догори (св.)
Мавни ми се од патот зашто, жими најмилото, ќе минам преку тебе. - Ќе минеш но твојата ѕвезда ќе догори.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тврдите ѕидови на нејзиното заробеништво беа омекнати од раскошот на грижливо одбраните дребулии чијашто убавина тлее и догорува во бавната тишина на здодевноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Кога ќе се соединат социјализмот и национализмот, или национализмот и клерикализмот, тогаш значи дека на патријархализмот му догорело сѐ до ноктите.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Догоруваше боринката и над домаќинот и над другите ја снемуваше светлината.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Светлината од жолтата ламба среде татковите книги со ноќи не догоруваше.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
- Јас сум задоволна иако те видов за прв пат низ сенките на чадот, во кој селото догоруваше.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Цигарата догоре во моите прсти, и јас, како самиот да догорувам, немав бол за тоа догорување.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Наоколу мирисаше на догорени свеќи, на лански босилек, на пресна земја и на некоја старечка издишка што поминала меѓу расипани заби.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дамнешен пламен притулен во окото. Никогаш не догорува тој сончев траг во нас.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Догорувам во созвучја на горчлив алт.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Си мислев никогаш во мене не ќе догори свеќата моја - а догорува Си мислев никогаш реките не ќе зајдат – а зајдуваат Си мислев дека е веќе крај на сѐ – а сѐ одново почна.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Наеднаш доби впечаток дека мракот околу колибата е полн со ѕверови кои чекаат да догори онаа слама, да згасне светлината, па да натрчаат од сите страни.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Дури Доста го сопаша појасот, го одврза гушалчето, ги разлабави врвците на чорапите и на калците, борината догоре и едвај бледи зраци ја параа црната темница во земникот на Сукалови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Малку понастрана догоруваше оган на кој се допечуваше јагне.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Токму ги догорев дрвата.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Сега некој црвен виор ме буди во сонот и во пределот како во света земја гледам: не догорува огнот и не гаснат ѕвездите.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Тие во црно догоруваа последни како големи свеќи на семејството, на животот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Угреа само в соне, во една замаглена злата, Кога догоруваше и времето и кога и земјата на прсти се дигна скрбно пеејќи врз нашата пепел клета: - За многаја лета, за многаја лета.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Како ламбади горат столетни борови; во лединката догоруваат планинските цвеќиња, се спржува синиот цвет на Јановото цвеќе, испарува сладуњавиот мирис на шумските јаготки.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
