручната компонента од анализата да биде дадена во една интервентна и ненаметлива форма, кон крајот на текстот – за да не преминеме во друга крајност, којашто ќе ја девалвира професионалната вредност на трудот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како повреда при работа се сметаше и заболувањето на осигуреникот што настанало непосредно и како исклучителна последица на некој несреќен случај или од виша сила за време на вршењето на работата или во врска со неа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Востание е борба за слобода, против Турците, ќе ја ослободиме Македонија – ја убедуваше тој.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Една ноќ, Невена сони силен сон: Голем ветар куќата нивна ја буткаше, се навали, а од другата страна Невена со баба ѝ Трајанка ја потпираа, па така ќе ја исправеа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Младината е како растението, тука има климатски услови за опстанок, на таква младина која ќе биде авангарда, ќе ја поведе целата нација кон развој!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ние Македонците умееме, ќе можеме да влеземе низ таа врата – ако треба со заби ќе ја отвориме, со остоумноста наша, така што рацете и нозете треба многу малце да сработат, како послушни извршители, активиртаниза целосно дејствување во овој меѓу – период.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А се плашевме, со нашите детски глави, ако го спомнуваме често името, дека прва ќе ја земат и ќе ја убијат нашата Сталинка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да беше учителот член на партијата, можеби ќе ја добиеше тужбата и подоцна.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Првин ќе биде тешко преку ноќ да се превоспитаат овие козари, козите нема никогаш да исчезнат од нивното сеќавање, но, на крајот сигурно ќе ја разберат вистината за комунизмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми, небаре ја следеше сенката на сонот на татко ми, до колку и неа не ја повтасала дремката, ќе дојдеше, ќе ја изгаснеше ламбата, ќе ја оставеше книгата настрана, означувајќи ја последната прочитана страница, ќе го покриеше полека татко ми, за да не го разбуди.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во градината прво ќе ја поздравеа новите цутови на нејзините цвеќиња, па блесокот на бојата на некој новоузреан плод и, на крајот трите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И тогаш ќе ја извикаше секретарката, ќе побараше кафе, само да се ослободи од таквото размислување.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зашто, ако заминеше и на негово место се избереше нов секретар, тој сигурно веднаш, штом ќе ја отвореше касата, ќе дојдеше до тајната директива и можеше да ја активира поради видливата агресивност на козите и со тоа би напреднал во кариерата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Која друга смисла во животот ќе ја барам јас сега на овие мои години.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во сето тоа и во што не друго жените навистина генијално се снаоѓаат, но нема итрина со која таа мажот ќе го спречи да истече; уште од нејзината спарнина неговиот пенис ќе ја почуствува во предворјето, меѓу нејзините нозе, пред да ѝ го доставил, уште не брцнат целиот внатре, уште ниеднаш не повлечен наназад за да ѝ го втера пак и да почне да ѝ го напумпува и испумпува она задоволство што доаѓа од сѐ подлабоко и подлабоко од телото додека не почне да се црпи од капиларите на кожата по целото нејзино тело.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како што тој ќе ја присегне раката така жена ми му принесува друга чаша со вино и како што тој ќе ја испие така потечуваат матни загадени води што го преплавуваат Балканот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Немај грижа, - му велам, - ние ќе ја достроиме твојата работа. Ние и сите што идат по нас.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Таа е кеседарот во нашата куќа. На секој први во месецот, како ќе ја земам платата, така дома до динар ѝ ја давам. Не сметајќи на некои безначајни црни фондови.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во електричната инсталација знам еден таков дефект што вечер кога ќе се шкрапне било кој прекинувач, кога некој каде и да е ќе ја вклучи струјата, ќе се предизвика таков куршлус од кој куќата цела ќе пламне како кога се пали автомобил и никој жив нема да остане.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ќе ја тераме ние таа работа ако треба до истребување.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ќе ги отвореше ќепенците, ќе го попрскаше подот со вода и со метлата ќе ја изметеше меаната.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Државата нѐ научи да не работиме, туку да чекаме интерес од по некоја пара што ќе ја клајме во штедилницине“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Скриени се и недоверливи, но најпосле, кога ќе дојде моментот, и тие, како сите луѓе на светов, ќе го отворат срцето и ќе ја искажат својата благодарност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Неколкупати ги помирисав листовите, божем ќе ја осетам аромата на времето, еден цел век на Маказар, исполнет со присуството на добродетелството на Никола Поцо, со неговите карвани коњи и камили, стадата овци, балите волна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Земи кофа, кога ќе ја наполниш, јас ќе ја истргам нагоре“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По мала пауза, како да кажува некоја споредна работа, која сепак еве, од обѕири ќе ја спомне, рече: „И ти, Симон, што е право, поможи“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

за маскенбалот на поголемата ќерка во училиштето за странски јазици и за разговорот со професорот по математика, што ќе ја оставел на поправен испит, а потоа и со професорот по физичко воспитание, оти бегала од часови,

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Убаво потстори во бавчата, копна, потпосади и подизрежа, ами зошто не ја искористи сета трева, ќе ја продадеше, да ги прснеше јаболката во цутот. И черешните беа втур цут.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога утре ќе ја видат земјата влажна и ќе ѝ речат дека го оставила цревото да вади, таа ќе рече дека не е од вадење туку дека земјата е таква, држи влага, влажна е уште од дождот што падна пред една недела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Да, јас одново треба да барам лост, лост во себе, со кој ќе ја поткренам земјата и себеси самиот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Дарванската вода е подобра за пиење, ама сега, кога ја нема неа, и оваа ќе ја фалиме. Господ на помош.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Јас ќе копам до три метра сам“, вели Јован, „сам ќе ја фрлам земјата горе, а потоа ќе ми треба човек за влечење кофа со земја. Да си кажеме однапред“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Додека Мо, размислуваше дали Вици се гледа со некој Вени ... едни земји излегуваа од рецесија, за потоа да влезат во свински грип, Џералдин се разнесе во супермаркетот каде не можеше да го најде својот Бог, Марио и Славе продолжуваа да се тепаат за школската ужинка, General Motors отпушти 10.000 работници, Лира и Вања се кубеа за коса, за тоа која - чиј дечко земала, бројот на жртвите во ураганот Катрина достигна 1836, Во Церн сѐ уште преговараат дали после експериментот, Земјата ќе ја голтне црна дупка - веднаш или неколку дена потоа?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

„О, море Спиро ќе видиш каква девојка ќе стане таа, ама којзнае дали ќе ја видиш повторно?!“

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мајка ми беше напната за тоа дали ќе ја најдеме зградата во која живее снаа ѝ Христина.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сѐ би било фино и глатко, да овој човек освен со „тешки” зборови и патетична глума, не се дрзнал да се „ослободи” од својот проблем така што ќе ја прска публиката со својата заразена врела крв.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во време на комплетна параноја и страв од сида, еден актер, болен од сида, решил да направи монодрама за својот проблем.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ако не ги видев Ардените, Белгија сигурно ќе ја напуштев со мислата дека тоа е рамничарска земја, која е ишарана само со ливади и во која гледав како на нив пасат сортни крави.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Немаше деца иако имаше тело кое, помислуваше Јаков секогаш кога ќе ја видеше подготвена за љубов, дури и под долгата бела ноќница што сега ја носи, повикуваше на бескрајни оплодувања.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Било дел од парите што татко ми ѝ ги даваше еднаш во неделата, влегувајќи во кујната кајшто Рашела редовно седеше помагајќи ѝ на мајка ми, било кога мајка ми ќе ја испратеше кај нејзините со некоја понадица, а во неа беше главно сѐ што за делник или за празник се подготвуваше кај нас дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јехуда пак мислеше на неа по цел ден. Се радуваше кога ќе ја сретнеше случајно или кога ќе ја посетеше дома, во присуство на родителите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но, најмногу уживаше во квечерините во неговиот дуќан.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еден ден, заклучи рабинот на монастирлитската синагога по завршувањето на оваа ревија на мудреци што дефилираше пред неговите духовни очи, со одборот на синагогата, придружени од сопругите, секако и тој ќе ја посети Битола.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој си замислуваше како го полнат нејзиниот град илјадници од оние млади распашани луѓе, што самозадоволно се покажуваат, убави и дрски, и дека некој ќе ја придобие неа, неопитната, ќе ја упропасти нејзината младост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Каква точно, не знаев ни самиот, но секако нешто што ќе ја оправда мерата на мојата љубов.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Што има за зборнување, пак ќе ја сретнам таму.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Тешко на Бугарија со вас! Ќе ја пропастите!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако имаше таква вест, ќе ја читаше со жедност, па макар да се работи за нешто што инаку никако не го интересира.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но таа помина пред Боцевата берберница во едно убаво пролетно утро, со ведро крената глава, и Соколе веднаш почувствува дека е свршено со мирното созерцавање и дека отсега ќе ја чека само неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Од него ќе ја добиеме сликата. Биди утревечер овде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но дали ќе ја заборават, се праша со право уметникот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но да не мислам повеќе за тоа… (Тргнува кон вратата на спалната, но во моментот кога ќе се обиде да ја отвори, го осветлува силна светлина, Тој се свртува, и откако ќе ја види Слободата го насочува револверот кон неа).

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

А саканата моја во собата своја заклучена и натаму си ја чешлаше косата низгрбно, и ја врзуваше во опашка, со истата врвка со која во третиот чин Николај Дмитриевич ќе ја задави продавачката Љашченкова.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Холограм! Кажи ми нешто за Турскава чаршија која за инат засекогаш ќе ја нарекувам Турска, ко некаков мал јазичен пиетет кон Турците што ги истеравме пеесетите.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Секоја група ќе ја предводи по еден од вас, поради тоа што патот и приодите добро ги познавате и лесно ќе можете групите да ги протнете низ бавчите и оградите ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Рекоа дека Италијанците ќе го земеле и училиштево. Визбата ќе ја правеле затвор.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Бомбата ја држеше Васе и веројатно тој ќе ја протне внатре.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Можеби ќе ја викнеше на помош и баба Цвета. Можеби ќе ѝ телефонираше на мама, на тато. Ќе ги вознемиреше на работа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Да беше тука баба, ќе кренеше викотница: - Оф, јас сирота, чедо на баба!...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Подобро. Спокојно ќе си легнам - зборував сам со себе.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И ќе ја оправдам неговата доверба. Чесно ќе ја оправдам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

АКО СЕ РАЗБУДЕВ ПОРАНО ТОА УТРО ВО ВЕНЕЦИЈА

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И кој да ги убеди дека луѓето што се делат едни против други на крајот остануваат и без гаќи и без татковина?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција ѓоа на мостот на воздишките ќе ја сретнев калуѓерката од под чиј фустан Џакомо Казанова избега под друг фустан, оти за него бегството на слобода немаше никаква смисла без бревтање во зоната под фустаните.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

В година тие ќе ја посетат Тоскана и на Галилеј ќе му однесат сувенири од Галилеја – неколку параболи од светиот апостол Марко, вакцина против лепра и се разбира еден малечок стаклен глобус.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Долго се мачев да одгатнам зошто и како се случуваше тоа секогаш кога ќе ја земев в раце древната Библија од долапот кај иконите - Библијата сама да се отвори на истата страница на која и претходно се отвораше...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Моето кревко тело нема смисла за убав подвиг, но ти лесно според потта на мојата болна кошула, како според Книга на болниот, ќе ги протолкуваш сите соништа и ќе ја покажуваш кошулата како поука на сите кои копнеат заедно со Тебе да стигнат таму каде што не може никој освен тебе.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Кој е за оставање, другар сум му до последно издишување.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ами знаеш ли дека Сефедин и мудурот во Витолишта најмногу пиштат од тоа село?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И Толе го запна бројот на мариовската курдија и до вечерта се рашета горедолу низ долината за да го дочека вечер кир Андони, да му определи обор каде ќе ја помине зимата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Се изнавика Пере и којзнае дали не ќе ја дотераа работата до оружје да не се испречи на среде Толевата огромна фигура.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Борис подрипна од местото: — Во добар час дојде, момче, Седни, седни одмори се.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Може ќе ја задржи пак на кулата и ќе си ја дарува уште повеќе отколку порано.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но дури така Јован и Крсте си ја гледаа страшната смрт во тесното одајче, а кајмакамот и бимбашијата ги трлкаа задоволни рацете, оти за неколку минути или најмногу саат ќе ја свршат и оваа царска работа, по уличето откон битолско џаде се слушнаа прапорци од пајтон, а на местото од пајтонџијата не човек со црвен фес, ами европејска паларија, а до него исто таков друг, со шарен бајрак во раката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само така, помогнат во најтешките дни, ќе ја задржи верата во себе и ќе ги сплоти сите свои сили за да може еден ден да си ја извојува скапо платената своја слобода без ничија помош.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе ја пренесиме сега ние оваа новина до сите наши војводи и началници и ќе им соопштиме дека штабот е известен од самиот Хилмипаша оти дал веќе амнестија, та во срок од десет дена нека се предадат сите наши луѓе, а ние што побргу да ја фаќаме границата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А за сето тоа проклетството ќе падне на нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Аир ефендум, ошче за кумити сме ние старите. Не гледате, едната нога веќе ни е во гробот, — му се испушти на стариот Главчета кој ги беше фатил 99те и ѝ се надеваше на стотата, која сигурно ќе ја фатеше ако не беше пријателот Арслан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Па и откако ќе ја пресече душманот сакам таа да лежи во оваа земја што се напои овие дни со толку маченичка крв.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако сега, во најтешките моменти, го напуштиме, тој ќе ја изгуби таа вера во себе и ќе го вратиме делото за пет стотини години назад.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За првпат тие видоа воз. Кога се зададе локомотивата одоздола, Митра се прицна до Толета, бидејќи ѝ се стори дека река дотечува и ќе ја однесе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ете, тие се злото на царштината и тие ќе ја урнат, а не овие домаќини луѓе што се креваат да си ги заштитат своите имоти и животи", — си заклучи тој и си отиде во Битола да му рапортира на својот бимбашија, а преку него и на самиот Бахтијара дека во неговото село зимоска убаво поминал без да имало причини за зулуми правење.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пајтонџијата ги стегна уздите и коњите се исправија на задните нозе; почнаа вознемирени да тропкаат на едно место, баш пред кајмакамот и бимбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Верна неверна, тоа се стори, Луко.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Главче почна да се правда дека тој од дома не може да излезе, а камо ли кумитлак да брка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Според тој план Бахтијаровиот одред ќе ја опсади чуката од југ и запад, а тој на бимбашијата, од илјада војници, ќе ја опсади од север и исток и така, заградена од сите четири страни, ќе се нападне на знак од Бахтијара.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас не ве стави да се карате и еден со друг да си и вадите очите, ами да ве зас'на од потерите и да ви дада по парче леб да не умрите од глад.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

* По препирките на Студена, војводите и четниците продремаа по некој половина час, но веднаш ги изненади стражарот од „Боцкин Камен" со вест дека слушнал аскерска бурија откон Маково.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По овој срок аскерот ќе ја продолжи својата работа и власта не ќе има никаква милост спрема сите оние што не ќе се теслимат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Овчарот се изгуби, момчето што го донесе извештајот за амнестијата си ја нарами торбичката и си киниса, ветувајќи им на војводите дека нема да ги предаде на аскерот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Кога ќе ја допрете амебата таа се собира; таа чувствува, не зборува, но чувствува.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тоа ќе ја подисправи ороспијата!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во однос на ова британската позадинска воена мисија на Фицрој Маклин на 2 октомври ќе ја извести мисијата Spike дека поради неможноста да се соработува со партизаните “и фактот дека членовите на мисијата практично се затвореници ја евакуирам целата мисија Brasenose и Мекдоналд во најскоро време“.289 На мисијата Brasenose ѝ било наредено на 30 октомври да замине при ГШ на НОВ и ПО на Македонија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Според него тоа значело дека „работата на собранието ќе ја следи партиската лиинија и спрема тоа ќе ни даде непристрасна јасна индикација за тоа што е таа“.304

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

- На вашата ќерка ѝ е ставена вода од бањат мртоец у кафето за да не може да се омужи ама и неа ќе ја средиме.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Се обидуваше, па дури и во потсвеста, да бара аргументи со кои ќе ја релативизира и оваа одлука, препуштајќи ѝ се на судбината, како на краен фатализам.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Стариот учител искрено го жалеше овој млад човек за кого што имаше слушано од другите колеги, дека често го обземало очајание и досада, но си мислеше: ќе му мине; отпрвин сите се лошо расположени, а после свикнуваат, дури по некои и го засакуваат со целата своја душа селото, штом ќе ја откријат смислата на својот свет учителски, позив.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ќе ја заврши започнатата мелодија. Мора да ја заврши.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Пуста стројничка! Со злато ќе ја облечат сега Попставревци... - ѝ завидуваа во Охрид на Мискарица. ...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- А дали ќе наврати, дедо? - Можеби. Ќе ја очекувам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Шегувај се ти, војводо, но следниот пат кога ќе приредиш ваква гозба, ќе ја доведам и неа. И јадеше шумарот, кркаше, како некој Крали Марко.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа длабоко беше потоната и ако само за неколку минути не дојдеше да ја земе, не ќе ја пронајдеше дури до пролет.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Стрела трчаше, ту пред нив, ту зад нив, некогаш ќе скршнеше настрана и подолго ќе ја немаше, и кога Денко веќе помислуваше дека ги напуштила и се вратила кон колибата, таа ќе истрчаше пред нив, задишана, со исплазен јазик.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ќе ѝ пишам да дојде. Ќе ја пречекам в село, а довде ќе нѐ донесе шумарот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тие уште употребуваа борина за светло што сами ќе ја насечеа по боровите кории, тие уште носеа кошули од домашно ленено платно, тие уште јадеа домашен, црн ’ржен леб, иако цело село од поодамна се беше свртело кон готово, купечко бело брашно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Добро, ќе ја видиме таа работа, - рече Коста.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ноќта била студена, ќерка му не се вратила дома, а тој сепак се надевал дека ќе ја запали колата, и покрај мразот фатен на прозорците.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ги менуваше брзините барајќи ја соодветната и ја молеше да издржи барем до врвот, а потоа по удолницата белки ќе ја издуваше пречката и со порамномерен ритам ќе ги довлечкаше до дома.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дај јас ќе ја правам салатата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но мора да беше тој, зашто човечето си побара од наречената братучеда да го почести, па мајка му отвори една тегла со зашеќерено слатко и му ја тупна со забришана лажичка и чаша вода, токму онака како што правеше со окупаторските војници што ни упаѓаа дома како неканети гости и без збор благодарност или насмевка ќе ѝ ја вратеа теглата откако ќе ја испразнеа до дното, не задржувајќи ја ни за спомен.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

1. По технологија, тоа е главно вака: откако ќе се постави претставата, делото по правило го снемува, Режисерот го има во главата, нему не му треба (поправо, тој го има во главата уште пред претставата; а по претставата, воопшто не му треба, заправо му пречи, зашто треба да му влезе во главата друго дело според кое ќе ја прави следната претстава).

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се надеваше, пустиот, дека кога ќе го изведат пред суд, пред да му ја изречат однапред изречената казна, тој како последен аргумент, не како олеснителна туку како обвинителна околност, ќе ја отвореше стиснатата тупаница и на разголената дланка ќе ги изложеше искорнатите нокти од сопствените раце и нозе пред очите на целата јавност, барем во судницата ако не во земјата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ние само ќе ја одведеме свеската таму да ѕенѕа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А Ване излезе со теглата в раце, барајќи го првиот камен на кој место да се сопне ќе ја скрши на парчиња, не само невидливи туку и такви што не сакаше да ги види.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А кога ќе ја отнеше тапата од шишето, таа пукаше како ќорфишек од берданка - шишето завиткано во стари весници, стуткана мукава или, сплетено ако е поголемко, во ѓолско лико, а тапата не од плута како што беа граничните пловки на езерото туку од исушена кочанка што излегува од устињето насилно, со офкање.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Нема да биде бадијала. Откако ќе ја подготвам монодрамата, ќе барам средства од Министерството, па макар и пред комисија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Ќе ја пикнам главата в перница и ќе се соберам како гол полжав.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Поначесто, кога си одеше од работа, во џебот ќе ја тутнеше книгата што го интересираше и дома долго ја читаше, и покрај мрморењето на бабичката дека ја арчи струјата бадијала, кога знае дека денес ништо не е бадијала - ни струја, ни вода, ни ѓубретарина, ни пак лежарина за такви бадијалџии како него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кој ќе го плати тоа, која ли нова држава ќе ги залечи раните, кој нов пасош ќе ја надокнади загубата на детето, која државна граница може да ги врати животите, се прашувам...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сепак, индикацијата ESQUIVONS - “да избегаме мудро и со презир” - ќе ја надмудри таа перверзна привлечност, било да е таа телесна или естетска.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во Велика Британија почна да се продава од 1992 година но, и покрај тоа што постоеја претпоставки дека ќе ја замени Екстази, очекувањата не се исполнија, можеби поради недоволните залихи.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Како екстремно спротивно мислење ќе ја дадеме изјавата на Edward Fitzgerald кој пишувајќи за Персијската поезија 1851. година, вели: „Вистинско задоволство ми е да си земам толкава слобода кај Персијците, кои (барем јас така мислам) не се доволно Поети за да заплашат некого со толкав екскурс, и чии дела навистина бараат малку Уметност да се обликуваат“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И колку таа ќе ја охрабри изненадата Најиспробаната метода што треба да ја навести победата. (Упатените ја паметат опсадата на Троја. Огромниот дрвен коњ.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Го носиш како заден траг на денот. О како ќе ја пренесеш до другиот брег мојата песна!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Или станува збор За обичен двојник на божилакот Опчекорен над бездната Не за да го надмудри скокот на еленот Туку за да го принуди и исплашениот Да помине со човечки чекори над бездната По патот што ќе ја надвие Збунетоста од стравот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Напати најмладиот од нив бојазливо ќе ја спомене чајџилницата и благата напивка од која пиеја.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Утре ќе ја донесам тортата.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А терзиите ѝ одговараат: Ти девојче, мало ѓаволче, Ти да ни месиш погача; Без сито брашно да исееш; Без вода да ја замесиш; Без оган да ја испечеш. А девојката одговара: Терзии, браќа терзии, Погача ја ќе ви месам; Низ трепки брашно ќе исеам; Со солзи ќе ја замесам; На гради ќе ја испечам.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со години стојам збунет пред бесконечниот список на имиња на ѕвезди и болести, на месеци и на денови, на села и на цвеќиња; со години се мачам да ги насетам сенките на звучната линија на македонските придавки со години си живеам во прелага дека еден ден поодблиску ќе го запознаам, поодблиску ќе ја насетам сензначноста на емотивниот и мисловен предел на македонскиот збор.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Убаво е, си мислевме, дождот ќе ги освежи рузмаринот и качинките, ќе ја оздраве изгорената земја. Така ден, ноќ.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Митко прво силно се изненади и за малку ќе ја испуштеше слушалката, а потоа кога малку се созема почна силно да вика, онака како што правеше мајка му.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Очекуваше дека пак ќе ја види враната но таа не се покажа веќе.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Понесливата тежина на градата ќе ја натераше да си ја поткрене дојката, подобро да ѝ ја почувствува тврдата тежина што ја потсетуваше на размесено надојдено тесто, толку многу си ја чувствуваше дојката што по сеќавање, во носот ќе ѝ замирисаше на топол леб.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Филозофот треба да знае дека на тоа столче, пресветол управнику, пред него седел само уште отец Стефан“, изустив, мислејќи дека со тоа ќе ја задоволам потребата на Стефан да биде пофален.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Доаѓаа и девојки, и ние се правевме важни; најпрвин тој ќе ја извозеше целата патека за рекордно време, а потем јас ќе возев на едно тркало само на рамниот дел од патеката.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бараше да се создадат претпоставки за воспитување и образование во школскиот систем, кои како прва и основна вредност ќе ја признаат националната култура, оти таа била „пиреј што не може да се искорне“, иако комунизмот, таа беда на духот се обидувала и тоа да го стори; рече дека денес, повеќе од кога и да е, се пристапува кон создавање народни спортски и пејачки друштва, младински и студентски сојузи, во кои се јакне националниот дух и свеста за народниот карактер на секоја голема уметност, а сѐ удира по сето она што одбива да се декларира како народна уметност.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кралот гледаше во мене и рече: „До утре, кога ќе ја спуштам во гробот, да си готов со сликата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе ја преместам за една ноќ, потем ќе ја ставам книгата во лажно среде и кога утре ќе дојдеш, со царот, да му го покажеш чудото, ќе ја загубиш милоста негова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од таа моја несреќна авантура изегов со две лузни: најпрвин, јас сфатив дека Луција точно виде дека моето тело е неискусно во љубовта и дека не сум спиел со жена; тоа ме понижи и ме доведе во ситуација да не излегувам никаде; паднав во депресија и почнав да размислувам да платам проститутка, за да ја завршам таа работа (токму така мислев, и сега тоа ми е многу симпатично: да ја завршам таа работа); второ, не знаев да ли има смисла, откако ќе ја усвојам технологијата, да се враќам кај Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако не си, ќе ти ја земам главата и в торба ќе ја ставам пред престолот мој“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но не сакал да го открие значењето на записот, оти ќе ја изгубел одајата на гревот и блудот, во која ја водел, секоја ноќ, малоумницата на логотетот, за наслада своја и на нечестивиот, што од ѕидот ги гледал, како трет во ѕверството страсно нивно!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бев убеден дека ќе ја сретнам Луција; свртев од „Вила Зора“ кон мостот, ја поминав рампата на железничката пруга и се најдов на корзото, кај „Епинал“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме излудуваа затоа што беа пресметани (и воопшто, Луција беше свесна дека е убава и имаше еден сосема јасно деклариран економски однос кон сопственото тело, чија убавина ја натценуваше токму со тие непотребни движења со кои истакнуваше делови од телото); но мене тоа не ми пречеше, туку напротив, го сфаќав тоа како сигнал кој ми ветува дека некогаш, кога и да е, ќе ја имам Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

(Таква сигурност, тоа подоцна го видов, во циркусот немаше; никој таму не можеше да ти гарантира дека, иако си извел една точка на трапез повеќе од петстотини пати, ќе ја изведеш и петстотини и првиот пат.)

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Можно ли е, заради таа своја проклета Партија, да не ми дозволи да прочитам една љубовна песна, во која само ќе ја опишам косата на љубената, под сјајна месечина?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти кажано е: кога гордоста ја почитуваш, таа кон тебе свирепа е и сурова, а ако само собереш сила да ја презреш, ќе ја скротиш. Но јас сила таква да му се спротивставам – немав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но: онаа светлина! Ќе ја видам ли таа светлина преподобна уште еднаш, макар и во некој друг живот?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И затоа, нова шанса сега ќе му дадам: кој од нив двајцата ќе ја реши загатката со натписот од одајата источна, тој ќе го заслужи името пресветло – Писмородец.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

-Штом ќе ја насетам болката, или ќе се појави некој проблем во врска со здравјето, најнапред одам на лекар а потоа постапувам според неговите наоди и совети. Ништо друго.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таква ја паметам мајка ми од она време кога ќе ја заварев седната до потокот на оној син камен што можеби војникот на бел коњ го дотуркал. (Кога го спомнувам војникот на бел коњ всушност мислам на човекот кој ја качил на планинава а никогаш не ја венчал!) А можеби каменов го дотуркал таткото на тој војник на бел коњ кога првпат му се посакало седнат да си ги лади нозете во потокот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оттаму, од нејзината могила, таа ќе ја гледа куќата во која ги поминала сите тешки и сите среќни години, како и најголемиот дел од патот, оној единствен пат по кој во една далечна ноќ се качуваше кон ѕвездите и кон планината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ја замолив мајка ми да ми каже кој точно го дотуркал каменот, а таа се насмеа веројатно изненадена и самата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога ми покажуваше таму, на Тумбата, каде точно сака да биде нејзиниот вечен дом, таа дури ни не праша што мислам јас за нејзиниот избор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Станувам сѐ повеќе таков поединец, кој претпочита да проба, да вкуси, со еден збор човек кој првин ќе ја испита стоката а потоа ќе ја одредува нејзината вредност.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мал Борче пред некој ден во доверба ми рече дека Кире од кадровското го викале врбов прат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Низ каков сѐ чакал, плевел и горчливи мирудии се провираат водите на животот, и какво сѐ зелениште во него не вирее!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зошто не беше спремна со мене да ги сподели?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А боите, боите ми се последна ебана грижа”, како да слушнав дека шепоти додека издишуваше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И замисли си, сосема неочекувано и подло, сите овие срамотилаци во врска со нејзиното решение Стојна ми го изнаприкажа откако цела една ноќ ѝ дозволив да ја искористува мојата машкост! (Ех да можеше природата да раскажува!) „Да знаеш, моме, оти оваа ноќ долго ќе ја паметам“, ѝ реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи, газам внимателно иако тоа не мора да значи дека понекогаш не ги избирам лошите премини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ти, другар Ѓурчин потоа мисли му ја каде ќе ја сместиш таа навалица и каква работа ќе ѝ понудиш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Гледаш колку е лековерна: лекари па лекари! Толку е сигурна во нивната секреција!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му објаснив на Даскалов дека и местото на кое ќе ја погребеме, мајка ми самата си го избра.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

По тој ист пат нејзините мисли и понатаму непречено ќе слегуваат кон полето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но за жал бев свесен дека не располагам со многу податоци што бездруго ќе ја збогатеа таа вистинитост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А лично ми ја донесе приказната за ќерката на генералот Канчевски.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Избирам со јаготките на прстите. Умирам од желба да ми се случи да напалам таква долна облека што нема да ја сеќавам кога ќе ја допирам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

КАТА: Вистина така е, ама таа е веќе голема, што се вели зборот, утре ќе ја мажиме, пак треба да разбере. (Влегува Софре.) Што направи?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Море што се пречкате тука, дајте ја ваму јас ќе ја пресечам. (Ја грабнува погачата, сече и фрла пред секого по едно парче, а останатото ѝ го дава на Ката).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: Немај гајле, јатрва ти ќе ја сврши таа работа.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Како што викнаа: „Дојде брат ти Анѓеле“ ја оставивме нивата уште за малку недожниена. Ќе ја испасат ајвани.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Чувствуваме страстно задоволство, специфично локална наслада, додека пред нас се одигруваат колективни ритуали на транспаренција.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Пред неумоливата, татковинска вистина, која инаку, е општо позната, макар што тоа сѐ уште никој не го знае, бидејќи сѐ уште не се прочуло, Енценсбергер потполно занеме; делува како залутан молекул на една непријателска територија, која Србите секој момент ќе ја освојат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Да, доброчинителе. - Знам како ќе ја задржиш сенката.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Подзапре малку и чистејќи ги ноктите со врвот од перцето неочекувано праша: - А јас да сум Херкул и да го навртам Вардар кон училницава, ќе ја исчистам ли, придавки?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Николај, што ти бил? Тој ќе се исправеше, ќе ја дигнеше главата и ќе зататнеше: - Генерал.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Нашата мачка е ловџика. Сега ќе ја најдам. - А црна ли е? скокнав од столот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И брзо, неповрзано и нејасно ги заплетка зборовите прскајќи нѐ со ситни капки: - Сум ја чувала, и сум ја гледала, и сум ја ранела осумнаесет години, проклета да е, и сум бдеела ангелски над неа, а таа - ни благослов да побара од мене, се фатила кучката со некој пијаница, и ајде без збогум, како да нема мајка, а јас овде од грижи се сушам, не зела ништо топло со себе, може да настине, чедо мајкино, тој не ќе ја чува, пак мајка ќе побара, а јас...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Света е куќата моја: со барут и железо полна е; не ќе ја срами Неда родината своја.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Секој сериозен обид да се одговорат прашањава би нѐ одвел далеку зад границите на тукашнава студија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Слично така, дали хуморот на Лени Брус и на Вуди Ален ќе ја загуби моќта да нѐ насмее кога Евреите сосема ќе се асимилираат, ако се асимилираат?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Она што било фалична анализа на нашата сегашност можеби ќе излезе точно предвидување на нашата иднина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеби иде денот кога некои поповолни општествени услови ќе им ги оправдаат тврдењата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Времето допрва може да покаже дека биле во право. ‌Имам добри преседани за таков убав светоглед. ‌Се прашувале луѓето, на пример, дали Невидливиот човек од Ралф Елисон, Друга земја од Џејмс Болдвин или Да се убие птицата подбивница ќе им станат неразбирливи или безначајни ако дојде време кога во американското општество расата веќе нема да биде општествено обележана (претседателствувањето на Барак Обама, за волја на вистината, во мигов ја прави таквата можност понезамислива отколку замислива).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога ова ќе го разбереш, тогаш ќе ја достигнеш највисоката доблест – самоодрекувањето.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа страшно ќе ја задоволи, како да ѝ ја даруваш последната роза или ја водиш на бесплатно патување со времеплов.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Како да се изживува со нејзината помамена немоќ, тој ќе ја седнеше в скут, и шушкајќи ѝ во увото, се истураше во неа, безобѕирно туѓ.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се фати за мене како за последна шанса. Што ќе ја врати кон стварноста.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Девет пати ќе ја очисти куќата и во мразно доба, кога гладните глутници, предводени од Куциот со волчја глава, завиваа низ маглата, таа, пред налетот на виугливите болки, изгонета и презрена од семејството и градскиот космос, се пораѓа во студот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Со чиј ум ќе ја прајте? Со умот на егзархијата или со умот на патријаршијата?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А оваа потврда ќе ја чувате. Ќе ви ја побараат на излезот од Албанија и за користење на нашите патишта ќе платите две евро.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И си рековме добро е што маглата е густа, така полесно и незабележани ќе ја поминеме границата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Им пркосеше и на наставниците - не сакаше да одговара кога ќе ја прашаа, се држеше недисциплинирано.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Оди си спокојно на училиште. Ќе ја испратам јас како што ѝ доликува.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Откако ќе ја сместев Ели во нејзиното креветче, заградено од страните со високи мрежи, и ќе ја натрупав со сите играчки, се зафаќав со приготвување на уроците.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Догодина Ели ќе ја запишеме во забавиште, - рече Вера откако завршивме со ручекот, па ја погали по косата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се случуваше да плаче, зашто не сакаше да ја измијам, или да ми го преврти чинијчето со јадењето, поради кое јас и ќе ја потчукнев по рацете, но, за тоа никој не смееше да разбере.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не знам зошто ми се чинеше во последно време дека еден ден не ќе ја најдам таму таа слика и сѐ повеќе имав желба да ја преместам во собата каде што спиевме Ели и јас.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Мртва… Да ја фрлиш…,“ рече, па ги стави рацете на држачите од столот, како да сака да се поткрене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една девојка е сигурна дека некои нејзини мисли се всушност туѓи наметнувања, и прави спротивно на нив - ако прво помисли: овде ќе ја преминам улицата, веднаш потоа се спротивставува, и преминува на некое друго место; ако си рече: „Време е да јадам“, во следниот миг решава да остане гладна до следниот ден; ако си помисли, додека пие вода: „Пази да не ти се лизне чашата од рацете,“ уште веднаш ја фрла чашата на подот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш тие игри изгледаа како лежерно потсмевање: кога некој кој веруваше дека е Казанова, го прашуваше за неговите љубовни авантури, или некој кој тврдеше дека е Наполеон, го прашуваше за неговите воени походи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Такви исти верувања, кај различни луѓе, на различни простори, се повторуваат неброено многу пати низ времето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ќе ја чуваш затворена?“ „Мртва е. Ја прибрав за да ја фрлам.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе собереше дваесетина пациенти во некоја од големите простории на болницата, и со еден од повиканите ќе ја започнеше играта во која лудилото го прикажуваше како глупост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Господ неа ќе ја однесе во иднината, во животот, а во минатото ќе ме остави мене.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Штом ќе ја сетеа по кроткоста и тишината која пред неа одеше, ќе ја оставеа работата дуќанџиите, пиљарите и касапите, коларите и браварите, ќе брцнеа по џеповите и ќе ѝ подадеа некоја паричка како за среќа, како камче против чинка, како прав против урокливи очи и баксузлии жени.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Буквално преведено значење или Два расказа за пример Во последниве два расказа, за кои токму стана збор, примената е една постапка која е карактеристична за поголемиот дел од расказите на оној автор, и која јас овде и сега, за потребите на оваа анализа, а во недостиг на појасна формулација, ќе ја именувам како „буквално преведено значење“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе се родеше едно смрзнато дете, ќе ја побараше смрзнатата цицка на мајка си и, со мајчиното млекце на устето, му ја предаваше смрзнатата душа на Господа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Духот на таа вера просто блика од делото на Ренџов, ги буди спомените за детството, ги оживува приказните за нечестивите кои само ќе ја зголемат силата на Божјото име, ги подотвора пердињата на одаите во кои течеше еден живот налик на вечност, влегува во црквите и манастирските ќелии, и талка по далечините изгазени од нозете на аџиите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Можеби беше солза која ќе светнеше и ќе наедрееше по калдрмата, потоа ќе се лизнеше по неа и наместо да ги натажеше луѓето што ќе ја сретнеа, таа ги смируваше, ги успокојуваше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кој ќе ја здогледа, да штрекне од почуда, да шекне од восхит.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Всушност, самата градба на храмот беше една чудесна хармонија која, штом ќе ја видиш, ти влегува во окото и однатре те осветлува. Да не зборуваме за живописот нарисуван од даровити раце.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Да го допуштиме и спротивното, дека сегашната борба најпосле ќе ја принуди Европа да се замеша во турските работи и да ја принуди Турција да им даде рамноправност на македонските народи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оставија да стане востанието, мислејќи дека ако не „самостојната” политика, тогаш крвта на Македонците ќе ја натера „великата ослободителка” да си ги остави своите работи и да дојде да војува за нас, за да ја повикаат после во Берлин и да ја загуби Манџурија и влијанието во Персија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако е така, тогаш природно е оти со барањето црковна реформа ќе се соедини и барањето училишна реформа, т.е. Архиепископијата ќе ја земе во свои раце училишната работа и ќе се сообразува во неа со народноста на својата паства; во грчките епархии и парохии ќе се учи во училиштето и ќе се служи во црквата на грчки јазик; во влашките – на влашки; во словенските – на македонски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најпосле најдолните, најочаените органи на српската пропаганда, родум Македонци, пак се полезни за Македонија: од нив се образува класа од недоволни од српската пропаганда за коишто нема пат кон Бугарите; тие ќе ја зголемат класата од националните сепаратисти.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Само енергичната борба со тие три држави ќе ја избави од погубување нашата татковина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но тоа се прави не за да се лишат весниците од слободата да пишуваат, а затоа што на Балканскиот Полуостров им придаваат големо значење на сите статии што се однесуваат за балканските работи и мислат оти владата под влијание на печатот ќе ја измени својата политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Турските дипломати се лажат многу ако мислат дека повеќе ќе ја зачуваат Турција во Европа ако се придржуваат според политиката: divide et impera.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Европејците кажуваат оти не можат да направат ништо, оти секоја мерка од Европа комитетот ќе ја прими за заострување на неговата агитација.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И после, како и досега, пак ќе ја фрлиме вината на големите сили, кои секојпат излегуваат криви за нашите грешки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но штом ќе ја поминеме границата на Македонија, или на југ или на североисток или на север, т.е. во Грција, Бугарија, Србија, наеднаш ќе почувствуваме оти на нас дува веќе друг ветер; ќе почувствуваме дека ние таму сме само неканети гости.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа население ќе ја претставува главната опора на турските интереси во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа теорија беше опасна за српските интереси во Македонија, зашто ќе ја повлечеше по себе согласноста на Србија да се образува одделна македонска држава и со тоа Србија не ќе добиеше ни еден дел од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Целта на друштвото беше неговите членови да се запознаат и да си изработат една програма што ќе ја реализираат во Македонија тајно од српската пропаганда.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не ќе се најдат ли и кај нас луѓе што ќе разберат оти довербата на малите држави кон нашата татковина ќе зависи од наши стамболовци и свирчовци, но коишто ќе ја видат опасноста за нашите национални интереси не во Русија, ами во Бугарија?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сите Македонци од српската пропаганда ќе бидат на страната на новото течење: органите на пропагандата ќе сочувствуваат тајно, а неплатените Срби ќе ја исповедуваат својата македонска народност јавно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа ќе ја компромитира и бугарската политика во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Каравлашко не може да го допушти на неговите граници создавањето на една голема Бугарија, која, може, после ќе ја бара од неа Добруџа!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа ќе ја натера македонската интелигенција со различно образование да се сплоти во едно за да го обедини нашиот народ, но веќе не врз таа основа што си ја покажа сета своја неодржливост, а врз друга, врз чисто македонска.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А ако не може да се добие автономија, треба ли ние рамнодушно да гледаме на работењето на пропагандите и да се бориме со едно ново течење што е насочено само против нив само затоа што тоа течење ќе ја ослабело најсилната пропаганда?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа може да им се забележи на оние што велат оти никогаш немало македонска народност. – Немало, ама ја има сега и ќе ја има за напред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А поддршката на мнозинството Турција ќе ја добие само ако се погрижи да воведе во Македонија вистински реформи, способни навистина да ги зачуваат националните и религиозните интереси на поданиците, нивните граѓански права и сносното економско постоење.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Автономна Македонија, како пат по којшто ќе се дојде до соединувањето на Македонија со Бугарија, Србија никојпат не ќе ја допушти.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зар не е јасно како бел ден оти претставници од нас нема да има, оти ќе ги решаваат нашите судбини без да нѐ прашаат нас што бараме ние, а затоа ќе ги прашаат нашите непријатели што имаат свои држави и свои дипломати и кои ќе ја извлечат сета полза од нашата пролеана крв?!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пак и да се допушти оти востанието тогаш ќе биде и посилно од сега и ќе ја принуди Европа да свика европска конференција, може ли некој да предрече оти решенијата на таа конференција ќе бидат во наша полза? – Одвај ли.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кои ќе бидат теоретиците на новото течење, каде тие теоретици ќе ја развиваат својата дејност, каде и каква ќе биде нивната аудиторија, од каде ќе се земаат средствата за пропагирањето на идејата, како ќе проникне таа во народот и како ќе се поддржува во него?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеше да се очекува дека набрзо - што и се случи - на сцената ќе се појават купишта имитатори кои до бесмисленост ќе ја форсираат златната формула.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Мислеше дека тогаш ќе умре таму, дека ќе ја доживее истата судбина како и Учителот, презрен од своите, исплукан од подбуцнатата толпа, дека неговото земно тело, веќе измачено од претходните патешествија, ќе остане за навек во Светиот град.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А ни земјава ќе ја нема.“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И тогаш, одново соочен со својата телесност, покрај топлината на шпоретот на дрва потпален од некоја невидлива рака пред да дојде, додека гол до половина се плискаше со водата од некој исчукан леѓен, со мирисот на дуњите над гардеробот, повторно ќе ја слушнеше музиката.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И ако ме намразите поради зборовите или поради делата мои, јас нема да починам и повторно ќе ви зборувам и повторно ќе работам и единствено во срцата ваши, а не надвор од нив, ќе ја барам повторно љубовта кон мене, ќе ја барам со секој здив на моето битие, оти не постои друга награда на овој свет за оној што вистински љуби освен возвратената љубов.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но знаеше дека во неговиот филџан виде уште нешто, нешто што го протолкува токму во тој миг, кога му се отвори сосема свесна дека ќе ја рани, ќе ја убие така закован во нејзината утроба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Приказна како приказна, ја сервираа на јавноста на фонот на посмртните маршови и закани дека ќе стрелаат прецизно таму каде што најмногу ќе ја заболи државата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На неа воопшто не ѝ било важно дали обичните граѓани ќе ја перципираат нејзината линија на движење или не.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сепак, тој измислил, направил нешто што можеби ќе ја згрижи неговата чувствителна природа, ќе го победи стравот од непознатото, ќе му ја ублажи болката од неможноста да се сообрази со драмскиот агон.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога по завршувањето на претставата, во гардеробата ќе ја праша зошто така лошо го интерпретирала ликот на Јулија, таа му се исповедала: „Вечерва прв пат во животот, ја проѕрев шупливоста, лагата, будалаштината на празната приредба...

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И можеби мислел: ова е крај, патот ни се стрмоглавува во бездна на пекол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ние умееме и во поинакви ора да се вртиме. Ќе те соблечеме и ќе те пуштиме гол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еве ви ја главава - на, ако тој космест волк не нè демне од ридон.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ќе каже. Ќе ја сечам и ќе проговори.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие изгледале мудро под црните забратки, очите им биле врели од страст да победуваат. Или само така му се чинело на зашеметениот поп.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ти реков, се насмеал помладиот тревар. - Тој ни од удар на наџак не легнува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Клекнете. Земјата на манастирскиот двор била мека од влага.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се завртела на петици дива во својот пркос, сама и сепак посилна од нивната врела ламтежливост и пак се занишала во колковите враќајќи се во светот на своите тајни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја претчувствувале главата пред жртвеникот на прегладнетоста: пред пенливи ноздри виси побелен јазик и се допира до нејака тревка; тоа е преживарска смеа над човечка алчност - лапајте и цицајте крвца, еднаш билјето со корен ќе ја смукаат и вашата крвца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Борис Калпак ја донесе долгата пушка од која загинаа Јане Крстин и Пецо Дановски, Каменчо Скитник извади од дисаги кубура со сребрена дршка: се родил, истиот ден останал без мајка, го израснале на густо млеко од биволица; повеќето се плашеа од него кога ќе ја заборавеа неговата благородност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Онисифор Проказник рече дека тој ќе ја тера кон Лесново. Неговиот имењак ќе се врати.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе ја наведнеш главата и ќе ја послушаш. Поп си, занает ти е да благословуваш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе ја натерам да се врати, мислел, зашто немал каде да ја води; таа, со спокојно и некакво чудно безживотно лице од работилница на мајстор што од румен восок може да измеси млада светица, го чекала задуван и зол како човек што е осуден да се соочува на секој чекор со призракот на својата необична младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Каде? - В село, Онисифоре. Ќе го однесам баџанакот Јане да го закопаат со поп.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Видовитиот носител на знамето на стравот, оној Дмитар-Пејко што не ги познавал границите на сонот и на јавето, наеднаш брзо-брзо им го опишал чудовиштето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред тоа минувале еден по друг крај старчето спружено на веленце врз сено на разнишан колесник со две тркала, сите со поглед кон ситното лице до очи завиткано во шамија под која, кога ќе ја поткренел ветар, се појавувала врз расечената жила на челото мала темна месечина со капка крв без вистинска боја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Патувај, залипал. - Девојкава е со нас и ние ќе ја чуваме. Среќно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Твојата мантија ќе ја навре преку глава оној што ќе нѐ слуша.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И земјата е болна кога синовите ќе ја заборават.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но место тоа, тој запеал олцкаво и без зборови, со невиност во срцето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе ја разбуди во мовот притаеноста на огнот; доживувајќи го својот златен сон, искрата ќе вивне од себе самата и ќе ја плисне шумата со пламен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не се крстеле - ќе ја скршат тврдоглавоста на човечето во стуткана мантија и ќе ја омажат осаменицата, Доце Срменков не се стопил во капка восок за да не може да ја обогати со рожба.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие чекале со скаменети лица дали не ќе ја доловат од далечина песната на невидливиот гавран.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зад неа, чиниш, останувала волшебна трага на комета што никој никогаш не ќе ја види. И отишла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Јас, бегу, нема што да кажам. Ни ќерка ми ништо не ќе каже. Ништо, ни под нож, бегу.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Многу знаеш, Спиро. А со Мечкојадовава кола ... А?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Млада е, не е право да се мачи ноќе. А ако веќе самата сака да се мажи - што тогаш?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не бил нем само Онисифор, тој, со лузната, туку и сите други заедно со жените и децата што помагале во запрегнувањето на добитокот во двоколките на кои ќе се донесат воденичките камења од Лесново, по нивна сметка пред да созреат црешите, пред лето значи, и луѓето редум ќе ги израстоварат на брегот на Давидица, секој својот товар пред своја воденица што жената или некој старец или роднина од Побожјане, од Бањанци, од Кучковица или од Мирковци ќе ја допокрие.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И двоколката со волето негово ќе ја вратам в село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа, според него, се довлекло на ребрест мев од непозната Арапија, сега го ора нивното отечество и не јаде желад, како што не ќе јаде подоцна ни трупки ни моркови, туку бара мевце, жили, души, до последната педа во црно ќе ја завитка земјичката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таков им доаѓал пред тоа во соништата или со тегобите: намќоросан, речиси без линија на усни, нездраво бел под небриченоста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неговите седумдесет години му ѕвечкале под кожата. За земјичката се пролева крв како во песните. Ја браниш и удираш. А тие, како ќе ја одбранат?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Им се сторило дека онде кај што нема умирања ни животот нема целосно значење - дури и од пепелта на шумските огнови никнуваат сипаничави печурки- смрчки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ветрот ги храни планинските треви со верување на луѓе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

При слабата светлост не можеле да видат дали чудесниот цвет во окото на животното свенал, само знаеле дека едниот рог се замрзнал со врвот в земја и дека нозете останале неподвижни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И запомни за злоносницата - лук, ракија. Како ѓавол од крст ќе ја стругне пред тебе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе те следи додека си жив, се сетил за зборовите на дамкавата Фиданка Кукникова на работ на лесновската шума.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш Пандил Димулев заплакал и рекол дека ќе ја покрие јамата со земја и со камења зашто човекот гори со денови: најпрвин кожата поцрнува, полека низ неа да испари крвта, потоа месото се јагленосува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе дојде потоа од својата седалка ветар да си поигра.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Лесно ќе ја наредиме работава!“ - ја смируваше тетка Стана.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Вчера учителката рече: „Најуредните тетратки ќе ги чуваме за изложба што ќе ја уредиме на крајот од учебната година!“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Штом ќе ја заклучи, се враќа во собата и оди до прозорецот и гледа на улица.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Таа вика, избезумено, уште од скалите.) НЕДА: (Кога ќе ја види Милка, првин се стаписува.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Не би сакал јас да сум тој што ќе ја доведе акцијата во прашање. Ме разбирате...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Токму кога ќе ја достигне вратата да излезе, Луков го запира со зборовите:)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЛАДИЧОТ: Би сакал да го добијам револверот со кој ќе ја вршам акцијата. Да свикнам на него.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

САВЕТКА: Со здравје, сваќе! Ќе ја нагласи вујко ѝ работата, ти ич не бери гајле.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

КУМОТ: Песна ја признавам онаа што кога ќе ја чуеш, дури и срцето ако ти е заспано да ти се пробуди. Ете тоа е песна!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

БАБА АНЧА: Блазе кој ќе ја земе. Блазе!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

За пусти пари и народноста си ја менуваш. Уште малку и неа ќе ја мениш. Турчин ќе станеш...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Јас те молам попушти, оти самата чу со ушите твои кога кажа, дека ќе ја попрска куќава со гасие и ќе ја запали сосе нас.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

БАБА АНЧА: (сама). Уф, уф, уф, блазе на тој што ќе ја земе. Блазе и најблазе!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Колку повеќе се приближува до крајот на песната која што ќе ја пее, толку повеќе ѝ се очите во шишето. Пее).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ПОП ЈАНЧЕ: Може. Без церемонија и врева. Гозбата друг пат ќе ја направи Илија.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ами ај ти ја препишала, ај не ти ја препишала... и така твоја, и така твоја... Ти ќе ја располагаш!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Таа... молчи си ти, и неа јас ќе ја свиткам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Но, се откажуваат од претенциозноста и дискриминацијата... негувајќи ги институциите како цвеќе во ваза... само тие ќе ја покажат формулата на современата цивилизација... која го негува правото на рамноправност на сите народи и култури...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Спретните движења на касиерката, извежбани така за до бескрај да го одржуваат истиот монотон интервал на потсвирнување на читачот на бар-кодот, и лицата на останатите во редот кои изгледаа како секој миг да ќе ја нападнат ако не дај боже се случи некаков застој, не оставаа можност за разговор за, на пример, времето, смртта на Харолд Пинтер или тукушто откриеното племе во Бразил.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Адон - во согласие со таа опседнатост - ги опишува сите можни пансексуални испреплетености во светот на луѓето, животните, растенијата и камењата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се појавуваат Љубовни парови од сите „нормални“ видови, па потоа хомоеротските парови од женски и машки тип; нарцистичките „автисти“, хермафродити, первертити... цела една галерија на сексуално однесување каде што залудно ќе ја бараме Љубовта ако таа не е „ласцивна“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Беше еден огромен самјак, еден таков, за кој долго се прикажува, замина нагоре, решен да му ја вади душата уште со едно прогонување, а можеше да биде задоволен со тоа, што сега не ќе може да му ја измеша дирата со некоја друга дира, што ќе ја сретне, затоа што тој беше бележан, и тоа добро бележан, како што се чинеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога огнето ќе ја надминеше таа граница, тој ќе го распреташе и тоа стануваше пак онака тивко и затлеано, како питом, мачор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пред секоја од тие долинки можеше прво добро да изгледа дали на сртчето од другата страна се продолжува трагата, и дури после, откако ќе ја изнајдеше со погледот, да зачекори побргу до следното сртче.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

До пред малку мислеше дека ќе ја сочува во себе онаа зафатеност и ќе може да ги посреди малку лостовите, со кои кога ќе му дојде време требаше да ги носи и да ги наместува трупците, намалувајќи ја нивната тежина; мислеше дека ќе најде во себе желба да ги подреди и нив така, за еднаш кога ќе биде потребно, да може само со еден дофат, со едно движење, да ги покрене и да ги намести.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе потече ли еднаш водана, мислеше, ќе се откине ли таа од оној мраз, и ќе ја плисне ли еднаш својата сила во црнине копанчиња на турбината долу.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И наеднаш белата мека небеска шир ќе ја собереше како во еден здив и ќе ја наредеше на еден единствен стог на хоризонтот, оној северен ветер, а од средината на високото, крвјосано небо ќе зинеше со сета острина на своето срчено око северната ведрина- цибрината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога не си можел да ги совладаш на местото, или барем првиот ден, тогаш сигурно побргу од тебе ќе ги настигне некоја глутница волци и, ако се совладани дотаму, за да не можат да ѝ се спротивстават, ќе ја нахранат побргу неа, така, за кога ќе стасаш ти да можеш на наидеш на тоа место само некоја бела коска.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Ако мислите да почивате, - му довикна на Претседателот низ густиот рој снежинки, што виореа меѓу нивните лица со побелени веѓи, - почивајте откако ќе ја префрлите Големана Пресека. Немојте никако пред тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Добро де, љубов моја, до кога ќе ја плашиш твојата Срцка?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Дали утре ќе ја рецитираш наградената песна или некоја друга? - праша Виктор.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Понекогаш ќе ја поткренеше главата фрлајќи го погледот на онаа страна каде завршуваше улицата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Палејќи ја, помисли ова да се случуваше на негов терен, одамна ќе ја згазеше под нозе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Самата ќе ја откриеш вистината кога ќе дојдат деновите за тоа, вистинското време.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ќе ѝ ги исполниме и двете нејзини желби, ќе ја пуштиме на матурската забава и на екскурзијата низ Југославија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Еднаш, еден богат сопственик на ланец ресторани, јавно вети дека ќе ја дарува со злато колку што и самата беше тешка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кај Томо очајот растеше од ден на ден. Секој втор ден доаѓаше дома со надеж дека ќе ја сретне Рада, или ако ништо друго очекуваше абер од Душка која ќе го израдува со нова вест.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мала утеха ѝ беше реченицата на Јана „неговата светлина ќе биде толку силна што сигурно ќе ја забележиш“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, сепак, среќен сум што си избрала погрешна личност, зашто ако тоа не беше така, сега не ќе наздравував со жената која ја сакав и ќе ја сакам сѐ додека за навек не затворам очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не како крал, туку како ангел кој ќе ја понесе во царството на сласта во бескрајот, на кого ја посвети подгорената песна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сметаше дека штом таа ќе биде до него, лесно ќе ја врзе на кратко ланче.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Речиси секогаш, кога во бран ќе ја облееше блажена страст, пред себе го имаше исколачениот лик на намуртениот Никодин.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како и со кои средства ќе ја прати на студии во Скопје, кога кредитите веќе јадеа половина од платата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Пушти ја уште малку да аздисува, а тој што ќе ја земе нека му мисли како ќе ја смирува.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ќе бидеме во студентски дом, а ќе ја проучуваме педагогијата на нивното образование.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- А твоите? - Ма, добро е што тој ден татко ми е на смена, а мајка ми ќе ја убедам да не ме испраќа дури до улица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А и да можеше, ќе ја видеше само неистрошената љубов готова за дарување.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Лавот ќе ја изеде овчичката... - но Томо само одмавна со рака допивајќи ја и последната капка од слатката амброзија скриена под јазикот на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Само посака што побргу да заврши говорот во кој Анѓа не бираше со какви сѐ гадости ќе ја нарече Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како риба е, токму кога ќе помислиш дека ќе ја фатиш таа ти се излизнува низ рацете.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Не ми се слушаат евангелиски мудрости! - одговори Арсо. - Ќе ја пробијам, да знаеш!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Една вечер кога ќе стивне вревата во каушот, ќе ја испушти крвта. Или нешто поубаво.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

О, скоро пеколот ќе ја раскине неговата утроба.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Тоа зависи од вас. Вие ќе ја исполните вашата должност, нели?“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Само уште неколку минути и јазичето ќе ја лизне капсулата и темелите на златниот Молох ќе исчезнат во јароста на пеколот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Громови ќе ја разлутат оваа насилничка тиранија.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој ги пиеше со жедта на своите очи оскудните зраци и секој шум што доаѓаше однадвор го притегнуваше кон прозорецот, иако знаеше дека ќе ја сети пак само ладнината на железото врз челото и сувоста на правта, налепена по сивкавите лушпи на ова одвратно дрво, ќе го заскокотка грлото и сипкава кашлица ќе го наполни телото со морници.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А, и кој ќе ѝ ги пази децата, кој ќе смени пелена на татко ти, кој ќе ја чешла мајка ти?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Добро баба Маре, ќе ја земеме“, ѝ велам и знам што ќе биде следното: „Вода топла има стално, а на езеро ќе переш за дечињата“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И кога тој, за кого беше побегнала бегалка, ќе ја погледнеше попреку, таа му се вртеше и, со рацете на колковите, му се правдаше: „Е, не фаќа клетва од мајка, де!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И затоа, не облекувај туѓи чевли или ќе ти ги стуткаат прстите на нозете и плускавци ќе ти се наредат по петиците, па кога ќе ти пукаат, сите ќе ја видат крвта што ти капе од меурите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Многу често патував; значи, секоја недела, т.е. 3 до 4 пати во месецот си муабетевме за сѐ и сешто, па дури и за младата му жена што еднаш ќе ја донесе да си се поднови зашто со своето стручно око оценил дека има парчиња што на жена му многу ќе ѝ одговараат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Од едната детска соба треба да направиш спална за 5, 6 деца со кревети на кат ‘ко фиоки поставени едно врз друго, како кибрити, а другата детска ќе ја претвориш во туш кабини зашто само за капење твоите и нејзините, па и ова заедничкото, ако не дај Боже се роди, очи ќе си ископаат, или коси ќе испокубат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но тоа законот изречно им го бранеше, па тие обележја место на кое кога-тогаш, се надеваа, ќе ја подигнат црквата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По толкуте прочуени води, долови, вирови, извори, бунари и чешми, човек, да си рече дека просторот што го оградуваа Потковицата плива во вода и дека е таа вистински Елдорадо на барски птици.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ех, вели Цветан Велјаноски, ако ни успее ова со општинава и со училиштево, отпрвин ќе ни служат само нас, ама после, ко ќе ја видат ползата од нив, може ќе се здружат со нас и веселчанци и тројкрстчанци и тополчанци, а може и некои подалечни села.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа пак зел да брои жолтици и пак откако изброил рамно сто, пак ги турнал пред стрика Никола; Овие, рекол, ви ги давам за кô ќе порасне Драганка и за кô ќе ја мажите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таквиот буквар положувајќи ги во Македонија основите на поуслагодената српска писменост, ќе ја омили српската книга и ќе им ги наложи Србите (на народот) како поблиски луѓе и ќе се поитри да го задоволат...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Може да не ја погодам, рекла, веќе стара сум, а со стрелањето во капсат може само ќе ја предизвикам за кога ќе ја креваме, или после некогаш, ако ја оставиме овдека, сама од себе да пукне и да убие некого.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе му ја одереа кожата на пцојсаното а мршата ќе ја однесеа во Гробница.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од срам, или од жал, не ѝ рекоа дека Јован нивни се потурчил, туку дека го зеле во војска и дека кога ќе се врати бездруго ќе ја повика неа за да ја земе за невеста.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во замена со него, Србите, кога ќе ја завојуваа Потковицата, донесува друг збор, пеќ, и така ги учеа децата во училиштето, да го исфрлат од употреба трускиот збор и да го прифатат нивниот, односно српскиот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа е прилично голема ледина, околу наоколу оградена со длабок ендек.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Набрзо потоа му се родија и внуките, Македонка и Пиринка, па тој, сиот угреан од радост, велеше: - Барем уште една да ни родеше; неа ќе ја крстевме Солунка, за сите три да ни беа заедно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А за крај ко ќе ја пуштиме сирената да рика, леле мајко, ќе се скапи од бегање.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Доколку Џорџ Орвел случајно го прочитал ќе се почуствувал инфериорен и ќе ја запалел 1984 уште необјавена, како Гогољ што му го удрил ќибритот на некои свои писанија.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Збиркава песни од народноослободителната борба - собрани и редактирани од Блаже Конески - до некаде ќе ја задоволи таа потреба.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Затоа постојано чукал со чекан.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

На враќањето царот го догледал момчето искачено на каменот како гледа во далечината, а говедата наоколу пасат трева.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Од оваа страна ќе ја водам пешадијата, а од оној рид ќе го изненадам непријателот со коњаниици.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Има крај, се има крај, само коњот е тромав и бавен да ја довлечка колата до крај. И што кога ќе ја довлечка? Ништо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Секој мој збор ќе ја уништи ноќната фантазија, тихата, таинствена музика што ги обзема.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе се дигнам и ќе ја видам распната врз многуте камења поразјадена од средна месечина.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Савка живо се приготвуваше, понекогаш и ќе запееше: пред гроздоберот попот ќе ја благослови и таа ќе појде во куќата на својот чекан маж и не ќе се плаши веќе од потсмешливи погледи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе ја обесам ноќта и ќе ја бодам в папок глогов кол.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ако го прежали коњот ќе ја омажи ќерката си, ќе ја симне таа тешка мака од вратот, ќе се издиши.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Четниците, кога ги бараат непријателските јатаци, не тропаат полека и не извикуваат тивко, туку ќе ја искршат вратата и ти, уште нерасонет, ќе ја почувствуваш студената кама под грло.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но немој да мислиш, ти, стар добродушен мрморко, дека во овие бели прегратки ќе ја заборавам малата Џен, малата црна девојка со жолта свилена панделка во косата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Неранимајковец, рече; точно така, - немаш скршен марјаш в џеб, а ваму сакаш да се жениш. Со што ќе ја раниш Ганка? Со трици?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Затоа сосем спокојно верував: ќе се сопнам на неа и во пад ќе ја приклештам под себе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Само малку ќе се потпреш на рачката од мотиката и ќе ја кренеш стомната.