вика (несв.)
Подобро, без викање, да нѐ почека вистината.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе се свртам да видам кој вика и тогаш ќе се фатам дека јас сум викала.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нѐ викаат да ги заземеме старите функции.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таа си продолжува да вика, воопшто не нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не сакам утре да ја обележуваат вратата со катран и да го викаат детето копиле ...
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
- Држи ја! Држи ја! Оваа е добра! - викаше како избезумен.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Залудно ќе викам по тате, тој е далеку, во Кочани !..
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Како се викаше таа војска? Чие име го носеше и кој ѝ го кладе?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ако сега нашите противници го допуштаат образувањето на помали етнографски целини од поголема, како последица на историска неопходност, и ако тие досега гледале на Македонците како на Бугари, тогаш зошто сега тие не можат и не сакаат да го допуштат образувањето од таа голема етнографска целина што ја викале сите, па и тие, бугарски народ, две помалечки целини – бугарска и македонска?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Бугарските политиканти не можеа да видат оти поведението на Русија е плод на нивните глупости што се викаат „самостојна” и „национална” политика.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Викаат како што се вика на митинзите: Да живее! Долу!...
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Со други зборови, дајте им ја вие власта во рацете на Македонците, тоа треба да се разбере на оние од нив што се викаат Бугари, та од неколку години после вие ќе видите оти и во Македонија од другите народности ќе остане тоа што остана од Грците во Источна Румелија, по ослободувањето на последнава.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ние се викавме Бугари. Со тоа, од една страна, сакавме тоа име да ни послужи како центар околу кој ќе можеме сите да се згрупираме, без да бараме за таа цел некој друг, а можеби и сосем нов, од друга страна, ние мислевме оти вистина во соединувањето со Бугарите е нашата сила.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
1. Не гасне светлината на тој гласот да го запрета свој во молк што треба пред големото зло од друго зло што иде во мугрите на виделото Тоа што сенката од нив да му ја изгони сака Сега е веќе мигот да се замине што повикува со стариот копнеж на битието во трепетот на крвта Будната роса на челото светлината на утрото ја позема пат правејќи низ мракот Вика гороцветот со муграта во пазувите
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Оти пајакот најчесто лежи во точката среде што ја викаме и што најмалку се гледа оти средето е скриено внатре и затоа среде се вика; лежи таму создателот, примирен, смирен, кроток, како Бог за кој времето не значи ништо и гледа, демне, слуша, секое треперење на струните на својата вселена, на нишките од мрежата ги слуша, ја слуша музиката нивна семирска!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Кога стадото замечтано од ливадата зачудено ќе ме погледне а малото овчарче ми мавне со раката Таго на детството напуштено Тоа ти ме викаш назад во своите сонливи длабочини.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Војникот само нѐ поттурнува и вика: — Мјафт, мјафт, мшеле гојн!11 Во нужникот нѐ среќава жена: уште само очите и коските се на неа, нема сенка за повеќе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
2. Еден Циган со цигулка Еден Циган со Циганка Еден Циган со дружина го бараше другарот Цела вечер дружината цела вечер Циганката цела вечер цигулката викаа по Циганот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Првиот чекор се вика сегментација и во него целата површина се дели на сегменти кои се кандидати за различни смислени целини на сликата.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
