богомил (м.)
Од времето кога Богомилите се одметнале од црквата.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
А дека Градиште можело и да биде богомилска населба, одредени податоци, и ако од науката неутврдени - поправо не е утврдено точно која била и точно каде била лоцирана односната населба - пружа Виљем Тирски: Напуштајќи го Костур, рицарите на Боуменд нападнале една укрепена населба во битолско-прилепскиот крај, која била населена со „еретици“ - богомили.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Стоиме со зинати усти свртени на запад, како прогонети богомили, исплашени од папските орди.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Читав за вашите богомили. И тие одрекувале многу работи од верата, и господа го признавале само во срцето.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Имено, на бреговите на долот и во урнатините на Градиште, богомилите, кои науката, зашто смета дека потекнуваат од планината Бабуна, прилепско, ги препознава уште и како Бабуни, во времето на цар Самоил, тука засновале своја населба.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Потоа ќе те сретне вториот сосед и ќе те праша дали со тебе долетуваат или сами од себе се појавуваат од земја камените глави од Месопотамија, глинените садови од долината на Нил, бронзениот лик на Ацтечкиот крал, амфората во која се криел синиот тамарис на Сафо, мермерната плоча од Анталија, црвената грутка од Долината на монасите од Кападокија, молитвениот камен од Радика во кој и сега коленичат Богомилите, црниот камен од вулканот на Санторини, или шарата со проклетствата на Перун од Ел Тепе?
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Во дебарско-кичевските и скопските краишта богомилите биле познати под името „торбеши”, а во Воденско и Солунско како „кудругери”.
„Џебна историја на македонскиот народ“
од Група автори
(2009)
