викне (св.)
- Викни: да живее султанската милост!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Викни: да живее султанската милост!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Доколку се предомислите и не можете да си го одземете животот, викнете некој од затворските службеници или озлогласените цимери да ви помогнат и да ви ја држат главата во вода неколку минути и самоубиството ќе биде благовремено извршено.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Ги викнавме телевизиите да видат каков скандал е ова со кучињава скитници.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Војникот, неочекувано, ги викна од првиот балкон.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Само што момата бојлер вклучи инспектор дојде струја да исклучи со ладна вода миеше коса мајка ѝ викна да не оди боса Плочките ладни реума влечат ѕидови пукнати треба да кречат татко без пари во возови на влеча а мајка ѝ 10 години во стечај
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
А и татко ти, иако го викнаа за сведок, не можеше со сигурност да потврди и да објасни кој бил човекот што поминал покрај него а со кого легнала кутрата Босилка во таа нејзина единствена ноќ и со единствениот нејзин случај на платена љубов.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Ќе ја истргаме постелата од под жените и ќе им викнеме да излезат со кренати раце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Маќеата дури и ја викна до бањата за да ѝ покаже каде стојат хигиенските влошки.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Мајка му го виде низ прозорецот и викна: - Димче, врзи си ги чевлите!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
И кога ќе видел татко оти не запира со свирењето, ќе му викнел да слезе и со некое ноже ќе му ја дупнел гајдата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Веќе си навикнал и ти е тешко ако не те викнат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се вратија дома. Уште од портата чичко Тале викна: - Каде сте? Цревата ми кркорат од глад! - Еве, - одговори старичката - ти ја носиме баба Наца.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Погледнав низ прозорецот и видов една група мажи пред куќа, застанале, очигледно да ме викнат и мене, или барем да ме известат за собирањето.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Комисијата влезе во училиштето заедно со учителот и кметот кој од вратата им викна на луѓето да не влегуваат во училиштето, да си одат, да ги остават на мира да разговараат со Комисијата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
И пак ќе се стемни и пак ќе ме викнат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Офицерот го фати за уво, ја отвори вратата, му удри една клоца и му викна: - Хинаус!** - и го истурка надвор.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Сите егејски мајки преку мене си ги бараат децата, а јас своето не можам да си го викнам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Слушнаа за мене и поети од Ману ме викнаа на ручек со нив да ждерам таму покана добив и јас да рецитирам во нивното друштво да им пенетрирам На Струшките вечери седнав на стол одржав говор пијан ко вол аплауз силен, дојки се тресат ми додели венец згодна поетеса
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Тој ја наду гајдата и викна да пее колку грло што го држи, бидејќи целата таа радост се правеше за него и тој со полно право се веселеше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
