жален (прид.)
Во крошните на жалните врби гулаби диви, гнездо вијат...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Само се снебиваат и жално, о боже, колку жално, ме погледнуваат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Навистина сѐ уште бев далеку од помислата дека користењето на тажната насмевка за да ѝ се руга на туѓата несреќа не е природната жална маска на нејзиниот карактер.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Доста се таквите жални резултати од врзувањето на нашите интереси со туѓите за да се убедат мнозина дека нашиот спас е само во националниот и религиозниот сепаратизам.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Во тоа собиче се одигрува еве веќе дваесет дни една жална комедија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Националното и религиозното непријателствување треба да станат само еден жален спомен.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тие ги испраќаа со жален поглед се’ додека не исчезнеа зад првиот завој, но немаа смелост да се испречат пред некој од нив за да го помолат шоферот да ги качи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Подолу потписнициве велат: „Поради жалните резултати од таквото разделување на христијанското население во Македонија на разни групи непријателски настроени едни спрема други, ние уште пред издавањето на весникот „Балкански гласник“ се обидовме во вид на литературен клуб да основеме кружок што би имал за цел да ја обедини македонската интелигенција во Србија во едно цело, без разлика на убедувањата, и кој би се грижел за создавање единство на мислите сред македонското население.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Со глас во кој во кој трепереше некоја скришна тага, тој почна да им ја расправа жалната историја на луѓето од овој крај: Не ни требаат ни риби, ни ништо од оваа страшилиште.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Дрската наметливост и перчење изгледаа жални и смешни.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Некои од селаните ја гледаа, а некои се тргаа настрана да не гледаат или ги затинаа ушите да не го слушаат жалното рикање на бикот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Жално е, во центарот некои неранимајковци ноќе испокршиле млади брези засадени од Паркови и зеленило.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Но четири ѕида убиваат жално гушат, слобода сопираат.
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)
Иако жално ме гледаат, сепак се среќни што не се на местото мое.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
О каков мир за речите на проклетства и спокојство за жалните и скрбни молби.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Имаше и други жални трагични случаи од средишната, најизмешаната република. Случаите од црни поцрни, незамисливи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Штом сама остана, шамијата ја сметна в трепет и пушти веднаш жален вик.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И песните се некои жаловни. Или жаловни се дека ги пеат жални луѓе?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Магловита и жална беше таа есен.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
