еретик (м.)
Религиозно настроените отсекогаш овие поединци ги нарекувале еретици.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
И им ги затна устите на волците, на тријазичните еретици, пророчки укажувајќи на тревливиот јазик и упатувајќи ги сите со писмо кон спасение.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Знаеше Тој дека има и птици - еретици, кои откако ќе долетаа во родниот крај слетуваа право во пазувите на девојките.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Сосем независно од потиснувањето на несомнено еретичките зборови, намалувањето на речникот се сметаше како цел сама за себе и ниту на еден збор, без кој се можеше, не му беше дозволено да преживее.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
И на птиците - еретици, помислувам, кои слетуваат право во пазувите на жените и во нив заспиваат како во библиско горје.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Тој веруваше во принципите на Ангсоц, го обожуваше Големиот Брат, им се радуваше на победите, ги мразеше еретиците, не само искрено, туку и со еден вид неспокоен фанатизам, една исклучителна информираност, на која обичните членови на Партијата не ѝ беа ни близу.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На секој еретик што ќе го изгореше на клада, никнуваа илјадници други.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Секогаш ќе постои еретик, непријател на општеството, за да може да биде победуван и одново и одново победуван и понижуван.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Така, во еден момент Винстоновата омраза воопшто не беше вперена кон Голдштајн туку напротив, кон Големиот Брат, кон Партијата и кон Полицијата на мислите; во таквите моменти неговото срце полетуваше кон осамениот, исмеан еретик на екранот, единствениот чувар на вистината и на разумот во светот на лагите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Уште пред смртта, во 1351 година и двајцата биле отфрлени од црквата како еретици и потоа анатемисани...“
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ние не го уништуваме еретикот затоа што ни дава отпор: сѐ додека ни дава отпор, ние никогаш не го уништуваме.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
А дека Градиште можело и да биде богомилска населба, одредени податоци, и ако од науката неутврдени - поправо не е утврдено точно која била и точно каде била лоцирана односната населба - пружа Виљем Тирски: Напуштајќи го Костур, рицарите на Боуменд нападнале една укрепена населба во битолско-прилепскиот крај, која била населена со „еретици“ - богомили.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во поранешните времиња еретикот се качувал на кладата како еретик, објавувајќи ја својата ерес, занесувајќи се со неа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Морам да испратам низ светот безброј еретички текстови коишто сите понижени и навредени ќе ги повикаат на побуна... Долу со насилството!
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Па, сепак, кои биле градишчани, ако морале да бидат уништени од Европејците, и ако односот на ковицата бил таков, дружељубив? Пријатели на Византија?! Еретици?
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Дали, откривајќи ги сиџилите, пишувани на старото, на архаичното арапско писмо, во кои сѐ уште се криеја тајните на хуруфистичките еретици, Татко продолжуваше да верува во задоцнетата светлина на спасот на Балканот!
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Да знаеја ревносните офицери, со речиси циментиран идеологизиран ум, сигурно ќе ме прогласеа не само за голем еретик, малцински изрод, туку и за суптилен непријателски детонатор!
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Еретичната мисла ќе остане неказнета, неотповиклива, надвор од нивниот дофат засекогаш.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Еретикот секогаш ќе биде тука, на наша милост и немилост, врескајќи од болка, скршен, достоен за презир - и на крајот сосем покајан, спасен од самиот себе, ќе доползува до нашите нозе по сопствена волја.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Од каде таа латентна заблуда
тревожното претчувство дека сум
само ехо (е-х-о)
додека окото ослепува гледајќи
во замисленото сонце
да речам ли еретички - слободата
оти само таа може да те гледа
без да трепне
право в очи
и да те изгори
додека ти не сеќаваш
ништо друго
освен восхит!“
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
