дупка ж.
дупка несв.

дупка (несв.)

- Така од нешто, од ништо, им велам и ги пофаќам по косата, по обравчињата, а за Водата и за големата дупка во гумното не им кажувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И со лице искривено од нервен пристап Арсо се стрчува кон дупката, дерејќи се вон себе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Кој успеал да ископа дупка во вода, Филозофе?“, прашаа дванаесеттемина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)