автентичен (прид.)
Оставајќи тие песни во нивниот првичен, автентичен поетички вид без посегање во нивната поетска суштина, сакав, не без извесна носталгија и сентимент, да му останам верен на тоа искуство.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
И не од нарцисоидност туку од љубов и верност кон првичниот поттик, кон првичната инспирација, кон онаа првичан возбуда што ги забележа првите зборови кон овој реквием, основата негова, јас ги сочував нив во нивниот автентичен вид, придружувајќи ги со новите песни со прологот, епилогот и епитафот како обид да ја согледам и изградам неговата поетичка целина.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Татко му тврдеше категорично на Климент Камилски дека една погрешно ставена книга може да влијае на целиот систем, односно на автентичноста и пробивноста на идејата, може дури да го загрози целиот поредок во библиотеката.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Автентично е да се бавиш со твоите автентични проблеми. Со твојата автентична стварност.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Заради потврда на сопственото дело во сегашноста, тој се потпира на минатото онакво какво што го согледува тој и во тоа настојување тврдоглаво ќе ги пренабрегне не само историските документи туку и фактот дека автентичноста на пронајдениот ракопис, колку и заводливо тој да нуди убедливост, не може да се провери бидејќи носи во себе субјективност на наменски пишуван животопис.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Повеќето имиња во книгата се автентични, но тоа не значи дека и сите настани врзани за нив се автентични.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тоа би значело да наседнеме на онаа иста разлика зададена од неговите идеолози: разликата која ги исклучува сите посредувања, помеѓу автентичната и дегенерираната култура.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Татко се увери дека можеше да се пишува нова историја за османското време само врз основа на автентичните документи која би имала сосем друг поглед врз озлогласените институции посебно во мотивите во промената на Бога, на јаничарството, но и за позитивните облици на соживот меѓу христијанското и муслиманското население во долговечниот период.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Овие извори се посматраа во директна релација со автентичното руско детство над кое потоа се надградуваше целокупната култура.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Компјутерската обработка и преработка на фотографии и видеоснимки е веќе толку развиена, што не може да се утврди дали снимките биле ретуширани или не, а тоа буди сомневања во врска со автентичноста на доказните фотографии и објективноста на фоторепортажите.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Ние - тоа е заменката на повторно пронајдената автентичност, а отсега тоа е име за обврзувачката хомогеност; беше тоа топол простор на братството по оружје, сега е празна падина на која бледнее и се замрзнува јавниот живот; беше тоа раѓање на една заедница самата од себе, сега тоа е исчезнување на секакво растојание, па затоа и на секоја можност за соочување на нејзините членови; беше тоа крик на револт, сега е солилоквиј на моќта.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Кога оној до неодамна можеби сѐ уште полуписмен каубој од вестернот ја прифаќа шерифската значка и ставајќи го животот на коцка ѝ се спротивставува на толпата која сака да линчува, тогаш тој, стапувајќи во непосреден однос со бесконечната вредност на законот и правдата во нејзината есенцијална апстрактност, токму ја произведува митската слика на раѓање на граѓанинот, една автентична граѓанска социјализација. Маргина 35 33
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Кинезите долго време љубоморно ја чувале тајната на автентичниот порцелан.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Го отвори шишето шампањско според автентичниот ритуал, се слушна малата експлозија, тапата невидливо одлета, а пенливото вино претечуваше од трите чаши.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
За да се прашам себеси: имаме ли ние, Македонците, своја автентична национална и културна татковнина? Јас велам - колосална! Како ретко кој друг народ во Европа. Но, тоа е тема на мој посебен есеј...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Илина Јакимовска Не можете да останете имуни кога пред себе ја имате личната и автентична поезија на Вероника.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Во мигот низ свеста ѝ проструи добиената анонимна „интернет мува“ со мал сегмент кој сведочеше за автентичноста на материјалот.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Треснува на подот шишето коњак на госпоѓицата Голдблум. Доктор Астерид ме одведува до една подзатемнета голема хала во која се наоѓа вистински сточен вагон поставен на автентична железничка пруга со дрвени прагови за да потсетува на трауматичните масовни транспорти на Евреи што нацистите од сите страни на Европа ги префрлуваа во германско-полските логори на смртта.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Иако драмата „Вештерка со избушен јазик“ страда од одредени слабости (малку се повторува, малку драматуршки шлајфува, малку премногу има содомија во недостиг на подлабока фантазија), таа сепак и пред сѐ е една автентична поп-драма, доволно снажна и експресивна за да засени 95% од јаловата македонска книжевна продукција.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Таа можеше така да постапи бидејќи неговата стварност (неговите желби во однос на неа), не ѝ беа сосема туѓи, иако тоа беше стварност на некој друг; соодветствуваше со нејзината сопствена автентична желба да биде она што е.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
