жегне (св.)
Ме жегна под колено и ме клекна.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И како ќе голтнам така ќе ме жегне под скутината. Си мислам: сум голтнала мрава и мешам во маштеницата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Миговно ја жегнува жеговна мисла: - Прости ми, мајчице мила, сум згрешила... сум се загледала во очите на момчето што вчера ми го препречило патот - ама мислата не ја изусти, ја премолча - за до крај да го дослуша сонот, па му рече: - И јас сум го сонила твојот сон.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Нешто наеднаш го жегна, го прободе и го одзеде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Одвреме-навреме туку ќе ме жегне прашањето: како сум можел да бидам љубоморен на овие луѓе?
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Стиховите не ја кренале добрината, туку ја жегнале лутината. Спукале и неговите борци и соборци.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Слабините го жегнаа кога вратата зад него тропна.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Чавката скокна и нервозно леткаше како некој да ја жегнал со вжарена гламја. – Ако нешто ти треба, мораш однапред да ми кажеш!
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Го жегнува нешто врело и горко Петрета в срце, како веќе да го погледнала со оние две црни очи, иако е уште далеку.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Кога татковиот укор ќе го жегне, тоа негово лице се залева во нечиста црвенина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мислел дека ќе се смири, ќе се допокрие и ќе му се врати со морничавење на сонот, на кошмарот од кој веќе не можел да се ослободи ни буден, со воздишка од која студена молскавица ќе го жегне преку душникот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Кога се обиде да стане од креветот, почувствува како нешто да го жегна во ципата, а кога се исправи, болката како по жица сурна дури до коленото.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
И така, перам: наведни се, исправи се. Јас чукам на каменот, а милото чука во мене. Клоца, ме жегнува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А на коложег куршум го жегна Коле на Доневци.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Така беше дури не го жегна нешто еден ден.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Ѝ велам дека ќе појдам и дека ќе донесам нешто да се почестиме. Шампанското, ја жегнувам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
А бе ние повеќе пати си пивнуваме, - прирече тој скромно. Тие зборови го жегнаа Коча.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Рипнал ќелешот, жегнал влакното од коњот, дошол коњот и го јавнал ќелешот; слекол лошите алишта и му се вкачил на сарај кај царот.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Како да сакаше да каже нешто со тоа, како да беше тоа нема порака што ѝ го жегна срцето на Пелагија.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Гледајќи како се оддалечува Чана, а никако да ѝ се смали фигурата, Пелагија се прекори себе си за лошата мисла што ѝ го жегна срцето Не, не, нашата врска е посилна дури и од онаа што ме врзува со мојата Добра!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
